Η μεγάλη ζήλεια...

Η μεγάλη ζήλεια...


Ακόμα κι αν οι Αργεντίνοι τα είχαν όλα σκηνοθετήσει, δύσκολα θα γίνονταν στον  τελικό του Λυμπερταδόρες όλα όσα συνέβησαν χθες: και η πλέον προσεγμένη σκηνοθεσία θα ήταν αδύνατο να πετύχει το χθεσινό αποτέλεσμα. Επί της ουσίας ό,τι έγινε χθες ξεκινά από το πρώτο ματς. Αν εκείνο ήταν ένα φρικτό τοπικό ντέρμπι που τελείωνε με 0-0, η ρεβάνς θα ενδιέφερε μόνο τους ίδιους τους οπαδούς των ομάδων. Αλλά στο πρώτο παιγνίδι η Μπόκα και η Ρίβερ διαφήμισαν το ποδόσφαιρο της χώρας κι έδειξαν σε όλη την οικουμένη πως ακόμα κι ένας ιστορικός τελικός μπορεί να είναι πρώτα από όλα ένα σπουδαίας ποιότητας ποδοσφαιρικό θέαμα. Κι αφού καθήλωσαν τον κόσμο και του τράβηξαν τα μάτια, χθες αποφάσισαν να του δείξουν την άγρια όψη του ματς, σχεδόν εξευτελίζοντας τον ίδιο τον θεσμό. Η Ευρώπη παρακολούθησε τα πεπραγμένα αμήχανα – κάποιοι από μια στιγμή κι έπειτα το γύρισαν στην πλάκα.

Κοιτάζοντας απλά τις ειδήσεις

Δεν χρειάζεται να είσαι στο Μπουένος Αϊρες για να καταλάβεις το πώς κάτι που θα πρεπε να είναι γιορτή μεταβλήθηκε σε φεστιβάλ βίας. Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στους τίτλους των ειδήσεων για να έχεις όλη την εικόνα μπροστά στα μάτια σου. Διαβάζεις ότι οι οπαδοί της Ρίβερ, παρά τις ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκαν για να διασφαλίσουν την τάξη, έστησαν ενέδρα στο πούλμαν της Μπόκα Τζούνιορς. Μόλις αυτό πλησίασε στο γήπεδο, ώρες πριν την έναρξη του ματς, το συγκεντρωμένο πλήθος άρχισε να εκσφενδονίζει προς το μέρος του πέτρες, σίδερα, φωτοβολίδες,  και κάθε λογής αντικείμενα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ζημιά, όχι μόνο στο πούλμαν αλλά στους ίδιους τους παίκτες.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν τα περισσότερα τζάμια του λεωφορείου και να τραυματιστεί ο Πάμπλο Πέρες και ο Λεονάρντο Χάρα. Οι αστυνομικές δυνάμεις για να απομακρύνουν το πλήθος χρησιμοποίησαν σπρέι πιπεριού και δακρυγόνα, κάτι που έκανε ακόμα χειρότερη την κατάσταση, αφού το πούλμαν της Μπόκα σπασμένο και απροστάτευτο, βρέθηκε στο κέντρο της μάχης. Οι Τέβες και Αλμέδρα έκαναν εμετό, ενώ, όπως αναφέρεται κι άλλοι παίκτες αντιμετώπισαν πρόβλημα με τα μάτια και το στομάχι τους. Η διοίκηση της Μπόκα Τζούνιορς ζήτησε να εξεταστούν οι παίκτες της από τους γιατρούς της Ομοσπονδίας, ενώ η έναρξη του τελικού που ήταν προγραμματισμένος να ξεκινήσει στις 10 μ.μ. αρχικά αναβλήθηκε για δυο ώρες και στη συνέχεια για σήμερα, μολονότι η FIFA ήθελε να γίνει (;) κανονικά. Ο Γενικός Γραμματέας της Μπόκα Κριστιάν Γκριμπάουντο τόνισε μιλώντας στην τηλεόραση ότι η ομάδα του έχει πολλούς παίκτες οι οποίοι δεν είναι σε θέση να αγωνιστούν, ο Τέβες είπε ότι οι ποδοσφαιριστές αρνούνται να παίξουν και μετά την οριστική αναβολή του ματς για σήμερα είχαμε νέα μεγάλα επεισόδια εκτός γηπέδου ανάμεσα στους οπαδούς και στην αστυνομία. Με όλα αυτά όλος ο κόσμος αηδίασε: πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι Αργεντίνοι – η εφημερίδα Οle κυκλοφόρησε σήμερα με πρωτοσέλιδο που έχει τίτλο «Παγκόσμια ντροπή», ενώ αρθρογράφος της, παίρνοντας ως αφορμή τη φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου με μητέρα να ζώνει το μικρό κορίτσι της με φωτοβολίδες για να τις περάσει στο γήπεδο, έγραψε ότι όλα αυτά αποτελούν απόδειξη πως η Αργεντινή είναι μια χώρα με πνευματικά αρρώστους. Αλλά, συμπαραστεκόμενος στους Αργεντινούς θα ήθελα να τους πω ότι στην Ελλάδα υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι, που όλο αυτό το ζήλεψαν.

Πέθαναν από τη ζήλεια τους

Το λέω σοβαρά: όλο αυτό το πανηγύρι του μίσους που παρακολουθούσε η ανθρωπότητα μέχρι να αηδιάσει εντελώς, είμαι βέβαιος πως έκανε χιλιάδες εδώ να πεθάνουν από τη ζήλια τους. Σκεφτείτε να είχαμε σε ένα τελικό του Τσάμπιονς λιγκ π.χ δυο μεγάλες ελληνικές ομάδες και το παιγνίδι τους να έπρεπε να γίνει στο ΟΑΚΑ: θα ήταν χιλιάδες αυτοί που θα γούσταραν να γίνουν όσα έκαναν οι Αργεντίνοι και ίσως ακόμα χειρότερα! Να σπάσουν το πούλμαν του αντιπάλου οι οργανωμένοι στρατοί μας εδώ θεωρείται το λιγότερο υποχρέωση. Να πλακωθούν με την αστυνομία καθοδόν προς το γήπεδο είναι κάτι σαν ιερό καθήκον. Αν έβγαιναν οι παίκτες κι έλεγαν ότι δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να παίξουμε, οι φανατικοί θα ήταν σαν να έχουν κερδίσει ήδη τον τίτλο: θα καταδείκνυαν την δειλία και τον τρόμο που τους προκάλεσαν κι όλα αυτά θα ήταν η απόδειξη πως ο «λαός» έκανε τη δουλειά του υπέροχα! Αν είμασταν για ένα ολόκληρο βράδυ στο κέντρο του κόσμου γιατί η Αθήνα θα καιγόταν, ο δείκτης υπερηφάνειας της χώρας θα ανέβαινε κατακόρυφα.

Ποιος δεν θα ήθελε να άκουγε τους Ινφαντίνους να κάνουν εκκλήσεις για να γίνει το ματς, τους Υπουργούς και τους Πρωθυπουργούς να παρακαλούν να σταματήσουν τα επεισόδια, τους παλιούς παίκτες να κάνουν διαγγέλματα ζητώντας να σεβαστούν τα παιδιά την ιστορία των ομάδων – λες και την ξέρουνε! Η χώρα θα ήταν για ώρες κολλημένη στις τηλεοράσεις παρακολουθώντας ξύλο και συγκρούσεις, οι παλιοί θα θυμόντουσαν κι άλλα χειρότερα κι όλο και κάποιος θα βρισκόταν να δικαιολογήσει τα παιδιά – δεν αποκλείω να συμβεί και στην Αργεντινή. Και το ματς; Σιγά τι έγινε! Εδώ μιλάμε για την προβολή της  χώρας.

Να μεταδοθεί μόνο εδώ

Θα παίξουν (;) σήμερα Μπόκα και Ρίβερ. Κανονικά το παιγνίδι πρέπει να μεταδοθεί μόνο στην Αργεντινή και στην Ελλάδα, που όσα έγιναν χθες μπορούν να τα εκτιμήσουν: οι μεν ως πρωταγωνιστές, οι δε ως ζηλιάρηδες που θα ήθελαν να είναι στη θέση τους. Το λέω χρόνια, χθες με όσα έγιναν το ξαναθυμήθηκα. Η ποδοσφαιρική ατυχία της χώρας μας έγκειται στο ότι η Λατινική Αμερική πέφτει μακριά: σε αυτή θα βρίσκαμε την ευτυχία μας κι όχι στα Τσάμπιονς λιγκ που ποδοσφαιρικά πλέον μας τρομάζουν. Αν η Λατινική Αμερική ήταν πιο κοντά, οι ομάδες μας θα έπαιζαν στο Λιμπερταδόρες. Τα επεισόδια θα ήταν κανόνας, το ξύλο με την αστυνομία η χαρά μας. Οι φωτοβολίδες θα έπεφταν βροχή, τα γήπεδα δεν θα είχαν καρεκλάκια, οι αγωνιστικοί χώροι θα ήταν χωράφια και κάθε σοβαρό ματς θα είχε τρείς αποβολές – που είναι σημαντικότερες από τα γκολ. Οποιοι καίγανε πούλμαν θα φρόντιζε η κυβέρνηση να πάρουν επιδόματα παραγωγικότητας, δεν θα υπήρχαν τιμωρίες έδρας και οι μαμάδες θα μάθαιναν στα κοριτσάκια να παίζουν με φωτοβολίδες κι όχι με κούκλες. Θα είχαμε πρωταθλήματα Απερτούρα – Κλαουζούρα κι ο ΠΑΟΚ θα είχε πάρει ήδη το Απερτούρα και θα έβαζε πλώρη να κάνει δυναστεία. Και δεν θα έπαιζε με καμία Βίντι ποτέ…