Η νίκη του Ολυμπιακού με την Μπάγερν Μονάχου ήταν αυτό που λέμε διαδικαστική – το ενδιαφέρον έχει να κάνει με τον τρόπο διαδικασίας. Πέρυσι ο Ολυμπιακός κερδίζοντας πάλι διαδικαστικά την ίδια ομάδα στο ΣΕΦ της είχε ρίξει καμιά τριανταριά πόντους και μια κατοστάρα. Φέτος για να την κερδίσει εύκολα έπρεπε να την κρατήσει κάτω από τους 70. Όπως λέει και το τελικό σκορ (77-69) τα κατάφερε. Θα μπορούσε, αν δεν χαλάρωνε λίγο, να την κρατήσει ενδεχομένως και κάτω από τους 60: η Μπάγερν είχε και χτυπητές απουσίες (οι Ιμπάκα, Ομπστ, Μπολμάρο δεν είναι εύκολο να αντικατασταθούν) κι ο Λάθο χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει παίκτες που παίζουν παρά πολύ σπάνια, όπως πχ ο 17χρονος Καρτσένκοφ – που μακάρι και στην Ελλάδα να είχαμε τέτοιους 17χρονους. Τέτοια ματς επιτρέπουν να καταλάβεις, όχι τα όρια του Ολυμπιακού, αλλά τα εφετινά χαρακτηριστικά του. Αν στην αρχή της σεζόν η αμυντική του προσήλωση που έμοιαζε ο μοναδικός του τρόπος να φτάνει σε νίκες ήταν κάτι απαραίτητο εξαιτίας των τραυματισμών και των απουσιών, νομίζω ότι πλέον είναι φανερό πως η φυσιογνωμία του φέτος θα είναι αυτή: ο Ολυμπιακός θα ζήσει υποχρεωτικά με την άμυνα γιατί δύσκολα μπορεί να κάνει αλλιώς. Το καλό για αυτόν είναι ότι δεν πάει κόντρα στο ρεύμα: η αναζήτηση αυτής της άμυνας μοιάζει να είναι η κυρίαρχη εφετινή τάση. Αυτό που οι πιο πολλές ομάδες κατά βάση αναζητούν.

Το βασανιστικό όριο των 10 πόντων

Γιατί δυσκολεύεται τόσο πολύ στην επίθεση ο Ολυμπιακός; Γιατί έχει πολλούς παίκτες που είναι φανερό πως επιθετικά αγκομαχούν. Δεν είναι ζήτημα μηχανισμών όλα. Χρειάζεται και λίγο ταλέντο και λίγη έφεση στο σκοράρισμα: και τα δύο αυτά φέτος λείπουν για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν το λέω εγώ: το λένε τα νούμερα. Ο Σίκμα, που ήρθε για να βοηθήσει στην αντικατάσταση του Βεζένκοφ, έχει σε 8 ματς φτάσει μια φορά κοντά στους 10 πόντους (με την Μακάμπι έφτασε τους 8) κι έχει σε 7 ματς λιγότερους από 4 παίζοντας κατά μέσο όρο περίπου 10 λεπτά, που με βάση τις εμφανίσεις του δεν το λες και λίγο. Ο Μπραζντέκις, που όταν ήρθε αυτοί που τον ήξεραν μιλούσαν για «πολυεργαλείο» που παίζει σε τρεις θέσεις, έχει παίξει 11 ματς, δεν έχει γίνει ποτέ διψήφιος, πλησίασε τους 10 πόντους μόνο κόντρα στην παλιά του ομάδα (με την Ζαλγκίρις πέτυχε 9, παίζοντας περίπου είκοσι λεπτά), έχει 36% στο δίποντο και μόλις 3 τρίποντα στην Ευρωλίγκα από τη μέρα που ήρθε. Ο ΜακΚίσικ ψάχνει τον εαυτό του κι ευτυχώς που υπάρχει το ελληνικό πρωτάθλημα για να πάρει ματς και να ξαναβρεί τα πατήματα του: για την ώρα έχει μεγάλη θέληση και ελάχιστη προσφορά. Ο Λαρεντζάκης είναι του ύψους και του βάθους, ακόμα και στην διάρκεια του ίδιου ματς. Κι αυτός έχει μικρότερη επιθετική προσφορά από πέρυσι καθώς μόνο σε δυο ματς (με την Παρτιζάν και στο χθεσινό) πέρασε το βασανιστικό για τους πιο πολλούς παίκτες του Ολυμπιακού όριο των 10 πόντων. Του ύψους και του βάθους κι ο Κάναν, αλλά πιο βελτιωμένος από πέρυσι. Στην δική του περίπτωση δεν έχει τόση σημασία η στατιστική, αλλά οι καλές και οι κακές βραδιές του. Στις καλές του σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου: έχει κάνει φέτος μερικά από τα καλύτερα ματς της καριέρας του (με την Φενέρ, την Ζαλγκίρις, την Μπασκόνια, την Μονακό, τον Ερυθρό Αστέρα). Στις κακές του αναρωτιέσαι τι έπαθε. Με την Αρμάνι, τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα πιθανότατα η δική του φτωχή παρουσία έκρινε και τα ματς.

Οι σταθερές αξίες φέτος είναι ο Γουόκαπ (και επιθετικά), ο Πίτερς (που μέτριες βραδιές έχει μόνο δύο – με την Αρμάνι και την Ρεάλ) και για τα δεδομένα τους οι δυο ψηλοί – ο Φαλ είναι σταθερότερος από τον Μιλουτίνοφ που μετά τον τραυματισμό του επανέρχεται αλλά αργά. Ο Παπανικολάου παραμένει το απόλυτο βαρόμετρο: όταν περνά τους 10 πόντους ο Ολυμπιακός κερδίζει πάντα, όταν μένει κάτω από τους έξι οι νίκες της ομάδας είναι σπάνιες. Κι όλοι περιμένουν την επιστροφή του Γκος που πριν χτυπήσει ήταν από τους πιο αξιόπιστους επιθετικά. Κι όλοι ελπίζουν ο Πετρούσεφ ως τεσσάρι να είναι καλύτερος του Σίκμα στην επίθεση.

Οι τάπες του Κάναν

Με τόσους πολλούς παίκτες με τόσο μέτρια παρουσία στην επίθεση ο Ολυμπιακός έπρεπε να είναι πιο χαμηλά στην βαθμολογία, αλλά στην περίοδο των γιορτών η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα πρέπει να βρει ποια μέρα είναι της Αγίας Αμυνας και να κάνει πάρτι για να την γιορτάσει.

Ο Ολυμπιακός παίζει φέτος την καλύτερα άμυνα στον καιρό του Μπαρτζώκα – δεν χωρά αμφιβολία. Αν πρόπερσι και πέρυσι η άμυνα τον βοηθούσε να χτίσει μερικά εντυπωσιακά σερί στην διάρκεια μεγάλων του παιγνιδιών (αξέχαστο εκείνο κόντρα στην Μονακό στο τρίτο δεκάλεπτο του ημιτελικού του Final 4) φέτος στα πιο πολλά ματς η άμυνα δουλεύει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Χθες πχ σε ένα μέτριο επιθετικά ματς το πρώτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού είναι ένα σεμινάριο άμυνας με πράγματα που δύσκολα βλέπεις. Η Μπάγερν δεν φτάνει τους δέκα πόντους και ιδροκοπάει όχι για να βάλει καλάθι αλλά για να κάνει ένα σουτ! Κι αυτό το έχουν πάθει απέναντι στον εργατικό αυτό Ολυμπιακό πολλές ομάδες: ακόμα και η μεγάλη Ρεάλ που κόλλησε στους 77 πόντους και βρήκε πολλούς από αυτούς με σουτ του Μούσα και του Χεζόνια από πολύ μακριά.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πως αν είμασταν στην δεκαετία του ’80 και στην εποχή που στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν υπήρχε το τρίποντο ο Ολυμπιακό σε κάποιο ματς θα είχε κρατήσει τον αντίπαλό στους 30 πόντους. Δεν αποκλείω και φέτος, αν υπάρχει όρεξη και δεν υπάρχει χαλαρότητα, σε κάποιο ματς ο Ολυμπιακός να κρατήσει μια ομάδα κάτω από τους 50! Και γιατί, ακόμα κι όσοι συνθέτουν το Second Unit (Λούτζης, Λαρεντζάκη, Μπραζντέκις, Σίκμα, Μιλουτίνοφ) που στην επίθεση ζορίζεται, μπορεί να παίξουν για το κέφι τους άμυνα μέχρι εξαντλήσεως του αντιπάλου.

Ο Μανουσέλης λέει πως ο κάθε παίκτης του Ολυμπιακού παίζει άμυνα για 1,5 παίκτη του αντιπάλου, δηλαδή πέρα από τον παίκτη στον οποίο βγαίνει όποιος μαρκάρει, έχει στο μυαλό του και πως θα βοηθήσει συμπαίκτη του όταν ο παίκτης του πασάρει. Εγώ πάλι λέω πως όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού, μηδενός εξαιρουμένου, την βρίσκουν παίζοντας άμυνα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Κάναν. Κατάλαβε πως έτσι θα πάρει νέο συμβόλαιο. Και ρίχνει τάπες!    

Ολοι γερά στην άμυνα

Σε πάει μακριά η αγία άμυνα; Αν είμασταν ένα δυο χρόνια πριν θα έλεγα όχι. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πέρυσι στο Final 4 φτάσανε τέσσερις ομάδες κατά βάση επιθετικές (η Ρεαλ, η Μπάρτσα, ο Ολυμπιακός και η Μονακό), αλλά οι δυο ισπανικές και ο Ολυμπιακός έπαιζαν και πολύ άμυνα: εμμονικά  η Μπάρτσα σε πολλές περιπτώσεις, υποχρεωτικά η Ρεάλ σε ούκ ολίγες. Ισως μάλιστα αυτή η άμυνα ήταν που έδωσε στην Βασίλισσα τον τίτλο: το λέω όχι για όσα συνέβησαν στον τελικό, αλλά για όσα έκανε γενικά στην χρονιά της. Φέτος ωστόσο η άμυνα μου μοιάζει η νέα μεγάλη τάση, κάτι σαν επιστροφή στο παρελθόν. Στις παραδοσιακές ομάδες της άμυνας (τις σέρβικες, την Αρμάνι, την Ζαλγκίρις, έχουν προστεθεί η Βαλένθια και η Βίρτους), ενώ παίζει πολύ περισσότερο άμυνα από πέρυσι η Μονακό, η Εφές, η Βιλερμπάν πλέον, και σίγουρα κι ο ΠΑΟ και η Μπασκόνια που με την αλλαγή του προπονητή και τον ερχομό του Ιβάνοβιτς αυτό κυρίως βελτίωσε. Ακόμα κι ο Πάμπλο Λάθο για να χτίσει την νέα του Μπάγερν με την άμυνα ασχολείται πιο πολύ από ποτέ: δύσκολα γίνεται αλλιώς. Και για αυτό είπε χθες ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να πάει στο Final 4 και φέτος. Την άμυνά του ζήλεψε.