Δεν το κρύβω ότι πιο πολύ και από την χρήσιμη κι απαραίτητη νίκη της Εθνικής μας στο Δουβλίνο χάρηκα που είδα βασικό, διακριθέντα και σκόρερ τον Χρήστο Τζόλη, που είναι αδυναμία μου. Αλλά που αποτελεί και απόδειξη του πως η καριέρα ενός ποδοσφαιριστή εξαρτάται πραγματικά από λεπτομέρειες. Ειδικά το ξεκίνημα αυτής της καριέρας είναι ένα παιγνίδι με την μοίρα. Που έχει πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Η εμφάνιση του Τζόλη στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει μερικές πολύ θεαματικές στιγμές – από τις πιο θεαματικές που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια κι έχουν να κάνουν με πρώτα βήματα Ελληνα ποδοσφαιριστή. Δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε αλλά ο Τζόλης κάνει ντεμπούτο στα play off της Σουπερλίγκας την χρονιά της μεγάλης αναστάτωσης που έχει προκαλέσει ο κορωνοϊός. Σκοράρει στο δεύτερο μόλις ματς που έχει πάρει χρόνο συμμετοχής: σε ένα παιγνίδι του ΠΑΟΚ με τον ΟΦΗ. Ο ΠΑΟΚ χάνει 0-1 στο ημίχρονο, ο μικρός περνά στη θέση του Λάμπρου και ισοφαρίζει – είναι δεν είναι 18 χρονών. Στο τέλος εκείνου του καλοκαιριού στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ κερδίζει μόνος του την Μπεσίκτας (δυο γκολ και μια ασίστ στον Πέλκα) και κάνει ένα καταπληκτικό ματς με την Μπενφίκα. Ένα χρόνο μετά, δεν έχει γίνει ακόμα είκοσι χρονών, και νομίζεις ότι παίζει στον ΠΑΟΚ μια δεκαετία: έχει βάλει 7 γκολ στο πρωτάθλημα, τρία στο Γιουρόπα λιγκ, έχει κληθεί στην Εθνική και έχει κερδίσει με τον ΠΑΟΚ το κύπελο Ελλάδος ως πρωταγωνιστής. Και καταλήγει στην Νόριτς και στην Πρέμιερ λιγκ.
Γκολ στο ντεμπούτο, αλλά…
Η καριέρα του τρέχει με ταχύτητα φωτός, αλλά δεν είναι έτοιμος για το δύσκολο αγγλικό πρωτάθλημα. Στην Ελλάδα γράφονται τεράστιες υπερβολές του τύπου «η Πρέμιερ λιγκ περιμένει να δει το golden boy του ΠΑΟΚ» κτλ. Η αλήθεια είναι κομμάτι διαφορετική. Ο Τζόλης εμφανίζεται στο γήπεδο σε μόλις 14 παιγνίδια του εκ των οποίων μόλις σε δυο ξεκινά βασικός. Ο προπονητής που τον απόκτησε, ο Ντάνιελ Φάρκε, απολύεται μετά από 7 αγωνιστικές. Ο επόμενος, ο Ντιν Σμιθ, έχει άλλες προτεραιότητες. Η ομάδα δεν τα πάει καλά ο Τζόλης υποφέρει στην πρώτη του χρονιά μακριά από την Ελλάδα, κρατά μόνο το γεγονός ότι σκόραρε δυο φορές κόντρα στην Μπρέντφορντ σε ένα ματς του Λιγκ καπ – και μάλιστα στο ντεμπούτο του. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Κι αρχίζει η Οδύσσειά του.
Δανεικός και ξανά δανεικός
Το να δοθεί δανεικός ένας παίκτης δεν είναι κακό: το να δοθεί δανεικός γιατί οι άνθρωποι της ομάδας που τον δανείζουν δεν τον πιστεύουν μπορεί να είναι τεράστιο πρόβλημα. Για τις αγγλικές ομάδες, ακόμα και για την Νόριτς, το να ξοδέψουν 10 εκατ λίρες για να ποντάρουν σε ένα πιτσιρικά δεν σημαίνει τίποτα – αλλά ο πιτσιρικάς έχει επενδύσει στην μεταγραφή τα όνειρά του. Ο Τζόλης καταλήγει στην Τβέντε που μοιάζει ιδανική ομάδα για αυτόν και ξεκινά με δυο γκολ στην γνωστή μας Τσουκαρίτσκι στα προκριματικά του Conference League, αλλά αν τα πράγματα είναι να πάνε στραβά, θα στραβώσουν όσο δεν γίνεται. Τον Οκτώβριο σε ένα ματς με την Φέγενορντ παθαίνει ρήξη έξω πλαγίου. Όλοι μιλάνε για χαμένη χρονιά, αλλά ο μικρός είναι από σίδερο και τον Ιανουάριο επιστρέφει. Η Τβέντε όμως αρνείται να τον βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του. Επιστρέφει στην Νόριτς που αγωνίζεται πια στην Τσάμπιονσιπ. Αυτός ελπίζει πως μπορεί να βρει την φόρμα του και να την βοηθήσει, αλλά για τους Αγγλους μοιάζει ένα χαμένο στοίχημα. Η στατιστική λέει πως θα αγωνιστεί σε 13 ματς – λέει ως συνήθως ψέματα. Ο Τζόλης ξεκινά βασικός μόλις σε δυο, σκοράρει μια φορά και τον έχουμε Ξεχάσει και στην Ελλάδα. Αμφιβάλω αν κάποιος από τους υπεύθυνους των Εθνικών ομάδων ασχολείται μαζί του –έχει ακόμα δικαίωμα συμμετοχής και στην Ελπίδων. «Σκεφτόμουν να τα παρατήσω» θα παραδεχτεί αργότερα και θα ευχαριστήσει τους γονείς και τον ατζέντη του για την στήριξη: είναι 21 χρονών, αλλά μετρά δυο χαμένες χρονιές. Και δεν θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα ως ένας μικρός που βιάστηκε να φύγει κι απέτυχε.
Το καλοκαίρι ακολουθεί δεύτερος δανεισμός: θα πειστεί να του δώσει μια ευκαιρία η Φορτούνα Ντίσελντορφ. Η δεύτερη Εθνική της Γερμανίας, όταν έχεις πάει με όνειρα μεγάλα στα είκοσι χρόνια σου για να παίξεις στην Πρέμιερ λιγκ, μπορεί να είναι και λόγος κατάθλιψης. Αλλά Φορτούνα θα πει τύχη. Ο Τζόλης ανήκει σε αυτούς που έχουν γεννηθεί κάτω από ένα τυχερό αστέρι κι αυτό φαίνεται πως δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ.
Στο πρώτο ματς παίζει λίγο: η Φορτούνα θα χάσει από την Πάτερμπορν με 1-2. Στο δεύτερο ματς, όμως, θα του χρειαστούν μόλις 22 λεπτά για να βάλει στην Ελφερσμπεργκ δυο γκολ. Και αυτά θα του εξασφαλίσουν θέση στην βασική ενδεκάδα της ομάδας: την τιμά σκοράροντας ακατάπαυστα – 22 γκολ σε 30 ματς είναι επίδοση καταπληκτική. Κλείνει την σεζόν με τρία γκολ στο ματς με το Μαγδεμβούργο, τον έχει ξαναθυμηθεί και τον έχει καλέσει στην Εθνική ο Πογιέτ, και η Φορτούνα που τον έχει αποκτήσει από την Νόριτς τον Ιανουάριο μόλις με 3, 5 εκατ ευρώ, τον πουλάει στην Μπριζ για τα διπλάσια, και κάνει κι αυτή την τύχη της. Τα άλλα τα ξέρετε.
Αν δεν είχε φύγει
Δεν ξέρω πολλούς Ελληνες παίκτες που στα 22 τους είναι σαν να έχουν κάνει τρεις καριέρες. Δεν ξέρω επίσης πολλούς που να έχουν επιστρέψει τόσο θεαματικά, έχοντας φτάσει να σκεφτούν ακόμα και να τα παρατήσουν. Ο Τζόλης είναι σπάνια περίπτωση: άλλος στην θέση του μπορεί να μην άντεχε. Η ιστορία του ωστόσο είναι διδακτική: για να κάνεις καριέρα στο ποδόσφαιρο δεν χρειάζονται βιασύνες. Ο,τι λάμπει, ακόμα και η Πρέμιερ λιγκ, δεν είναι χρυσός. Πριν να φύγεις από την Ελλάδα είναι καλό να έχεις τσαλακωθεί και κομμάτι εδώ: να έχεις πχ παλέψει για να κερδίσεις μια θέση σε μια ενδεκάδα ως έτοιμος ποδοσφαιριστής κι όχι ως «παιδί θαύμα» στο οποίο θα δοθούν ευκαιρίες για να μεγαλώσει και η τιμή του. Ο Τζόλης παραλίγο να πληρώσει ότι μπήκε γρήγορα στην βιτρίνα για να πωληθεί. Ολοι ψάχνουν νέα παιδιά και για αυτά πληρώνουν. Οι πιο πολλοί χωρίς να ξέρουν πως θα τα μεγαλώσουν.
Πάντα σκεφτόμουν τι θα είχε γίνει αν ο Τζόλης είχε μείνει στον ΠΑΟΚ κι αν δεν είχε βιαστεί να φύγει για την Πρέμιερ λιγκ. Πιθανότατα δεν θα είχε τραυματιστεί. Σίγουρα δεν θα είχε δυο εντελώς πεταμένες σεζόν. Θα ήταν σημαντικός παίκτης της Εθνικής καιρό τώρα. Ισως η Εθνική μας χάρη στην παρουσία του στην ενδεκάδα της να είχε προκριθεί στα τελικά του Euro2024, ίσως και όχι. Σίγουρα στα 22 του δεν θα είχε παίξει σε πέντε πρωταθλήματα, σίγουρα δεν θα είχε γνωρίσει τόσες δοκιμασίες, σίγουρα δεν θα είχε φτάσει στα 21 του να σκέφτεται να τα παρατήσει. Μέχρι τώρα στην καριέρα του ό,τι στην αρχή υπήρξε εύκολο, έγινε στην πορεία δύσκολο. Το καλό είναι ότι η Οδύσσεια είναι μια ιστορία επιστροφής: ο Τζόλης επέστρεψε. Αν στην περίπτωσή του ισχύει το κάθε εμπόδιο για καλό, με τόσα εμπόδια που έχει περάσει, ποιος τον πιάνει…
