Ο Αρης άγγιξε το θαύμα κόντρα στην Αστάνα. Η ΑΕΚ κατάφερε κάτι απίθανο κόντρα στην Βελέζ από το Μόσταρ: να αποκλειστεί τρεις φορές! Μια γιατί δεν μπόρεσε να βρει τα γκολ της πρόκρισης στο ενενηντάλεπτο, μια γιατί δεν σκόραρε στην παράταση μετά το φιλί της ζωής που της έδωσε ο Μάνταλος στο 98’ και μια στα πέναλτι μολονότι ο νέος της τερματοφύλακας Στάνκοβιτς έπιασε δύο. Οι δυο ελληνικές ομάδες αποχαιρέτησαν τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από τον Ιούλιο σε μια από τις πιο μαύρες βραδιές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Απλά ο Αρης έφυγε κουβαλώντας την πίκρα που αφήνει η αδικία: έκανε τα λάθη του αλλά πλήρωσε ακριβά λάθη και του Ιταλού διαιτητή Φάμπρι που πιστεύει πως είναι ο Κολίνα, ενώ είναι απλά ένας αστείος μιμητής του. Θα γράψω σήμερα δυο λόγια για τα ματς και τους αποκλεισμούς. Και υπόσχομαι ένα ειδικό σημείωμα για την ΑΕΚ, αφού δω ποια θα είναι η αντίδρασή της μπροστά σε αυτή που είναι πιθανότατα η χειρότερη ήττα στην ευρωπαϊκή ιστορία της.

Αντί για σωτηρία, αργός θάνατος

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η ΑΕΚ αυτοκτόνησε, παρόλο που ο Μάνταλος με ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων έμοιαζε να της δίνει το φιλί της ζωής: αυτό που θα πρεπε να είναι μια ακραία σωτηρία της εξελίχτηκε σε αργό θάνατο. Ποιος ήταν ο λόγος του αποκλεισμού της; Όπως σε κάθε σχεδόν περίπτωση αποκλεισμού ομάδας από μια εμφανώς κατώτερή της ο βασικός λόγος είναι ότι δεν υπήρξε ούτε γνώση του αντιπάλου, ούτε κατανόηση της δυσκολίας της αποστολής.

Ο Μιλόγεβιτς στις 15 Ιουλίου έκανε μια δοκιμή της ΑΕΚ που θα αντιμετώπιζε την Βελέζ σε ένα ματς με τον Απόλλωνα Λεμεσού: η ΑΕΚ κέρδισε με 3-0. Στο Σεράγιεβο παράταξε την ομάδα που δοκίμασε και που στηριζόταν σε παίκτες με τους οποίους δούλεψε στην προετοιμασία. Η ΑΕΚ έκανε εκεί ένα κακό ματς, αλλά έχασε με ένα σκορ που θα μπορούσε να ανατρέψει. Οι χαμένες της ευκαιρίες στο Σεράγιεβο μαρτυρούσαν ότι πλήρωσε κυρίως έπαρση: μπορεί να συμβεί, ειδικά καλοκαιριάτικα. Αλλά τίποτα στο πρώτο ματς δεν έδειχνε πως η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να ανατρέψει την ήττα της στη ρεβάνς αρκεί να κρατούσε την ψυχραιμία της.   

Με ποια λογική ο Μιλόγεβιτς άλλαξε τελείως την ομάδα χθες βράδυ είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω. Κεντρικοί αμυντικοί έπαιξαν ο Τζαβέλας κι ο Βράνιες, δίπλα στον Σιμάνσκι βρέθηκε ο Λεταλέκ, ξεκίνησε ο Αραούχο και ο τερματοφύλακας Στάνκοβιτς και στην ενδεκάδα βρέθηκαν ο Μιτάι και ο Τάνκοβιτς κι όλες αυτές οι αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα ένα χαμένο πρώτο ημίχρονο: η ΑΕΚ έκανε δυο - τρεις ευκαιρίες (όχι τεράστιες), δέχτηκε όμως και φάσεις, πράγμα που μεγάλωσε τις ανασφάλειες της. Γενικά έμοιαζε αυτό που δεν έπρεπε να είναι, δηλαδή μια ομάδα που ψαχνόταν, όπως συνήθως συμβαίνει με τις ομάδες που αποτελούνται από παίκτες που δεν έχουν παίξει ποτέ μαζί.

Το χαμένο πρώτο ημίχρονο διαδέχτηκε ένα μάλλον χειρότερο δεύτερο. Μετά την προσθήκη του Καρίμ Ανσαριφάρντ (που είναι να απορείς γιατί πλήρωσε αυτός ειδικά την ήττα στο Σεράγιεβο…) η ΑΕΚ έγινε λίγο πιο επικίνδυνη αλλά το 4-3-3 με το οποίο έπαιζε ήταν εντελώς ασύμμετρο (αριστερό εξτρέμ δεν υπήρχε…) και η μεσαία γραμμή, αποτελούμενη από μια αργή τριάδα, (Λεταλέκ, Σιμάνσκι Μάνταλος), δεν μπορούσε να δημιουργήσει – και γιατί η κίνηση των ακραίων ήταν ελάχιστη και η προσφορά τους λίγη.

Η Βελέζ άφηνε χώρους στους Μπακάκη και Μιτάι (και στη συνέχεια στο Λόπεζ) εστίασε το αμυντικό της παιγνίδι στον περιορισμό του Γκαρσία και του Μάνταλου και θα χε προκριθεί από το ενενηντάλεπτο αν ως μικρή ομάδα δεν πελάγωνε από το άγχος και δεν άρχιζε τις συστηματικές καθυστερήσεις από το 65΄και μετά. Το γκολ του Μάνταλου ήταν μια τιμωρία για τη συμπεριφορά της όμως δεν αποτέλεσε και έναυσμα για μια τελική επίθεση, διότι η ΑΕΚ παρέμεινε στατική και χωρίς ιδέες: το καλύτερό της διάστημα ήταν από το 75΄κι έπειτα όταν άρχισαν οι ατομικές προσπάθειες, η αναζήτηση του γκολ με τρόπους ηρωϊκούς και η πίεση χάρη στις μεγάλες μπαλιές από τα μετόπισθεν και τις στημένες φάσεις. Ετσι καμιά φορά μπορεί να βρεις ένα γκολ σχεδόν από το πουθενά: και στο Σεράγιεβο η ΑΕΚ είχε μια μεγάλη ευκαιρία στο 93΄με τον Σιμάνσκι. Αλλά αυτό δεν είναι σίγουρα οργανωμένο ποδόσφαιρο.    

Το γιατί της επιλογής

Γιατί ο Μιλόγεβιτς παρουσίασε σε μια βραδιά που χρειαζόταν απλά λίγη προσοχή και λίγη μεθοδικότητα μια πειραματική ενδεκάδα είναι μυστήριο. Το γεγονός όμως ότι έριξε στο ματς όλους τους νεοαποκτηθέντες κι ας έλειπαν όλοι (πλην Τζαβέλα) από την προετοιμασία εξηγείται με τρεις υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι ο Μιλόγεβιτς τρελάθηκε κι έκανε κάτι χωρίς λογική. Η δεύτερη είναι ότι  κατάλαβε πως η διοίκηση θα ήθελε στο ματς αυτό να δουν οι οπαδοί της ομάδας τη νέα ΑΕΚ: η ήττα της ΑΕΚ στο Σεράγιεβο παρουσιάστηκε ως ήττα της «περσινής ΑΕΚ», που «δεν θα υπάρχει πια». Η τρίτη υπόθεση που κάνω είναι ότι ο κόουτς μπορεί να πιέστηκε από διάφορους (ανευθυνο)υπεύθυνους που ήθελαν να δείξουν ότι οι μεταγραφές τους είναι εξαιρετικές, ο Τάνκοβιτς έχει να δώσει πολλά και ο Μιτάι είναι το μέλλον. Από τα τρία είναι μάλλον προτιμότερο το πρώτο: να ήταν όλα μια τρέλα ενός στρεσαρισμένου προπονητή. Τα άλλα δυο δείχνουν ότι υπάρχει ένας ανασφαλής κόουτς που ψάχνει με το καλημέρα διοικητικά στηρίγματα: ό,τι χειρότερο.   

Φινάλε με ερωτηματικά

Τραγικό και το φινάλε του αγώνα. Το ματς πήγε στα πέναλτι. Ο Στάνκοβιτς έπιασε δυο, αλλά ο Καρίμ, ο Λόπεζ κι ο Αραούχο αστόχησαν. Όμως το εντυπωσιακό ήταν η απουσία του Μάνταλου από την πεντάδα των εκτελεστών: είχε πετύχει το γκολ της μεγάλης ελπίδας κι όμως δεν πήρε ένα πέναλτι. Αν αρνήθηκε υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν τον επέλεξαν, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Όπως και να χει οι παίκτες της Βελέζ πανηγύρισαν μια πρόκριση που είναι η μεγαλύτερη στην ανύπαρκτη ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας έχοντας χάσει δυο πέναλτι! Ακόμα περισσότερο απίθανες είναι ωστόσο οι κρίσεις των παικτών της ΑΕΚ που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες και τα site: ούτε λίγο ούτε πολύ όλοι σχεδόν οι παίκτες περιγράφονται ως «πολύ καλοί» - απλά λίγο κατώτεροι των προσδοκιών εμφανίζονται να είναι ο Λιβάι Γκαρσία, ο Τάνκοβιτς κι ο Αραούχο (γιατί δεν σκόραρε, αν σκόραρε θα ήταν ο καλύτερος όλων μάλλον). Αλλά και για αυτά και για τις διοικητικές επιλογές της ΑΕΚ θα τα πούμε προσεχώς.

Άλλη ένταση στο Βικελίδης

Αν έβλεπε κάποιος το ματς της ΑΕΚ και του Αρη σε παράλληλη μετάδοση (όπως εγώ) θα τρόμαζε με τη διαφορά έντασης στις εμφανίσεις των δυο: η ΑΕΚ περπατούσε, ο Αρης έδωσε τα πάντα. Η ομάδα του Ακη Μάντζιου είχε δύσκολη δουλειά καθώς η ήττα με 2-0 στο Καζακστάν από την Αστάνα ήταν βαριά. Ο Μάντζιος σε σχέση με το πρώτο ματς έκανε δυο αλλαγές: έβαλε στην άμυνα τον Φαμπιάνο και στην κορυφή της επίθεσης το Μάνο, που δηλώνει φορ και τρέχει γιατί φορ δηλώνει κι ο Μήτρογλου αλλά δυστυχώς περπατάει. Ο Μάνος αποδείχτηκε ο άνθρωπος της βραδιάς: ωραίος (γιατί άνοιξε το σκορ στο 36΄) και μοιραίος γιατί στην παράταση χάνει ένα γκολ που δεν χάνεται από φορ κανονικό. Ο Αρης, που βρήκε το 2-0 με τον Σάσα στην επανάληψη, έπαθε ζημιά και από την ανόητη αποβολή του Γκαρσία στο 85΄και φωνάζει δικαίως για ένα λάθος του διαιτητή Φάμπρι που του αρνήθηκε ένα πέναλτι στο 97΄που θα έκρινε την πρόκριση. Φυσικά ο Αρης πλήρωσε και την κακή συμπεριφορά της άμυνας του στο 120΄: τον ψηλότερο παίκτη του αντιπάλου, τον Μπίτρι, δεν τον αφήνεις σε αυτό το λεπτό να φτάσει στη μπάλα. Δυστυχώς το αυτοκαταστροφικό πρώτο  ματς έκανε τη νίκη του πικρή. Μέτρησε δυστυχώς και η αδυναμία να βρεθεί ένα φορ στο μεταγραφικό παζάρι – αλλά ας μην ξεχνάμε πως αυτό είναι δύσκολο και ότι ο Αρης είχε απαγόρευση μεταγραφών μέχρι τις 15 Ιουλίου. Ελπίζω τέλος να μην του βγει σε κακό και το ντου του Καρυπίδη στο διαιτητή στο τέλος του ματς: στην UEFA αυτά δεν αρέσουν, αλλά τι χειρότερο να πάθει.

Η εμφάνιση πάντως υπήρξε εξαιρετική και ενθαρρυντική: ο Αρης έκανε 30 τελικές, και παίζοντας για 40 λεπτά με παίκτη λιγότερο, μετά την βλακεία του Γκαρσία που αποβλήθηκε ανοήτως, έχασε τρεις μεγάλες ευκαιρίες για ένα 3-0 που θα χε κάτι το επικό! Το πρόβλημα του Αρη είναι ότι δυστυχώς για τρίτη χρονιά δεν κεφαλαιοποιεί με μια είσοδο σε ομίλους τον τεράστιο αγώνα που κάνει στο πρωτάθλημα για να βγει στην Ευρώπη. Αυτές οι αποτυχίες μια άλλη ομάδα θα μπορούσαν να τη λυγίσουν, αλλά μιλάμε για τον Αρη. Που έχει μάθει να παλεύει κι αυτό θα κάνει και φέτος. Γνωρίζοντας πως ό,τι δεν τον σκοτώνει, τον κάνει πάντα πιο δυνατό.