Βαδίζοντας προς τη μαθηματική κατάκτηση του 45ου πρωταθλήματος της ιστορίας του ο Ολυμπιακός μετά την επανεκκίνηση του πρωταθλήματος παιγνίδι με παιγνίδι ξεδιπλώνει το σύνολο των εφετινών προτερημάτων του και υπενθυμίζει κυρίως στους αντιπάλους του ποια ήταν αυτά που του δίνουν ένα υπέροχο για την ιστορία του πρωτάθλημα.
Στο πρώτο ματς των play off στην Τούμπα ο Ολυμπιακός έδειξε πως έχει ένα οργανωμένο και αποδοτικό παιγνίδι και πως έχει χτίσει ταυτότητα, πράγμα που φέτος δύσκολα μπορεί να πεις για τους αντιπάλους του, που έχουν αλλάξει τα στοιχεία του παιγνιδιού τους, τους πρωταγωνιστές και τις ενδεκάδες τους ουκ ολίγες φορές. Στο δεύτερο ματς, με αντίπαλο τον Αρη, έδειξε πόσο σκληρά τιμωρεί τα λάθη φτάνοντας στο πρώτο ημίχρονο σε ένα 3-0 χωρίς να ιδρώσει. Χθες απέναντι στον Παναθηναϊκό έδειξε κάτι επίσης δυσεύρετο στην Ελλάδα, δηλαδή σοβαρότητα.
Στοχευμένη πίεση και κατοχή μπάλας
Μπορεί να αναλύεις και να εξηγείς διάφορά πράγματα στα ματς. Στο χθεσινό ντέρμπι, και μόνο ο τρόπος που μπήκαν τα γκολ, μαρτυρά πόσο έτοιμος ήταν ο Ολυμπιακός να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του ΠΑΟ, κυρίως στα άκρα της άμυνας. Ο Μαρτίνς κάνει μια άριστη, όπως αποδείχτηκε, επιλογή παίζοντας αυτή τη φορά ένα παράξενο 4-3-2-1 με τον Λοβέρα και τον Φορτούνη πίσω από τον Ελ Αραμπί – μόνο που το σχήμα απαιτεί ένα συγχρονισμό που μπορεί να πετύχει μόνο μια καλή ομάδα. Ο Λοβέρα βγαίνει πιο πολύ στο πλάι για να δίνει τη δυνατότητα στον Φορτούνη να βγαίνει στον άξονα, αλλά και στον Καμαρά να «τρυπώνει» αυτή τη φορά στα δεξιά καλύπτοντας τις κούρσες του Ομάρ που ήταν αυτός που ουσιαστικά άνοιξε την άμυνα του ΠΑΟ.
Αυτός ο μηχανισμός έχει δυο αποτέλεσμα. Το πρώτο ήταν να πάρει ο Ολυμπιακός όλο το πλάτος του γηπέδου και να «χτυπήσει» τον ΠΑΟ στις αδύναμες πλευρές του. Το δεύτερο ήταν η ευκολία με την οποία ο Ολυμπιακός έκανε κατοχή μπάλας, βάζοντας στο μηχανισμό όλους τους παίκτες του καθώς έπαιζε επί της ουσίας με πέντε χαφ που μπορούν τη μπάλα να την κυκλοφορήσουν, αλλά και να πατήσουν περιοχή. Στη φάση του πρώτου γκολ ο Ομάρ δημιουργεί το ρήγμα κι όταν η μπάλα φτάνει στο Λοβέρα αυτός έχει όλο το χώρο ελεύθερο για την καλύτερη δυνατή επιλογή, αφού η άμυνα του ΠΑΟ έχει χαθεί. Στη φάση του δεύτερου γκολ, ο Ολυμπιακός αλλάζει εικοσιπέντε πάσες μέχρι πάλι ο Ομάρ να δώσει την μπάλα στον Ελ Αραμπί για το τακτικό ραντεβού του με το γκολ. Και στις δυο φάσεις υπάρχουν μέσοι που πατάνε περιοχή ή που με σωστές πάσες επιβραβεύουν την κίνηση συμπαικτών τους χωρίς τη μπάλα: ο Γκιγιέρμε έρχεται από τα μετόπισθεν για να σκοράρει, ο Μπουχαλάκης σπάει τη μπάλα στον Ομάρ, ο Φορτούνης, αν και βαρύς ακόμα, κινεί τα νήματα. Στο τρίτο γκολ, ένας ξεκούραστος μέσος, ο Καφού, που περιμένει την ευκαιρία του για να δείξει πόσο καλός παίκτης είναι, σκοράρει αξιοποιώντας το χώρο που του δίνεται: ο ΠΑΟ ρισκάροντας παίζει πια με ένα κόφτη. Αλλά όλα αυτά, ενώ όντως έχουν συμβεί, δεν είναι η πλήρης εξήγηση μιας ακόμα εύκολης νίκης. Αν κάτι κάνει τον Ολυμπιακό τόσο καλό είναι η σοβαρότητά του.
Θα μπορούσε να είναι 5-0…
Ο Ολυμπιακός μπήκε στα play off με όρεξη να παίξει ποδόσφαιρο γιατί αυτός ήταν τον καιρό της διακοπής ο στόχος του: ήθελε το πρωτάθλημα και το ήθελε μέσα στο γήπεδο – τώρα θέλει να το πανηγυρίσει και με τον κόσμο του γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι λαϊκή δημοκρατία και χωρίς κόσμο πάντα υποφέρει, ακόμα κι αν κερδίζει ένα ντέρμπι με 3-0. Η διοίκηση του ΠΑΟ ήθελε την διακοπή του πρωταθλήματος και προσπάθησε για αυτή. Νομίζω έχουμε καταλάβει γιατί αυτό θα ήταν χρήσιμο στον Παναθηναϊκό: θα γλύτωνε αυτό το βασανιστικό τέλος της σεζόν που μπορεί να του δημιουργήσει πληγές. Η προσπάθεια να σταματήσουν όλα είχε νόημα, μόνο που οι ομάδες υπάρχουν για να παίζουν ποδόσφαιρο κι όχι για να ψάχνουν τρόπους για να μην παίζουν.
Ακούω ότι φταίει το γεγονός ότι λήγανε τα συμβόλαια πολλών παικτών. Κι ο Ολυμπιακός έχει παίκτες των οποίων τα συμβόλαια λήγουν, αλλά κατάφερε να τους πείσει να υπογράψουν την παράτασή τους: ο ΠΑΟ αντιθέτως έχασε τρεις δεξιούς μπακ (αυτό είναι πραγματικά ρεκόρ) και διεμήνυσε σε παίκτες των οποίων αναπληρωματικούς δεν έχει (τον Ινσούα και τον Χρήστο Δώνη π.χ) ότι δεν θα τους κρατήσει! Την ώρα που ο Ολυμπιακός κράτησε τον προπονητή του, χωρίς μάλιστα να έχει βεβαιότητες για το πώς θα τελειώσει η χρονιά, η διοίκηση του ΠΑΟ δημιούργησε στον Γιώργο Δώνη ένα μπλέξιμο χωρίς προηγούμενο. Πως το ματς το μεταξύ τους έστω και στο άδειο Καραϊσκάκη να μην τελειώσει 3-0; Αν μάλιστα δεν υπήρχαν οι πολλές παρεμβάσεις του προπονητή του ΠΑΟ μετά το 30’ και η μαχητικότητα κάμποσων παικτών του Παναθηναϊκού που αγωνίστηκαν για την υστεροφημία τους (και το ίδιο πιστεύω θα κάνουν και στο ΟΑΚΑ στο επόμενο ντέρμπι), το παιγνίδι θα μπορούσε να έχει τελειώσει με 5-0 κι ο ΠΑΟ να έχει γνωρίσει μια από τις πιο βαριές ήττες της ιστορίας του, μόνο και μόνο γιατί αποφάσισε πως η σεζόν του έπρεπε να τελειώσει τον Μάρτιο! Τρελά πράγματα.
Η σοβαρότητα και η έλλειψή της
Φέτος, ενώ ο Ολυμπιακός παρουσίασε μια από τις πιο σοβαρές ομάδες του, οι ανταγωνιστές του αποφάσισαν να μας θυμίσουν ότι η σοβαρότητα δεν είναι κάτι δεδομένο και ότι κυρίως δεν αγοράζεται. Ένα ματς της προκοπής (στο κύπελλο π,χ) μπορεί να κάνουν όλοι: μια χρονιά όμως απαιτεί πάρα πολύ σοβαρότητα. Η ΑΕΚ έδιωξε ένα προπονητή μετά από ένα μήνα δουλειάς, προήγαγε σε πρώτο τον Νίκο Κωστένογλου, ενώ όλοι μουρμούραγαν για την παρουσία του μετά από δυο εβδομάδες, άλλαξε τεχνικό διευθυντή στη μέση της περιόδου και τώρα στο τέλος κινδυνεύει να πληρώσει τις τρέλες του Βράνιες που ήταν, όμως, απολύτως προβλέψιμο ότι θα προκύψουν: αν παίζεις με ωρολογιακές βόμβες κάποια μπορεί να σκάσει. Οσο για τον ΠΑΟΚ και μόνο που οι οπαδοί του φωνάζουν το όνομα του Πάμπλο Γκαρσία καταλαβαίνει κανείς τι έλλειμμα σοβαρότητας υπάρχει: όταν κερδίζει μια ομάδα ένα ματς μετά από τέσσερα στραβοπατήματα κι ένας παίκτης διαμαρτύρεται για τις επιλογές του προπονητή του με αναρτήσεις, καταλαβαίνει κανείς τι πρόβλημα υπάρχει.
Γλύτωσαν τη γιούχα…
Ο Ολυμπιακός δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των ομάδων που χαίρονται επειδή είναι σοβαρές. Από τότε που τον γνώρισα οι οπαδοί του αγαπούν τους τρελούς, τους παράξενους και τους παθιασμένους. Όχι τυχαία οι προπονητές που έμειναν στον Ολυμπιακό δύσκολα άντεξαν τρία χρόνια σερί: αρκετοί σοβαροί δεν έβγαλαν χρονιά! Φέτος στο κομμάτι της σοβαρότητας υπήρξε άριστος και βοήθησε κι ένα μέρος του κοινού του να ωριμάσει: είναι παρήγορο για το ποδόσφαιρό μας ότι αρκετοί οπαδοί του απαιτούν ακόμα περισσότερη σοβαρότητα – ίσως από αυτούς μάθουν κάτι και όλοι οι άλλοι.
Το μεγάλο στοίχημα του Ολυμπιακού στη συνέχεια είναι να κρατηθεί σε αυτό το επίπεδο σοβαρότητας: όλοι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τον φέρουν στα μέτρα τους. Θα επιδιώξουν να τον βάλουν να ασχολείται με τα λαμόγια της ΕΠΟ, το CAS, τις Επιτροπές Δεοντολογίες που ετοιμάζονται να του κάνουν χουνέρια, τους αθλητικούς νόμους και άλλα πολλά που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που βλέπουμε στα γήπεδα. Στα οποία, ευτυχώς για κάποιους, κόσμος ακόμα δεν επιτρέπεται…
