Οσοι κάνετε τον κόπο να με διαβάζετε τακτικά γνωρίζετε ότι δεν είχα θριαμβολογήσει για την νίκη του Ολυμπιακού κόντρα στην Παρτιζάν στο Βελιγράδι: είχα επισημάνει την προσφορά του Μπεν, την καλή διαχείριση από τον Χάσι, τις πολλές λύσεις που έχει φέτος ο Ολυμπιακός, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να μην φανούν ένα σωρό απουσίες: δεν είχα εκφράσει ούτε καν την βεβαιότητα μιας δεύτερης νίκης στο Καραϊσκάκη. Χθες μάλιστα στην Sportday έγραφα ότι το βασικό ζητούμενο φέτος για τον πρωταθλητή πρέπει να είναι να γίνει παραγωγικός και αποτελεσματικός στην έδρα του: έχει σταματήσει να είναι τα δυο τελευταία χρόνια, όταν και έμπλεξε με τους Πορτογάλους προπονητές. Το ίδιο επισημαίνω και μετά το χθεσινό 2-2 με την Παρτιζάν: πρόκριση υπήρξε και αυτό είναι το πιο βασικό, αλλά αληθινή πρόοδος ακόμα αναζητείται. Και θα αργήσει να υπάρξει όσο δεν αλλάζει η νοοτροπία.

Δυο νίκες σε δυο χρόνια

Τα δυο τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη στην Ευρώπη έχει δυο όλες κι όλες πραγματικές νίκες: μια με την Δυναμό Ζάγκρεπ, με ένα γκολ του Πάρντο στις καθυστερήσεις και μια πέρυσι με την Αστάνα – δεν μετράω την νίκη με την Αρούκα γιατί αυτή ήρθε στην παράταση. Στην παράταση ήρθε πρόπερσι και μια ήττα - αποκλεισμός από την Αντερλεχτ στο Γιουρόπα λιγκ: αυτή την μετράω γιατί πόνεσε. Πριν από αυτή, πρόπερσι, ο Ολυμπιακός, είχε αποκλειστεί στην έδρα του κι από την Αρσεναλ στο Τσάμπιονς λιγκ: θυμίζω περνούσε τότε στους 16 και με ήττα με 0-1. Πέρυσι οι αποκλεισμοί του στο Τσάμπιονς λιγκ και στο Γιουρόπα λιγκ ήρθαν μακριά από την έδρα του: από την Χάποελ Μπερ Σεβά έχασε στο Ισραήλ και από την Μπεσίκτας στην Τουρκία. Και στα δυο ματς, όμως, δεν είχε να υπερασπιστεί τίποτα, αφού είχε φέρει στο Φάληρο ισοπαλίες. Πέρυσι εντός έδρας δεν κέρδισε ούτε τον ΑΠΟΕΛ, ούτε την Γιουνγκ Μπόις, ούτε την Οσμάνλισπορ: μια νίκη όλη κι όλη πανηγύρισε στο Καραϊσκάκη κόντρα στην Αστάνα, ενώ εκτός έδρας τα πήγε πολύ καλύτερα! Γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα; Γιατί σε όλα αυτά τα ματς ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με λάθος νοοτροπία: σε κάποια θέλησε να παίξει σκάκι φοβισμένος, στα περισσότερα, όμως, πίστευε ότι θα κερδίσει με τον κόσμο και την φανέλα, γιατί ο αντίπαλος δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Αυτό το δεύτερο συνέβη κόντρα στην Παρτιζάν και είναι τυχερός ο Ολυμπιακός που το έπαθε νωρίς, μπας και σοβαρευτεί και φτάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Διότι ακόμα για να παίξει σε αυτούς, πρέπει να βελτιώσει πάρα πολλά.

Η μυστήρια σχέση

Υπάρχει ένα δεδομένο, που όποιος παρακολουθεί χρόνια τον Ολυμπιακό το ξέρει: υπάρχει μια μυστηριώδης σχέση της ομάδας με όλο τον περίγυρο που την ακολουθεί – τις πιο πολλές φορές αυτό το αποκαλούμε «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» και καθορίζει τα ματς του Ολυμπιακού σχεδόν πριν αρχίσουν. Αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποτελούν οι οπαδοί, οι δημοσιογράφοι, τα μέλη της διοίκησης, οι υπάλληλοι της ΠΑΕ, όσοι δουλεύουν στο Ρέντη, οι κολλητοί των ποδοσφαιριστών, οι πάντες: ακόμα και οι άνθρωποι που τους σερβίρουν καφέ στη Γλυφάδα. Ολοι αυτοί την αγαπάνε την ομάδα σε σημείο που με τα καλά τους λόγια της κάνουν ζημιά χωρίς να το θέλουν. Αν όλοι αυτοί, με πρώτο τον Τύπο, αποφασίσουν ότι ο αντίπαλος είναι εύκολος, ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν κερδίζει στην Ευρώπη ποτέ, αλλά σχεδόν πάντα φλερτάρει και με ιστορικά πατατράκ. Αν όλοι αυτοί φοβούνται το ματς, δεν έχουν βεβαιότητες για την απόδοση της ομάδας, περιμένουν ένα αντίπαλο εξαιρετικά δύσκολο (συνήθως γιατί δεν τον ξέρουν, καλή ώρα όπως την Παρτιζάν πριν το Βελιγράδι…), ο Ολυμπιακός κάνει πάντα το καθήκον του, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα. Χθες όλος αυτός ο περίγυρος ανέμενε ένα μεγάλο πάρτι: είναι τυχερός ο Ολυμπιακός που δεν έπαθε κάποιο ιστορικό πατατράκ, που θα μπορούσε να διαλύσει τη σεζόν του πριν αυτή αρχίσει.

Με την πλάτη στον τοίχο

Εχετε ακούσει την έκφραση «ο Ολυμπιακός αντιδρά όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο»; Είναι ένα κλισέ που δεν σημαίνει τίποτα. Ο Ολυμπιακός αντιδρά όταν τα κάνει θάλασσα και τα κάνει θάλασσα όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν υπάρχει τίποτα που η ομάδα πρέπει σοβαρά να προσέξει. Όταν έρθει μια σφαλιάρα ο προπονητής πρώτος σκέφτεται τι λάθη έχουν γίνει και προετοιμάζει το επόμενο ματς καλύτερα. Επίσης οι παίκτες ξαφνικά σοβαρεύονται γιατί φοβούνται. Τέλος η διοίκηση επεμβαίνει και βάζει τις φωνές: τα καμπανάκια συναγερμού ξυπνάνε τους πάντες. Το ζήτημα είναι ότι μια φυσιολογική ομάδα δεν πρέπει να τα έχει ανάγκη όλα αυτά, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι μια φυσιολογική ομάδα. Θυμίζω ότι κάποτε παραλίγο ν αποκλείσει την Γιουβέντους του Ζιντάν και να παίξει στα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ με μια ενδεκάδα στην οποία δεν υπήρχαν ξένοι (κι ο Τζόλε κι ο Γκόγκιτς δικοί μας άνθρωποι είναι…) και λίγα χρόνια αργότερα παίζοντας με τον Καρεμπέ, τον Ζιοβάνι και τον Καστίγιο, παίκτες που κάποιοι λαχταρούν ακόμα, δέχτηκε από την ίδια ομάδα επτά γκολ, γιατί όλοι έκριναν ότι η Γιούβε έχει προκριθεί και δεν θα χτυπήσει το παιγνίδι! Θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός, που δυο σεζόν τώρα έχει δυο νίκες όλες κι όλες στο Καραϊσκάκη πριν τρία χρόνια είχε κερδίσει στην έδρα του την Ατλέτικο Μαδρίτης και την Γιουβέντους και είχε ρίξει τέσσερα γκολ στη Μάλμε, που από την Παρτιζάν που είδαμε χθες ήταν δυο φορές καλύτερη. Οποιος νομίζει ότι είναι ζήτημα παικτών κάνει λάθος: όλα είναι κυρίως θέμα νοοτροπίας. Θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε κάποτε αποκλείστηκε από την Ανόρθωση. Και μετά, η ίδια ομάδα, έβαλε πέντε γκολ στην Μπενφίκα και διέλυσε την Χέρτα. Και ότι πρόσφατα παραλίγο να αποκλείσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παίζοντας με τον Ολαϊτάν, τον Εντινγκά, τον Μανιάτη, τον Σαλίνο και τον τρελο Χολέμπας.

Όλα ίδια, όλα διαφορετικά

Χθες ο Ολυμπιακός ούτε έχασε, ούτε σοβαρά κινδύνεψε ν αποκλειστεί: δυο φορές προηγήθηκε και ποτέ δεν επέτρεψε στους Σέρβους να φτάσουν ένα γκολ από την πρόκριση. Όμως δεν έδωσε συνέχεια στην εμφάνιση, που έκανε στο Βελιγράδι κι ας αντιμετώπισε τον αντίπαλο με τον ίδιο περίπου τρόπο, δηλαδή αφήνοντας του τη μπάλα για να τον χτυπήσει στις αντεπιθέσεις. Είπα με τον «ίδιο τρόπο» - συγχωρέστε μου το λάθος: ακόμα κι αν η τακτική ήταν ίδια, ο τρόπος ήταν ολότελα διαφορετικός: στο Βελιγράδι πήγε για μάχη, στο   Καραϊσκάκη για να διασκεδάσει τον κόσμο – η διαφορά της προσέγγισης του ματς ήταν και η διαφορά της εικόνας του αγώνα. Πρώτος έπεσε θύμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ο ίδιος ο προπονητής: ο Χάσι, υποτιμώντας την δυσκολία του ματς, παρότι άλλα έλεγε, έστειλε στο γήπεδο μια ομάδα με τρία «δεκάρια» (τον Φορτούνη, τον Μάριν και τον Οφόε) ένα ζογκλέρ (τον Καρσελά) κι ένα φορ, που ακόμα περιμένει την μπάλα, τον φιλότιμο Μπεν. Είναι τυχερός που δεν έχασε: με τη σύνθεση αυτή, που ήδη στο φιλικό με τον Αστέρα Τρίπολης, είχε φανεί προβληματική, ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει μόνο σε δυο μήνες από τώρα, όταν οι παίκτες αυτοί θα μπορούν να συνεργάζονται.

Τα τελευταία ενενήντα χρόνια

Δεν πιστεύω σε διδακτικές ήττες: οι ήττες μεγαλώνουν τον εκνευρισμό και κάνουν κακό όσο και τα υπερβολικά καλά λόγια, μετά από νίκες που βασίζονται σε λεπτομέρειες, όπως εκείνη η πολύτιμη που πέτυχε ο Ολυμπιακός στο Βελιγράδι. Είναι νωρίς ακόμα για συμπεράσματα: ένα, όμως, είναι διαχρονικό. Οσους παίκτες κι αν αγοράσει ο Ολυμπιακός, το πρόβλημά του θα είναι πάντα η προσέγγιση των αγώνων, το μυαλό του, η νοοτροπία του. Στο Βελιγράδι μας έδειξε γιατί μπορεί να φτάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ και χθες μας έδειξε γιατί μπορεί να μην φτάσει. Το έκανε η ίδια ομάδα. Που σε πολλά μοιάζει ίδια κι απαράλλαχτη τα τελευταία ενενήντα χρόνια που υπάρχει…