Με ρωτάνε πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού για το πως είδα την ολοκλήρωση των μεταγραφών κι αν πιστεύω ότι το ρόστερ είναι πλήρες. Οι ερωτήσεις αυτές καταλαβαίνω ότι έχουν να κάνουν πολύ και με τις μέτριες εμφανίσεις που έκανε ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα στα παιχνίδια με τον Αστέρα και την ΑΕΛ. Αν είχε βάλει έξι γκολ και όχι δύο (και μάλιστα με πέναλτι…) κανείς δεν θα ρωτούσε τίποτα.

Πολλά και ουσιαστικά

Ο μεταγραφικός σχεδιασμός είναι του Ολυμπιακού και όχι δικός μου - και ευτυχώς. Εγώ έχω γράψει, βλέποντας τα πρώτα παιχνίδια του Σεμέδο, ότι θα προτιμούσα ο Ολυμπιακός ειδικά, αντί να αποκτήσει 15 ποδοσφαιριστές, να πάρει άλλους δύο ακόμα σαν τον πορτογάλο. Ωστόσο κατανοώ ότι αυτό ειδικά δεν είναι καθόλου εύκολο. Το να δώσεις 10 εκατομμύρια για δύο παίκτες είναι στην Ελλάδα δυσκολότερο από το να δώσεις 10 εκατομμύρια για 15 παίκτες. Από την άλλη καλό είναι να θυμόμαστε ότι φέτος το καλοκαίρι έγιναν και κάποιες κινήσεις πολύ ουσιαστικές. Ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Σεμέδο ένα ποδοσφαιριστή για τον οποίο η Βιγιαρεάλ είχε πληρώσει πριν από ενάμιση χρόνο 15 εκατομμύρια. Απέκτησε τον Σα με βάση τη ρήτρα που υπήρχε στο συμβόλαιό του. Ανανέωσε το συμβόλαιο του Κώστα Φορτούνη - κάτι που στην αρχή του καλοκαιριού δεν ήταν καθόλου δεδομένο. Πλήρωσε τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας τελειώνοντας το θέμα του Ποντένσε, που ήταν ένας βραχνάς: ο Πορτογάλος στοίχισε 7 εκατομμύρια. Τέλος ο Ολυμπιακός απέκτησε και τον Βαλμπουενά ώστε να έχει μία λύση πίσω από τον Κώστα Φορτούνη (πράγμα που πέρσι δεν είχε). Ετσι βρέθηκε προετοιμασμένος όταν ο Έλληνας διεθνής τραυματίστηκε.

Μερικά στοιχήματα

Είναι αλήθεια ότι έγιναν και πολλά άλλα. Για τη θέση του σέντερ φορ μπήκαν δύο ενδιαφέροντα στοιχήματα: ο Ελ Αράμπι και ο Σουντανί είναι ποδοσφαιριστές με βιογραφικά γεμάτα γκολ, αλλά χρειάζονται το χρόνο τους. Το σκάουτινγκ του Ολυμπιακού δείχνοντας ότι λειτουργεί έφερε τον Ραντζέλοβιτς, τον Μάρκοβιτς (που κλήθηκε στην Εθνική Σερβίας), τον Λοβέρα, τον Μπα, τον Μάρκοβιτς, τον Γκασπάρ και τον Μπενζιά: όλους πρέπει να περιμένουμε να τους δούμε. Όπως κάθε χρόνο ήρθαν και κάποιοι παίκτες από το ελληνικό πρωτάθλημα (ο Μπρούνο και ο Ντουρμισάι) καθώς κι ένας αναπληρωματικός τερματοφύλακας, ο Άλεν. Ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ομάδα που αγοράζει κάθε χρόνο αναπληρωματικό τερματοφύλακα και ίσως το κάνει για γούρι! Αν συνυπολογίσουμε ότι επιστρέφει και ο Χριστοδουλόπουλος το ρόστερ της ομάδας είναι πολύ γεμάτο - τόσο γεμάτο που η δυσκολία του προπονητή θα είναι να κρατήσει όλους αυτούς σε εγρήγορση. Από κει και πέρα υπάρχει ένα δεδομένο που πρέπει να το ξέρετε: ο Μάρτινς έχει σκοπό να παίξεις τα παιχνίδια του Τσαμπιονς λιγκ βασιζόμενος κυρίως στους ποδοσφαιριστές που πήραν τις προκρίσεις στα προκριματικά: το θεωρεί δίκαιο. Οποιον και αν αποκτούσε ο Ολυμπιακός τις τελευταίες μέρες δύσκολα θα τον βλέπαμε στην ενδεκάδα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι: θυμίζω ότι πέρσι ο Πορτογάλος έδειξε ελάχιστη εμπιστοσύνη σε κοτζάμ Τουρέ! Ότι και να λέγαμε όλοι εμείς ο Ανδρέας Μπουχαλάκης για τον Μάρτινς ήταν σημαντικότερος από τον Ιβοριανό.

Η εικόνα και η ευθύνη

Μπορεί το ρόστερ αυτό να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ομάδας στο Τσάμπιονς λιγκ και στο πρωτάθλημα; Νομίζω ότι είναι δύο συζητήσεις διαφορετικές. Το να καταφέρει π.χ ο Ολυμπιακός να κάνει αποτέλεσμα με την Μπάγερν Μονάχου και την Τότεναμ δεν έχει να κάνει με το ρόστερ του: μιλάμε για δύο κολοσσούς απέναντι στους οποίους χρειάζεται μία αγωνιστική υπέρβαση. Θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη έχει κερδίσει πρόσφατα την Ατλέτικο Μαδρίτης, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Γιουβέντους την Μπενφίκα και δεν τα έχει καταφέρει με αντιπάλους τη Δυναμό Κιέβου, την Αντερλεχτ και την Οσμάνλισπορ. Το τι κάνει μία ομάδα στην Ευρώπη έχει να κάνει με τη συγκέντρωση της, τη σοβαρότητά της, το πάθος της, την στοχοπροσήλωση της. Στην Ευρώπη τιμωρούνται οι αλαζόνες, όσοι δεν δείχνουν στο ποδόσφαιρο την πρέπουσα προσοχή κι όσοι κάνουν επιπολαιότητες: το πρωτάθλημα είναι μία άλλη ιστορία.

Η μόνη ευθύνη ενός προπονητή στο πρωτάθλημα είναι η εικόνα της ομάδας. Το αν θα καταφέρει μία ελληνική ομάδα να κερδίσει το πρωτάθλημα λίγο έχει να κάνει με το ποιους παίκτες έχει και σχεδόν ποτέ η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι έργο ενός προπονητή: μετράνε πολύ περισσότερο ένα σωρό άλλα. Η δουλειά του Μάρτινς είναι να εμφανίσει στην Ελλάδα ένα Ολυμπιακό που να παίζει το ωραίο επιθετικό ποδόσφαιρο που είδαμε πέρσι - ειδικά στο δεύτερο γύρο. Χωρίς το Φορτούνη δεν θα είναι καθόλου απλό, αλλά η αποστολή του προπονητή είναι αυτή και μόνο. Ο Πορτογάλος οφείλει να αξιοποιήσει το ρόστερ για να παρουσιάσει μία ομάδα που να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας παντού και πάντα, διότι το σύνολο σχεδόν των ελληνικών ομάδων περιμένουν τον Ολυμπιακό με πρώτη προτεραιότητα να καταστρέψουν το παιχνίδι του. 

Προσωπικά έχω αμφιβολίες για το αν η ομάδα που πήρε τις μεγάλες προκρίσεις στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ μπορεί με τον τρόπο που παίζει να κερδίσει και το πρωτάθλημα. Ωστόσο για να έχει μία ελπίδα να το κάνει, πέρα από την αξιοποίηση των ποδοσφαιριστών που υπάρχουν στο ρόστερ, ο Ολυμπιακός πρέπει να ξεχάσει την τέχνη της δικαιολογίας - αυτό δηλαδή που είδαμε στις δύο πρώτες αγωνιστικές. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός με τον Αστέρα και όπως ακούσαμε «έφταιξε το rotation που ήταν υποχρεωτικό πριν από το ταξίδι στο Κρασνοντάρ». Δεν ήταν επίσης καλός με την ΑΕΛ, «διότι το γήπεδο είναι χωράφι». Ίσως να είναι και έτσι. Ομως επειδή ταξίδια θα υπάρξουν αρκετά, αλίμονο αν πριν ή μετά από κάθε ταξίδι η εικόνα του Ολυμπιακού είναι τόσο μέτρια. Όσο για το AEL FC Arena πέρυσι ήταν σε χειρότερη κατάσταση, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Ολυμπιακό να πετύχει τρία γκολ.

Επαγγελματικές νίκες και άλλα εμπριμέ

Οι μεγάλες ελληνικές ομάδες αγαπάνε την κατάρα που λέγεται δικαιολογία. Ακόμα πιο πολύ, λατρεύουν όσους δικαιολογίες μπορεί να βρίσκουν ώστε να κρύβονται κάτω από το χαλί αγωνιστικά προβλήματα. Μόνο που αυτή η τακτική είναι αυτοκαταστροφική: καμία μεγάλη ελληνική ομάδα δεν επιτρέπεται να ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να βάλει ένα γκολ γιατί ο προπονητής  ξεκούρασε μερικούς παίκτες. Το δε πρόβλημα των αγωνιστικών χώρων είναι μεν υπαρκτό, πλην όμως όλοι το επικαλούνται όταν δεν έχουν κάνει το παιχνίδι που θα πρεπε. Ο Ολυμπιακός π.χ στη Λάρισα είχε για 35 λεπτά καλή απόδοση και βρήκε δύο γκολ.  Για το ότι μέτρησε μόνο ένα, η ευθύνη είναι των διαιτητών: για το ότι σταμάτησε να προσπαθεί να πετύχει δεύτερο μετά η ευθύνη είναι δική του.

Καλές είναι οι συζητήσεις για το ρόστερ για το «8αρι». για το «δεκάρι», για το «15αρι», για όλα. Αλλά όποιος θέλει να κερδίσει το πρωτάθλημα χωρίς μάλιστα να περιμένει βοήθειες ή να παίζει ωραία φιλικά, πρέπει να αφήσει κατά μέρος τις δικαιολογίες και να παίξει μπάλα. Και να αφαιρέσει από το καθημερινό του λεξιλόγιο λέξεις όπως «επαγγελματική νίκη» για ματς που λήγουν 1-0. Επαγγελματική νίκη για τον Ολυμπιακό κι όποιον άλλο θέλει να κάνει πρωταθλητισμό είναι μια νίκη με 3-0, με 4-0 κτλ. Ετσι πρέπει να αντιλαμβάνονται μια μέρα στην ακριβοπληρωμένη τους δουλειά όλοι τους…