Στο δεύτερο μπασκετικό ντέρμπι της χρονιάς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟ φάνηκε η διαφορά των δυο ομάδων, όπως αυτή καταγράφεται στην βαθμολογία της Ευρωλίγκας: ο Ολυμπιακός που έχει ανομολόγητο (αλλά φανερό) στόχο να τερματίσει στην πρώτη τετράδα διέλυσε τον ΠΑΟ που είναι προτελευταίος. Και που στο ματς φάνηκε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, πράγμα που είναι και το χειρότερο στην σκληρή βραδιά του. 

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τελικά τον Σαντ Ρος, που έχασε το ντέρμπι γιατί μπήκε σε καραντίνα αφού βρέθηκε θετικός στο τελευταίο rapid test. Η απώλεια υπήρξε σημαντική, αλλά όποιος νομίζει πως από αυτό κρίθηκε το ματς αδικεί τον Παναθηναϊκό που πέρυσι πήγε στο ΣΕΦ χωρίς τον Νέντοβιτς και κέρδισε. Τα ματς αυτά κρίνονται από τους παρόντες. Από τον ΠΑΟ πιο πολύ από τον Κουβανό έλειψαν οι πόντοι του Μέϊκον (μόλις 7), του Παπαπέτρου (που με το 0/4 τρίποντα «σκότωσε» επιθέσεις καθοριστικές όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο ο ΠΑΟ βρέθηκε μόλις 3 πόντους πίσω) αλλά και του Οκάρο Γουάιτ που παρά την πολυποίκιλη προσφορά του στην άμυνα στα 33 λεπτά που έπαιξε επιθετικά φάνηκε λίγο. Ετσι έμεινε 35 λεπτά στο γήπεδο μόνος ο Παπαγιάννης να παλεύει καλά καλά χωρίς βοήθειες: ακόμα και ο Νέντοβιτς στο πιο κρίσιμο σημείο, δηλαδή στο τέταρτο δεκάλεπτο, σώπασε.

Καλύτερος και στα δυο

Ο Ολυμπιακός έπαιξε δυο διαφορετικά ημίχρονα, αλλά ήταν καλύτερος και στα δυο. Στο πρώτο φάνηκε η εξαιρετική προετοιμασία της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα στην αντιμετώπιση της περίφημης ζώνης του Δημήτρη Πρίφτη, της στρατηγικής επιλογής που είχε δώσει τη νίκη στον ΠΑΟ στο ΣΕΦ. Κατάλαβαν ελπίζω όλοι ότι η ήττα στο ΣΕΦ (που παραμένει αδικαιολόγητη) ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά μέτριας προετοιμασίας: αν ο Μπαρτζώκας τότε για ένα δεκάλεπτο δεν πήρε ένα τάιμ άουτ ήταν γιατί δεν είχε προετοιμαστεί για να πει κάτι. Χθες ο Ολυμπιακός το τρικ του Πρίφτη το περίμενε. Φυσικά, όπως σχεδόν πάντα, μπήκε δυνατά από την αρχή. Ο Ντόρσεϊ άνοιξε το χορό με δυο τρίποντα, ο Βεζένκοφ πήρε τη σκυτάλη μετά, κι ο Σλούκας, που βρέθηκε γρήγορα στην πεντάδα γιατί ο Γουόκαπ ξόδεψε νωρίς δυο φάουλ, είτε με προσωπικούς πόντους, είτε με τάϊσμα του Χασάν Μάρτιν (που ήταν πιο ενθουσιώδης  από τον Φαλ) έκανε όλα τα υπόλοιπα.

Αυτοί οι τρεις, κατά βάση, χάρη στο καλό διάβασμα της ζώνης έχτισαν το αβαντάζ του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο. Που έκλεισε για τον Ολυμπιακό με μια διαφορά μεγάλη, αλλά και με ένα καμπανάκι συναγερμού: όταν ο Πρίφτης άφησε τη ζώνη στην άκρη για να παίξει ο ΠΑΟ άμυνα στη μπάλα, με ουκ ολίγες αλλαγές, ο Ολυμπιακός μπλόκαρε επιθετικά. Και γιατί στο τελευταίο κομμάτι του δεύτερου δεκαλέπτου υπήρχε στο παρκέ μια πεντάδα σχεδόν ακατανόητη – με Λαρεντζάκη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Χασάν Μάρτιν και ΜακΚίσικ: από τους πέντε απειλούσε χθες μόνο ο τελευταίος.  

Πρωτοτυπίες και λύσεις       

Όπως συχνά συμβαίνει στα ματς  που ο Ολυμπιακός έχει δώσει εναντίον του ΠΑΟ με προπονητή τον Μπαρτζώκα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου φάνηκε πως αν προκύψει κάτι για το οποίο η ομάδα δεν είναι απολύτως σωστά προετοιμασμένη, αρχίζουν οι πρωτοτυπίες. Ο ΠΑΟ σταμάτησε να παίζει παθητική άμυνα, άφηνε στον Γουόκαπ τα σουτ από τις γωνίες όπως στο ΣΕΦ, πίεζε πολύ τον Ντόρσεϊ κι έκλεινε κοντά στο καλάθι, γιατί δεν είχε να φοβηθεί κάτι από τον Παπανικολάου. Ο Ολυμπιακός συνέχιζε να παίζει στην επίθεση σαν ο ΠΑΟ να έπαιζε ζώνη, όμως τα σουτ γίνονταν με χειρότερες προϋποθέσεις κι ο ΠΑΟ βρίσκοντας δυο τρίποντα από τον Μποχωρίδη και κάποιες λύσεις από τον Νέντοβιτς αναθάρρησε.

Στο ημίχρονο σκεφτόμουν πως αν ο Μπαρτζώκας χάσει κι άλλο ματς παρακολουθώντας νευρικότατα την ομάδα του να σπαταλάει μια μεγάλη διαφορά, θα πρέπει να αλλάξει χώρα, ήπειρο ή ακόμα και πλανήτη. Όταν ο ΠΑΟ πήγε με το έτσι θέλω το ματς στο 51-54, μου φάνηκε ότι άκουσα το Εντερπράιζ να έρχεται. Αλλά σε αυτόν το σημείο ο κόουτς είχε μια καλή ιδέα: θυμήθηκε τον ΜακΚίσικ, δηλαδή αυτόν που μπορεί να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες με βάση το ένστικτό του κι όχι να παίζει έχοντας στο μυαλό τα σχεδιάκια στον πίνακα και τον έβαλε στη θέση του άστοχου Πανανικολάου με τεράστια καθυστέρηση, αλλά τουλάχιστον στη πιο δύσκολη στιγμή. Στο ματς του ΣΕΦ για το πρωτάθλημα τον είχε ξεχάσει.

Ο μη προβλέψιμος Αμερικάνος ξεκόλλησε τον Ολυμπιακό παίζοντας ένα τρίλεπτο μόνος εναντίον όλων και βρίσκοντας δέκα πόντους που θύμισαν το τεράστιο ματς που είχε κάνει εναντίον του ΠΑΟ στο ΣΕΦ, όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2019: στα ντέρμπι η θέληση να αποδείξεις μετράει. Ο ΠΑΟ ανταπέδιδε ακολουθώντας με δυσκολία, αλλά δεν έριξε ποτέ τη διαφορά κάτω από τους τρεις πόντους κι όταν ο Βεζένκοφ βρήκε ένα σουτ ακολουθώντας το κρεσέντο του Σακίλ το αναιμικό +3 έγινε +10 κι ο ΠΑΟ παραδόθηκε. Το τελικό 65-84 διαμορφώθηκε από τα κέφια του Ντόρσεϊ που έκλεισε τη βραδιά όπως την άνοιξε, δηλαδή βρίσκοντας συνεχόμενους πόντους σαν ταχυδακτυλουργός.

Καλές και κακές ιδέες  

Οι δυο προπονητές ήταν και πάλι πρωταγωνιστές του ματς, με καλές και κακές ιδέες. Ο Πρίφτης πήρε πολλά από τον Μποχωρίδη, που σωστά εμπιστεύθηκε. Γύρισε πάλι, αλλά μόνο εν μέρει αυτή τη φορά, το ματς χάρη στη σωστή χρησιμοποίηση του Παπαγιάννη. Αφησε εγκαίρως στην άκρη τη ζώνη, την οποία έκανε λάθος να την χρησιμοποιήσει πολύ νωρίς. Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο που δεν είδε σωστά. Δεν ξεκίνησε τον Νέντοβιτς στην αρχική πεντάδα ξεχνώντας (!) ότι ο Ολυμπιακός γκαζώνει αμέσως: ο ΠΑΟ βρέθηκε να κυνηγάει από το πρώτο λεπτά. Δεν εμπιστεύθηκε σχεδόν καθόλου τον Εβανς που δεν έπαιξε ακόμα κι όταν ο Φαλ καθόταν στον πάγκο – και κάθισε πολύ. Εχει λίγες λύσεις ο ΠΑΟ, αλλά χθες ο κόουτς της έκανε ακόμα λιγότερες: κανένα ματς δεν κερδίζεται με πέντε παίκτες. Κι όσο για την απουσία του Σαντ Ρός, όταν σε λίγους στηρίζεσαι, πολύ συχνά κάποιος θα λείπει. Είναι νόμος. 

Ο Μπαρτζώκας αυτή τη φορά κέρδισε στα σημεία. Ο Ολυμπιακός του ήταν προετοιμασμένος για τη ζώνη κι έκανε πλάκα. Κυρίως ο κόουτς δεν φάνηκε να νευριάζει, να ξεφυσάει και να αγχώνεται: ο Χρήστος Μπαφές έκανε αυτή τη φορά καλή δουλειά. Βέβαια στο τρίτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός φάνηκε να χύνει την καρδάρα με το γάλα πληρώνοντας εμμονές (πχ επιθετικές προσπάθειες του Γουόκαπ) κι έλλειψη καθαρού μυαλού στην πίεση (ο Ντόρσεϊ ξεχνούσε ότι υπάρχουν και οι ψηλοί), αλλά η άμυνα ήταν άμυνα. Και επειδή το μπλακ άουτ ήρθε αυτή τη φορά στο τρίτο κι όχι στο τέταρτο δεκάλεπτο, το πράγμα διορθώθηκε γιατί η διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων είναι μεγάλη.           

Ραντεβού με την ιστορία

Το αποτέλεσμα θέλω να πιστεύω πως θα κάνει καλό και στις δυο ομάδες. Ο Ολυμπιακός απέδειξε πως δεν έχει κανενός είδος ψυχολογικό πρόβλημα απέναντι στον ΠΑΟ: ορίζει τη μοίρα του – το ίδιο θα συμβεί και στα άλλα ματς. Αν ο προπονητής του παραμείνει ψύχραιμος, ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει τον ΠΑΟ φέτος όσες φορές χρειαστεί για να φτάσει στους στόχους του, ειδικά αν η ομάδα του Πρίφτη μείνει έτσι όπως είναι. Νομίζω ότι το ματς πρέπει να άνοιξε τα μάτια στους υπεύθυνους του ΠΑΟ: χθες στη δωδεκάδα μπήκε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, όχι γιατί έλειψε ο Σαντ Ρος αλλά γιατί ο Φλόιντ και ο Φέρελ έφυγαν. Σωστά έφυγαν, αλλά αν δεν αντικατασταθούν ο ΠΑΟ δεν μπορεί να ελπίζει παρά μόνο σε θαύματα. Οι άψογοι ως προς τη συμπεριφορά οπαδοί του ΠΑΟ αξίζουν μια καλύτερη ομάδα.

Ο Ολυμπιακός έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες ειδικά σε αυτά τα ματς να βρίσκει διαφορετικούς πρωταγωνιστές: ο ΠΑΟ είναι υποχρεωμένος να περιμένει τα πάντα από τον Παπαγιάννη και τον Νέντοβιτς. Ο Μέικον είναι ρούκι, ο Οκάρο Γουάιτ είναι νεροκουβαλητής πολυτελείας, ο Παπαπέτρου υποφέρει το βάρος του ματς, οι ξένοι που απέμειναν (Εβανς, Πέρι) χθες έπαιξαν πέντε λεπτά ο ένας.        

Χθες ο ΠΑΟ έχασε 45-32 το πρώτο ημίχρονο από τον διαβασμένο Ολυμπιακό και έχασε το τέταρτο δεκάλεπτο 30-14 (!), όταν ο στρυμωγμένος Ολυμπιακός χρειάστηκε να καταφύγει στην προσωπικότητα και στο ταλέντο του έβδομου (!) παίκτη του, του Σακίλ ΜακΚίσικ, για να ξεπεράσει το σκόπελο. Όταν ο έβδομος παίκτης, αυτός που παίζει λιγότερο από τους Φαλ, Βεζένκοφ, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Γουόκαπ, Σλούκα, (στην πραγματικότητα αλλά όχι και στην στατιστική και από τον Μάρτιν) κρίνει ένα ντέρμπι, αυτό σημαίνει πως η ποιότητα μιας ομάδας είναι μεγάλη και οι λύσεις πάρα πολλές. Κι ότι όταν μιλάμε για τον εφετινό Ολυμπιακό πρέπει να τον κρίνουμε ως ομάδα που οφείλει να βάλει πλώρη για το Final 4. Μια ομάδα που έχει πάλι μπροστά της, Covid επιτρέποντος, ένα ραντεβού με την ιστορία…