Συνήθως αποφεύγω κυριακάτικα να γράψω κάτι για τα ματς του Σαββάτου του ελληνικού πρωταθλήματος προτιμώντας να ασχοληθώ μια φορά την εβδομάδα με άλλα πολλά – ευκαιρίες για κείμενα δεν μου λείπουν. Όταν κάνω μια εξαίρεση είναι γιατί το σαββατιάτικο ματς προσφέρεται για ένα προβληματισμό μεγαλύτερο από την όποια σημασία του. Όπως το χθεσινό παιγνίδι του Ολυμπιακού με την Λαμία.

Με παρεμβάσεις του Μεντιλίμπαρ

Ο Ολυμπιακός κέρδισε με 1-0 και πέρα από την πρωτιά στη βαθμολογία κρατά μόνο την νίκη που ήρθε με ένα γκολ του Ζέλσον στο 64’. Θα μπορούσε να έχει πετύχει κάποιο γκολ παραπάνω αν ήταν πιο τυχερός όταν το VAR ασχολήθηκε με ένα γκολ του ΕλΚαμπί κι ένα πέναλτι που ο ίδιος αρχικά κέρδισε: και οι δυο φάσεις εξετάστηκαν και ο φορ του Ολυμπιακού υποδέχτηκε σε θέση οφσάιντ. Θα μπορούσε να έχει σκοράρει και με τον Τσικίνιο, τον Ζέλσον και τον Ολιβέιρα που έχασαν σπουδαίες ευκαιρίες, αλλά και με τον Κωστούλα που πάλι για μια ώρα ήταν ο πιο δραστήριος. Στη νίκη του έχει συμβολή ο κόουτς Μεντιλίμπαρ. Στο εικοσάλεπτο βλέποντας την εικόνα της ομάδας άλλαξε τον Κάρμο  με τον Μπιανκόν διορθώνοντας την ανορθογροφία μιας ενδεκάδας στην οποία για δεύτερη φορά ξεκίνησαν δυο στόπερ αριστερόποδαροι. Στο δεύτερο ημίχρονο, με το σκορ στο 0-0, ο Βάσκος έκανε και μια δεύτερη τολμηρή κίνηση βγάζοντας τους Ροντινέι και Μουζακίτη για να περάσει στο ματς τους Κοστίνια και Ολιβέιρα και μολονότι μια τέτοια επιλογή θα πίστευε κανείς πως θα βοηθούσε πιο πολύ την αμυντική συνοχή, εν τούτοις μέτρησε γενικότερα, καθώς ο Ολυμπιακός έγινε πιο πιεστικός, ώστε να  βρει το γκολ της νίκης σχετικά νωρίς και να κρατήσει την μπάλα στην συνέχεια για να μην πάθει ό,τι με την Καλλιθέα: το ματς είχε κάποιες ανησυχητικές ομοιότητες με το προηγούμενο.

Είχε όμως και μια διαφορά: ο Ολυμπιακός το ξεκίνησε κάκιστα. Αν δεν βρέθηκε πίσω στο σκορ το χρωστά αποκλειστικά στον Τζολάκη και τρεις μεγάλες επεμβάσεις του. Αλλά όλα αυτά σε εμένα τουλάχιστον προκαλούν απλά ένα προβληματισμό κι όχι για την εμφάνιση. Εχω συνηθίσει να βλέπω τη ίδια εικόνα, δηλαδή ένα Ολυμπιακό που πρεσάρει για να ανακτήσει την μπάλα αλλά που αφού την κερδίσει παίζει με επιθετικούς βιδωμένος στις θέσεις τους που απλά να περιμένουν την μπάλα ελπίζοντας πως όποιος την κουβαλάει θα ντριπλάρει και θα σεντράρει σωστά. Ο προβληματισμός μου εν προκειμένω δεν είναι αν και πότε ο Ολυμπιακός θα παίξει καλύτερα, αλλά αν αυτό που παρακολουθούν όλοι από την αρχή (με αμηχανία και υπομονή) μπορεί να διορθωθεί με μεταγραφές τον Ιανουάριο που έρχεται.

Πως θα αλλάξει;

Ας δούμε λίγο τα δεδομένα. Ο Ολυμπιακός έχει αυτή την στιγμή στην επίθεση του ενεργούς οκτώ παίκτες: τον ΕλΚαμπί, τον Ζέλσον, τον Τσικίνιο, τον Κωστούλα, τον Μασούρα, τον Βέλντε, τον Γουίλιαν, τον Γιάρεμτσουκ, που τελευταία έπαιξε λιγότερο γιατί έσπασε την μύτη του. Από αυτούς, οι τέσσερις πρώτοι είναι αντικειμενικά δύσκολο να βγουν από την ενδεκάδα. Ο ΕλΚαμπί εκτός του ότι είναι ο πιο σταθερός του σκόρερ έχει και το πιο μεγάλο συμβόλαιο. Ο Κωστούλας είναι επένδυση και σιγουριά. Ο Μεντιλίμπαρ θεωρεί τον Τσικίνιο τον πιο χρήσιμο παίκτη του Ολυμπιακού – και μπορεί να έχει κι ένα δίκιο γιατί όταν αυτός λείπει η ομάδα του δεν κερδίζει. Επίσης προσπάθησε πολύ από την πρώτη μέρα που ανέλαβε να φέρει τον Ζέλσον σε καλή κατάσταση – και τα κατάφερε. Οι υπόλοιποι τέσσερεις (Μασούρας, Βέλντε, Γουίλιαν, Γιάρεμτσουκ) χωρίς να είναι  ξεχασμένοι, παίζουν λιγότερο. Ας πούμε ότι φεύγουν τρεις από τους τέσσερεις αυτούς. Θα βγάλουν οι νεοφερμένοι από την ενδεκάδα κάποιον από τους ΕλΚαμπί, Ζέλσον, Κωστούλα, Τσικίνιο; Το βλέπω δύσκολο.

Αν υποθέσουμε πως έρθουν δυο πραγματικά εξαιρετικοί παίκτες ο Ολυμπιακός θα βρει δυο καλές αλλαγές και ίσως δυο ακόμα παίκτες που θα μπορούν να ξεκινήσουν ως βασικοί στα ματς που κάποιοι από τους τέσσερις βασικούς λείπουν, χωρίς να χρειάζεται ο Μεντιλίμπαρ να κάνει πειράματα χρησιμοποιώντας πχ τον Τσικίνιο ή τον Ροντινέι ως εξτρέμ. Όμως είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι το πρόβλημα; Το ρωτάω διότι ο Ολυμπιακός ζορίζεται απέναντι σε ομάδες σαν την Λαμία με τους βασικούς του παρόντες. Και ματς με ομάδες που ξέρουν να αμύνονται (και στο Καραϊσκάκη) έχει πάρα πολλά κι όχι μόνο στο πρωτάθλημα. Αν πχ κάποιος νομίζει πως η Καραμπάκ παίζει χειρότερα από την Λαμία και την Καλλιθέα μάλλον δεν ασχολείται καθόλου με το ποδόσφαιρο.

Τα ίδια ακριβώς πιστεύω πως ισχύουν και για τους μέσους αλλά και για τους ακραίους μπακ δημιουργούς. Ενας νεοφερμένος χαφ μπορεί να παίξει πιθανότατα καλύτερα από τον Ολιβέιρα και σίγουρα πιο πολύ από τον Στάμενιτς. Αλλά ο Ολυμπιακός έχει τον Μουζακίτη, τον οποίο μεγαλώνει, τον Εσε, που ήταν μέχρι πρότινος ένα από τα κοσμήματα της βιτρίνας του και τον Γκαρθία που ο προπονητής θεωρεί βασικότατο και αρχηγό του στο γήπεδο. Κι όλα αυτά απλά σημαίνουν πως όποιος έρθει για να πάρει θέση βασικού πρέπει να είναι ο σούπερμαν.

Επειδή πολλά θα αρχίσουν να γράφονται ο Μεντιλίμπαρ λέει πως παίκτες θέλει ελάχιστους -  τρεις το πολύ. Χθες για να πάρει το ματς έβαλε τον Ολιβέιρα και στο τέλος τον Βέλντε: μπορεί να θυμώνει μαζί τους αλλά δεν τους ξεχνάει. Αλλά αν αποκτήσεις τρεις παίκτες θα σου βγει ο ένας - κι αυτό δεν το λέω εγώ: το λέει η πραγματικότητα. Πέρυσι στον Ολυμπιακό για να βρεθούν τέσσερεις που όντως βοήθησαν (ο Κάρμο, ο Τσικίνιο, ο Ζέλσον στο πρωτάθλημα κι ο Ορτα στην Ευρώπη) αποκτήθηκαν τον Ιανουάριο οκτώ, δηλαδή άλλοι τέσσερις που έκαναν μάλλον λίγα: ο Ναβάρο έβαλε κάποια γκολ αλλά κανείς δεν τον θυμάται, ο Καμπράλ αγωνίστηκε κανα μισάωρο, ο Βέζο έπαιξε ακόμα λιγότερο κι ο Αμπι, που μάλλον ήταν ο μόνος που αδικήθηκε. Αλλά αν πέρυσι έγιναν οκτώ μεταγραφές είναι γιατί δεν υπήρχε στον πάγκο ένας προπονητής που να έχει δουλέψει με την ομάδα από την αρχή της σεζόν, όπως φέτος ο Μεντιλίμπαρ. Που αν του πουν πως θα ρθουν οκτώ θα τρομάξει!

Τι του λείπει

Ανακεφαλαιώνω. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλά γιατί του λείπουν πολλά που αφορούν το κομμάτι του επιθετικού παιγνιδιού του: όταν φώναζα πως θα ήταν προτιμότερο να έχουν μπει στο μηχανισμό και ο Μπακούλας και ο Παππακανέλος είναι γιατί πίστευα πως αυτοί με τον Κωστούλα και τον Μουζακίτη, επειδή έχουν παίξει χρόνια μαζί, μπορεί να δώσουν στον Ολυμπιακό συνοχή, κίνηση και συνεργασίες που του λείπουν πολύ. Η φάση του γκολ που πέτυχε ο Ζέλσον με την Λαμία είναι ενδεικτική: ο Κωστούλας σπάει την μπάλα στον Κοστίνια, αυτός σεντράρει χαμηλά στο δεύτερο δοκάρι ενώ πατάνε στην αντίπαλη περιοχή τέσσερις παίκτες: ο Ζέλσον που κινείται χωρίς τη μπάλα την παίρνει και σκοράρει. Είναι επιστήμη όλο αυτό; Όχι. Αλλά γίνεται αραιά και που.

Δεν είναι επιστήμη να ανοίξεις την άμυνα της Λαμίας: να παίζεις επίθεση χρειάζεται. Αλλά όταν κάνεις 70% κατοχή μπάλας κι αυτό το στοιχειώδες το κάνεις σωστά τρεις φορές πρέπει να προβληματιστείς. Όχι για το τι παίκτες θα φέρεις, αλλά για το πως θα παίξεις καλύτερα. Γιατί αν έρθει κάποιος που δεν θα συνεργάζεται αλλά θα ψάχνει το πως θα κάνει κόλπα με την μπάλα κι ένας ακόμα που απλά θα περιμένει την μπάλα στην περιοχή κοιτάζοντας τους συμπαίκτες με την πλάτη στο τέρμα, όλο αυτό που εδώ και μήνες βλέπεις στο γήπεδο δύσκολα θα αλλάξει. Οσο κι αν όλοι κυνηγάνε και πρεσάρουν, όπως θέλει ο προπονητής που για δέκατο ματς στη σεζόν δήλωσε πως δεν είναι ευχαριστημένος…