H είδηση ότι ο Γκάρεθ Μπέιλ σταματά το ποδόσφαιρο στα 33 του χρόνια είναι σαφώς εντυπωσιακή. Σε μια εποχή που ο Μέσι κέρδισε το Παγκόσμιο κύπελο και ο Μπενζεμά τη Χρυσή Μπάλα (κι όλους τους τίτλους που διεκδίκησε με τη Ρεάλ Μαδρίτης) στα 35μ ο Ουαλός μας είπε αντίο πολύ νωρίς. Μάλιστα αποφάσισε να σταματήσει ενώ έφτασε να αγωνίζεται στις ΗΠΑ και στο ΜLS. Δεν είναι η σκληρότητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αυτή που τον οδήγησε στο να κρεμάσει τα παπούτσια του: από αυτό ουσιαστικά λείπει δυο χρόνια τώρα. Είπε αντίο γιατί δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες: τα μόλις 14 παιγνίδια που έπαιξε πέρυσι στο αμερικανικό πρωτάθλημα το μαρτυρούν. Η καθοριστική του συμμετοχή στην κατάκτηση του τίτλου από το Λος Αντζελες δεν άλλαξε τα σχέδια του. Ηθελε να πάει με την Ουαλία στο Κατάρ και να πει τέλος. Κι έτσι κι έγινε.    

Από αριστερό μπακ, σκόρερ

Εχω ξαναγράψει ότι με τους αληθινά μεγάλους ποδοσφαιριστές μου συμβαίνει συχνά ότι και με τους μεγάλους ηθοποιούς. Δεν θυμάμαι την πρώτη στιγμή που τους είδα, αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που τους ξεχώρισα – δεν θυμάμαι την πρώτη παρουσία τους, αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που με μάγεψε η ερμηνεία τους.

Με τον Γκάρεθ Μπέιλ ξετρελάθηκα για πρώτη φορά όταν τον είδα με τη φανέλα της Τότεναμ σε ένα ματς του Τσάμπιονς λιγκ κόντρα στην Ιντερ του Μπενίτεθ – σεζόν 2010-11, τρίτη αγωνιστική ομίλων. Οι Ιταλοί είχαν πάρει τη νίκη με 4-3, αλλά ο πραγματικός κερδισμένος ήταν ο Ουαλός, που αν και αγωνίζονταν ως αριστερό μπακ είχε τρελάνει τον σπουδαίο Βραζιλιάνο Μαϊκόν και είχε πετύχει τρία γκολ με ισάριθμα σουτ με το αριστερό, οπλίζοντας και πυροβολώντας. Τον καταχώρησα στο μυαλό μου ως ένα σπουδαίο και ταχύτατο αριστερό μπακ, τον παρακολουθούσα να παίζει το ανέμελο  ποδόσφαιρό του στην Πρέμιερ λιγκ ενώ ανακάλυψα και τις κλασικές βρετανικές υπερβολές, που τον συνόδευαν. Επαιζε ράγκμπι και κρίκετ, έτρεχε ως 14χρονος τα 100 μέτρα σε 11.12, θεωρούνταν ο πιο γρήγορος παίκτης στο νησί με τη μπάλα στα πόδια  πιάνοντας ταχύτητες του τύπου 36 χιλιόμετρα την ώρα (!), μεγάλωσε με το πόστερ του Ράιαν Γκίγκς – του μόνου εν ζωή Ουαλού εθνικού ήρωα.  Όταν ο Βίλας Μπόας πήγε στην Τότεναμ είπε ότι παιδί με τέτοιο ταλέντο δεν μπορεί να παίζει στην άμυνα, τον ανέβασε στη γραμμή της επίθεσης, τον είδε να πετυχαίνει 26 γκολ σε 44 ματς μέσα στο 2013.

Τα 100 εκατ ευρώ

Το καλοκαίρι εκείνο Ρεάλ Μαδρίτης έδωσε 100 εκατ ευρώ για να τον αποκτήσει – ποσό στην εποχή του εξωπραγματικό. Το γεγονός με έκανε να ανησυχώ διότι πίστευα πως το παιδί  από το Κάρντιφ, θα κρίνεται πολύ αυστηρά πλέον: το αστρονομικό ποσό της αγοράς του θα ήταν ένα είδος σταυρού του μαρτυρίου. Όμως ο παίκτης των 100 εκατ ευρώ αποδείχτηκε πραγματικό θηρίο: αυτή η μεταγραφή, που άλλους θα τους διέλυε, φορτώνοντας τους με το στρες να αποδείξουν ότι αυτά τα χρήματα τα αξίζουν, για τον Μπέιλ έγινε η ευκαιρία του για εκτόξευση. Τρία χρόνια μετά το καλοκαίρι του 2013, δηλαδή μετά τη στιγμή που όλη η Ευρώπη αναρωτιόταν αν τα αξίζει αυτά τα χρήματα, ο Μπέιλ έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις στο Euro της Γαλλίας οδηγώντας την Ουαλία σε ένα απρόβλεπτο ημιτελικό. Δεν υπήρχε τίποτα τυχαίο ενώ υπήρχε πολύς ποδοσφαιρικός ηρωισμός . Ο Μπέιλ είχε πάει στο Euro μετά από ένα τελικό του Τσάμπιονς λιγκ, που τον τελείωσε κουτσαίνοντας. Όταν η Ρεάλ κέρδισε στο Σαν Σίρο το ενδέκατο Τσάμπιονς λιγκ στο τέλος του ματς, δυσκολευόταν να σταθεί όρθιος. Ολοι έλεγαν ότι δύσκολα θα τον δούμε στο Euro, αλλά ο Μπέιλ τα κατάφερε. Είχε αλλάξει και λίγο το ρόλο του σε σχέση με το πώς έπαιζε στη Ρεάλ, αγωνιζόταν περισσότερο ως οργανωτής και πήγε στη Γαλλία με την Ουαλία για να αποδείξει ότι είναι ηγέτης και σκόρερ: κυρίως ένας που δεν κρύβεται. Σκοράροντας βοήθησε την Ουαλία να προχωρήσει, και βοήθησε τον κόσμο να κατανοήσει την αξία του περισσότερο. Αυτό αποδείχτηκε στη συνέχεια μάλλον το τελευταίο του μεγάλο κατόρθωμα.

Το ωραιότερο γκολ

Δεν του έλειψαν μετά το καλοκαίρι του 2016 ούτε οι τίτλοι, ούτε οι μεγάλες στιγμές. Αλλά το πρόβλημα ήταν αυτό το δεύτερο: οι στιγμές ήταν ολοένα και σημαντικότερες από τα γεμάτα παιγνίδια του. Είναι αλήθεια πως οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές μεγαλώνοντας μπορούν κάνοντας ολοένα και λιγότερα να κάνουν τη διαφορά. Θυμάμαι τον Κάλε Ρουμενίγκε κάποτε να μπαίνει στο γήπεδο, να αγωνίζεται είκοσι λεπτά και να μεταμορφώνει την Εθνική Γερμανίας πχ. Τα highlights του Μπέιλ συνέχισαν να είναι υπέροχα: το 2018 πέτυχε πιθανότατα το ωραιότερο γκολ σε τελικό του Τσάμπιονς λιγκ με τη φανέλα της Ρεάλ – ένα γκολ με «ψαλίδι» που μαρτυρά μια πίστη στον εαυτό του εξωπραγματική. Αλλά κάπου εκεί ο απίστευτος αυτός παίκτης άδειασε. Το 2019-20 τα παιγνίδια του ήταν μόλις 20. Ένα χρόνο μετά πήγε στην Τότεναμ δανεικός κι επίσης δεν έπαιξε πολύ. Επέστρεψε στη Ρεάλ για να περάσει ένα χρόνο στον πάγκο. Και κατέληξε στις ΗΠΑ όπου μάλλον πήγε για να προετοιμάσει τον εαυτό του για το παγκόσμιο κύπελλο. Μετά την αδυναμία του να κάνει έστω δυο ματς της προκοπής σε αυτό μας αποχαιρέτησε. Άλλος θα πήγαινε να κοροϊδέψει κάπου τίποτα Αραβες – αυτός όχι. Γιατί φανερά εδώ και δυο τρία χρόνια είχε σταματήσει να χαίρεται το ποδόσφαιρο. Και δεν θυμάμαι κανένα άλλο ποδοσφαιριστή στον οποίο αυτή η έλλειψη χαράς να φάνηκε και να στοίχισε τόσο πολύ.

Με πέντε Τσάμπιονς λιγκ  

Η μεταμορφώσεις του Μπέιλ στη διάρκεια της καριέρας του είναι οι μεγαλύτερες που είχε ποδοσφαιριστής. Οσο έχανε την ταχύτητα του, τόσο νόμιζες ότι μεγάλωνε η τεχνική του. Όσο λιγότερο αγωνιζόταν, τόσο πιο θεαματικά πράγματα μπορούσες να περιμένεις από δαύτον. Όμως ο τρομερός Ουαλός, ο παίκτης των 100 εκατ ευρώ, ήταν απλά ένας τύπος που βάσιζε τη δυνατότητα της προσφοράς του μόνο στην προσωπική του χαρά. Ισως να μην ήταν καν επαγγελματίας – με τη στενή έννοια του όρου και σίγουρα δεν ήταν διασκεδαστής του κοινού και καλλιτέχνης όπως νομίζαμε: η όποια Τέχνη του ήταν πρώτα από όλα για δική του κατανάλωση. Το ποδόσφαιρο απλά τον βοηθούσε να περνάει καλά – το αναφέρει και στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του. Όταν σταμάτησε να περνάει καλά μας είπε «αντίο», γρήγορα και νωρίς. Αν δεν υπήρχε το μουντιάλ, ένα είδος προσωπικού ορόσημου αφού μόχθησε για να πάει σε αυτό την Ουαλία, πιθανότατα θα είχε πει αντίο πιο γρήγορα. Μπορεί αμέσως μετά τα 30.

Πάντα πίστευα πως ο υπέροχος Μπέιλ έπαιξε σε λάθος εποχή. Την δεκαετία 1990- 2000 η ταχύτητα του θα δημιουργούσε προβληματισμούς για το αν παρακολουθούμε ένα από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Το 2000-2010 θα χτίζονταν ομάδες πάνω του. Στα χρόνια του τα παιγνίδια πλήθυναν πολύ: το 2015 αγωνίστηκε σε 48 ματς με τη Ρεαλ και το 2019, την τελευταία μεγάλη χρονιά της καριέρας του σε 42. Που να βρεις κέφι για τόσες παραστάσεις; Φυσικά το βιογραφικό του είναι γεμάτο τίτλους: ξεχωρίζουν τα πέντε Τσάμπιονς λιγκ – τα τέσσερα τα κέρδισε ως πρωταγωνιστής και στο τελευταίο ήταν απλά στον πάγκο. Αμφιβάλω αν τα θυμάται. Αυτός μπάλα ήθελε να παίζει. Κι όταν βαρέθηκε είπε αντίο. Ετσι απλά…