Δέκα ματς χωρίς νίκη με τους Αγγλους ήταν πολλά για την Εθνική μας ομάδα. Το κακό σερί έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει και σταμάτησε με ένα τρόπο που θα μείνει αξέχαστος. Το σοκ για την απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν τόσο μεγάλο που προκάλεσε μια αντίδραση από αυτές που είναι δύσκολο να προβλέψεις αλλά εύκολο να εξηγήσεις: όλοι αγαπούσαν τον Μπάλντοκ κι όλοι έπαιξαν για αυτόν. Αυτό το Αγγλία – Ελλάδα δεν έμοιαζε με κανένα από τα προηγούμενα και είχε τελικά κι ένα αποτέλεσμα που δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα. Δεν ήταν παιγνίδι το χθεσινό, ήταν κάτι σαν αποστολή ζωής, κάτι σαν προσωπικό χρέος του καθένα από όσους αγωνίστηκαν. Και δεν ήταν νίκη το αποτέλεσμα του ματς – ήταν κυρίως μια σελίδα ιστορίας, αυτό που αποκαλούμε έπος. Που προέκυψε χάρη σε μια εμφάνιση που αποτελεί συνδυασμό ευθύνης, υποχρέωσης και καθήκοντος. Αν υπήρχε ένας τρόπος αυτή η ωραία παρέα να πει αντίο σε ένα αδικοχαμένο μέλος της, διάλεξε τον πιο θεαματικό – αυτόν που θα μείνει αξέχαστος. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς που ξέρει από ποδόσφαιρο αλλά και από ανθρώπους είπε στο τέλος του ματς ότι το κίνητρο των παικτών του ήταν κάτι μοναδικό.  

Θα ήταν αδικία να μην κέρδιζε

Ο Γιοβάνοβιτς είναι ασυζητητί ο αρχιτέκτονας αυτού του θριάμβου που είναι ένας από τους μεγαλύτερους στην ιστορία της Εθνικής μας. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν είχε νίκη με την Αγγλία, αλλά δεν είχε καν σκοράρει στο Γουέμπλεϊ: χθες πέτυχε πέντε γκολ για να μετρήσουν τελικά τα δύο για το τελικό 2-1. Θα ήταν συγκλονιστικά άδικο να μην κέρδιζε.

Ο κόουτς Γιοβάνοβιτς είχε ακόμα ένα βράδυ γεμάτο εξαιρετικές εμπνεύσεις και σωστές επιλογές. Η άμυνα, με τον πάντα άψογο στα μετόπισθεν Γιαννούλη αντί του πιο δημιουργικού Τσιμίκα και τους Κουλιεράκη, Μαυροπάνο και Ρότα ήταν η πρέπουσα για να παίξει σωστά στο χώρο και να μην αιφνιδιαστεί από το γεγονός ότι οι Αγγλοι εμφανίστηκαν χωρίς καθαρό φορ για μια ώρα και τελείωσαν το ματς με δυο. Ο Γιαννούλης τους υποχρέωσε στο δεύτερο ημίχρονο ειδικά να μην παίξουν καθόλου από την μεριά του, ο Ρότα πιέστηκε αλλά άντεξε. Ο Μαυροπάνος δεν άφησε μισή φάση στην αγγλική επίθεση και ο Κουλιεράκης είναι δημιουργός του πρώτου γκολ αφού είναι αυτός που περνά τρεις Αγγλους για να δώσει την μπάλα στον Παυλίδη. Η επιστροφή του ξεκούραστου Κουρμπέλη (δίπλα στον ασταμάτητο Σιώπη) έδωσε στην Εθνική μας τις καλύψεις που έχει ανάγκη ο Μπακασέτας για να δημιουργήσει: θα είχε χρειαστεί και αυτός σκόρερ αν ο Κόλγουιλ δεν έβγαζε τη μπάλα πριν αυτή περάσει την γραμμή σε ένα δικό του πλασέ στο 10΄ ή αν ολοκλήρωνε λίγο καλύτερα μια σπουδαία φάση που του έφτιαξε στο 31΄η συνεργασία του Τζόλη με τον Γιαννούλη: όπως και να χει ο αρχηγός ήταν για μια ώρα καταπληκτικός. Τέλος η επίθεση αποδείχτηκε αυτή που χρειαζόταν: αν ο Παυλίδης ήταν ο σκόρερ, ο Τζόλης ήταν ασταμάτητος και ο Μασούρας έδωσε βοήθειες και στον Ρότα δείχνοντας πως ξέρει το ρόλο του δεξιού εξτρέμ καλύτερα από τον καθένα. Κι όταν όμως οι έντεκα της αρχής κουράστηκαν ο Ιβάν φρόντισε να κρατήσει στο γήπεδο μια ομάδα με δημιουργική διάθεση: Μάνταλος και Ζαφείρης δεν φάνηκαν πολύ αλλά κράτησαν τις θέσεις τους και η είσοδός στους γήπεδο ήταν μήνυμα στους υπόλοιπους ότι πρέπει να συνεχίζουν να ψάχνουν το δεύτερο γκολ. Πιο σημαντική η συμμετοχή του Κωνσταντέλια και κυρίως του Πέλκας που είχε μεγάλα κέφια: και οι δυο είχαν συμμετοχή στο γκολ της νίκης δημιουργώντας ταραχή στην αγγλική άμυνα πριν ο Παυλίδης υπογράψει τον θρίαμβο.

Από το 4΄μέχρι το 94΄

Η πιο καθοριστική συμβουλή ωστόσο του Γιοβάνοβιτς αφορά την νοοτροπία. Η Εθνική μας είχε πολύ πρόσφατα κάνει σπουδαία ματς και με την Γαλλία και με την Ολλανδία – με τους Γάλλους τα παιγνίδια της ήταν καλά και τα δυο, τους Ολλανδούς τους έπαιξε στα ίσια στην Αθήνα, ενώ και η εμφάνισή της στο καλοκαιρινό φιλικό με τους Γερμανούς μόνο κακή δεν ήταν. Αλλά αυτή τη φορά –και σίγουρα και χάρη στα «θέλω» του προπονητή της - κατέβηκε για να παίξει στο Γουέμπλεϊ και γνωρίζοντας πως για να πάρει αποτέλεσμα πρέπει πρώτα από όλα να σκοράρει. Εχει ευκαιρία με τον Παυλίδη μόλις στο 4΄σε μια αντεπίθεση υποδειγματική που ενορχηστρώνουν ο Μασούρας κι ο Τζόλης. Και κυνηγά το γκολ μέχρι το τέλος γιατί αυτό ζητά και απαιτεί ο προπονητής της. Που με Μάνταλο, Ζαφείρη, Κωνσταντέλια, Πέλκα ως αλλαγές ζητά από όλους να παίξουν για να κερδίσουν. Κι ας είμαστε στο κομμάτι του ματς που οι Αγγλοι πιέζουν με τους φρέσκους Μαντουακε, Σολάνκε, Γουότκινς, τον επικίνδυνο Πάλμερ και τον προικισμένο Μπέλιγχαμ. Εκεί που κάποιος άλλος προπονητής θα ενίσχυε όπως μπορούσε την άμυνα για να δει την Εθνική μας να κρατάει έστω την ισοπαλία, ο Ιβάν είδε μια ευκαιρία για να πάρει το ματς.    

Η βραδιά του Παυλίδη

Σε ένα παιγνίδι που την διαφορά την κάνει η νοοτροπία και η αίσθηση της ευθύνης, δεν είναι τυχαίο πως μεταξύ πολλών εξαιρετικών μαχητών ξεχωρίζει ως απόλυτος πρωταγωνιστής ο Βαγγέλης Παυλίδης, επαγγελματίας σέντερ φορ και σίγουρα ένας από τους πιο βελτιωμένους Ελληνες ποδοσφαιριστές τα τελευταία χρόνια. Ο φορμαρισμένος φορ της Μπενφίκα, που βρέθηκε στην αρχική ενδεκάδα εξαιτίας του τραυματισμού του Φώτη Ιωαννίδη πέτυχε τρία γκολ εκ των οποίων μέτρησαν δυο. Στο 49΄αποφεύγοντας τρεις Αγγλους μετά το σόλο του Κουλιεράκη έκανε το 0-1. Στο 82΄από μπαλιά του Τζόλη πέτυχε το ένα από τα τρία γκολ που δεν μέτρησαν και με το οποίο θα γινόταν το 0-2: ακυρώθηκε ως οφσάιντ από το VAR, αλλά η κίνησή του είναι σεμιναριακού επιπέδου. Στις καθυστερήσεις ανταμείβεται βάζοντας την υπογραφή του στο γκολ της νίκης. Ο Παυλίδης έδωσε την καθοριστική μαχαιριά στους γηπεδούχους που είχαν ισοφαρίσει στο 86΄με ένα σπουδαίο γκολ του Μπέλιγχαμ. Το έκανε όταν σαν φορ ράτσας πήρε ένα ριμπάουντ μετά από ένα μπάσιμο του Πέλκα και μια ντρίπλα του Κωνσταντέλια. Στη φάση υπάρχει τόσο πολύ «εγώ είμαι εδώ» ώστε πραγματικά τρίβεις τα μάτια σου. Και φυσικά ο Παυλίδης έχει προκαλέσει ανατριχίλες όταν δείχνει το περιβραχιόνιο του πένθους πριν δυο φορές με όλη την υπόλοιπη παρέα σηκώσει δυο φορές την φανέλα του Μπάλντοκ.

Στο όνομα του Μπάλντοκ

Η νίκη αφιερώθηκε στον Τζορτζ Μπάλντοκ. Η συμβολή  του υπήρξε καθοριστική: όλα έγιναν στο όνομά του. Μια κακή εμφάνιση θα αποτελούσε προδοσία της μνήμης του: η ομάδα αυτή, στα καλά της και στα λιγότερο καλά της, δεν προδίδει ποτέ – υπό την έννοια ότι κάνει πάντα ό,τι μπορεί. Αυτή τη φορά όλοι έπρεπε να κάνουν και κάτι παραπάνω από όσα μπορούσαν. Αλλοι τον είπαν Τζόρτζ, άλλοι Τζόρτζι, άλλοι Γιώργο. Όλοι ήταν στο τέλος βουρκωμένοι. Μάτια που στο γήπεδο γυάλιζαν, γέμισαν δάκρια καθώς ούτε μια τόσο τεράστια νίκη θα τον φέρει πίσω. Σε όλους θα έλεγα ότι σημασία πλέον έχει να τον έχουν μπροστά τους. Ολες οι παρέες, που ως γνωστόν γράφουν ιστορία, έχουν ανάγκη από μια ψυχή. Μακάρι στην Εθνική μας η ψυχή της παρέας να είναι πάντα αυτή του αδικοχαμένου παλιόφιλου Μπάλντοκ…