Ο Ολυμπιακός υποδέχτηκε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρ τη χειρότερη δυνατή στιγμή: είχαν προηγηθεί του παιγνιδιού μέρες εσωστρέφειας, όπου όλοι και όλα συζητήθηκαν, ίσως χωρίς λόγο, αλλά πάντα με την ένταση, που οι ήττες επιβάλουν. Ο Ολυμπιακός ισορροπούσε σε μια κλωστή: το ΣΕΦ έμοιαζε το τελευταίο οχυρό του – μια ήττα θα δημιουργούσε συνθήκες αποσταθεροποίησης. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, εχθρός ιστορικός αλλά και αντίπαλος σεβαστός και μεγάλος, ήθελε ρεβάνς για την ήττα στο πρώτο ματς: η ομάδα του έτρεχε ένα σημαντικό σερί πέντε συνεχόμενων ματς χωρίς ήττα στην Ευρωλίγκα και λογικά ο Σέρβος υπολόγιζε πως με μια νίκη στο ΣΕΦ κλειδώνει την τετράδα – ίσως και την δεύτερη θέση. Αλλά έκανε τους υπολογισμούς του ξεχνώντας ένα τύπο που θέλει να τον κερδίζει, όσο κανείς και που ποτέ δεν κρύφτηκε στα δύσκολα, δηλαδή τον Βασίλη Σπανούλη.

Ένα από τα καλύτερα του

Το χθεσινό ματς του Σπανούλη δεν είναι απλώς το καλύτερο εφετινό του: είναι ένα από τα καλύτερα παιγνίδια του στον Ολυμπιακό, αν συνυπολογίσει κανείς τις συνθήκες. Πριν αρχίσει το ματς η ομάδα είναι υποχρεωμένη να κερδίσει και την ίδια στιγμή δεν είναι στα καλύτερά της. Ο Πρίντεζης αναζητά σταθερότητα ειδικά στην επίθεση, ο Μιλουντίνοφ είναι βαρύς μετά τον τραυματισμό, ο Παπαπέτρου είναι στα πιτς, ο Στρέλνιεκς και ο Μακ Λιν δεν έχουν παίξει καλά ούτε στην εντός έδρας νίκη με την Αρμάνι, ο Ρόμπερτς και ο Τόμπσον προβληματίζουν ολοένα και πιο πολύ. Κυρίως, όμως, κάποιοι (όχι και λίγοι…) έχουν αρχίσει να συζητάνε σοβαρά την δυνατότητα της ίδιας της προσφοράς του Σπανούλη, επισημαίνοντας τις δυσκολίες του οργανωτικά, την αύξηση των λαθών του, τα προβλήματα του στην άμυνα, αλλά και το γεγονός ότι οι ήττες του Ολυμπιακού άρχισαν να πληθαίνουν μετά την ενσωμάτωσή του στην ομάδα. Ο Σπανούλης χρωστά μια απάντηση κυρίως σε αυτούς και το καταλαβαίνει κανείς παρακολουθώντας όλα τα τελευταία παιγνίδια του. Σε όλα ξεκινά με το γκάζι πατημένο, κάνει συνήθως ένα εξαιρετικό πρώτο δεκάλεπτο, προσπαθεί να διορθώσει τα πάντα αλλά δεν το κατορθώνει γιατί η ομάδα τον βοηθά λίγο: χθες, όμως, του έδωσε τόση ώθηση του Ολυμπιακού, που η Φενέρ στάθηκε αδύνατο να τον σταματήσει.

Κομμάτια και θρύψαλα

Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Σπανούλης κάνει πράγματα που έχουμε να δούμε καιρό. Ο Ομπράντοβιτς, πιστεύοντας προφανώς κι αυτός ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι ντεφορμέ, αποφασίζει να ξοδέψει μόνο ένα παίκτη στο μαρκάρισμα του και ξεκινά ζητώντας από τον Ουναμέικερ να κάνει τη δουλειά: ο Σπανούλης «κομματιάζει» τον Αμερικάνο με μια σειρά από διεισδύσεις. Ο Ομπράντοβιτς αλλάζει το μαρκάρισμα για να περιορίσει τους χώρους του αρχηγού του Ολυμπιακού κι ο Σπανούλης χτυπά με δυο τρίποντα. Η άμυνα της Φενέρ, πανικοβλημένη από τα κέφια του, μοιραία κλείνει πάνω του κι αφήνει σουτ: γράφουν σχεδόν ανενόχλητοι από μακριά ο Πρίντεζης και ο Μάντζαρης. Ο Σπανούλης κλείνει το δεκάλεπτο με 14 πόντους, έχει βγάλει εκτός παιγνιδιού τον Ουοναμέικερ που έχει νωρίς δυο φάουλ κι ο Ολυμπιακός σκοράρει 34 πόντους (!) κόντρα στη δεύτερη καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα. Υπάρχει μόνο μια ανησυχία για την εξέλιξη της βραδιάς: ότι κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στο ΟΑΚΑ λίγες μέρες πριν κόντρα στον ΠΑΟ, όπου πάλι με μπροστάρη τον αρχηγό του ο Ολυμπιακός είχε κάνει ένα σπουδαίο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά μετά η απόδοσή του έπεσε.

Θα έχει να το θυμάται

Ο Ομπράντοβιτς το ξέρει και αποφασίζει να κάνει ανταρτοπόλεμο. Όταν ο Σπανούλης βγαίνει για να πάρει ανάσες μετά από 13 λεπτά σχεδόν ασταμάτητης παρουσίας, ο Σέρβος επιστρατεύει τους αναπληρωματικούς του και τον Μπόμπι Ντίξον και η Φενέρ, κόντρα στους Αμερικάνους του Ολυμπιακού αρχίζει να ροκανίζει τη διαφορά, παρόλο που η άμυνα του Σφαιρόπουλου λειτουργεί. Ο Ολυμπιακός, που έχει πετύχει 34 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο, χωρίς τον αρχηγό του βάζει μόλις 11, παρόλο που δεν χάνει τρίποντο. Οι 19 πόντοι της διαφοράς γίνονται 8, ο Ντίξον μοιάζει Χάρντεν και νομίζεις πως θα βάλει 60 πόντους, ο Ρόμπερτς και ο Μάντζαρης είναι γεμάτοι φάουλ: όλοι συμφωνούν ότι όλα θα κριθούν στο τρίτο δεκάλεπτο και τότε επιστρέφει ο Σπανούλης. Αν στο πρώτο δεκάλεπτο έχει διαλύσει τη Φενέρ με τη φούρια του, τώρα χρησιμοποιεί το μυαλό του. Παίρνει δυο φάουλ αμέσως από τον Ντίξον, τον οποίο κάποια στιγμή αναλαμβάνει και προσωπικά στην άμυνα σταματώντας τον, μοιράζει ασίστ, σκοράρει με μετρημένες προσπάθειες κυρίως ξυπνά τους υπόλοιπους. Χάρη στο δικό του μυαλωμένο παιγνίδι εμφανίζονται ξανά κάποιοι ξεχασμένοι ήρωες: ο Στρέλνιεκς κάνει επιτέλους ένα καλό ματς μετά από ένα μήνα, ο Μακ Λιν σκοράρει ακόμα και με τρίποντο, ο Ρόμπερτς αρχίζει τις πιρουέτες και τα χορευτικά – ο ήρωας Πανανικολάου δεν είναι πλέον μόνος στην άμυνα, αφού όλοι κάνουν το κομμάτι τους. Η διαφορά, με τον Σπανούλη στο παρκέ, εκτοξεύεται ξανά, ο αποδιοργανωμένος Ομπράντοβιτς, που έχει ξεχάσει τον Σλούκα πετάει λευκή πετσέτα παίζοντας με τον Μαχμούτογλου και τον Ντουβερίογλου και η Φενέρ τελειώνει το ματς πανικόβλητη όπως το άρχισε: στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Σπανούλης κάθεται στον πάγκο σαν στρατηγός που παρακολουθεί από ύψωμα το χρονικό της άτακτης υποχώρησης του διαλυμένου εισβολέα. Αυτή την παρτίδα με τον Ομπράντοβιτς την έχει κερδίσει περισσότερο εντυπωσιακά από ποτέ: ο Σέρβος θα το θυμάται.

Ξέρουν πόσο πονάει

Στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ δεν θυμάμαι τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες όσο τον Σπανούλη και τον Ομπράντοβιτς. Ο Σπανούλης είναι γεννημένος ηγέτης και θέλει όλα να περιστρέφονται γύρω του - ο Ζέλικο, ως παίκτης, ήταν ένα χρήσιμο παιδί για λίγες μετρημένες δουλειές. Ο Σέρβος όμως έγινε αστέρι προπονητής: ο Σπανούλης αμφιβάλω αν θα το δοκιμάσει καν. Ο Ομπράντοβιτς είναι κοσμοπολίτης και μπον βιβέρ: ο Σπανούλης είναι «σπίτι, οικογένεια, προπόνηση και ύπνο νωρίς». Με τον Ζέλικο μπορεί να τα πίνεις μέχρι το πρωϊ ή να παίζεις μπλάκ τζακ όλη νύχτα: τον Σπανούλη αδυνατώ να τον φανταστώ με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Οι δυο είναι τόσο διαφορετικοί, που κάποια στιγμή, όπως ήταν λογικό, τσακωθήκανε – μολονότι είναι δεδομένο ότι ο ένας εκτιμά τον άλλο πολύ ως εχθρό κι αντίπαλο. Αλλά, παρά τις διαφορές, σε κάτι μοιάζουν πολύ: θεωρούν το μπάσκετ πόλεμο και ως εκ τούτου έχουν μια παθολογική λατρεία στη νίκη, θεωρούν την ήττα ντροπή και ξέρουν πόσο αυτή πονάει. Ο Σπανούλης βλέποντας απέναντί του τον Ομπράντοβιτς είχε στο πιο κρίσιμο ίσως βράδυ αυτό το παραπάνω κίνητρο για να δείξει τι ακόμα μπορεί. Όχι μονο στο Ζέλικο. Σε όλους.

Μόνο αυτός μπορεί

Η θεαματική επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη κάνει κατανοητή και ποια μπορεί να είναι η έκβαση της χρονιάς του Ολυμπιακού. Αν αυτός, στα τουλάχιστον δέκα μεγάλα ματς που η ομάδα έχει μπροστά της στην Ευρωλίγκα και στο πρωτάθλημα, μπορεί να παίξει όπως χθες, ο Ολυμπιακός είναι μέσα σε όλα, ακόμα και αν από τη Μαδρίτη και την Μόσχα επιστρέψει με ήττες μεγάλες: ακόμα κι αν κάνουν κακό στο πρεστίζ, δεν κρίνουν τίποτα. Εκεί που όλα θα κριθούν ο Σπανούλης είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά – κυρίως ξυπνώντας την ομάδα και πείθοντάς την ότι παρόλες τις ατέλειές της είναι ικανή για πολλά. Οσοι νομίζουν ότι ο Σπανούλης τελείωσε δεν τον ξέρουν: ας ρωτήσουν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που τον γνωρίζει πολύ καλά.