Δεν είχα δει το παιχνίδι του πρωταθλήματος μπάσκετ στο οποίο ο Άρης κέρδισε τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ για πρώτη φορά μετά από το 1997. Το είδα από περιέργεια σε μαγνητοσκόπηση και φυσικά έμεινα έκπληκτος από τις αντοχές του Αρη. Είδα, όμως τα πανηγύρια που έγιναν στην επιστροφή της ομάδας στην Θεσσαλονίκη: οι οπαδοί του Άρη υποδέχτηκαν την ομάδα στο αεροδρόμιο όπως της άξιζε κι αυτό δεν θυμάμαι πόσα χρόνια είχε να συμβεί. Και είδα και τις αναρτήσεις και τους τίτλους των εφημερίδων που έκαναν λόγο για τον «Αυτοκράτορα». Που είναι άδικο να μην βρίσκει κάποιον να επενδύσει στην τρέλα των οπαδών του.

Η αίσθηση του χρέους

Ούτε το πρωτάθλημα κέρδισε ο Αρης επικρατώντας του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, ούτε κάποια πρόκριση πήρε, αλλά αυτό που πέτυχε είναι ο κλασικός θρίαμβος της μιας βραδιάς. Στον αθλητισμό το να κυνηγάς το θρίαμβο της μιας βραδιάς είναι επιβεβλημένο. Κάθε ομάδα πρέπει να έχει στο μυαλό της την υποχρέωση να κερδίσει ένα παιχνίδι που μοιάζει απίστευτα δύσκολο όποια κι αν είναι η κατάσταση της. Δεν είναι όλα «βαθμολογία», και δεν είναι όλα διαδικασία. Το να αγωνίζεται μια ομάδα για να χάσει αξιοπρεπώς ή για να κερδίσει «επαγγελματικά» είναι κατανοητές επιλογές που όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιβραβεύονται με μπράβο. Μπράβο πρέπει να υπάρχουν εκεί που αισθάνεσαι ότι μια ομάδα έκανε ό,τι μπορούσε. Οταν μάλιστα υπάρχουν και νίκες κόντρα στην λογική πρέπει να υπάρχει και αποθέωση. Σε κάθε περίπτωση στις αληθινά μεγάλες ομάδες πρέπει να υπάρχει η αίσθηση του χρέους, να σκέφτεσαι δηλαδή όταν με αυτές εμπλέκεσαι (είτε ως προπονητής, είτε ως παίκτης, είτε ως παράγοντας) ότι πρέπει να κάνεις τους οπαδούς σου περήφανους σε κάθε στιγμή που θα έχεις την ευκαιρία. Όταν δεν είσαι πολύ δυνατός αγωνιστικά πρέπει την ευκαιρία για την έκπληξη να την αρπάζεις κι όταν είσαι πανίσχυρος πρέπει να δείχνεις πως σε ενδιαφέρει όχι μόνο να κερδίζεις, αλλά και να κάνεις τον κόσμο να χαίρεται με αυτά που βλέπει. Αυτό είναι ιστορικά ο Αρης του μπάσκετ: μαχητής στα δύσκολα και κυρίαρχος στις μεγάλες του μέρες. Η εφετινή ομάδα μπάσκετ του Άρη είναι αντιπροσωπευτική της ιστορίας του συλλόγου: δεν είναι σίγουρα η πιο θεαματική, είναι όμως μια ομάδα που έχει την αίσθηση του χρέος απέναντι σε ένα κόσμο που την αγαπάει και την στηρίζει. Όχι θεωρητικά, αλλά με πράξεις.

Δεν αγαπάνε τα σπορ

Δυστυχώς η περίπτωση του Άρη είναι η απόλυτη απόδειξη ότι ο επιχειρηματικός κόσμος στην Ελλάδα δεν αγαπάει σχεδόν καθόλου τα σπορ. Η περίπτωση των επιχειρηματιών που βάζουν τα ωραία τους λεφτά σε ομάδες διότι είναι οπαδοί τους και θέλουν να τις βλέπουν να πρωταγωνιστούν είναι ελάχιστες. Ακόμα πιο σπάνιο είναι να αναλάβει κάποιος μια ομάδα διότι πιστεύει στην δυναμική της και θέλει να είναι αγαπητός από τον κόσμο της, χωρίς απαραίτητα να είναι οπαδός της. Είναι σπάνιο στην Ελλάδα να βρεθεί κάποιος που να γνωρίζει την ιστορία ενός συλλόγου και να επιθυμεί να γίνει μέρος της. Αυτό είναι δυστυχώς που χρόνια τώρα κρατάει την ομάδα μπάσκετ του Άρη σε αυτή την παράξενη θέση όπου προτεραιότητα είναι όχι οι τίτλοι (όπως θα έπρεπε) αλλά η ίδια η ύπαρξη της. Ο Άρης, όπως κι άλλες ομάδες δυστυχώς, βρίσκεται σε μία διαδικασία διαρκούς οικονομικής εξυγίανσης - είναι δηλαδή υποχρεωμένος να κοιτάζει τα οικονομικά του (δηλαδή τα χρέη του) με μεγαλύτερη προσοχή απ’ όση δείχνει και για τα αγωνιστικά του. Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τον κόσμο να συμπαραστέκεται στην ομάδα και δεν εμποδίζει την ίδια την ομάδα, αντλώντας δύναμη κυρίως από αυτή την συμπαράσταση που λέγεται και αγάπη, να φτάνει σε αποτελέσματα που την σχέση με τον κόσμο την ξαναζεσταίνουν. Κι αυτό είναι που συντηρεί τον Αρη: βρίσκει τρόπους να θυμίζει πως είναι δεν πρέπει να τον εγκαταλείψεις.

Σήμερα κάποιος μπορεί

Δυστυχώς περνάει απαρατήρητο από την ελληνική επιχειρηματικότητα ότι το Αλεξάνδρειο είναι φέτος σχεδόν πάντα γεμάτο, ότι ο συσπειρωμένος κόσμος του Άρη χειροκροτάει τη δουλειά του Καστρίτη με πάθος και ότι η ίδια η ομάδα του Άρη δεν θα ήθελε πολλά χρήματα για να απογειωθεί. Στη δίνη της προηγούμενης οικονομικής κρίσης στην οποία η χώρα μας βρέθηκε για μια ολόκληρη δεκαετία ήταν μάλλον παράλογο να περιμένει κανείς ότι θα εμφανιζόταν κάποιος να αποκτήσει τον Άρη και να βάλει τα ωραία του χρήματα. Επιχειρήσεις, ακόμα και πολύ μεγάλες, έχασαν τη μάχη της επιβίωσης. Τα χρηματοκιβώτια των τραπεζών ήταν διαρκώς κλειστά. Χρήματα δεν περίσσευαν σε κανένα και ήταν απίθανο να βρεθεί κάποιος νέος Γιάννης Μπουτάρης πχ που θα χρηματοδοτήσει τον Άρη γιατί νιώθει μέλος της οικογένειας του. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι κομμάτι διαφορετικά. Μπορεί η άνθηση της οικονομίας να αφορά περισσότερο τους αριθμούς και λιγότερο την κοινωνία την ίδια, αλλά επιχειρήσεις που να βγάζουν κέρδη και μάλιστα σημαντικά υπάρχουν πλέον. Κι αν ο Τολιόπουλος συνεχίζει τις ραψωδίες του τρίποντου κάτι καλό θα προκύψει και στον Αρη. Ακόμα κι αν όλα τα περνούν απαρατήρητα δεν μπορεί κανείς να μην βλέπει πως νίκες όπως αυτή στο ΟΑΚΑ αντιμετωπίζονται με καθολικό θαυμασμό ακόμα και από όσους δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των οπαδών της ομάδας. Ο Αρης ξυπνά πάντα στο μπάσκετ μεγάλες μνήμες. Κι έχει και παράγοντες και υπόβαθρο και αντοχές: δεν υπήρξε ποτέ φούσκα.

Παραμένει οδηγός    

Όποιος επιχειρηματίας θα ήθελε να γράψει ιστορία θα ‘πρεπε να επιλέξει να εμπλακεί με τον Άρη. Ακόμα κι αν το μπάσκετ δεν φέρνει χρήματα, φέρνει πολλά που δεν είναι καθόλου αδιάφορα: όπως υστεροφημία, καλά λόγια, τεράστια συμπάθεια. Οποιος το τολμήσει θα βρει έναν κόσμο έτοιμο να τον αποθεώσει και κυρίως θα βρει μια ομάδα από την οποία λείπει μόνο αυτός ο σοβαρός οικονομικός παράγοντας ώστε να απογειωθεί. Ο Άρης στο μπάσκετ είναι η απόλυτη απόδειξη πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Πριν γίνει τραγούδι θυμάμαι να το λέει ο «ξανθός» που θα ήταν πολύ περήφανος αν ζούσε και έβλεπε τη νίκη του Άρη του Καστρίτη στο ΟΑΚΑ. Η κληρονομιά του παραμένει οδηγός…