Ο Ολυμπιακός πέταξε ακόμα δύο βαθμούς στη Νέα Σμύρνη, φέρνοντας ισοπαλία (1-1) με τον εφτάψυχο Πανιώνιο, που αν καταφέρει και σωθεί φέτος δεν θα υποβιβαστεί ποτέ - ακόμα κι αν υποχρεωθεί να πάρει μέρος σε ένα πρωτάθλημα με δωδεκάχρονα παιδάκια. Περισσότερο και από τους δύο χαμένους βαθμούς, αυτό που κάνει φανερό ότι οι πιθανότητες του Ολυμπιακού να κερδίσει το πρωτάθλημα μειώνονται πάρα πολύ, είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν μαθαίνει από τα λάθη του. Ομάδα που δεν μαθαίνει δεν βελτιώνεται και ομάδα που δεν βελτιώνεται δεν κερδίζει τίτλους - πόσο μάλλον όταν δεν έχει να περιμένει και καμία βοήθεια από πουθενά.

Οι απόντες είναι οι καλύτεροι  

Υπάρχει πάντα κάτι που εμένα τουλάχιστον με βοηθάει να καταλαβαίνω πότε για τον Ολυμπιακό έρχονται αποτυχίες, στραβοπατήματα και καταστάσεις δύσκολες: είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που υπάρχει στην ομάδα για την οποία έχω μιλήσει κι άλλες φορές. Ο Ολυμπιακός, καιρό τώρα, (κατά τη γνώμη μου μετά το παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι. όταν και έχασε για πρώτη φορά φέτος) μοιάζει παγιδευμένος σε ένα περιβάλλον υπόκωφης αλλά τρομακτικής γκρίνιας από το οποίο δεν μπορεί να βγει. Κάποιες νίκες και κάποιες καλές εμφανίσεις στο Καραϊσκάκη του δίνουν τεχνητές αναπνοές, αλλά τίποτα περισσότερο. Η ευκολία με την οποία στήνουν στον τοίχο τον προπονητή οι ρεπόρτερ π.χ. είναι πολύ κακό σημάδι. Από το Βελιγράδι και μετά είναι φανερό πως φέτος κάθε στραβοπάτημα του Ολυμπιακού οφείλεται στον προπονητή (και στις οποίες επιλογές του…) και κάθε νίκη του Ολυμπιακού οφείλεται σε καταπληκτικές ενέργειες ποδοσφαιριστών που δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη για τίποτα. Αν ακούς τι λέγεται κι αν διαβάζεις τι γράφεται για το ματς με τον Πανιώνιο καταλήγεις στο συμπέρασμα πως αν ο Ελ Αραμπί έπαινε στο ματς στο 60΄ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε 0-4! Κανένας δεν επισημαίνει ότι οι παίκτες έπαιζαν μετά το 75΄ ρωτώντας πόσο απομένει, κόντρα στα θέλω του προπονητή τους που έβαλε τον Βαλμπουενά στο ημίχρονο και τον Μασούρα στη συνέχεια, για να βοηθήσει ακόμα πιο πολύ την επίθεση. Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει το μόνο που ακούω είναι ότι υπάρχει κάποιος που θα έδινε τη λύση αλλά δεν έπαιξε: οι απόντες είναι πάντα οι καλύτεροι παίκτες. Και κανένα δεν προβληματίζεται για το ότι χθες π.χ ο Ολυμπιακός είχε τρεις ευκαιρίες μετά το 1-1, ενώ προηγουμένως περπατούσε.

Ετσι έχασε το αβαντάζ

Διακρίνω όμως δυστυχώς και άλλα χειρότερα. Ο Ολυμπιακός εδώ και πάρα πολύ καιρό ζει για το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, που είναι στο πρόγραμμα την επόμενη εβδομάδα. Το παιχνίδι αυτό θα ήταν σχεδόν ασήμαντο για τη βαθμολογία, εάν ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει την Ξάνθη και τον Πανιώνιο και πήγαινε στο ματς αυτό με τέσσερις βαθμούς παραπάνω. Αντί να επικεντρωθεί σε αυτό κυρίως (δηλαδή στο πώς θα κερδίσει αυτά τα παιχνίδια που έγιναν σε έδρες στις οποίες τα τελευταία χρόνια πάντα έχει προβλήματα) ο Ολυμπιακός εδώ και καιρό παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα περιμένοντας μόνο το ματς με τον πρωταθλητή. Τι κατάφερε; Πρώτα από όλα να χάσει το αβαντάζ στη βαθμολογία που με μεγάλο κόπο είχε. Κι έπειτα  πέτυχε να δώσεις σε αυτό το παιχνίδι διαστάσεις τελικού τη στιγμή που κανένας τελικός δεν υπάρχει. Ο,τι και να γίνει στο Καραϊσκάκη με τον ΠΑΟΚ υπάρχουν ακόμα πάρα πολλές αγωνιστικές και πάρα πολλά ντέρμπι καθώς το εφετινό πρωτάθλημα είναι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αμφιβάλω αν  στον Ολυμπιακό αυτό το έχει καταλάβει κάνεις.

Το αντίθετο από πέρυσι

Η παράξενη γκρίνια (παράξενη γιατί εκδηλώνεται με μία μορφή δυσφορίας που δεν έχει να κάνει με το παιχνίδι της ομάδας, αλλά αποκλειστικά με τις επιλογές του προπονητή) και η ανυπομονησία να φτάσει ο Ολυμπιακός στο ματς με τον ΠΑΟΚ δημιούργησαν σιγά-σιγά στην ομάδα μία περίεργη απονεύρωση. Κουρασμένοι φυσικά και από τα πολλά ματς και από τα πολλά ταξίδια οι παίκτες του Ολυμπιακού εδώ και κάμποσο καιρό απλά περπατάνε στα ματς του πρωταθλήματος, είτε γιατί γνωρίζουν ότι οποιοδήποτε κακό τους αποτέλεσμα θα το χρεωθεί ο προπονητής, είτε γιατί στο μυαλό τους, (εξαιτίας όλων αυτών που ακούνε), όλα αυτά τα τελευταία παιχνίδια δεν ήταν σημαντικά και το σημαντικό είναι μόνο αυτό της άλλης Κυριακής! Περιττό να πω ότι όταν φουσκώνεις τρομερά ένα παιχνίδι το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο από ότι είναι στην πραγματικότητα και συνήθως στο τέλος δεν το κερδίζεις - αλλά αυτό είναι μία συζήτηση που θα μας απασχολήσει προσεχώς. Για την ώρα αυτό που βλέπω είναι ότι ο Ολυμπιακός παίζει χειρότερο ποδόσφαιρο όσο περνάει ο καιρός. Συμβαίνει δηλαδή το αντίθετο με αυτό που συνέβαινε πέρσι.

Η χαμένη χαρά του παιγνιδιού

Πέρσι είχα γράψει σε αρκετές περιπτώσεις ότι μετά κόπων και βασάνων ο Ολυμπιακός κατάφερε κάτι σημαντικό: να βρει τη χαμένη χαρά του παιχνιδιού. Από ένα σημείο και έπειτα στο πρωτάθλημα άρχισε να σκοράρει πολύ, η πρόοδος κάποιων ποδοσφαιριστών του άρχισε να φαίνεται (Ποντένσε, Χασάν, Γκιγιέρμε έγιναν καλύτεροι) κι ο κόσμος απέκτησε τη βεβαιότητα ότι η ομάδα έμαθε να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο κι άρχισε να γεμίζει το Καραϊσκάκη. Αυτές μου οι παρατηρήσεις είχαν από διάφορους χλευαστεί ως πράγματα ασήμαντα. Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί οι οποίοι απαιτούν νίκες, από αυτούς που θέλουν να βλέπουν ωραία μπάλα και η απόδειξη είναι αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό τώρα. Ξεχνώντας τα περισσότερα από όσα έκανε πέρσι, ο Ολυμπιακός περιορίζεται φέτος στο να κερδίζει αφήνοντας στην άκρη το πως. Νομίζω ότι ο προπονητής, αλλά κυρίως οι παίκτες, πιστεύουν πως κάθε νίκη (ακόμα κι αυτή που είναι αποτέλεσμα της χειρότερης δυνατής εμφάνισης) θα αντιμετωπιστεί με διθυράμβους και συγχαρητήρια - πόσο μάλλον όταν σε κρατά και πρώτο στη βαθμολογία. Ετσι δημιουργήθηκε η στρεβλή εντύπωση ότι μπορείς να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα, όπως το δικό μας, απλά με καλή άμυνα, ενώ κάτι τέτοιο ο Ολυμπιακός έχει να το κάνει από τη δεκαετία του ’80: έκτοτε τίτλους δίνει η επίθεση. Όταν αυτό δεν το καταλαβαίνεις και δεν το χεις στο μυαλό σου, η συνέπειά του είναι αυτό που βλέπουμε: ο Ολυμπιακός προσπαθεί να κερδίσει χωρίς να αποδίδει αυτό που ξέρει. Να δεχτώ ότι σε κάποια ματς δεν μπορεί, αλλά το να παίζεις χωρίς καθόλου ένταση με τον ηρωϊκό Πανιώνιο, απέναντι στον οποίο έχεις 75% κατοχή μπάλας, μαρτυρά πως δεν θες να το κάνεις. Και δεν το θες γιατί νομίζεις ότι δεν σου χρειάζεται.  

Ο Ολυμπιακός δεν έχει την τύχη να δίνει φιλικά: όπου πάει πρέπει αν ιδρώσει για να κερδίσει – δεν έχει αγορασμένες νίκες από το καλοκαίρι γιατί δεν ψωνίζει από την Ελλάδα. Ακούω ότι οι ποδοσφαιριστές του διαλέγουν ματς: διαφωνώ. Οι ποδοσφαιριστές θέλουν απλά να κερδίζουν, διότι έχουν καταλάβει πως αυτό και μόνο αρκεί Αν όμως μπεις σε μία τέτοια λογική είναι πάρα πολύ εύκολο να πάθεις αυτό που έπαθε ο Ολυμπιακός στη Νέα Σμύρνη - να βρεις δηλαδή έναν αντίπαλο που δεν θα εγκαταλείψει το ματς και πού θα χτυπήσει μία κάποια αδυναμία σου, όταν και εφόσον αυτή προκύψει. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά: συνέβη και με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Αλλά και πάλι, αντί να επισημανθεί τότε αυτό (δηλαδή η κακή νοοτροπία) όλοι συζητούσαν για το rotation του προπονητή.

Αργά η γρήγορα αντίο

Οι συζητήσεις για τον προπονητή θα φέρουν αργά ή γρήγορα και το τέλος του γιατί η διοίκηση θα προσπαθήσει να τις σταματήσεις: συμβαίνει πάντα. Νομίζω ότι αυτό είναι θέμα χρόνου και το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που ο προπονητής αντιμετωπίζεται από ρεπόρτερ και σχολιαστές. Μόνο που η απομάκρυνση του Μάρτινς δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα: ίσα-ίσα που με τον καιρό, κατά τη γνώμη μου, θα μεγαλώσει και τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Και το γιατί θα σας το εξηγήσω προσεχώς.