Το γελαστό πρόσωπο του Ελ Αραμπί το βλέπεις παντού από χθες βράδυ. Με τρία γκολ, όλα στο δεύτερο ημίχρονο, ο κορυφαίος φορ του Ολυμπιακού τα δέκα τελευταία χρόνια, απλοποίησε το παιγνίδι του Ολυμπιακού με το Βόλο. Αλλά το μεγάλο γκολ σε αυτό το περίπλοκο ματς το έβαλε ο Γιώργος Μασούρας, η μεγάλη καρδιά του οποίου προφανώς δεν χωράει σε πρωτοσέλιδα.

Το «σύστημα τρενάκι»

Το πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακού με το Βόλο είναι πιθανότατα το χειρότερό του στο εφετινό πρωτάθλημα: θα έλεγα ότι είναι καμπανάκι συναγερμού ενόψει Πόρτο αν δεν ήταν τόσο κακό ώστε τέτοια κλισέ δεν χρειάζονται. Ο Πέδρο Μαρτίνς είναι υποχρεωμένος από ένα πρόγραμμα με ασταμάτητα ματς να κάνει rotation, αλλά δεν έχει παίκτες με αθλητική φρεσκάδα για να αντικαταστήσει όσους χρειάζονται ανάσες: έχει μόνο κάποιους που είναι λιγότερο κουρασμένοι αλλά εξίσου ταλαιπωρημένοι από τραυματισμούς, περιπέτειες με τον κορωνοϊό και ταξίδια.

Αλλάζει τρεις παίκτες στην άμυνα για να βάλει τον Ντρέγκερ, τον Βινάγκρε και τον Μπα κι αμέσως χάνει τον πρώτο από θλάση. Το πόσο ανησυχεί το καταλαβαίνεις από την απόφασή του να ξεκινήσει τον Σεμέδο, δηλαδή τον πιο αξιόπιστο αμυντικό του – και πάλι καλά γιατί οι υπόλοιποι της άμυνας είναι αλλού κι αλλού. Ο Μπα χάνει το Δουβίκα και του επιτρέπει πρώτα να φτάσει απέναντι στον Σα και να σημαδέψει το δοκάρι και μετά να κερδίσει ένα πέναλτι με το οποίο ο Μπαριέντος κάνει το 0-1. Ο Βινάγκρε σε κάνει να απορείς αν έχει κόψει ποτέ του κυνηγό. Αλλά δεν είναι μόνο η άμυνα που χορεύει το χορό του Ζαλόγγου – μπέρδεμα υπάρχει και στις άλλες γραμμές. Ο Μαρτίνς επαναφέρει αυτό το κάτι σαν 4-2-3-1, αλλά στη μεσαία γραμμή υπάρχει το «σύστημα τρενάκι»: ο Μπουχαλάκης παίζει μπροστά από την άμυνα, ο Καμαρά μπροστά από αυτόν κι ο Φορτούνης μπροστά κι από τους δύο! Η μπάλα δεν φτάνει στους κυνηγούς κι όλα γίνονται αργά: αν ήταν ματς μπάσκετ ο Μαρτίνς θα είχε πάρει όλα του τα τάιμ άουτ στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά και πάλι δεν βλέπω πως θα τακτοποιούσε μια ομάδα που περπατούσε, αντί να τρέχει.

Όταν τίποτα δεν πάει καλά

Το να βάζεις γκολ στο ποδόσφαιρο είναι Τέχνη που πληρώνεται και ικανότητα που δεν έχουν πολλοί. Ακόμα λιγότεροι, όμως, έχουν την ικανότητα να σκοράρουν όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά – όταν δηλαδή τις φάσεις πρέπει να τις φτιάξουν μόνοι τους, χωρίς η ομάδα να παίζει για αυτούς και να τους βοηθά. Ο Μασούρας, που πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως παίζει στον Ολυμπιακό, υποτίθεται ότι βρίσκει θέση βασικού γιατί τρέχει, καλύπτει και «πεθαίνει» για τους συμπαίκτες του. Αν έκανε όλα αυτά και δεν ήταν μέσα στις φάσεις της επίθεσης όμως, στον Ολυμπιακό δεν θα έπαιζε. Γιατί στον Ολυμπιακό ο κυνηγός πρέπει να μπαίνει στις φάσεις: κι ο Μασούρας, όχι μόνο το κάνει αλλά σκοράρει ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως δηλαδή χθες.

Τον βρίζουν οι πάντες

Στο 40΄ο Μασούρας σπαταλά την καλύτερη ευκαιρία του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο. Ο Βινάγκρε σε μια από τις δυο καλές του στιγμές πριν αφήσει την θέση του στον Χολέμπας τον βγάζει απέναντι από τον τερματοφύλακα Γκαραβέλη που τον νικάει στα ίσια. Τον βρίζουν μπροστά στις τηλεοράσεις (κι ευτυχώς που το γήπεδο είναι άδειο…) οι πάντες. Στο Μασούρα δεν υπάρχουν συγχωροχάρτια για χαμένες ευκαιρίες. Δεν υπάρχουν «ναι, αλλά η μπάλα έκανε ένα κακό γκελ την τελευταία στιγμή». Δεν υπάρχουν «δεν πειράζει θα το βάλει την επόμενη φορά». Δεν υπάρχουν ατυχίες και κακά μάτια – ούτε καν τερματοφύλακες που μπορεί να κάνουν καλή δουλειά. Κάθε χαμένη του ευκαιρία είναι λόγος για ανάθεμα. Η οδηγεί σε χυδαία συμπεράσματα του στυλ «ο Ολυμπιακός μίκρυνε τόσο πολύ ώστε να παίζει ο Μασούρας». Λες κι ο Ολυμπιακός, πριν από αυτόν, είχε τον Ρονάλντο (όποιον από όλους θέλετε…) που έβγαινε κάθε χρόνο πρώτος σκόρερ. Που και να τον είχε πάντως δεν πιστεύω πως στις καθυστερήσεις του χθεσινού ματς θα έκανε ό,τι ο Μασούρας.

Μετά αναλαμβάνουν οι άλλοι…

Το γκολ της ισοφάρισης του Ολυμπιακού επί της ουσίας κρίνει το ματς. Επιτρέπει στον Μαρτίνς να διαχειριστεί την κατάσταση στο ημίχρονο με ψυχραιμία. Ο κόουτς δίνει στην επανάληψη το δικό του ρεσιτάλ, αλλάζοντας δυο παίκτες στην άμυνα (κάτι που σπανίως κάνει) τη βοηθά να βρει σταθερότητα και προσθέτοντας λίγο αργότερα αρχικά τον Πέπε και στην συνέχεια τον Τιάγκο Σίλβα για να γίνει ο Ολυμπιακός πιο αποτελεσματικός: ο πρώτος βοηθά τον Φορτούνη που σταματά να γυρνά διαρκώς, ο δεύτερος προλαβαίνει σε ένα σκάρτο δεκάλεπτο να δώσει ένα γκολ και να δείξει ότι ήρθε για να κάνει ωραία πράγματα. Κι όλοι παίζουν για τον Ελ Αραμπί που κάνει πάλι τη σπουδαία δουλειά του.

Ομως ο Πορτογάλος και η ομάδα χρωστάνε την ψυχραιμία στην αντιμετώπιση της δυσκολίας στον ήρωα της βραδιάς Γιώργαρο: στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου ο Μπουχαλάκης τον σημαδεύει σαν κουότερμπακ του αμερικάνικου ποδοσφαίρου κι ο Μασούρας σκοράρει σαν winger που κυνηγά το τατς ντάουν. Φτάνει στη μπάλα με το κεφάλι αψηφώντας τον Γκαραβέλη, τα υψωμένα του πόδια και μια ατιμώρητη από τον διαιτητή Παπαδόπουλο κλωτσιά στο πρόσωπο: βρίσκει τη μπάλα τόσο όσο για να την στείλει στα δίχτυα. Δεν υπάρχει στο μυαλό του ούτε ματς με την Πόρτο που ακολουθεί, ούτε κανένα κακό ημίχρονο που προηγήθηκε: μόνο το καθήκον. Θέλει να σηκωθεί για να πανηγυρίσει και μένει καρφωμένος στο έδαφος, γιατί ζαλίζεται από το χτύπημα. Ματώνει σε πανελλήνια μετάδοση χωρίς κανένα μπράβο. Γιατί είναι ο Γιώργος Μασούρας που ονειρευόταν να παίξει και να σκοράρει στον Ολυμπιακό. Και που κάνοντας το όνειρο του πραγματικότητα καταθέτει την καρδιά του γιατί αυτή έχει. Ντρίπλες, ασίστ και κόλπα ας κάνουν οι άλλοι: καρδιά από σίδερο σαν τη δική του δεν έχει κανείς.

Πιο πολύ από όλα

Καμία εξέδρα δεν θα τραγουδήσει ποτέ το όνομα του. Σπάνια θα τον κάνουν πρωτοσέλιδο. Αν ποτέ φύγει από τον Ολυμπιακό, κανείς δεν θα τον βάζει στις λίστες των καλύτερων. Λίγοι θα θυμούνται ότι με δικό του γκολ ο Ολυμπιακός πέρασε με νίκη από την Πόλη κόντρα στην Μπασακσεχίρ. Ελάχιστοι θα παραδεχτούν ότι πέρυσι με την Αρσεναλ αυτός ήταν που άλλαξε το ματς. Ακόμα λιγότεροι θα τον δικαιολογήσουν την επόμενη φορά που θα χάσει μια ευκαιρία. Και όλοι μα όλοι θα θέλουν το επόμενο καλοκαίρι ένα ξένο παίκτη στη θέση του, από αυτούς «που κάνουν τη διαφορά». Πρόβλημα τους. Ο Γιώργος Μασούρας θα συνεχίσει να θυμίζει σε όποιον καταλαβαίνει ότι υπάρχει ένα ποδόσφαιρο που η καρδιά μετράει πιο πολύ από όλα. Μαγκιά του.