Πριν αρχίσει το ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ είχα την βεβαιότητα ότι ο ΠΑΟΚ θα μπει δυνατά στο Καραϊσκάκη ψάχνοντας μια νίκη που έχουν ανάγκη οι οπαδοί του, ειδικά όσοι φώναζαν το όνομα του Πάμπλο Γκαρσία ρυθμικά πέρυσι μετά από κάθε στραβοπάτημα της ομάδας: αυτούς η διοίκηση του ΠΑΟΚ ακούει και φρόντισε να δικαιώσει την απαίτησή τους. Αναρωτιόμουν επίσης τι θα κάνει ο Ολυμπιακός που μου έμοιαζε να αντιμετωπίζει το ματς ως ευκαιρία για δοκιμές – κυκλοφορούσε π.χ ότι θα ξεκινήσει ο Ανδρούτσος ως δεξί μπακ. Τελικά ο Ολυμπιακός έκανε απλά τη δουλειά του. Και κάνοντας τη δουλειά του κέρδισε με το εντυπωσιακό 3-0.  Που αποτελεί κι απάντηση στη δήλωση του Πάμπλο Γκαρσία ότι οι δυο ομάδες δεν έχουν διαφορές. Αποδείχτηκε ότι έχουν τεράστιες διαφορές. Μια που χτυπά στο μάτι είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει προπονητή. Για τον ΠΑΟΚ αμφιβάλω.   

Ασκοπο ξόδεμα δυνάμεων

Ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε στο Καραϊσκάκη σοβαρός και συγκεντρωμένος όσο και στο πρώτο ματς της Τούμπας. Αλλά οι αντοχές του κράτησαν πολύ λίγο. Ούτε ένα σκάρτο μισάωρο. Μετά από ένα εικοσιπεντάλεπτο διάστημα πίεσης του ΠΑΟΚ (πίεσης στην μπάλα κυρίως, καθώς ευκαιρίες δεν υπήρξαν πλην ενός ωραίου γυρίσματος του Κρμέντσικ που έβγαλε με τα πόδια ο Σα) ο Ολυμπιακός ανέβηκε στο γήπεδο κι είχε τρεις ευκαιρίες σε ένα εξάλεπτο – τις δυο μεγαλύτερες με τον Μπρουμα που στο  39΄σημάδεψε το δοκάρι. Κατά κάποιο τρόπο είδαμε στην αρχή, ότι στο πρόσφατο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Με τη διαφορά ότι η πίεση του ΠΑΟΚ δεν ήταν τόσο έντονη για αυτό και η ομάδα του Γκαρσία δεν σκόραρε. Απλά ξόδεψε δυνάμεις άσκοπα και διαλύθηκε στην επανάληψη χωρίς ο προπονητής της να έχει καταλάβει τι συμβαίνει στο γήπεδο.

Ο άφθονος χώρος    

Ο Γκαρσία διόρθωσε πολλές από τις ανορθογραφίες του ΠΑΟΚ στα προηγούμενα ματς. Στα αριστερά προτίμησε τον έμπειρο δεξιοπόδαρο Ροντρίγκο από τον άγουρο Περέιρα. Επαιξε με καθαρό αμυντικό χαφ: ο Ντόουγκλας ήταν από τους καλύτερους του γηπέδου στο πρώτο ημίχρονο. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησε τον Τζόλη, που στην Τούμπα κόντρα στον Ολυμπιακό άφησε στον πάγκο. Αλλά αυτές είναι απλές επιλογές: δεν σε κάνουν κανονικό προπονητή. Κανονικός προπονητής είναι ο Μαρτίνς που βλέποντας τη δυσκολία της αρχής, έφερε τον Φορτούνη κεντρικά, ανέβασε το Μπουχαλάκη, άφησε τη δεξιά πλευρά στον Ραφίνια ζητώντας από τον πανταχού παρών Καμαρά να προσέχει τον Ροντρίγκο και επανασχεδίασε τον Ολυμπιακό για να χτυπήσει τον ΠΑΟΚ, όχι στο πλάι, όπως κανείς θα περίμενε, αλλά στον άξονα ακριβώς γιατί μπροστά από τα σέντερ μπακ υπήρχε χώρος άφθονος.

Ένας κανονικός προπονητής θα έβλεπε τη δυσκολία του Βαρέλα και του Ινγκασον να μαρκάρουν μεσοεπιθετικούς που έβγαιναν απέναντί τους κάνοντας συγκλήσεις, αλλά όχι ο Γκαρσία. Ο Μαρτίνς στο ημίχρονο αυτό το εξήγησε στο Φορτούνη (που ξαναπήγε στα δεξιά) και στον Μπρουμά, επαναφέροντας τον Καμαρά στη θέση που ξεκίνησε. Οι συγκλήσεις τους κατέστρεψαν τον ΠΑΟΚ: στη φάση του πρώτου γκολ ο Φορτούνης βγαίνει σαν φορ και πάει βόλτα τον Ινγκασον και τον Βαρέλα όσο χρειαζόταν για να φτάσει να μαρκάρει τον Ελ Αραμπί ο Ροντρίγκο. Αν η μπάλα έφτανε στα πόδια του, όλοι ξέραμε τι θα γινόταν. Του την πέρασε υπέροχα ο Μπουχαλάκης και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.    

Βοήθησε στο να ρθει η συντριβή

Ο Γκαρσία παρεμβαίνοντας βοήθησε στο να ρθει η συντριβή. Αφησε μόνο του τον Ντόουγκλας μπροστά από την άμυνα για να ανεβάσει κι άλλο τον Ελ Καντουρί και να πρεσάρει ψηλά, μολονότι Σεμέδο, Εμβιλά και Μπουχαλάκης ήταν στις πάσες τους αλάνθαστοι. Κι ο Ολυμπιακός βρίσκοντας χώρους έκανε πάρτι. Ο Ελ Αραμπί μετά το γκολ σερβίρει ασίστ για ανθολογία σε παίκτες που έχουν όλο το χώρο ελεύθερο, αφού δεν τους ακολουθεί κανένας. Ο Καμαρά που είχε και δοκάρι κάνει το 2-0. Κι ο Βρουσάι που χει μπει αλλαγή ολοκληρώνει τη διαδικασία τρέχοντας ανενόχλητος στο γήπεδο και παίρνοντας το ριμπάουντ μετά το τρίτο δοκάρι στο ματς.

Ενας κανονικός προπονητής, βλέποντας την αντίδραση του Ολυμπιακού μετά το 30΄και τον επανασχεδιασμό του από τον προπονητή του θα παρουσίαζε μια πιο σκληρή μεσαία γραμμή στο δεύτερο ημίχρονο, ώστε να μην αλωνίζει ο Καμαρά. Θα  ζητούσε από την ομάδα του να μείνει έξυπνα λίγο πιο πίσω μήπως ο Ζίβκοβιτς και ο Τζόλης βρουν χώρους και θα τολμούσε να παίξει με δυο φουνταριστούς όταν βρέθηκε να χάνει. Αλλά ο Γκαρσία τώρα μαθαίνει. Χθες δήλωσε ότι ο Ολυμπιακός έχει τον ίδιο προπονητή δυόμισι χρόνια κι αυτό κάνει τη διαφορά. Εχει δίκιο αλλά αμφιβάλω αν πιστεύει κάποιος πως αν ο ΠΑΟΚ κρατήσει αυτόν δυόμισι χρόνια θα φτάσει στο επίπεδο έστω του εφετινού Ολυμπιακού κάποτε. Διότι από τον ΠΑΟΚ δεν λείπει μόνο η σοφία ενός προπονητή: λείπει κυρίως το τρίψιμο των παικτών του στα μεγάλα ματς. Χωρίς συμμετοχή σε τέτοια, κερδίζοντας τον ΟΦΗ, την ΑΕΛ και το Βόλο, δεν κάνεις τίποτα.

Πρέπει να τολμάς να παραδεχτείς

Χθες είδαμε τον καλύτερο Σεμέδο που έχουμε δει σε ματς ελληνικού πρωταθλήματος. Είδαμε τον Καμαρά να διαλύει την μεσαία γραμμή και την άμυνα του ΠΑΟΚ. Τον Σα να κατεβάζει ρολά. Και τον Ελ Αραμπί να θυμίζει γιατί είναι πιθανότατα ο καλύτερος ξένος σέντερ φορ στην ιστορία του Ολυμπιακού. Αλλά αυτοί οι παίκτες, πέρα από το ότι πληρώθηκαν σημαντικά χρήματα και εντοπίστηκαν μετά από ένα σοβαρό σκάουτινγκ, εξελίχτηκαν χάρη στην παρουσία τους σε σπουδαία ευρωπαϊκά ματς. Ο Σα κέρδισε την καθιέρωσή του στο Σαν Σίρο κόντρα στη Μίλαν. Ο Καμαρά ωρίμασε κυνηγώντας τους μέσους της Μπέτις, της Μπάγερν, της Τότεναμ, της Αρσεναλ, της Γουλβς, της Παρί. Ο Σεμέδο έδωσε εξετάσεις με τον Λεβαντόφσκι, τον Χάρι Κέιν, τον Στέρλινγκ: τον Κρμέντσικ τον είχε καταπιεί κι όταν τον είχε βρει στην Βιτόρια Πλζεν.

Ο ΠΑΟΚ πληρώνει ακριβά την έλλειψη εξέλιξής του ήδη τη σεζόν που κέρδισε το πρωτάθλημα: όταν ο Ολυμπιακός έχτιζε ποδοσφαιριστές στη Θεσσαλονίκη χαίρονταν που χάνανε από τη Βίντι και τη Ζόρια. Οι βετεράνοι που σήκωσαν το βάρος της ομάδας τότε κατέρρευσαν πέρυσι και φέτος πρέπει να αντικατασταθούν από παιδιά που δύσκολα μπορεί να σηκώσουν το βάρος της αποστολής: όταν δεν μπορείς να κερδίσεις την Ομόνοια πρέπει να προβληματίζεσαι, όχι να λες «αποδείξαμε ότι δεν έχουμε διαφορές με τον Ολυμπιακό». Πρέπει να τολμάς γενναιόψυχα να παραδεχτείς ότι ο αντίπαλός σου είναι σε όλα ανώτερος και πως σκοπός σου είναι μια μέρα να το φτάσεις. Αν εθελοτυφλείς, δεν θα τον φτάσεις ποτέ.        

Δυστυχώς έλειπε ο κόσμος

Όταν είσαι μακριά από την πρώτη θέση, ενώ έχεις ξεκινήσει τη σεζόν με σκοπό την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αυτό που κυνηγάς είναι νίκες σε τέτοιου είδους ματς- πρέπει να τις κυνηγήσεις γιατί είσαι υποχρεωμένος να δώσεις στους οπαδούς σου τη χαρά του θριάμβου της μιας βραδιάς. Αλλά κι αυτό ακόμα θέλει στρατηγική. Αν βάζεις ένα τσούρμο κλακαδόρους να κάνουν φασαρία για τη διαιτησία (!) ενώ είσαι μια ντουζίνα πόντους πίσω στο πρωτάθλημα, αν βάζεις τους Γραμμένους να παριστάνουν τους Ζορό της εξυγίανσης, ενώ έχουν ήδη μαζέψει τα πράγματα τους για να φύγουν από τη ΕΠΟ, αν λες μετά από μια ισοπαλία ότι «είσαι ισάξιος του Ολυμπιακού», το μόνο που κάνεις είναι να ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη. Τελικά χάνεις με 3-0 από ένα Ολυμπιακό απλά εργατικό, ψύχραιμο και μυαλωμένο χωρίς πάλι να καταλάβεις το πως και το γιατί. Και με κάποιους παίκτες βέβαια που θα παίζουν σε κάποια μεγάλα ερωπαϊκά πρωταθλήματα προσεχώς.    

Δυστυχώς το Καραϊσκάκη ήταν άδειο: θα χαιρόταν ένα πάρτι. Παρά το πανηγύρι όλοι θα καταλάβαιναν ότι αυτή η ομάδα με αυτό τον προπονητή, όταν έχει όρεξη απλά να κάνει τη δουλειά της, κάνει πλάκα σε όλους στην Ελλάδα. Συνδυάζοντας δουλειά και διασκέδαση. Και χρησιμοποιώντας ενίοτε τη γκλίτσα…