H AEK έχασε και από τον Αγιαξ όπως ακριβώς έχασε και από την Μπάγερν κι όπως είχε χάσει και από τους Ολλανδούς στο πρώτο ματς. Τα τέσσερα από τα πέντε ματς της ΑΕΚ στον όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ είναι ίδια: ένα ημίχρονο παθητικής αλλά ψυχωμένης  άμυνας, το διαδέχεται μια κατάρρευση μετά το 60΄. Η συνεχώς επαναλαμβανόμενη εικόνα μαρτυρά αδυναμία προσαρμογής σε αυτό το επίπεδο: οι παίκτες της ΑΕΚ τα δίνουν όλα, αλλά δεν μπορούν παραπάνω. Όταν αδειάζουν, προκύπτουν πέναλτι και αποβολές: στο Τσάμπιονς λιγκ δεν συγχωρείται τίποτα. Όλα γίνονται δυσκολότερα από την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων: στον πάγκο δεν υπάρχουν παίκτες με σοβαρές ευρωπαϊκές εμπειρίες. Η ΑΕΚ αποκλείστηκε, αλλά τη δεδομένη στιγμή αυτό είναι το λιγότερο που την ενδιαφέρει.  

 Ας πούμε δυο πράγματα ψύχραιμα για την ΑΕΚ, που ούτε κακή ομάδα έχει, ούτε να διαλυθεί και να ξαναχτιστεί χρειάζεται. Νομίζω πως ό,τι της συμβαίνει αυτό τον καιρό δεν έχει μια αιτία, αλλά πολλές. Σίγουρα το μικρότερο από τα προβλήματα της ΑΕΚ είναι ότι δεν απέκτησε ένα μέσο πέρυσι το καλοκαίρι: κακό δεν θα έκανε, αλλά δεν θα έσωνε και τη σεζόν της.

Το πρόβλημα ξεκίνησε πέρυσι

Αξιολογώντας ό,τι συμβαίνει σήμερα νομίζω ότι το πρόβλημα της ΑΕΚ ξεκίνησε πέρυσι – αμέσως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης πιθανότατα πίστεψε πως το γεγονός αυτό αρκεί για να έχει η ΑΕΚ μια χρονιά ήσυχη μπροστά της: η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος μετά από δεκαετίες (σε συνδυασμό με την κατασκευή του γηπέδου) θα πρεπε να αρκεί, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή γκρίνια την τρέχουσα χρονιά, πόσο μάλλον όταν η ομάδα έπιασε και τον πρώτο της στόχο γρήγορα –μιλάω για την είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Τι δεν εκτίμησε σωστά ο Μελισσανίδης; Ότι ο τρόπος που η ΑΕΚ κατάκτησε το πρωτάθλημα δημιούργησε στον κόσμο της ΑΕΚ την ανάγκη να δει φέτος μια ομάδα ικανή να υπερασπιστεί το κατόρθωμά της με νύχια και δόντια. Πέρυσι οι γκρίνιες του ΠΑΟΚ και οι συνεχείς δηλώσεις των ανθρώπων του περί άδικης έκβασης του πρωταθλήματος (ειδικά μετά την ήττα της ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος) ακούστηκαν περισσότερο από τους πανηγυρισμούς των φίλων της ΑΕΚ: αντί η επιτυχία να διώξει το άγχος, κατά κάποιο τρόπο το μεγάλωσε. Ο κόσμος περίμενε μια ομάδα πιο δυνατή από πέρυσι κι όταν αυτό δεν το είδε άρχισε να γκρινιάζει: στα μάτια του η ομάδα που έπρεπε να κλείσει στόματα χάνοντας τον Βράνιες, τον Χριστοδουλόπουλο, τον Κονέ, τον Αραούχο και κυρίως τον Χιμένεθ σίγουρα δεν δυνάμωσε. Και τα καλά αποτελέσματα στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ ξεχάστηκαν γρήγορα.

Καλύτερα από τον καθένα

Ο Μελισσανίδης ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα καλύτερα από τον καθένα – μερικές φορές αυτή η γνώση παίζει παράξενα παιγνίδια. Οσο ο καιρός περνάει έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Μελισσανίδης δεν ήθελε να κάνει οικονομικές υπερβάσεις γιατί ήταν σχεδόν βέβαιος ότι ο ΠΑΟΚ θα κατακτήσει το εφετινό πρωτάθλημα ό,τι και να γίνει: επειδή κι εγώ είχα αυτή την βεβαιότητα ήδη από το καλοκαίρι τον καταλαβαίνω. Ο Μελισσανίδης γνωρίζει καλά πως το περσινό πρωτάθλημα ήταν αδύνατο να επαναληφθεί: η ΑΕΚ έμεινε πέρσι κοντά στην κορυφή, μολονότι μέχρι το περίφημο ματς της Τούμπας δεν είχε τρεις νίκες στη σειρά. Αυτό το κατάφερε κυρίως γιατί από το περσινό φαβορί, τον Ολυμπιακό, είχαν αφαιρεθεί χειρουργικά στο ξεκίνημα της χρονιάς ειδικά, τουλάχιστον έξι βαθμοί (με Ξάνθη, Αστέρα, Ατρόμητο, ΠΑΟ κτλ) γεγονός που επέτρεψε να υπάρξει μάχη κορυφής: κάτι τέτοιο στον εφετινό ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να γίνει. Με τον ερχομό των ξένων διαιτητών, έστω στα ντέρμπι, η ΑΕΚ έχασε και πολύ από αυτό που με κόπο είχε χτίσει ένα χρόνο πριν: η καλή της σχέση με τους διεθνείς διαιτητές π.χ δεν έχει φέτος σοβαρό βαθμολογικό αντίκρισμα όσο κι αν αυτογκόλ ακυρώνονται άνευ λόγου και αιτίας. Ο Μελισσανίδης κυνικά, αλλά πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, δεν θέλησε να σκορπίσει τα χρήματα του Τσάμπιονς λιγκ για να κυνηγήσει κάτι σχεδόν χαμένο, αλλά αυτό δεν μπορούσε να το πει στον κόσμο της ομάδας γιατί κανείς δεν αγαπάει όποιον πετάει λευκές πετσέτες. Όμως λευκή πετσέτα πέταξε τελικά κι αυτό είναι που οδήγησε σε ένα γενικό ξενέρωμα: πόσο μάλλον όταν εκτός από έλλειψη ενίσχυσης, ο κόσμος βλέπει ότι η ομάδα έχει και μια δυσκολία να κρατήσει παίκτες, όταν τα συμβόλαια τους λήγουν. Όχι γιατί τους πουλάει, αλλά γιατί τους χάνει.

Μια απλή επιβράβευση

Οι οπαδοί δεν είναι άνθρωποι χωρίς κρίση, ούτε θεωρούν πως σε κάθε αντιδικία η ομάδα τους έχει δίκιο. Είναι απολύτως βέβαιο πως αρκετοί από δαύτους, σε όλες τις ομάδες, θυμώνουν όταν παίκτες πωλούνται και πως ποσώς τους ενδιαφέρουν οι ισολογισμοί. Αλλά οι πολλοί καταλαβαίνουν. Οι οπαδοί της ΑΕΚ που είδαν την ομάδα στη Γ΄ Εθνική εξαιτίας των χρεών που διάφοροι άμυαλοι δημιούργησαν, μπορούν να καταλάβουν ευκολότερα την σφικτή πολιτική και να εκτιμήσουν το νοικοκυριό. Μόνο που άλλο είναι να πουλάς παίκτες κι άλλο να τους βλέπεις να φεύγουν, μόλις τα συμβόλαια τους λήγουν: όλο αυτό δημιουργεί μια εικόνα αδυναμίας, που μοιραία έχει επίπτωση και στα αγωνιστικά – αν ο παίκτης αισθάνεται περαστικός δύσκολα θα σου δώσει το κάτι παραπάνω. Η ΑΕΚ την τελευταία διετία χάνει όποιον το συμβόλαιό του λήγει: έφυγαν γιατί δεν συμφώνησαν με τις προτάσεις που τους έγιναν κι ο Γιόχανσον κι ο Ανέστης κι ο Ντιντάκ κι ο Χριστοδουλόπουλος κι ο Κονέ κι ο Χιμένεθ – ας μην το ξεχνάμε.

Τώρα η ΑΕΚ αποφάσισε να θέσει εκτός ομάδας τρεις παίκτες που θα άξιζαν ανταμοιβής: θυμίζω πως ο Μπακασέτας χάλασε την μεταγραφή του στον Ολυμπιακό κάνοντας έξω φρενών τον Πανιώνιο, πως ο Σιμόες συμφώνησε με την ΑΕΚ τον καιρό που αυτή ήταν νεοφώτιστη, πως ο Λαμπρόπουλος έδωσε και την ψυχή του – για πολλούς ήταν και ο MVP της περσινής χρονιάς μόνο και μόνο γιατί έκανε τον Κομίνη ν’  αρχίσει να συζητά με τον επόπτη για το αν το γκολ του Βαρέλα έπρεπε να μετρήσει. Στα μάτια των πιο πολλών οπαδών και οι τρεις δεν ζητάνε τίποτα πιο πολύ από μια επιβράβευση για την προσφορά τους τώρα που λήγουν τα συμβόλαιά τους. Αν η ΑΕΚ δεν επιβραβεύσει κι αυτούς, ποιον θα επιβραβεύσει; 

Το ματς μόλις άρχισε

Ο Μελισσανίδης γουστάρει σίγουρα το ποδόσφαιρο του 1990, αλλά από τότε άλλαξαν πολλά. Οι παίκτες βρίσκουν ομάδες στο εξωτερικό και κανείς δεν μπορεί να τους καρφώνει τα συμβόλαια στον τοίχο. Ολοι πιστεύουν πως δικαιούνται κάτι παραπάνω και κανείς δεν θεωρεί ότι πρέπει να πληρώνει για να παίξει σε μια ομάδα. Η ΑΕΚ μπορεί να βρει καλύτερους στη θέση τους: δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα της είναι ότι το αφεντικό μοιάζει να έχει ξεχάσει πως μια μεγάλη ομάδα πρέπει να ικανοποιεί το κοινό της, όχι μόνο με τα αποτελέσματά της, αλλά και δείχνοντας λίγη αρχοντιά, λίγη απλοχεριά. Καλή είναι η τήρηση των ισολογισμών, αλλά δύσκολα αποσπά χειροκροτήματα. Το χειρότερο στην ιστορία αυτή είναι ότι ένα κοινό που δεν ικανοποιείται αντιδρά. Αλλοι κάνουν επεισόδια, γιατί νοιώθουν πως δεν υπάρχει κάτι στην ομάδα που πρέπει με τη συμπεριφορά τους να προστατέψουν. Κι άλλοι – και θα είναι οι περισσότεροι – απλά κόβουν το γήπεδο. Ολο αυτό γίνεται μάλλον χειρότερο γιατί ο Μελισσανίδης δεν είναι από αυτούς που μασάνε και θα χει ενδιαφέρον η αντίδρασή του. Για την ΑΕΚ το Τσάμπιονς λιγκ τελείωσε. Πολύ φοβάμαι πως άλλα ματς, πιο σκληρά, μόλις άρχισαν…