Ο Γκιγιέρμε στην Τρίπολη ήταν τρομερά τυχερός. Το φάουλ που το κάνει ο Πασαλίδης (ένα φάουλ εντελώς άχρηστο διότι γίνεται μακριά από την περιοχή του Αστέρα και σε μια στιγμή του παιχνιδιού στην οποία ο Ολυμπιακός προηγείται ήδη με 0-2…), θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα πολύ χειρότερο από μία απλή κάκωση. Νομίζω ότι οι περισσότεροι που το είδαν πίστεψαν εκείνη τη στιγμή πως ο Πασαλίδης, έτσι άτσαλα που πήγε στη φάση του έσπασε τον αστράγαλο! Διαβάζω ότι ο παίκτης θα λείψει περίπου ένα μήνα. Επειδή ο τύπος, αν και δεν είναι κανένα θηρίο, μοιάζει να είναι από σίδερο (και το έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές…) πιστεύω ότι θα γυρίσει γρηγορότερα.

Η ερώτηση που τον κυνηγάει

Οσο και αν ακουστεί περίεργο για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα του Γκιγιέρμε είναι η ερώτηση που τον κυνηγάει από το ξεκίνημα της χρονιάς, δηλαδή το ποιος θα αγωνιστεί στη θέση του και πως θα τον αντικαταστήσει ο Μαρτίνς έτσι και αυτός τραυματιστεί. Αυτού του είδους οι ερωτήσεις είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα ποδοσφαιριστή (και κατά συνέπεια σε μία ομάδα) διότι δημιουργούν ένα παράξενο σύννεφο μαύρης γκαντεμιάς που κυνηγάει και την ομάδα και τον ποδοσφαιριστή! Αν αρχίσεις να κάνεις τέτοιου τύπου συζητήσεις, είναι δεδομένο ότι την απάντηση θα στη δώσει σύντομα η μοίρα - δηλαδή ο ποδοσφαιριστής θα χτυπήσει για να λυθεί η απορία όλων. Αν δεν ασχολείσαι με τέτοιου τύπου ζητήματα δεν γίνεται απολύτως τίποτα! Ποτέ κανείς δεν συζήτησε για το τι θα συμβεί αν λείψει ο Σεμπά: ο Σεμπά είχε μόνο μικροτραυματισμούς.

Εχω αμέτρητα παραδείγματα για το είδος της γκαντεμιάς που προκαλούν αυτές οι συζητήσεις. Πριν τον Γκιγιέρμε (που όλοι προεξοφλούσαν τον τραυματισμό του ρωτώντας τι θα γίνει αν λείψει…) στο ρόλο του μελλοντικού θύματος ήταν ο Κώστας Φορτούνης. Κάθε φορά που ο ποδοσφαιριστής έπαιζε καλά διάβαζα προβληματισμούς για το αν ο Ολυμπιακός μπορεί επιθετικά να είναι εξίσου παραγωγικός χωρίς αυτόν! Και φυσικά τον έχασε. Ενα άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου. Κάθε φορά που έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά, όλο και κάποιος θυμόταν ότι έχει κάνει στη ζωή του δύο σοβαρές επεμβάσεις: τελικά έκανε και μία τρίτη. Γενικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε συζήτηση είναι για μένα δεδομένο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα ότι θα συνωμοτήσει το σύμπαν για να δούμε ποια μπορεί να είναι η απάντηση στην απορία που η ίδια η συζήτηση εμπεριέχει: είμαστε μικρό χωριό και ως εκ τούτου και κακό χωριό. Η «γλώσσα» και το «μάτι» προκαλούν μεγάλες ζημιές.

Καμμένοι από τη μουρμούρα

Πέρα από γκαντεμιά μια συζήτηση δημιουργεί συνήθως και άγχος ατελείωτο – αδύνατο να το διαχειριστείς. Προπονητές και παίκτες παγιδεύονται πανεύκολα σε συζητήσεις και χτυπάνε διαρκώς το κεφάλι του στον τοίχο, αντί να κοιτάξουν πώς μπορεί να λύσουν ένα πρόβλημα. Συχνά πείθονται ότι λύση δεν υπάρχει. Συνήθως η ίδια η συζήτηση μεγαλώνει και το πρόβλημα! Θυμηθείτε για παράδειγμα τι γινόταν μέχρι πέρυσι με τους τερματοφύλακες στον Ολυμπιακό. Κάποτε λέγανε όλοι ότι ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος δεν έχει καλή έξοδο κι ο Ελευθερόπουλος υποχρεωνόταν σε κάθε παιχνίδι να κάνει περισσότερες εξόδους από όσες έπρεπε για να δείξει ότι η συζήτηση είναι λάθος: το αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο πολλά λάθη! Αλλοι τερματοφύλακες βέβαια είχαν ακόμα χειρότερη τύχη: αρκούσε ένα λάθος τους για να ξεκινήσει η μουρμούρα για την ικανότητα και την επάρκεια τους πριν καλά καλά τους δούμε. Στο τέλος το πίστευαν και οι ίδιοι ότι είναι πρόβλημα κι έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο! Αυτός ήταν κατά τη γνώμη μου ο βασικός λόγος που μετά το Ρομπέρτο ο Ολυμπιακός άλλαξε τρεις - τέσσερις τερματοφύλακες! Ολοι τους έχουν καεί από συζητήσεις – θυμάμαι καλά ότι το ίδιο είχε συμβεί και με τους διαδόχους του Νίκου Σαργκάνη κάποτε.

Η ζημιά είχε γίνει

Οι συζητήσεις απλώς μεγαλώνουν τις δυσκολίες και πάντα ο αποηχός τους φτάνει στον ποδοσφαιριστή ή στον προπονητή. Το έγραφα και τις προάλλες για το Μεριά. Ηταν μία χαρά ποδοσφαιριστής μέχρι που άρχισαν όλοι να ασχολούνται μαζί του χωρίς να του αναγνωρίζουν το παραμικρό άλλοθι - ότι για παράδειγμα είναι υποχρεωμένος να παίζει στα αριστερά αν και δεξιοπόδαρος. Από την ώρα που ξεκίνησε αυτό το βουητό ο Τυνήσιος άρχισε να γίνεται ολοένα και χειρότερος και στην Τρίπολη ήταν εκτός αποστολής! Θυμάμαι επίσης τη συζήτηση για την έλλειψη σέντερ φορ που υπήρχε πέρσι στο ξεκίνημα της χρονιάς. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν υπήρχε σέντερ φορ: ήταν ότι ομάδα όντως καινούργια δεν είχε καθόλου μηχανισμούς και ο κάθε ποδοσφαιριστής έπρεπε να μάθει το παιχνίδι του άλλου. Όταν πέρασε λίγος καιρός και η γνώση αυτή προέκυψε χάρη στα συνεχόμενα παιχνίδια, ο Ολυμπιακός έβαλε τρία γκολ στη Μίλαν και ο άχρηστος Χασάν καμιά δεκαπενταριά γκολ μόνο σε ένα γύρο, αλλά το στρες που είχε προκαλέσει η περί έλλειψη σέντερ φορ συζήτηση τη ζημιά την είχε κάνει.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως εξηγούνται όλα αυτά και αν εξηγούνται – το κακό είναι ότι προκύπτουν.  Για το ότι κάτι κάποια στιγμή θα τραυματιζόταν ο Γκιγιέρμε θα μπορούσα να βάλω και στοίχημα: ήταν τόση η αγωνία όλων να δουν τι θα κάνει ο Ολυμπιακός χωρίς τον Βραζιλιάνο που αργά ή γρήγορα θα το έβλεπαν. Στο μεταξύ, μεταξύ μας, είναι και μια απορία της πλάκας, διότι πέρυσι ο Ολυμπιακός έπαιξε χωρίς αυτόν πάνω από δεκαπέντε ματς: θα παίξουν μαζί ο Μπουχαλάκης και ο Καμαρά, που δύσκολα θα τραυματιστούν διότι ποτέ κανείς δεν έχει αναρωτηθεί τι θα γίνει αν χτυπήσουν. Το τι θα κάνουν θα το δούμε: πάντως να φύγουν με φορείο από το γήπεδο γιατί τρελάθηκε ο Πασαλίδης μου μοιάζει κομμάτι δύσκολο.

Ο χρόνος παίζει παιγνίδια

Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι στην Τρίπολη ο Ολυμπιακός γλύτωσε από δυο άλλες συζητήσεις. Και οι τυφλοί πιστεύω κατάλαβαν πως οι ισοπαλίες με την Ξάνθη και τον Πανιώνιο δεν ήταν θέμα προπονητή, αλλά θέμα διάθεσης της ομάδας: όταν το μυαλό είναι στο ευρωπαϊκό ματς που ακολουθεί ή προηγήθηκε αυτά συμβαίνουν. Πιστεύω επίσης να έγινε κατανοητό ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στο γκολ – ο Ολυμπιακός έβαλε 8 στο Τσάμπιονς λιγκ άλλωστε: αν πρόβλημα υπάρχει, είναι συχνά στο πρώτο γκολ, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τους μηχανισμούς και τους παίκτες, έχει να κάνει με την προσέγγιση των παιγνιδιών. Αν δεν μπεις στο γήπεδο για να πιέσεις ομάδες που κλείνονται, γρήγορο γκολ δεν βάζεις κι αν δεν το κάνεις μετά ο χρόνος σου παίζει παιγνίδια. Τέτοιες συζητήσεις είναι καλύτερο να κάνουμε κι όχι τι θα γίνει αν τραυματιστεί ο ένας ή ο άλλος. Σας το λέω με την βεβαιότητα πως αν τους βάλετε στο κέντρο της μουρμούρας σας αντί να τους χαίρεστε, θα τους ξεκάνατε όλους…