Ήταν πικρό τελικά το φινάλε του Game of Thrones και δεν αναφέρομαι μόνο στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, αλλά σε ολόκληρο τον όγδοο κύκλο που τόση συζήτηση προκάλεσε. Να μην ενοχλείστε από τα πικρά – εμένα με χαλάνε μόνο τα άγευστα. Οσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η σειρά τελείωσε με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να τελειώσει. Εμειναν στη σκηνή όλοι εκείνοι πού στο διάστημα των οκτώ αυτών υπέροχων κύκλων εξελίχθηκαν ως χαρακτήρες, πληρώνοντας ωστόσο μεγάλο τίμημα για να βρουν άλλος την ωριμότητα, άλλος την επιτυχία κι άλλος απλά το δρόμο που έψαχνε. Ολοι σχεδόν έμειναν μόνοι. Κάποιοι βέβαια έγιναν σούπερ ήρωες: για την Άρια ο κόσμος είναι πλέον μικρός για τον Μπράντ, που έφτασε να παίξει ακόμα και το ρόλο του δολώματος, δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι δυνατό. Ακούγεται όμορφο αν σκεφτείς ότι το λες για κάποιον, που ενώ αγαπούσε το να σκαρφαλώνει, κατέληξε καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, μαθαίνοντας να πετάει, αφού δεν μπορούσε να περπατήσει. Ο Μπραν Σταρκ κάθισε στο θρόνο γιατί δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να κοιτάξει το μέλλον καλύτερα από αυτόν που γνωρίζει άριστα το παρελθόν.

Μετά το χάος

Είναι παράξενο, αλλά ενώ η σειρά τελείωσε παρουσιάζοντας ένα χάος, εν τούτοις η τελική αίσθηση είναι ότι πίσω από αυτό υπάρχει ένα μέλλον. Οι τελικές σκηνές είναι όλες αφιερωμένες σε πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες που όλα αυτά τα χρόνια μεγάλωσαν μαζί μας: σχεδόν όλοι όσοι ήταν εξ αρχής μεγάλοι εξαφανίστηκαν. Η Άρια φεύγει για να ανακαλύψει καινούργιους τόπους αφήνοντας πίσω την εφηβεία της: η ενηλικίωσή της συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με την αποκάλυψη ενός καινούριου κόσμου, καθώς αυτός της εφηβείας της έχει καταστραφεί. Η Σάνσα είναι έτοιμη, όσο ποτέ, να γίνει Βασίλισσα του Βορρά - ωστόσο δεν μιλάμε για την εκπλήρωση κάποιου παιδικού ονείρου, αλλά για μία ωριμότητα που προέκυψε χάρη στον πόνο. Ο Τύριον είναι πιο σοφός από ποτέ. Πρώτα πείθει τον Τζον να βάλει ένα τέλος στην ιστορία του με την μία και μοναδική βασίλισσά του και μετά πείθει όλους τους ηγέτες των οίκων ότι είναι ανάγκη (τους) να εκλέξουν όχι ένα σκληρό βασιλιά, αλλά κάποιον που δεν φοβήθηκε ποτέ του τη μοίρα του: στο τέλος, καθισμένος στο αγαπημένο τραπέζι του πόκερ της εξουσίας, αναλαμβάνει την ανοικοδόμηση του καινούριου κόσμου έχοντας πλάι του όσους κατάφεραν, όχι απλά να επιβιώσουν, αλλά και να βρουν δύναμη. Ο Μπραν, τσακισμένος αλλά ολοκληρωμένος ως άνθρωπος, κάθεται στο νέο θρόνο - ο παλιός έχει καταστραφεί. Ο θρίαμβος του σχετίζεται κυρίως με την αποδοχή της σκληρής του μοίρας – δεν τη φοβάται. Μία μοίρα βρίσκει στο φινάλε φεύγοντας με τους Αγριους κι αφήνοντας πίσω του το Τείχος κι ο Τζον : αυτός που έχει αρνηθεί να γίνει βασιλιάς, θελει να ζήσει σαν ελεύθερος άνθρωπος. Όλα αυτά διαδραματίζονται με υπόκρουση τα μεγάλα συμπεράσματα πού ακούστηκαν στο φινάλε: «Η αγάπη είναι πιο δυνατή από τη λογική», αλλά είναι καθήκον μας να θυμόμαστε ότι πολλές φορές «η έλλειψη λογικής γεννάει τέρατα».

Κληρονομικό δικαίωμα στο θάνατο

Η σειρά είχε ένα τέλος σχεδόν διδακτικό –βασισμένο σε ό,τι προηγήθηκε. Από την αρχή στο GOT έβλεπες πως υπάρχουν αυτοί που γεννιούνται για να γίνουν βασιλιάδες και εκείνοι πού το θρόνο τον κερδίζουν, γιατί πέρασαν δύσκολα μονοπάτια χωρίς εκπτώσεις στις αρχές τους. Οι πρώτοι, οι γεννημένοι διάδοχοι, ερωτοτροπώντας με την εξουσία καταλήγουν σχεδόν όλοι τρελοί, ή τσακίζονται από την μοίρα που δεν τους επιτρέπει να διαχειριστούν φιλοδοξίες, όνειρα και τίτλους σαν καταραμένοι. Αλλοι πληρώνουν το πάθος τους κι άλλοι την τύχη τους. Ο Τζόφρι δηλητηριάζεται, το ίδιο και ο Ρομπ Σταρκ. Ο Βισέρις Ταργκάριεν γελοιοποιείται τη στιγμή του θανάτου του. Υπάρχουν πάντα στην ιστορία τρελοί βασιλιάδες αλλά και ψυχοπαθείς βασίλισσες. Ο Ρένλι Μπαράθιον, η Μάρτζερι Ταϊρέλ, ο Λόρας, η αθώα Μιρσέλα όλοι είναι διάδοχοι με κληρονομικά δικαιώματα – όλοι καταραμένοι. Η αναζήτηση της εξουσίας τρελαίνει – το τίμημα που πληρώνεις είναι πάντα μεγάλο: θα γίνεις θύμα της. Ο Στάνις Μπαράθιον, ο Μικροδάχτυλος, φυσικά κι ο χειρότερος όλων ο μπάσταρδος Ράμσεϊ Μπόλτον, έχουν κακό τέλος: τιμωρούνται για την αλαζονεία τους. Στον τελευταίο κύκλο το μοτίβο επαναλαμβάνεται: διεκδίκηση – εξουσία – αλαζονεία – τιμωρία. Κανείς δεν ξεφεύγει αν πάρει αυτό το δρόμο, όποια κι αν είναι η δικαιολογία του ή η προηγούμενη ζωή του. Το GOT ήταν μια μεγάλη τραγωδία και για αυτό δεν έχει σημασία, αν το φινάλε άρεσε: ο στόχος δεν ήταν η ευχαρίστηση, το χάπι εντ, αλλά το ταρακούνημα και η αντίδραση. Δεν το βλέπεις για να κοιμηθείς, αλλά για να ξυπνήσεις. Ακόμα και ουρλιάζοντας.

Η δίψα για εξουσία

Στη διάρκεια αυτής της πολύ μεγάλης περιπέτειας είδαμε ότι η δίψα της εξουσίας μπορεί να διαφθείρει κάθε καλόκαρδη καρδιά. Είδαμε επίσης πόσο συχνά η θέληση για σκληρές αποφάσεις, μπορεί να προκαλέσει απώλεια λογικής – κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από την αρχή. Σε όλη τη διάρκειά του GOT παρακολουθούμε τη μάχη του λογικού με το παράλογο, μόνο που σε αυτή μπαίνουν ένα σωρό άλλα συναισθήματα, που κάνουν την κρίση μας δύσκολη: η συμπάθεια, η κατανόηση των κινήτρων, η έμφυτη προσπάθειά μας να δούμε οτιδήποτε από τη σκοπιά του πρωταγωνιστή που συμπαθούμε, θολώνουν και την ικανότητα μας να αξιολογήσουμε τους χαρακτήρες - αυτό ήταν το παιγνίδι. Ετσι φτάνουμε να συμπονούμε ερωτευμένους αιμομίκτες π.χ και να μην υποψιαζόμαστε ότι στο φινάλε τους περιμένει, όπως σε όλες τις τραγωδίες, η Νέμεσις. Αυτό ήταν για μένα το κύριο χαρακτηριστικό της υπέροχης αυτής σειράς: σε υποχρέωνε να ανησυχείς τόσο πολύ για τους χαρακτήρες που συμπαθείς, ώστε έχανες από τα μάτια σου την αλήθεια τους. Κι όμως μυστικά δεν υπήρχαν: ο Τύριον δεν είναι ένας αλάνθαστος σύμβουλος αλλά το είδος του έξυπνου ανθρώπου που εξαιτίας της ικανότητας του στην ανάλυση υπερεκτιμά τη λογική και κάνει δεκάδες λάθη – δεν έχει καταλάβει ούτε ότι η μοναδική του αγάπη, τον απατά με τον πατέρα του. Ομοίως ο Τζον δεν ήταν ποτέ ο ηγέτης που θα θέλαμε – παραμένει ο συνεσταλμένος μπάσταρδος γιός, ακόμα κι όταν του δίνεται η δεύτερη ευκαιρία μέσω της Ανάστασης. Τέλος η ίδια η Ντάνι περπάτα από την αρχή προς την τρέλα, αλλά το αθώο βλέμμα της κρύβει τη διαστροφή της. Σκορπάει πτώματα κι αυτό θα πρεπε να μας υποψιάσει για το ότι θα σπείρει τον όλεθρο, αλλά εμείς βλέπουμε μόνο τη γοητεία των δράκων και τα θλιμμένα μάτια της.

Ηδη μου λείπει

Το GOT ήταν μια ωραία ιστορία και όπως ο Τύριον λέει «δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο πιο δυνατό από μια ωραία ιστορία – τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει, τίποτα δεν μπορεί να τη νικήσει». Το GOT δεν ήταν οι δράκοι, οι σφαγές, οι απροσδόκητοι θάνατοι, οι ανατροπές, οι μακιαβελικές διεργασίες – όλα αυτά ήταν η ωραία γαρνιτούρα. Ηταν μια σειρά που έλεγε ότι η εξουσία έχει κόστος, περίπου όπως και ο έρωτας που κι αυτός έχει κάτι της το εξουσιαστικό: σχεδόν κανένα από τα ζευγάρια δεν γλυτώνει στο τέλος και όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές μένουν μόνοι. Η αγάπη δεν απέτρεψε τον Τόμεν από το να αυτοκτονήσει – τον έσπρωξε στο να πεθάνει όπως ακριβώς και τη γυναίκα του Στάνις Μπαράθιον που δεν άντεξε τον θάνατο του παιδιού της. Ο ίδιος ο Στάνις χάνει το μέτρο εξαιτίας του έρωτα, που είναι καταδικαστικός και για τον αιμομίκτη Τζίμι Λάνιστερ και για τον ηθικό Ρομπ Σταρκ, που άκουσε την καρδιά του. Ο έρωτας προκαλεί την καταδίκη της Ντενίρις και οδηγεί τον μηχανορράφο Λορντ Μπέιλις στο θάνατο. Ο έρωτας τσακίζει τον Τύριον και τον αναγκάζει να σκοτώσει τον πατέρα του, ο έρωτας τρελαίνει τη Σέρσι, ο έρωτας είναι σχεδόν συνώνυμο της αμαρτίας από το πρώτο κιόλας επεισόδια. Το GOT ήταν έρωτας. Και τώρα που τελείωσε ήδη μου λείπει…