Οι περιπέτειες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα θα ήταν φέτος πολλές και το ξέραμε. Ο Ολυμπιακός έφερε τον Ντέιβιντ Μπλατ και έχει πια μια νέα ομάδα: η πρόοδος αυτής της ομάδας είναι πλέον ορατή και στη βαθμολογία – ο Ολυμπιακός με έξι νίκες στα επτά τελευταία ματς σκαρφάλωσε τέταρτος. Ο ΠΑΟ, από την άλλη, ξεκινούσε τη σεζόν από καλύτερη θέση αφού ο Πασκουάλ ήταν στην ομάδα μια διετία, την γνώριζε και έπρεπε απλά να την βελτιώσει. Τελικώς πλήρωσε τη φαινομενική ευκολία της εφετινής αποστολής με μια απόλυση. Θα πω δυο πράγματα και για τους δυο.

Καθαρίζοντας από νωρίς

Ο Ολυμπιακός, θα πίστευε κανείς αν δεν είχε δει τα παιγνίδια του με τη Μπαρτσελόνα και την Γκραν Κανάρια, ότι κέρδισε δυο ματς με τελείως διαφορετικό τρόπο: το πρώτο με την άμυνα του, καθώς δέχτηκε μόλις 60 πόντους, το δεύτερο με την παραγωγική του επίθεση καθώς άγγιξε την κατοστάρα κάνοντας κι ένα ιστορικό ρεκόρ στις ασίστ. Στην πραγματικότητα και τα δυο ματς είναι σχεδόν ίδια, απλά στη Βαρκελώνη έλειψαν οι πόντοι του Γιώργου Πρίντεζη που παραμένει πρώτος σκόρερ της ομάδας, ενώ με την Κανάρια στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός σταμάτησε να παίζει άμυνα, αφού είχε καθαρίσει το ματς από νωρίς. Και στα δυο παιγνίδια τα βασικά συστατικά της νίκης είναι όμοια: ο Ολυμπιακός βασίζεται στην εξαιρετική του πίεση στη μπάλα, στην στοχευμένη δουλειά στην επίθεση όπου η ομάδα παίρνει πολλά από τους ψηλούς και βέβαια στα κέφια του Σπανούλη (που παίζει λιγότερο και δημιουργεί περισσότερο) και του Γουίλιαμ Γκος, που εξελίσσεται σε βαρόμετρο. Ο Ολυμπιακός κερδίζει και έχει και περιθώρια βελτίωσης, αφού κάποιοι παίκτες του μπορεί να δώσουν πολλά παραπάνω. Ο Παπανικολάου είχε ένα δύσκολο ξεκίνημα, ο Τουπάν έρχεται από τραυματισμό, ο Γκος ακόμα εκτός έδρας ψάχνει σταθερότητα και διάρκεια, ο Τίμα ακόμα δεν έχει βοηθήσει, ο Βεζένκοφ θέλει και μπορεί πιο πολλά. Το σχέδιο του Ντέιβιντ Μπλατ υπάρχει και εξελίσσεται. Αλλά η ομάδα είναι ημιτελής κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Λείπουν όμως δυο παίκτες

Από τον Ολυμπιακό λείπουν δυο παίκτες, όχι για να κερδίσει την Ευρωλίγκα (αυτό ποτέ δεν το ξέρεις…) αλλά για να έχει μια κανονική σεζόν, χωρίς τεράστια σκαμπανεβάσματα. Ενας πόιντ γκαρντ κι ένας αθλητικός ψηλός, ικανός να αντικαταστήσει τον Μιλουντίνοφ και να επιτρέπει στον Λε Ντέι να καθιερωθεί στο «4» είναι απαραίτητοι για να ανεβάσουν την αθλητικότητα της ομάδας και τη συνολική διάρκεια της απόδοσής της. Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός κάνει συνήθως καταπληκτικά πρώτα ημίχρονα: και με την Γκραν Κανάρια χθες αυτό έκανε. Σχεδόν σε όλα του τα ματς το δεύτερο ημίχρονο είναι χειρότερο από το πρώτο και μέχρι τώρα αυτό του στοίχισε (με την Φενέρ, την ΤΣΣΚΑ, την Ζαλγκίρις, τον ΠΑΟ κτλ). Η συνηθισμένη πτώση της απόδοσης έχει να κάνει συνήθως με την κόπωση – όχι μόνο του Σπανούλη και του Πρίντεζη, αλλά της ομάδας συνολικά.

Βέβαια ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχει μάθει να είναι ημιτελής – κι αυτό είναι ένα από τα γοητευτικά του παράδοξα. Τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα κι όταν το ρόστερ ήταν πιο γεμάτο, η ημιτέλια προέκυπτε από τραυματισμούς παικτών, που έμεναν έξω πάνω στο καλύτερο. Η ομάδα έχει μάθει να ζει με τα κενά της και συχνά να κάνει και εντυπωσιακές υπερβάσεις: θυμίζω ότι πέρυσι, σε μια από τις εντυπωσιακότερες βραδιές της ιστορίας του, ο Ολυμπιακός κέρδισε στο ΣΕΦ την ΤΣΣΚΑ χωρίς τους Μιλουντίνοφ, Πρίντεζη και Αγραβάνη! Οι ημιτελείς ομάδες έχουν ένα σταθερό χαρακτηριστικό: οι παίκτες δίνουν το κάτι παραπάνω για να καλύψουν τις ελλείψεις κι επειδή το κάνουν με την καρδιά τους, οι ομάδες αυτές είναι συνήθως αγαπησιάρικες. Αλλά άλλο πράγμα είναι αυτό, κι άλλο οι ανάγκες. Οι ανάγκες υπάρχουν και φαίνονται.        

Τα σχόλια στο Instagram τον απέλυσαν

Πάμε τώρα και στον Πασκουάλ, η απόλυση του οποίου δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανένα. Νομίζω ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τον απέλυσε για να σταματήσει η συζήτηση για τον προπονητή – η οποία και φούντωνε. Πριν λίγες μέρες είχα μπει στο Instagram του προέδρου του ΠΑΟ. Κάτω από μια ωραία, αλλά άσχετη με το μπάσκετ φωτογραφία, διάβαζες δεκάδες σχόλια οπαδών του ΠΑΟ, η συντριπτική θέση των οποίων ήταν ότι ο Πασκουάλ πρέπει να φύγει. Όχι γιατί η ομάδα έκανε στην Ευρωλίγκα κάποιες ήττες για τα κυβικά της ασυγχώρητες. Αλλά γιατί ο ΠΑΟ φέτος και μέχρι στιγμής είναι μια κακή ομάδα. Το κοινό του ξέρει πολύ μπάσκετ για να μην το βλέπει.

Αν ο Ολυμπιακός είναι ημιτελής, ο ΠΑΟ αντιθέτως μοιάζει κακοφτιαγμένος. Ο ΠΑΟ δεν είναι ομάδα υπερβάσεων: όταν διακρίνεται αυτό συμβαίνει γιατί έχει μια ομάδα πλήρης – παλιότερα και πολυτελείας. Όταν οι πολυτέλειες σταμάτησαν, σταμάτησαν και οι συμμετοχές στο Final 4. Από την άλλη, φέτος πολυτέλειες μπορεί να μην υπάρχουν πολλές, όμως οι παίκτες ήταν αριθμητικά αυτοί που έπρεπε. Αν κάποιος τα βάλει κάτω θα δει ότι στα χαρτιά η ομάδα δεν έχει τρύπες.

Ο ΠΑΟ έχει τρία φορ: τον Παπαγιάννη, τον Λάσμε και τον Βουγιούκα – ίσως ως παίκτες να είναι κομμάτι αργοί, αλλά στην Ευρωλίγκα οι φορ καμικάζι είναι ελάχιστοι. Εχει επίσης δυο «τεσσάρια», τον Γκιστ και τον Μήτογλου. Εχει τρία διαφορετικά «τριάρια», τον Λοτζέσκι, τον Παπαπέτρου και τον Θανάση Αντετοκούνμπο, που παίζει και ως «τέσσερα». Απέκτησε τον Ντεσόν Τόμας για να κάνει αρκετές δουλειές και έχει και δυο σκόρερ, τον Λάγκφορντ και τον Παππά. Κι έχει φυσικά και τον Καλάθη και τον αναπληρωματικό του Λεκαβίτσιους – ένα παίκτη που παίζει λίγο διότι ο Καλάθης για να κάνει τη διαφορά πρέπει να μένει στο γήπεδο όση περισσότερη ώρα είναι δυνατόν. Αυτό το ρόστερ, στα χαρτιά, πριν η σεζόν αρχίσει, έμοιαζε πλήρες και για αυτό έγινε και το ρεκόρ στα διαρκείας.

Άλλο η πληρότητα, άλλο η σταθερότητα

Τι συνέβη στην πορεία; Κάτι απλό. Η ομάδα δεν «έδεσε» ποτέ: άλλο η πληρότητα, άλλο η σταθερότητα κι άλλο η ποιότητα. Στα δικά μου τα μάτια ο ΠΑΟ είναι γεμάτος. Αλλά από παίκτες που για ολότελα διαφορετικούς λόγους είναι ασταθείς. Πολλοί ασταθείς παίκτες δημιουργούν μια κακή ομάδα. Μια κακή ομάδα, όσο πλήρης κι αν είναι, δημιουργεί γκρίνια. Οι οπαδοί, αδυνατώντας να δεχτούν ότι κάποιες από τις επιλογές του καλοκαιριού που τόσο τους άρεσαν, αποδείχτηκαν (για την ώρα…) λιγότερο καλές από αυτό που πίστευαν, τα έβαλαν με τον προπονητή «γιατί δεν αξιοποιεί τους παίκτες». Ομως ο ΠΑΟ δεν έχει παιδιά που έχουν ανάγκη αξιοποίησης: τέτοιος είναι μόνο ο Μήτογλου κι αυτός τα πάει μια χαρά. Ο ΠΑΟ έχει παίκτες έμπειρους τους οποίους ο Πασκουάλ δεν μπόρεσε ν αλλάξει. Λάγκφορντ, Γκιστ και Λάσμε παρουσιάζουν μεταπτώσεις λόγω ηλικίας. Ο Τόμας είναι με τα φεγγάρια του. Ο Παπαπέτρου δεν είναι σουτέρ κι ο Λοτζέσκι συχνά πυκνά πονάει. Ο κόουτς τον τελευταίο καιρό έμοιαζε με προπονητή Εθνικής ομάδας, που ψάχνει κάθε φορά τον ήρωα της βραδιάς. Λίγοι καταλάβαιναν την δυσκολία της δουλειάς του, που μεγάλωσε και γιατί ο κόουτς έχασε τους περσινούς του βασικούς. Δεν λείπουν μόνο ο Τζέιμς, ο Σίγκλετον, ο Ρίβερς, αλλά κι ο Καλάθης, που σε σύγκριση με πέρυσι είναι άλλος παίκτης. Ξέρω ότι είχε τη δύναμη και να το παραδεχτεί, λέγοντας στον Πασκουάλ πως η ευθύνη για τα περισσότερα είναι δική του.

Γεμάτος υπαξιωματικούς

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προσπάθησε επιβάλλοντας λίγη ένταση παραπάνω να τους ηλεκτρίσει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα η καλύτερη τακτική: η ιστορία του βοηθού του Πασκουάλ που κατέληξε στο νοσοκομείο με κρίση πανικού δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι απλό. Διαβάζω ότι για την διαδοχή του Πασκουάλ διάλεξε τον Ρικ Πετίνο, ένα αμερικάνο δάσκαλο, με πολλές τρέλες αλλά και μεγάλη προσωπικότητα. Η επιλογή είναι ενδιαφέρουσα, αλλά οι δάσκαλοι θέλουν μαθητές. Κι ο ΠΑΟ είναι γεμάτος στρατιώτες. Για την ακρίβεια υπαξιωμάτικούς.