Η σχέση του οπαδού με την ομάδα του χαρακτηρίζεται συχνά ως «ερωτική» - ο χαρακτηρισμός μοιάζει κομμάτι υπερβολικός και χρησιμοποιείται κυρίως για να γίνει κατανοητό στους τρίτους ότι υπάρχει μεγάλο πάθος. Στην προκειμένη σχέση, όμως, αυτό το πάθος είναι κομμάτι μονοδιάστατο και συχνά χωρίς ανταπόκριση. Ο οπαδός μπορεί να αγαπάει την ομάδα, να τρελαίνεται μαζί της, να την βλέπει πιο όμορφη από όσο είναι στην πραγματικότητα ή να γκρινιάζει απερίγραπτα εξαιτίας της – ακόμα και να παθαίνει κατάθλιψη και να χάνει καμιά φορά  αυτό που θα πρεπε να είναι σημαντικότερο, δηλαδή την απόλαυση του παιγνιδιού. Η ο  μάδα όμως, σε αυτό το αμοιβαίο παιγνίδι παραμένει στον κόσμο της, σαν τον ιδανικό κι ανάξιο εραστή του Καββαδία. Δεν μπορεί να συμμετέχει στο ερωτικό παιγνίδι, δεν μπορεί να εκφράζει στον οπαδό την αγάπη της, μπορεί απλά να κάνει ό,τι μπορεί για να τον ικανοποιεί, αλλά οι ερωτευμένοι θέλουν κάτι παραπάνω από τη σύμβαση μιας απλής ικανοποίησης – κι αυτό, όποιος από έρωτα εξέπεσε, το γνωρίζει καλά. Ετσι ο οπαδός μοιάζει καταδικασμένος να αγαπάει σχεδόν χωρίς ανταπόδοση, περιμένοντας κάτι που να δικαιολογεί στον εαυτό του την ερωτική ένταση μιας πίστης εντός της οποίας παραμένει αιχμάλωτος. Ευτυχώς, όταν αυτή φουντώνει ή κλονίζεται (η αυξομείωση δεν έχει καμία σημασία καθώς το μυστικό είναι πάντα η ένταση) έρχεται το Ολυμπιακός – Κρασνοντάρ 4-0. Αυγουστιάτικο, σχεδόν ανέλπιστο, απροσδόκητο και μαγικό. Σαν ερωτική ιστορία.   

Πρόβα ορχήστρας

Από τη συλλογή κερδισμένων παιγνιδιών του Πορτογάλου προπονητή του Ολυμπιακού Πέδρο Μαρτίνς έλειπε μια που να έχει το χαρακτήρα ενός πραγματικού ποδοσφαιρικού αριστουργήματος: το ματς που είδαμε να κάνει ο Ολυμπιακός χθες βράδυ κόντρα στην Κρασνοντάρ έχει ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό. Δεν ήταν απλά ένα ματς στο οποίο οι παίκτες κατέθεσαν προσωπικότητα τη στιγμή που ο κόουτς κατάφερε να βρει την πρέπουσα στρατηγική: είναι ένα άριστο ματς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό – κάτι που, όποιος το είδε, μπορεί να ισχυρίζεται ότι παρακολούθησε κάτι που αγγίζει τον ποδοσφαιρικό περφεξιονισμό. Ολοι οι παίκτες εκτελούν κατά γράμμα αυτό που είναι το βασικό σχέδιο – σαν σολίστες συμφωνικής ορχήστρας.

Το ματς δεν περιγράφεται με όρους ποδοσφαιρικούς κι όποιος κάτι τέτοιο επιχειρεί, απλά το αδικεί. Δεν υπάρχει σε αυτό ούτε ένα δευτερόλεπτο στο οποίο ο Ολυμπιακός να δείχνει στοιχεία χαλάρωσης: δεν υπάρχει φάση στο παιγνίδι που οι επικίνδυνοι Ρώσσοι να χουν βρεθεί με παίκτη παραπάνω σε κάποιο σημείο της γραμμής της άμυνας του Ολυμπιακού και δεν υπάρχει φάση που να καταγράφεται στην επίθεση κάποιου είδους βιασύνη. Οτιδήποτε κάνει στην άμυνα ο Ολυμπιακός είναι οργανωμένο και εξηγήσιμο, προσχεδιασμένο στα ματς με την Πλζεν και την Μπασακσεχίρ – οι παίκτες του Μαρτίνς το εκτελούν με την ακρίβεια ορχήστρας, που έχει κάνει τέλειες πρόβες. Το όποιο μεμονωμένο λάθος (που είναι αδύνατο να μην γίνει αφού μιλάμε για ένα ματς ποδοσφαίρου) μοιάζει εκτός λογικής: κανένας παίκτης της Κρασνοντάρ δεν μπορεί να το τιμωρήσει γιατί δεν μπορεί να το φανταστεί. Η δε επίθεση του Ολυμπιακού λειτουργεί άψογα και με τους τρεις τρόπους που μπορεί να χρησιμοποιήσει μια ομάδα για να φτάσει να γίνει απειλητική: ο Ολυμπιακός απειλεί και σκοράρει είτε πρεσάροντας και κλέβοντας τη μπάλα, είτε μεταφέροντας την σωστά μετά από μια σειρά πάσες (που σε κάποιες περιπτώσεις είναι και πάνω από 15!), είτε χτίζοντας δυναμικές αντεπιθέσεις όπου παίκτες κινούνται χωρίς τη μπάλα με αρμονία που θα ζήλευαν και οι κομάντο των ειδικών αποστολών. Ο Ολυμπιακός τελειοποιεί σε αυτό το άψογο ματς όσα έδειξε στα τέσσερα προηγούμενα, αλλά και στα φιλικά του. Δεν αγωνίζεται απλά, αλλά κάνει επίδειξη δύναμης. Μέχρι τέλους, όπως θέλουν δηλαδή οι οπαδοί του.      

 Σπριντ προς τα αστέρια

Το να κερδίσεις ένα ματς στα play off του Τσάμπιονς λιγκ 4-0, χωρίς να αφήσεις ποτέ τον αντίπαλο σου να απειλήσει σοβαρά την εστία σου είναι στα όρια του απίστευτου. Όπως απίστευτη ήταν η θέληση, η συγκέντρωση, η εξυπνάδα του Ολυμπιακού χθες βράδυ.  Οι Ρώσοι κουβαλώντας στις αποσκευές τους το θρίαμβο του αποκλεισμού της Πόρτο πίστευαν ότι ο Ολυμπιακός θα τους φοβηθεί, αλλά η ομάδα του Μαρτίνς δεν φοβάται κανένα. Η ατομική απόδοση των ποδοσφαιριστών απογειώνει το σχέδιο του Μαρτίνς που για ένα βράδυ εγκαταλείπει τη σκηνοθεσία για να ασχοληθεί με τη σύνθεση. Το πρώτο ημίχρονο είναι στην πραγματικότητα η πρόβα του θριάμβου. Ο Μαρτίνς βλέπει ότι ο Ολυμπιακός το κλείνει πατώντας γκάζι κι έχοντας εξουθενώσει προηγουμένως μέσους και επιθετικούς της αντιπάλου του: το γκολ του Γκερέρο στο 31’  ακολουθούν δυο τεράστιες χαμένες ευκαιρίες στο 42’ και στο 44΄ σημάδι ότι η ομάδα έχει δυνατότητες να πατήσει γκάζι στο φινάλε. Στη γνώση αυτής της λεπτομέρειας ο Μαρτίνς μετατρέπει μια σημαντική νίκη σε θρίαμβο και ένα ραντεβού κάποιων ερωτευμένων με την ομάδα σε όργιο αισθημάτων και λατρείας. Το πέρασμα του Ρατζέλοβιτς στη θέση του Μασούρα, η διατήρηση στο γήπεδο του Βαλμπουενά και του Ποντένσε, όταν όλοι μα όλοι περιμένουν ότι το κύριο μέλημα θα ήταν η ενίσχυση της άμυνας, οφείλεται στην εμπιστοσύνη του προπονητή στους παίκτες του.

Με την είσοδο του Σέρβου, η ομάδα παίρνει εντολή να πατήσει το γκάζι κι ακολουθεί απογείωση: ένα σπριντ προς τα αστέρια. Το Καραϊσκάκη ζει μια σπάνια στιγμή πολλαπλού οργασμού, που είναι αδύνατον να τον περιγράψεις. Η Κρασνοντάρ γίνεται ο κομπάρσος μιας ιστορίας στην οποία υπάρχει ο Ολυμπιακός,  ο κόσμος του και η πολύπλοκη σχέση τους: ανταλλάσσονται για δεκαπέντε λεπτά όρκοι αιώνιας αγάπης με τον οπαδό να έχει αυτή τη φορά τη δυσκολία να εκφράσει στην ομάδα το πάθος του κι όχι το αντίθετο. Το γκολ του Ποντένσε, δημιουργημένο, σχεδιασμένο, ζωγραφισμένο και εκτελεσμένο με πινελιές προκαλεί οργασμό: είναι πραγματικά να απορείς πως ο κόσμος δεν μπήκε στο γήπεδο παρασυρμένος από αυτό το κρεσέντο αδρεναλίνης.

 Ολα τα άλλα θα τα ξαναδούμε      

Οι όμιλοι του Τσάμπιονς λιγκ, τα εκατομμύρια, η μεταγραφική ενίσχυση – όλα είναι λίγα μπροστά στην μαγεία μιας βραδιάς που αναζωογόνησε μοναδικά την λατρεία του κόσμου για την ομάδα του: ο οπαδός που αγαπάει είδε σε αυτή την έκρηξη μια σπάνια στιγμή ανταπόδοσης της αγάπης του – ίσως και να αισθάνθηκε μετά από καιρό αληθινά πλήρης.Ο,τι έχει σχέση με το ποδόσφαιρο δεν συγκρίνεται με αυτή την συμμετοχή του οπαδού σε κάτι που μοιάζει τέλειο. Ναι, η άμυνα των Ερυθρολεύκων ήταν πάλι άψογη, ναι ο Γκιγιέρμε έμοιαζε γίγαντας στη μεσαία γραμμή, ναι ο πολυσυζητημένος Γκερέρο έκανε το 1-0 πετυχαίνοντας το ωραιότερο γκολ του στον Ολυμπιακό, ναι το Σερβάκι δείχνει στόφα πρωταθλητή, ναι ο αέρινος Ποντένσε έκλεισε τη βραδιά με ένα ποδοσφαιρικό χάι λάιτ, αλλά όλα αυτά μπορεί και να τα ξαναδούμε και ίσως ξαναδούμε και προκρίσεις και νίκες μεγάλες.  

Αλλά χθες είδαμε πως μια πράξη αγάπης μπορεί τελικά να γεννήσει ένα έργο τέχνης. Που προκάλεσε ένα ποδοσφαιρικό οργασμό που στην κορύφωσή του έκανε κάτι εκατομμύρια καρδιές να χτυπάνε με ένα τρόπο θρυλικό. Μοναδικά δικό τους, διαβολικά ερωτικό κι φυσικά ερυθρόλευκο…