Όπως είναι λογικό μετά την νίκη του ΠΑΟ επί της Μπαρτσελόνα στην Ευρωλίγκα με το καταλυτικό 89-81 παντού ακούς και διαβάζεις πολλά μπράβο για την ομάδα του Αταμάν. Η νίκη ήταν και κομβική, διότι στέλνει τον ΠΑΟ στην δεύτερη θέση (και ουσιαστικά ένα βήμα από το Final 4) αλλά και από αυτές που δύσκολα όποιος την είδε θα την ξεχάσει, αφού οι Πράσινοι χρειάστηκε να γυρίσουν ένα ματς που στο πρώτο ημίχρονο ήταν ένας αληθινός εφιάλτης. Ποτέ μια επιστροφή από το -16 δεν είναι απλή υπόθεση, πόσο μάλλον όταν απέναντί σου υπάρχει η Μπαρτσελόνα που στο πρώτο ημίχρονο με τους συνεχόμενους αιφνιδιασμούς της και το τρέξιμό της θύμιζε ομάδα άλλων καιρών. Τα μπράβο που παίρνει σήμερα ο ΠΑΟ αφορούν και την νίκη του και την βαθμολογία του και την αντίδρασή του. Αλλά είναι εύκολα. Και τα λένε όσοι πλέον δεν μπορούν να πουν κάτι διαφορετικό. Αν πχ συνέχιζαν να λένε ότι είναι πρόβλημα που ο ΠΑΟ παίζει με έξι παίκτες ή ότι ο Αταμάν δεν καταλαβαίνει την ανάγκη να δώσει λεπτά συμμετοχής στον Μαντζούκα, στον Μωραϊτη και στον ΕρνάνΓκόμεζ μάλλον θα γελούσε ο κόσμος. Διότι οι θεωρητικές προσεγγίσεις και οι ευ αψηλού  θεώρηση των πραγμάτων νομίζω πως τελειώνει όταν τελειώνει και η κανονική περίοδος: κοιτάς την βαθμολογία και δεν γίνεται πια να μην την λάβεις υπόψιν σου. Καλή είναι η θεωρία, αλλά πλέον υπάρχει ένα αποτέλεσμα: και το αποτέλεσμα λέει πως ο Τούρκος προπονητής ξέρει πολύ περισσότερο την Ευρωλίγκα και από τους αμφισβητίες των μεθόδων του και από όσους τον συμβούλευαν να αλλάξει τρόπους, να πάρει παίκτες και άλλα πολλά εμπριμέ.

Η σωστή επίθεση

Η νίκη με την Μπαρτσελόνα είναι κυρίως μια πρόταση του Αταμάν για το πώς πρέπει να παίζεται το μπάσκετ το 2024. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, πρέπει να υπάρχει μια έμπρακτη στήριξη στους μεγάλους παίκτες: αν σε μια ομάδα υπάρχουν τέτοιοι, πρέπει να παίζουν πολύ για να κάνουν και την διαφορά.

Αν και είναι σχετικά εύκολο να σταθείς στις αρετές του ΠΑΟ στο δεύτερο ημίχρονο, είναι πιο χρήσιμο να δεις τι έγινε στο πρώτο για να καταλάβεις ποια είναι στο σύγχρονο μπάσκετ το πρόβλημα που πρέπει να αποφύγεις. Λάθη μπορείς να κάνεις και να τα διορθώσεις με την άμυνά σου, αλλά απαγορεύεται να μην σουτάρεις καλά. Ο ΠΑΟ δέχτηκε οκτώ αιφνιδιασμούς από την Μπάρτσα γιατί δεν σούταρε σωστά. Οι καλοί του παίκτες ήταν νευρικοί και βιαστικοί. Η ανάγκη της νίκης προκάλεσε βραχυκύκλωμα. Η Μπαρτσελόνα έδειχνε ένα σκαλί πιο πάνω παίρνοντας τα ριμπάουντ. Ο Αταμάν προσπάθησε να την μπλέξει χρησιμοποιώντας νωρίς τον Καλαϊτζάκη πχ. Παίρνει και μια τεχνική ποιινή για να ηλεκτρίσει την ατμόσφαιρα. Δεν ήταν αυτό η λύση. Η λύση στην περίπτωση του ΠΑΟ είναι πάντα μια: να παίξει σωστά στην επίθεση. Με τις πρωτοβουλίες των παικτών του πρώτα από όλα. Αλλά και με καθαρό μυαλό. Που στην ομάδα αυτή, όπως και σε όλες τις ομάδες που έχει παίξει, εξασφαλίζει ο Κώστας Σλούκας.

Με πέντε θα βάλει 65

Ο ΠΑΟ δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ σε μια ανατροπή επειδή θα κρατήσει ένα αντίπαλο στους 65 πόντους, φρενάροντας τον εντελώς για ένα δεκάλεπτο ή ένα πεντάλεπτο έστω. Στο τρίτο και στο τέταρτο δεκάλεπτο, σε αυτά δηλαδή που γυρίζει το ματς, και ουσιαστικά καλύπτει την διαφοράς των πόντων της ήττα στη Βαρκελώνη, ο ΠΑΟ δέχεται από την Μπαρτσελόνα 35 πόντους, που δεν είναι πολλοί, αλλά αν σκεφτείς πως έχει δεχτεί 46 στο ημίχρονο δεν είναι και λίγοι. Η Μπάρτσα τελειώνει το ματς με 81 πόντους και με τόσους εκτός έδρας πιθανότατα θα κέρδισε πάνω από δώδεκα ομάδες στην διοργάνωση. Αν χάνει με 8 είναι γιατί ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο παίζει το επιθετικό μπάσκετ που ξέρει: η επιθετική του παραγωγή είναι αυτή που του έχει δώσει τις μεγάλες του νίκες (και την δεύτερη θέση) περισσότερο και από την σε γενικές γραμμές καλή του άμυνα.

Ο ΠΑΟ έχει βάλει 97 πόντους στην Μαδρίτη για να κερδίσει την Ρεάλ, 84 στην Παρτιζάν του Ομπράντοβιτς, 89 και 91 στις δυο νίκες του με την Μονακό, 95 στην Μπασκόνια όταν και πρωτοέδειξε τι θέλει να κάνει ο προπονητής του φέτος. Όταν δεν περνά τους 70 πόντους υποφέρει: στα ματς με τους έξι πρώτους έχει κερδίσει με λιγότερους από 80 πόντους μόνο την Φενέρ στην Αθήνα, αλλά τότε επί της ουσίας έλειπε ο Σλούκας. Χθες ο ΠΑΟ για να πάρει το ματς και την διαφορά βάζει 55 πόντους σε ένα ημίχρονο παίζοντας με έξι παίκτες. Που είναι το πρόβλημα; Ας βάλει στο επόμενο ματς 65 σε ένα ημίχρονο κι ας παίζει με πέντε.

Θέλουν να παίζουν πολύ

Υπάρχει μια τρομακτική παρανόηση στην Ελλάδα η οποία γίνεται συνήθως λόγω των εξαιρετικών σχέσεων που έχουν οι διάφοροι καλοί μας αναλυτές με τους Ελληνες προπονητές: η χρησιμοποίηση λίγων παικτών παρουσιάζεται ως ένα είδος ανυπέρβλητου προβλήματος – και είναι πρόβλημα. Αλλά για τους προπονητές που θέλουν να δείχνουν ότι συνεχώς παρεμβαίνουν κι όχι για τους παίκτες. Οι αληθινά μεγάλοι πρωταγωνιστές στο σπορ αυτό θέλουν να παίζουν πολύ. Μόνο οι ρολίστες χαίρονται να παίζουν τρεις άμυνες, να παίρνουν ένα σουτ και να κουνάνε πετσέτες στον πάγκο: οι πρωταγωνιστές αγαπάνε το παιγνίδι και θέλουν να είναι στο παρκέ γιατί το βλέπουν σαν παλκοσένικο – παίζουν και για τον κόσμο.

Ο Αταμάν πάντα έφτιαχνε ομάδες με γεννημένους πρωταγωνιστές: θέλει οι παίκτες του να εκμεταλλεύονται την στήριξή του κάνοντας αν χρειαστεί και κάτι παραπάνω – αρτίστες είναι. Ο ΠΑΟ που έφτιαξε έχει παίκτες που το να παίζουν πολύ το απολαμβάνουν. Ο Ναν έρχεται από το ΝΒΑ όπου ήθελε χρόνο παραπάνω. Ο Γκραντ φανερά απολαμβάνει το είδος της εμπιστοσύνης που χρόνια έψαχνε. Ο Λεσόρ 35 λεπτά έπαιζε και πέρυσι στην Παρτιζάν με προπονητή τον Ομπράντοβιτς: αυτό θέλει και πιστεύω πως το καλοκαίρι όταν ήρθε στον ΠΑΟ ο μάνατζέρ του του το εξασφάλισε. Ο Γκριγκόνις υπέφερε πέρυσι τα «πήγαινε έλα» στον πάγκο. Ο Μήτογλου είναι διψασμένος για μπάσκετ, δηλαδή για χρόνο συμμετοχής, μετά την τιμωρία του και την απραξία του. Κι ο Σλούκας θέλει και την μπάλα και τα πολλά λεπτά του. Το παιγνίδι του απέναντι στην Μπάρτσα συνιστά ένα ματς επιστροφής μετά από μήνες που έπαιξε πολλά ματς με πόνους, ανέτοιμος και σφίγγοντας τα δόντια: το έκανε απλά γιατί μετά τον τραυματισμό του Βιλντόζα δεν μπορούσε να λείπει κι αυτός. Χθες με 18 πόντους (4/4 δίποντα, 2/5 τρίποντα, 4 ριμπάουντ και 8 ασίστ) σήκωσε το ΟΑΚΑ στο πόδι και ανάγκασε τον κόσμο να τον αποθεώσει. Ηταν ο κορυφαίος μιας εξάδας που στο δεύτερο ημίχρονο έδειξε γιατί ο ΠΑΟ έχει προετοιμαστεί από τον προπονητή του ήδη από το καλοκαίρι για το Βερολίνο.

Με τον δικό του τρόπο  

Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μπροστά. Ο Αταμάν δεν είχε ποτέ του όλους τους παίκτες τους οποίους το καλοκαίρι διάλεξε για να δημιουργήσει μια επιθετική μηχανή: κι αυτός γκρινιάζει για απουσίες – χθες έδωσε ένα λεπτό στον Βιλντόζα για να δείξει πόσο του λείπει. Καραδοκούν τραυματισμοί κι αναποδιές. Υπάρχουν και απορίες: ο ΠΑΟ με αυτή του την ομάδα που φτιάχτηκε πριν λίγους μήνες δεν έχει ξεπεράσει δοκιμασίες όπως τα play off – θα είναι σε αυτά πρωτάρης. To να εξασφαλίσει στα play off τρία ματς στο ΟΑΚΑ, όπου η επιθετική του απόδοση είναι σταθερά καλή, του είναι απαραίτητο. Ο δρόμος για το Βερολίνο θα έχει πιθανότατα περιπέτειες. Αλλά όλα πια εξαρτιόνται από τους παίκτες του ΠΑΟ, την φόρμα τους και την αγωνιστική τους ένταση: ο Αταμάν μέσα σε ένα χρόνο άλλους τους μεγάλωσε, άλλους τους επανάφερε κι άλλους του στήριξε κυρίως όμως αποφάσισε γρήγορα με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Με το σκληρό του τρόπο. Όπως κάθε άντρας που δουλεύει με άντρες. Ούτε με ρολίστες, ούτε με φαντάρους, ούτε με μαθητές. Με πρωταγωνιστές και μόνο. Σαν τον Κώστα Σλούκα.