Περιμένοντας την πρεμιέρα της Ουαλίας στο Euro σκεφτόμουν ότι είναι άδικο για την ίδια την ιστορία του ποδοσφαίρου να δούμε σε τελική φάση τον και τον και να μην έχουμε δει ποτέ τον Ράιαν Γκίγκς, ίσως τον διασημότερο Ουαλό του κόσμου.
Τη δεκαετία του 80 μεγαλώσαμε με το μύθο ότι αν η Βρετανία κατέβαζε μια ομάδα ενιαία, με Ιρλανδούς, Σκοτσέζους, Αγγλους κτλ, στα Euro και στα μουντιάλ θα τα σάρωνε όλα. Πρόκειται για μύθο γιατί στηρίζονταν στην αγάπη μας για το αγγλικό ποδόσφαιρο και η αγάπη - ως γνωστόν - ποτέ δεν σ αφήνει να δεις τα πράγματα καθαρά. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι Σκοτσέζοι, Ιρλανδοί και Ουαλοί θα χωρούσαν στην Εθνική αυτή και είναι αμφίβολο αν θα έκαναν τη διαφορά – όμως ο Ράιαν Γκίγκς (όπως και ο Μπεστ που ποτέ του δεν έπαιξε με την Ιρλανδία σε τελικούς μεγάλης διοργάνωσης), όχι μόνο θα αγωνίζονταν, αλλά θα ήταν και πρωταγωνιστής.
Γιατί αρνήθηκε
Εχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για τον Γκίγκς και την άρνησή του στην Εθνική Αγγλίας. Είναι γνωστό ότι στα 14 του, πριν τον ανακαλύψει ο Φέργκιουσον κι ενώ ήταν στις ακαδημίες της Σίτι, είχε παίξει ένα ματς με μια προεθνική Παίδων της Αγγλίας (η θολή ιστορία λέει κόντρα στους Γερμανούς στο Γουέμπλεϊ) και ότι τελικά διάλεξε και υπηρέτησε την Εθνική Ουαλίας από σεβασμό προς τη μητέρα του που ήταν Ουαλή: τον κ. Γουίλσον, μπεκρή πατέρα που τους παράτησε, προφανώς τον έσβησε από τη ζωή του νωρίς και για αυτό δεν κράτησε και το επίθετό του. Κατά άλλους βιογράφους, (σίγουρα ευφάνταστους, αφού κάθε Βρετανός αφηγητής κρύβει μέσα του ένα μικρό Σαίξπηρ) την αποστροφή για τους Αγγλους την κληρονόμησε από τον ίδιο τον πατέρα του, που ήταν παίκτης του ράγκμπι με καταγωγή από τη Σιέρα Λεόνε και έζησε στο πετσί του αγγλικές ρατσιστικές συμπεριφορές– τίποτα δεν είναι απίθανο. Από την άλλη ο καλός Ράιαν δεν υπήρξε ποτέ του συντηρητικός. Τα κερατώματα που έχει φάει η γυναίκα του υπήρξαν πολλά και οι ιστορίες που τον βρήκαν πρωταγωνιστή στα ταμπλόιντ και κρεμασμένο στα μανταλάκια ήταν αμέτρητες: πίσω από την κοψιά του καλού στρατιώτη κρύβονταν ένας ωραίος μπον βιβέρ που διασκέδασε με την επιτυχία του κάνοντας το κρεβάτι του αεροδρόμιο στο οποίο προσγειώνονταν ένα σωρό κυρίες. Είναι επίσης τζογαδόρος, του άρεσε πάντα να ξενυχτά, δεν είχε σκληρές πολιτικές θέσεις. Αν ήταν Ιρλανδός θα μπορούσα να καταλάβω την εθνικιστική του υπερηφάνεια εύκολα – αν άλλαζε ταυτότητα θα ήταν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Αλλά ο άνθρωπος δήλωνε Ουαλός και μάλιστα μετά τα 17 του.
Μια διαφήμιση νοοτροπίας
Το 2006, με την ευκαιρία του μουντιάλ της Γερμανίας, κυκλοφόρησε ένα διαφημιστικό βιντεάκι της Reebok, που με βοήθησε να τον καταλάβω τον μπαγάσα λίγο καλύτερα. Οι Ουαλοί ήταν φυσικά και λογικά αποκλεισμένοι. Στο βίντεο ο Γκίγκς παίζει εναντίον της Αγγλίας μόνος στον κήπο του σπιτιού του! Κοντρολάρει μια μπάλα, ντριπλάρει καρέκλες, παίζει το ένα – δυο με το παγκάκι, σουτάρει, σκοράρει – όλα αυτά τα κάνει σαν παιδάκι που έχει φανταστικούς συμπαίκτες και φανταστικούς αντιπάλους και ενώ μια φωνή off ενός τηλεσχολιαστή περιγράφει τα κατορθώματα του «βλέποντας» ντρίπλες του στον Μπέκαμ και άλλα τρομερά! Στο τέλος του βίντεο ο Γκίγκς, έχοντας κερδίσει τους Αγγλους μόνος του, σηκώνει το κύπελλο, που είναι μια γλάστρα που έχει στον κήπο του: με αυτή κάνει το γύρο του θριάμβου. Η σύλληψη είναι απίθανη και δεν είναι μειωτική ούτε για την Ουαλία, ούτε φυσικά για την Αγγλία. Αλλά μαρτυρά συγχρόνως και όλη την ειρωνεία με την οποία ο Γκιγκς αντιμετώπισε τις μεγάλες διοργανώσεις και τις υποχρεώσεις του με την Εθνική ομάδα. Φόρεσε πάνω από 60 φορές τη φανέλα μιας Εθνικής γνωρίζοντας πως μπορεί να την οδηγήσει σε επιτυχίες μόνο αν τα ματς γίνονταν στον κήπο του. Στην περίπτωσή του πατριωτική υποχρέωση και ελαφρότητα βρέθηκαν στο ίδιο πακέτο: η Εθνική του τον αφορούσε, αλλά δεν έβλεπε σε αυτή τίποτα το συναρπαστικό – προφανώς, αν ο κόσμος των Εθνικών ομάδων ήταν για αυτόν πεδίον δόξης λαμπρόν, θα διάλεγε να μείνει με τη φανέλα των Αγγλων, που πρωτοφόρεσε.
Μια και μόνη πατρίδα
Στην πραγματικότητα ο Γκίγκς διάλεξε μια πατρίδα που δεν είναι ούτε η Ουαλία: η πατρίδα του λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – πρόκειται για μια ποδοσφαιρική χώρα απέραντη, πολύ μεγαλύτερη από την Ουαλία για την οποία στη Βρετανία λένε πως έχει μόνο μια καλή ομάδα στο ράγκμπι κι αυτό κατά καιρούς. Για την πραγματική του πατρίδα, τη Μαν Γιου, ο Γκίγκς έδωσε εκατοντάδες μάχες, υπήρξε ηγέτης της και την υπηρέτησε για δεκαετίες. Ξεκίνησε ως στρατιώτης και ολοκλήρωσε την καριέρα του ως στρατηγός. Και για χάρη της κέρδισε τους πάντες και τα πάντα όχι στον κήπο του σπιτιού του, όπου φναταστικοί Ουαλοί κέρδιζαν φανταστικούς Αγγλους, αλλά στα γήπεδα όλης της Ευρώπης, όπου στο τέλος ακόμα και οι αντίπαλοι τον αποθέωναν.
Βέβαια παραμένει άδικο που δεν έκανε τίποτα σπουδαίο στην καριέρα του σε επίπεδο Εθνικών ομάδων. Αλλά τι φταίει αυτός που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η μόνη πατρίδα του, δεν μπορούσε να παίξει στα μουντιάλ και στα πανευρωπαϊκά;
(Για την αλήθεια του πράγματος επισυνάπτω τη φοβερή διαφήμιση της Reebok, αν και θα ήταν καλύτερα απλά να την φανταστείτε…)
