Εχω την εντύπωση ότι μετά τις ήττες του Αρη από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ στο Βικελίδης οι ανταγωνιστές του στο πρωτάθλημα πίστεψαν ότι τελείωσαν μαζί του. Κάπου είχε πάρει το μάτι μου μια εκτίμηση δημοσιογραφική με βάση την οποία μέσα στο Φεβρουάριο ο Αρης θα έψαχνε για προπονητή. Στην Ελλάδα είμαστε και δεν αποκλείω τίποτα. Αλλά αυτό που ξέρω και βλέπω είναι ότι σε ένα πρωτάθλημα με λίγες, ελάχιστες κανονικές ομάδες ο Αρης είναι μια από αυτές. Και ως εκ τούτου όποιος τον είχε ξεγράψει θα τον βρει μπροστά του.

Οι εκτιμήσεις περί κατάρρευσης του Αρη δείχνουν μόνο ότι αυτοί που τις κάνουν δεν καταλαβαίνουν τον Αρη, ούτε και τον ξέρουν. Πιθανότατα μια άλλη ομάδα θα είχε όντως παρουσιάσει σημάδια πανικού μετά τις ήττες από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ. Ο Αρης θύμιζε σε αυτά τα ματς το θολωμένο παιδί που δεν μπορεί να βρει μια λύση στο ίδιο πρόβλημα μολονότι είναι καλός μαθητής. Αλλά αυτή η εικόνα δεν έχει σχέση με τον Αρη. Ο Αρης είναι πολεμιστής, όχι μαθητής. Και στα δύσκολα δεν τον φοβάμαι: καταφεύγει πάντα στην ιστορική αντοχή του. Αν είναι να καταστραφεί, το παθαίνει μόνος του. Οι άλλοι είναι πάντα κομπάρσοι στην ιστορία του. Σεβαστοί, αλλά κομπάρσοι.

Ο μεγάλος σκόπελος

Η εφετινή του ομάδα είχε μόνο ένα σκόπελο να περάσει: το σοκ της απογοήτευσης που μπορεί να προκαλέσει ένα ξαφνικό στραβοπάτημα. Οι ήττες του από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ ήταν διαφορετικές. Η πρώτη ήταν αποτέλεσμα σχεδόν λογικό: η βαθμολογία του «διόρθωσε» – ο Αρης δεν είναι φούσκα, έχει και τις αδυναμίες του κι ο Χιμένεθ που ξέρει να σπεκουλάρει τον πλήγωσε. Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό είναι εύκολο να συμβεί εκεί που η προσμονή δημιουργεί μια υπεραισιοδοξία που γρήγορα γίνεται άγχος. Το άγχος κυρίως (μαζί με την έλλειψη φορ) πληρώθηκε κόντρα στον ΠΑΟ. Αλλά άγχος έχουν μόνο οι ομάδες με φιλοδοξίες: για μένα το άγχος δεν είναι κακό σημάδι, αρκεί να μπορείς να το διαχειριστείς. Μόνο η διαχείριση του άγχους μπορεί να σου επιτρέψει να κάνεις ένα πρωτάθλημα κορυφής. Ο ενθουσιασμός σε γκαζώνει, αλλά τελειώνει γρήγορα. Οι εύκολες νίκες σε κάνουν αλαζόνα. Το άγχος μαρτυρά υποχρέωση, δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις. Οι ήττες υπενθύμισαν ότι  χρειάζεται πίστη, αλλά και δουλειά γιατί το ταξίδι έχει πολλά επεισόδια κι ο δρόμος είναι επικίνδυνος. Αλλά στον Αρη αυτά τα ξέρουν. Η ανασύνταξη που φάνηκε στο ΟΑΚΑ είναι αποτέλεσμα πίστης, αλλά και γνώσης. Και κανονικότητας.

Μια κανονική ομάδα

Ο εφετινός Αρης είναι μια κανονική ομάδα γιατί έχει επίγνωση των δυνατοτήτων του και δεν αεροβατεί, όπως συχνά συμβαίνει με τον ΠΑΟΚ που ξεσπά στους αδύναμους (ΑΕΛ, Παναιτωλικό, ΟΦΗ) και τσακίζεται όταν βρίσκει απέναντι του μια ομάδα ανταγωνιστική. Εχει επίσης μια σειρά, δηλαδή ξέρεις ποιοι είναι οι βασικοί του και σε ποιους θα στηριχθεί, πράγμα που δεν συμβαίνει με την εφετινή ΑΕΚ, στην οποία έχει χαθεί ο μπούσουλας. Δεν έχει ένα προπονητή που για να ανεβάσει αδρεναλίνη πρέπει να τσακωθεί με τα ρούχα του, όπως ο καλός και ικανός Μπόλονι, αλλά ένα προπονητή που ξέρει και την ομάδα στην οποία δουλεύει και το πρωτάθλημα - κι έτσι βγάζει το ψωμί του.

Η κανονικότητα του εφετινού Αρη έχει να κάνει με το ότι οι νίκες του μοιάζουν, όπως μοιάζουν και οι ήττες του. Και φυσικά κανονικό είναι να ψάχνεις και να καλύψεις τα προβλήματα σου με μεταγραφές κι όχι να ελπίζεις πως θα εμφανιστεί ο Χιμένεθ να κάνει μάγια, ή ο Γκαρσία που θα τα διορθώσει όλα «γιατί ξέρει το DNA της ομάδας»: από προπονητές έχουμε ανάγκη στο ποδόσφαιρο όχι από μικροβιολόγους. Ο Αρης τον Ιανουάριο πήρε το Μήτρογλου ελπίζοντας να λύσει το πρόβλημά του – ίσως να μην τα καταφέρει, ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά κάτι έκανε για να ενισχυθεί στη θέση που πονάει γιατί έτσι κάνουν οι κανονικές ομάδες.

Εχει και περιθώρια διόρθωσης  

Βέβαια σε κάθε κανονική ομάδα υπάρχει και περιθώριο να διορθωθούν προβλήματα με παρεμβάσεις τακτικές – δεν είναι όλες οι λύσεις απορρυπαντικά που τα αγοράζεις σε σούπερ μάρκετ. Αλλά οι τακτικές παρεμβάσεις πρέπει να είναι παρεμβάσεις λογικές, όχι απίθανα πράγματα που σπας το κεφάλι για να καταλάβεις πως προκύπτουν. Χθες ο Μάντζιος, αναλύοντας το πρώτο ματς, βάζει τον Μαντσίνι στην ενδεκάδα και παίζει χωρίς φορ για να μην προσαρμοστεί στην επίθεση του η ασταθέστατη άμυνα της ΑΕΚ. Χτυπά την ΑΕΚ στα δεξιά της γιατί εκεί παίζει ο Ραντόνια (στο πρώτο ημίχρονο), δηλαδή ένα παιδάκι που ακόμα δεν γίνεται να παίζει με τους μεγάλους, κι ο Ντατσένκο (στο δεύτερο) που ακόμα δεν ξέρει που ήρθε. Ο Μάντζιος σκληραίνει τη μεσαία γραμμή με τον Τζέκο, γιατί στο πρώτο ματς ο Αρης την πάτησε επειδή ήταν soft, αλλά την ίδια στιγμή χρησιμοποιεί και τον Μπερτόλιο που αποσυντονίζει τους κόφτες του Χιμένεθ με την χωρίς τη μπάλα κίνησή του – στο πρώτο ματς δεν έπαιζε. Το αποτέλεσμα είναι μια σκληρή ομάδα που δεν φοβάται κι ας έχει χάσει πριν λίγες μέρες στην έδρα της από την ΑΕΚ: αν έβλεπε κανείς το πως μπήκε στο ματς ο Αρης χθες θα πίστευε ότι στο πρώτο παιγνίδι είχε κερδίσει 3-0 και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Και κριτική σηκώνει

Εχει και προβλήματα ο Αρης και δεν είναι απίθανο αυτά να του στοιχίσουν. Δεν καταλαβαίνω αυτό το γαϊτανάκι με τους τερματοφύλακες: η θέση δεν επιτρέπει αυτό το «φύγε εσύ έλα εσύ». Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί ο Γκάμα αλλάζει θέση ενώ είναι ο καλύτερος στη θέση του, βρίσκω λίγο το χρόνο του Σαντέ Σίλβα και κυρίως δεν μου πολυαρέσει ότι η ομάδα του Μάντζιου μοιάζει να θέλει κάθε φορά να κερδίσει με 1-0: στην Τρίπολη ο Αρης αυτό το πλήρωσε και θα το πλήρωνε και χθες γιατί, αν και καλύτερος, δεν τελείωσε το ματς. Αλλά όλα αυτά είναι κριτική σε μια ομάδα με σειρά, οργανωμένο παιγνίδι, χαρακτήρα και πρωταγωνιστές. Και σίγουρα με πολλούς καλούς παίκτες: στην ΑΕΚ π.χ δεν βλέπω Γκάμα, Σάσα, Ματίγια, για να μην μιλήσω για τους τερματοφύλακες και τα στόπερ – ο Ρόουζ και ο Μπελαουάν θα ήταν αναντικατάστατοι, ίσως και ο τίμιος Δεληζήσης.

Τα πολλά πρέπει

Το πρωτάθλημα το κερδίζει ένας, αλλά οι υπόλοιποι δεν πρέπει να έχουν σκοπό να συμπληρώνουν τον βαθμολογικό πίνακα. Πρέπει πάντα να μπορείς να πρωταγωνιστείς σε ωραία πράγματα, να δείξεις ότι προετοιμάζεσαι σωστά για κάτι σπουδαίο και κυρίως να μην ξεχνάς όσους την ομάδα αγαπούν. Αυτή είναι η διαφορά του εφετινού Αρη από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ κυρίως. Ο Αρης νιώθει τα πρέπει. Νιώθει την ανάγκη του κόσμου του να τον βλέπει να είναι αξιόμαχος, να προσπαθεί, να μην τα παρατάει, να σηκώνεται αν τυχόν πέσει. Και κάνει φέτος πολλά που δεν έχει ξανακάνει, όπως το οι δυο νίκες εκτός έδρας την ίδια σεζόν με τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ.

Δεν ξέρω αν στο τέλος θα τα καταφέρει να βγει στην Ευρώπη: στην Ελλάδα είμαστε και δεν παίζουν τα παιγνίδια του διαιτητές άψογοι όπως ο Τρεϊμανις. Αλλά κάτι μου λέει πως θα φαρμακώσει όλους όσους πρόβλεπαν το τέλος του. Από τα πολλά εφετινά ρεκόρ του κρατάω ότι ο Σίλβα σημείωσε το γκολ νούμερο 800 στην ιστορία του Αρη στην Α’ Εθνική. Η καρδιά, που τον «πηγαίνει» τον  Αρη χτύπησε δυνατά για οκτακοσιοστή φορά. Κι οφείλεις αυτή την καρδιά να τη σέβεσαι.