Δεν έχει τη λάμψη του Τσάμπιονς λιγκ, το Γιουρόπα λιγκ, που ο Ολυμπιακός εξασφάλισε χθες, αλλά με την Ελλάδα να βρίσκεται στην εικοστή θέση της βαθμολογίας της UEFA κι αυτό μοιάζει με πολυτέλεια. Η πρόκριση είναι θέμα χρόνου και τα χρήματα που η ομάδα μπορεί να βάλει στο ταμείο της δεν είναι και λίγα: με την αύξηση των μπόνους που η UEFA ετοιμάζει μπορεί να φτάσουν και τα 15 εκατομμύρια ευρώ – χωρίς σε αυτά να υπολογίζονται έσοδα από εισιτήρια και χορηγούς. Δεν μπορώ να πω ότι ο Ολυμπιακός ολοκληρώνοντας τα καλοκαιρινά του προκριματικά έχει κάνει τη δουλειά του: το Τσάμπιονς λιγκ είναι ένας μεγάλος στόχος και μόνο όταν εξασφαλίζεις σε αυτό την παρουσία σου παίρνεις καλοκαιριάτικα άριστα. Αλλά σε σύγκριση με το τι έκαναν και φέτος στην Ευρώπη οι ελληνικές ομάδες, η καλοκαιρινή πορεία του Ολυμπιακού θυμίζει ομάδα άλλης χώρας: ας μην ξεχνάμε ότι παρά τα μεγάλα προβλήματα και την αναστάτωση της προετοιμασίας του εξαιτίας των τραυματισμών και του Covid (στη χειρότερη μάλιστα στιγμή…) ο πρωταθλητής είναι αήττητος σε πέντε ματς κι αποκλείστηκε από τη Λουντογκόρετς στα πέναλτι παίζοντας για σαράντα λεπτά με παίκτη λιγότερο. Κι αφού έχει αλλάξει ο κανονισμός των εκτός έδρας γκολ – το θυμίζω για να είμαστε δίκαιοι στις κρίσεις μας.
Ισχύει και δεν ισχύει
Κάπου πήρε το μάτι μου την παρατήρηση ότι ο Ολυμπιακός «έκανε χθες αυτά που δεν έκανε με τη Λουντογκόρετς στο ματς του Καραϊσκάκη». Όπως όλα τα εύκολα συμπεράσματα αυτό ισχύει και δεν ισχύει. Δεν ισχύει απόλυτα γιατί κόντρα στη Λουντογκόρετς δεν υπήρχε η δυνατότητα να αγωνιστεί ο Ολυμπιακός όσο επιθετικά αγωνίστηκε χθες: στο ματς με την Λουντογκόρετς η ανετοιμότητα του Ελ Αραμπί και του Εμβιλά (που ακόμα δεν έχουν «λυθεί») επέβαλε μια διάταξη που να εξασφαλίζει μεγαλύτερες καλύψεις στην άμυνα – οφείλουμε να συνυπολογίσουμε ότι η Λουντογκόρετς ως αντίπαλος δεν έχει καμία σχέση με την φοβητσιάρα Σλόβαν Μπρατισλάβας. Όμως, από την άλλη, ο Ολυμπιακός είχε μια μεγάλη διαφορά χθες σε σχέση με τα δυο πρώτα του εφετινά ματς στο Καραϊσκάκη: είχε φανερά άλλη νοοτροπία, δηλαδή έπαιξε για να σκοράρει. Αυτό είναι το πιο παρήγορο στο χθεσινό ματς: σε ένα μεγάλο του διάστημα ξαναείδα τον Ολυμπιακό των δυο πρώτων σεζόν του Πέδρο Μαρτίνς – μια ομάδα πιεστική, γρήγορη, ικανή να πατήσει την περιοχή με πολλούς παίκτες, έτοιμη να δημιουργήσει ευκαιρίες. Αυτή η ομάδα πέρυσι μου έλλειψε και στα ματς με την Νέφσκι και την Λουντογκόρετς απλά δεν υπήρχε. Είχε άλλες αρετές, αλλά δεν είχε το ωραίο, δημιουργικό και παραγωγικό παιγνίδι που χθες είδαμε. Υπάρχουν για αυτή την έλλειψη σοβαρές δικαιολογίες και πολλές εξηγήσεις, αλλά είναι γεγονός ότι το παιγνίδι αυτό δεν υπήρξε. Και μοιάζει ότι η πρόθεση του προπονητή είναι αυτό να επιστρέψει. Ευτυχώς.
Νέος Σισέ και παλιός Καμαρά
Για την πρόθεση και την ανάγκη αυτή θα γράψω προσεχώς: για μένα ο Ολυμπιακός (κι όλες οι ομάδες) είναι βασικό πρώτα από όλα να εγγυόνται στον κόσμο τους ωραίο ποδόσφαιρο και οι νίκες τους να είναι συνέπεια της ποιότητας και της θέλησής τους να ευχαριστήσουν το κοινό τους – όταν αυτό το διακρίνω το τονίζω. Για την ώρα θέλω να κάνω μια δυο επισημάνσεις για το χθεσινό ματς.
Η επιθετικότητα του Ολυμπιακού, οι πολλές του τελικές προσπάθειες, τα τρία του γκολ σε μια ώρα παιγνιδιού και ο απόλυτος έλεγχος του γηπέδου (και της μπάλας) δεν ήταν τυχαίος. Η τετράδα Βαλμπουενά – Μασούρας – Ελ Αραμπί – Αγιμπού Καμαρά πρέσαρε τους Σλοβάκους σε σημείο εξάντλησης, αλλά αυτό έγινε γιατί ο Ολυμπιακός μπόρεσε να μείνει ψηλά αυτή τη φορά χωρίς να φοβάται ότι κάποιος Ντεσπότοφ θα διανύσει ανενόχλητος το γήπεδο. Ο Ολυμπιακός ήταν συμπαγής γιατί ο Καμαρά έμεινε δίπλα στον Εμβιλά γνωρίζοντας το παιγνίδι του: όταν παίζει δίπλα στον Κουντέ ψάχνονται και οι δυο. Κυρίως, όμως, ο Ολυμπιακός έπαιξε με σωστές αποστάσεις χάρη στην καλή δουλειά της άμυνας: ο Ρέαπτσουκ έμεινε λίγο πιο πίσω γιατί με τον Βαλμπουενά στα αριστερά μπορούσε να συνεργαστεί ο Καμαρά ο Β΄ ο γοητευτικός τσαπατσούλης και ο Σισέ φρόντισε να σταματήσει κάθε προσπάθεια αντεπίθεσης σκουπίζοντας τα πάντα.
Χθες ο Ολυμπιακός είχε στο γήπεδο κάποια πολύ συμπληρωματικά δίδυμα. Ο Μασούρας βρήκε τον κινητικό Ελ Αραμπί και το τι μπορούν μαζί το ξέρουμε. Ο Βαλμπουενά βρήκε το νεαρό Καμαρά που έτρεχε και για αυτόν με και χωρίς τη μπάλα δημιουργώντας του χώρους. Ο Εμβιλά είχε δίπλα του τον Μαντί κι αυτός τον Εμβιλά. Και ο σοβαρός Παπασταθόπουλος με τον εκρηκτικό Σισέ έδειξαν τι σημαίνει συνεργασία κεντρικών αμυντικών με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά μεγάλη χρησιμότητα.
Ομολογώ ότι φοβόμουν πολύ την άμυνα όταν διάβαζα ότι δεν θα ξεκινήσει ο Σισέ, αλλά ο Μαρτίνς ήταν αυτή τη φορά προσεχτικός κι όχι απλά δίκαιος. Όπως βλέπω τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα της σεζόν ο Σισέ μου μοιάζει ότι έχει επιστρέψει από τη Γαλλία άλλος παίκτης: ήταν εξαιρετικός στο Μπακού, άψογος με τη Λουντογκόρετς και ηγέτης και σκόρερ χθες! Κι επειδή είναι ο μόνος αριστεροπόδαρος στόπερ μπορεί να παίξει δίπλα σε όλους τους υπάρχοντες: αν δεν έρθει μια πρόταση για αυτόν πάνω από δέκα εκατομμύρια (από αυτές που δεν μπορεί να αρνηθεί ελληνική ομάδα) δεν θα τον άφηνα να φύγει. Όπως δεν θα αντάλλαζα ποτέ τον Μαντί Καμαρά με κάποιο παίκτη, ακόμα κι αν αυτός είναι ο σπουδαίος Μανωλάς: το γκολ που βάζει χθες ο Καμαρά πληρώνεται εκατομμύρια – δεν υπάρχουν πολλά χαφ στο μεταγραφικό παζάρι που να μπορούν να το πετύχουν έχοντας παράλληλα πατήσει όλο το γήπεδο.
Τέλος μετά την πρώτη εμφάνιση του Βάτσλικ ομολογώ ότι μου μοιάζει μυστήριο πως γίνεται να έχεις αυτόν και να προτιμάς το νεαρό Τζολάκη. Η μόνη εξήγηση είναι το άγχος των ελληνικών ομάδων να βγάζουν παίκτες, ώστε να δικαιολογούνται τα έξοδα των ακαδημιών κτλ. Αν κάποτε ο Τζολάκης αποκτήσει την προσωπικότητα του Τσέχου μπορεί να παίξει σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, αλλά για την ώρα σύγκριση με τον Βάτσλικ δεν υπάρχει. Ο τύπος έμοιαζε να παίζει στον Ολυμπιακό χρόνια.
Θα τραβούσε τα μαλλιά του
Χαφ που να πατάνε όλο το γήπεδο δεν είχε χθες ο ΠΑΟΚ κι αυτό κυρίως πλήρωσε. Η τριάδα Σβαπ, Κουριτς, Μπίσεσβαρ αποτελείται από παίκτες που είναι καλοί με τη μπάλα στα πόδια, αλλά χωρίς τη μπάλα κανείς τους δεν τρομάζει. Οι ελάχιστες επιστροφές τους επέτρεψαν στη Ριέκα στο πρώτο ημίχρονο ειδικά, λίγες αλλά επικίνδυνες αντεπιθέσεις, καθώς και κάποια καλά σουτ – ένα κατέληξε στα δίχτυα του Πασχαλάκη και το ματς έμπλεξε. Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να ανοίξει μια κλειστή (αν όχι και σπουδαία άμυνα) και να το κάνει μεθοδικά: έφτιαξε πέντε φάσεις για το φορ του, αλλά ο Σβιντέρσκι δεν τελείωσε καλά καμία – δεν ήταν οι απλούστερες, αλλά κάποια έπρεπε να την εκμεταλλευτεί. Ο Λουτσέσκου βιάστηκε να διώξει τον Γουάρντα, δεν καταλαβαίνει ακόμα τον Ζίφκοβιτς (που χωρίς τους Γουάρντα και Τζόλη δεν έχει τους χώρους που είχε πέρυσι στη διάθεσή του) και κάποια πειράματα, όπως ο Βιερίνια αριστερό μπακ και ο Ελ Καντουρί αριστερό εξτρέμ, δεν μπορείς να έχεις τη βεβαιότητα ότι θα σου δώσουν τις λύσεις που ψάχνεις ακόμα κι αν απέναντί σου δεν έχεις κάποιο μεγαθήριο. Το «μπάζερ – μπίτερ αυτογκόλ ισοφάρισης του Γκάλεσιτς» στο 93΄ωστόσο είναι ένα καλό σημάδι ενόψει της ρεβάνς: ο ΠΑΟΚ έσωσε ένα ματς που έμοιαζε χαμένο και τώρα πρέπει απλά να κερδίσει στη Ριέκα για να προκριθεί. Με την κατάργηση ειδικού βάρους του εκτός έδρας γκολ, χωρίς νίκη πρόκριση δύσκολα παίρνεις: η Ριέκα δεν μου μοιάζει ικανή να μην χάσει από τον ΠΑΟΚ έστω μια φορά σε δυο ματς, μολονότι χθες έδειξε ότι σε ένα παιγνίδι αντεπιθέσεων έχει παίκτες ικανούς, αν μη τι άλλο, να τρομάξουν την άμυνα του. Κατά τα άλλα είναι φανερό ότι ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη από ενισχύσεις, ειδικά μεσοεπιθετικά. Ο Λουτσέσκου είπε ότι δεν κοιτάζει την ηλικία του κάθε παίκτη του. Καλά κάνει. Γιατί αν την κοιτούσε θα τραβούσε τα μαλλιά του καλοκαιριάτικα.
Να ξέρεις τι θες
Εγραφα χθες ότι τα ματς αυτά θα καθορίσουν και το τι προσθήκες θα κάνουν οι ομάδες στη συνέχεια. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του μια εβδομάδα για να ολοκληρώσει ένα δύσκολο μεταγραφικό σχεδιασμό, αλλά χθες φάνηκε τι ποδόσφαιρο θέλει να παίξει: αν ξέρεις τι θες να κάνεις μπορεί και να το πετύχεις. Ο Λουτσέκου μου μοιάζει να θέλει να πάει το χρόνο πίσω: αυτό δυστυχώς δεν γίνεται. Τα πρώτα του ματς μετά την επιστροφή του αποδεικνύουν ότι τον ΠΑΟΚ που παρέλαβε δεν τον ξέρει ακόμα καλά…
