Με βόλεψε πολύ το Euro και η διεξαγωγή του γιατί για τριάντα μέρες που κράτησε είχα κάτι να ασχολούμαι και δεν με παρέσυρε το ρέμα των κλικ, ώστε να ασχολούμαι καλοκαιριάτικα με μεταγραφές ελληνικών ομάδων. Μου αρέσει και μένα να διαβάζω για τις μεταγραφές, αλλά θεωρώ όσα γράφονται και όσα λέγονται αυτό τον καιρό απόδειξη ότι η λογοτεχνία του φανταστικού δεν περνάει κρίση.

 Εφημερίδες και ιστοσελίδες

Ηταν πάντα έτσι; Ναι ήταν. Αλλά υπάρχει μια στοιχειώδη διαφορά ανάμεσα στις μεταγραφές του καιρού των εφημερίδων και στις μεταγραφές του καιρού των ιστοσελίδων. Οι εφημερίδες ήθελαν το «όνομα». Χτυπούσαν ένα στο πρωτοσέλιδο και περίμεναν να δουν την ανταπόκριση του κόσμου στο περίπτερο. Αν ο ΠΣΑΤ είχε χιούμορ θα έφτιαχνε το «μουσείο των χαμένων ονομάτων»: θα μπορούσες να δεις πρωτοσέλιδα με εκατοντάδες μεγάλους παίκτες που δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα – μερικοί ίσως να μην το ήξεραν καν ότι τους περιμέναμε. Αυτοί που έκαναν μεγάλο σουξέ, ο Χάτζι πχ ή ο Ζε Ρομπέρτο, έπαιξαν σε περισσότερα από ένα καλοκαίρια. Μερικοί για τους οποίους κονταροχτυπήθηκαν μεγάλες ομάδες ήρθαν τελικά, αλλά όχι σε αυτές: η πιο εντυπωσιακή περίπτωση παραμένει του Στάθη Πεχλιβανίδη που αφού ένα καλοκαίρι τις μισές μέρες υπέγραφε στον Ολυμπιακό και στις άλλες μισές στον ΠΑΟ ήρθε τελικά κάποτε στον Λεβαδειακό.

Όλα αυτά σε σχέση με ό,τι συμβαίνει τώρα είναι πολύ αθώα. Σήμερα οι ιστοσελίδες δεν πουλάνε μόνο «ονόματα», αλλά και πραγματικές φαντασιώσεις. Δεν αρκεί το ποιος έρχεται: πρέπει να πείσεις το κοινό που είναι αληθινά πολυάριθμο πως αυτός που έρχεται είναι Ο ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ. Που όχι μόνο θα αλλάξει την ομάδα προς το καλύτερο αλλά θα βάλει και υποψηφιότητα να γίνει η μεγαλύτερη μεταγραφή της χρονιάς – μην πω της δεκαετίας και παρεξηγηθώ.

Χωρίς να πω ονοματεπώνυμα και ηλεκτρονικές διευθύνσεις καθώς δεν υπάρχει και λόγος να τσακώνομαι με τον κόσμο καλοκαιριάτικα θα σας θυμίσω το γράφτηκε πέρυσι για τέσσερις μεταγραφές που έκαναν ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός. Αναφέρομαι στον Μάρκος Αντόνιο, τον Τόνι Βιλένα, τον Πιζάρο, τον και τον Σολμπάκεν.

Ο δυναμισμός ως προσόν

Ποιος ήταν ο Μάρκος Αντόνιο που θα βλέπαμε στον ΠΑΟΚ; Παραθέτω τι γράφηκε. «Αρκεί να παρατηρήσεις πώς κινείται με την μπάλα: κλάση, ουσία και αρχοντιά. Ακόμη και ασήμαντες λεπτομέρειες όπως ο τρόπος που δείχνει στους συμπαίκτες το πως πρέπει να κινηθούν μαρτυρά ηγετικά προσόντα. Οι κινήσεις του έχουν μια βραζιλιάνικη φυσικότητα, το παιχνίδι του μπορεί ακόμη και να φαίνεται «εύκολο» σε έναν περιστασιακό θεατή, αλλά δεν είναι έτσι. Χάρη στην εκλεπτυσμένη τεχνική του κάνει την μπάλα πιστό σύμμαχο ακόμα και υπό πίεση. (…). Ο Μάρκος Αντόνιο δεν αφήνει ποτέ τον εαυτό του να πανικοβληθεί, είναι αυτό που λέμε «σημείο αναφοράς». Με όπλο το χαμηλό κέντρο βάρους και μια ευκίνητη σωματική διάπλαση, μπορεί πάντα να γυρίζει για να βρει έναν ελεύθερο διάδρομο ακόμα και όταν βρίσκεται υπό πίεση στο γήπεδο. (…) Ο δυναμισμός είναι το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του, το χαρακτηριστικό που δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στην τεχνική του». Πρέπει να πω πως ειδικά η περί δυναμισμού παρατήρηση υπήρξε σπουδαία.

Το πολύεργαλείο Πιζάρο

Ο Πιζάρο δεν είχε δυναμισμό αλλά είχε πολλά άλλα που σπάνια τα συναντάς. Θα αναφέρω τρια μικρά αποσπάσματα από τεράστια αφιερώματα που του έγιναν από μεγάλες ιστοσελίδες. «Από χθες το απόγευμα ο Ματίας Αλμέιδα αισθάνεται πως η νέα χρονιά θα είναι για την ΑΕΚ ωραιότερη και για τον ίδιο λιγότερο κουραστική: ο Πιζάρο είπε το «ναι» κάνοντας τον Αλμέιδα αληθινά ευτυχισμένο. Ο προπονητής ξέρει πως θα έχει στα χέρια του ένα δαιμόνιο ντριπλέρ, ένα άσιστ μαν, ένα τύπο που αγαπάει τα δύσκολα προβλήματα γιατί τα λύνει». Πάμε παρακάτω. «Είναι σπάνιο στην εποχή της ποδοσφαιρικής υπερεξειδίκευσης να βρεις ποδοσφαιριστή που να αγωνίζεται με τόση άνεση σε τόσες πολλές θέσεις. Εχει την ευχέρεια να αγωνιστεί και στις τρεις θέσεις πίσω από τον σέντερ φορ (τις περισσότερες φορές στην καριέρα του έχει παίξει ως «10άρι»), ενώ χάρη στην ταχύτητά του με και χωρίς την μπάλα στα πόδια μπορεί να αγωνιστεί και ως εξτρέμ καθώς είναι πολύ ικανός να δημιουργήσει ρήγματα και από τις πλευρές. Αναμφίβολα μιλάμε για ποδοσφαιριστή με 10 γκολ και ανάλογες ασίστ τον χρόνο». Που θα αγωνιζόταν ο Πιζάρο; «Είναι τόσο πολυσύνθετος που μπορεί να αγωνιστεί όπου θέλει ο Αλμέιδα. Και δεξιά και αριστερά και ως κρυφός κυνηγός και ως οργανωτής και ως «ψεύτικο φορ», αν υπάρχει ανάγκη. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι μπορεί να δώσει στον Αλμέιδα την δυνατότητα να παρουσιάσει μια σούπερ επιθετική ΑΕΚ που έχει στο μυαλό του με τον Πιζάρο και τον Αραούχο πίσω από τον Λιβάι και τον Τζούμπερ και τον Αμπραμπάτ στις πτέρυγες. Σε ένα τέτοιο σχήμα η ικανότητα του Μεξικάνου να συνεργάζεται με όποιον έχει κοντά του θα κάνει την ΑΕΚ απολαυστική».

Ο αέρινος Σολμπάκεν

Ο Ολα Σολμπάκεν δεν ήταν πολυεργαλείο αλλά ήταν περίπου δεδομένο ότι θα βοηθούσε τον κόσμο του Ολυμπιακού να θυμηθεί τι σημαίνει μεγάλος εξτρέμ. «Διεθνής με όλες τις μικρές ομάδες της Νορβηγίας και 8 φορές με την Εθνική Ανδρών δίπλα στον Χααλαντ ο Σολμπάκεν έρχεται στον Ολυμπιακό για να αποδείξει αυτό που όλη η Ευρώπη γνωρίζει: πως στην εποχή που είναι δύσκολο να βρεις εξτρέμ αυτός είναι κάτι το εξαιρετικό. Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε αριθμούς. Σκεφτείτε κάτι απλό. Ο Μουρίνιο, αρέσει δεν αρέσει, στην τεράστια καριέρα του έχει δει ως προπονητής τους καλύτερους παίκτες του καιρού μας. Κάποιους τους είχε υπο τις οδηγίες του και κάποιους ως αντιπάλους. Ο Σολμπάκεν είναι ο αντίπαλος που τον γοήτευσε τόσο ώστε απαίτησε από την Ρόμα την απόκτηση του. «Ποιος είναι αυτός;» ρωτούσε μετά τα ματς με την Μπόντο Γκλιμτ. «Είναι δυνατόν να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Νορβηγίας;». Οχι δεν ήταν δυνατόν. Τόση ποιότητα, έμπνευση, δημιουργία και εν τέλει ταλέντο δεν χωρά εκεί. Ο Μουρίνιο του άνοιξε την πόρτα του μεγάλου ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αυτού που θα παίξει στον Ολυμπιακό για ένα απλό λόγο: γιατί ο Ολυμπιακός τον ήθελε και τον περίμενε. Για να συμπληρώσει το παζλ μιας επίθεσης από την οποία χάρη στην παρουσία του δεν λείπει τίποτα». Αυτό το τελευταίο μου μοιάζει προφητεία. Δεν έλειπε ούτε ο Σολμπάκεν. Που έφυγε τον Ιανουάριο.

Η ιδρωμένη φανέλα του Βιλένα

Ο Τόνι Βιλένα αντίθετα από τους προηγούμενους συνεχίζει στον ΠΑΟ και θα έχει – όλα δείχνουν – και χρόνο για να κερδίσει τον Αλόνσο: ο νέος προπονητής του του δίνει ευκαιρίες. Αλλά ακόμα όσα γράφτηκαν για αυτόν πέρσι δεν θυμάμαι να τα είδαμε. Θυμίζω ένα μικρό απόσπασμα. «Στην Φέγενορντ ήταν ο νέος Εντγαρ Ντάβιντς: κλάση και ταχυδύναμη, ασταμάτητη προσφορά και ιδρώτας, πολύς ιδρώτας. Η συνέχεια ήταν λιγότερο καλή και πολύ πολύ δύσκολη. Αλλά ο Βιλένα ζει για τις δυσκολίες. Πέντε ομάδες σε πέντε διαφορετικές χώρες σε πέντε χρόνια είναι απόδειξη μιας αναζήτησης που συγχρόνως τον κάνει πιο σοφό, πιο ώριμο. Ο Βιλένα δεν είναι απλά ένας ταλαντούχος μέσος. Είναι πολλά περισσότερα. Κι ο πρώτος που το γνωρίζει είναι ο Γιοβάνοβιτς. Ο Σέρβος τεχνικός είναι ως γνωστόν διστακτικός. Δεν ήταν στην περίπτωση του Βιλένα. Γιατί έχει για αυτόν μια φανέλα βασικού για κάθε θέση της μεσαίας γραμμής. Μια φανέλα που ο Βιλένα θα την κάνει να στάζει από ιδρώτα. Τα 33 παιχνίδια, τα τέσσερα γκολ, η μία του ασίστ και κυρίως τα 2.274 λεπτά που έπαιξε στο καμπιονάτο δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες. Ο ΠΑΟ με Βιλένα, Πέρεθ, Τσέριν δαγκώνει. Μπερνάρ, Τζούρισιτς, Ιωαννίδης, Παλάσιος με τέτοια υποστήριξη μπορούν να επιβάλουν το νόμο τους».

Ζει και βασιλεύει

Θα μπορούσα να βρω άλλα τόσα αποσπάσματα για αυτούς τους παίκτες και πολλά πολλά άλλα για όλους τους παίκτες που έρχονται στις ελληνικές ομάδες καλοκαιριάτικα. Προτιμώ να τα διαβάζω γνωρίζοντας πλέον πως ο μόνος καθρέφτης για όλους και όλα είναι το γήπεδο - καλοκαριάτικα υπάρχουν απλά Αφίξεις-Αναχωρίσεις και λόγια του καύσωνα, ούτε καν του αέρα. Φυσικά έχουν πλάκα και όσα γράφονται για τις μεταγραφές του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, αλλά εκεί το πράγμα είναι πιο περίπλοκο – ωστόσο αν ασχοληθώ θα δείτε ότι η μηχανή του φανταστικού δουλεύει κι εκεί ασταμάτητα.

Η φαντασία δεν ήρθε ποτέ στην εξουσία. Η φαντασίωση όμως καλοκαιριάτικα ζει και βασιλεύει…