Διάβασα πολλά και άκουσα διάφορα για το απογοητευτικό από άποψη θεάματος ντέρμπι της περασμένης Κυριακής. Το ματς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού (0-0) είναι αλήθεια πως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες όποιου αγαπάει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν πολλοί που στην Ελλάδα αγαπούν το ποδόσφαιρο; Δεν παίρνω όρκο.

Στην Ελλάδα πολλοί αγαπούν τις νίκες των ομάδων τους κι άλλοι απλά έχουν μάθει να χαίρονται όταν βλέπουν ομάδες που δεν συμπαθούν να χάνουν: έτσι συνέβαινε πάντα. Το καινούργιο τα τελευταία χρόνια είναι ότι όλοι, μόλις κάτι δεν πάει καλά, βγάζουν πια χολή στο διαδίκτυο όπου γκρινιάζουν για τα πάντα: για ήττες, για μεταγραφές που δεν γίνονται ή που γίνονται, για προπονητές, για παίκτες, για διοικούντες, νοσούντες και παρεπιδημούντες. Ένας λόγος του κακού θεάματος είναι σαφώς κι αυτός. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: δεν ρίχνω στον κόσμο την ευθύνη για το κακό θέαμα – ο κόσμος δεν παίζει μπάλα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι ομάδες ολοένα και περισσότερο πια ασχολούνται με αυτό τον κόσμο: δεν προσπαθούν να τον κερδίσουν (παρουσιάζοντάς του κάτι ελκυστικό εντός γηπέδου), αλλά προσπαθούν απλά να αποφύγουν την καταιγίδα των σχολίων και των επικρίσεων.

Δικαιολογίες και αγανάκτηση   

Πολύ φοβάμαι πως καιρό τώρα συμβαίνει κάτι απλό: οι διοικούντες των ομάδων έχουν καταλάβει ότι ο μόνος δρόμος για να αποφύγουν το κράξιμο (που τρέμουν…) είναι οι ομάδες τους να μην χάνουν. Το τι κάνουν εντός γηπέδου οι ομάδες έχει πάψει να απασχολεί: δεν υπάρχουν «ούτε παθήματα που γίνονται μαθήματα», ούτε «καμπανάκια συναγερμού που ακούγονται». Αυτά είναι ανούσιες δημοσιογραφικές τοποθετήσεις, ανούσιες όσο και οι δικαιολογίες που συχνά χρησιμοποιούνται. Αυτό που συμβαίνει πια είναι απλό: παίζεται μετριότατο ποδόσφαιρο, καλύπτονται αδυναμίες από τα όποια αποτελέσματα, παράγονται δικαιολογίες για τη γενικότερη έλλειψη ενός κάποιου θεάματος, κι αν τα αποτελέσματα σταματήσουν ξεσπά ένα είδος λατρεμένης διαδικτυακής αγανάκτησης την οποία, μετά την όποια καταστροφή, εκφράζουν πάντα συνήθως, οι ίδιοι που, όσο αυτό τους επιτρέπεται από τα αποτελέσματα, παράγουν δικαιολογίες! Πρόκειται για τον απόλυτο φαύλο κύκλο.

Οι μεγάλες ομάδες δεν παίζουν για να ευχαριστήσουν κανένα. Τα λάθος παιγνίδια τους είναι ματς ανυπόφορων λαθών, αλλά και παιγνίδια στα οποία βασιλεύει πια ο φόβος. Όχι ο φόβος της ήττας, όπως λέγαμε κάποτε, αλλά ο φόβος του κραξίματος. Εγώ δεν βλέπω έλλειψη προσπάθειας: βλέπω ότι η προσοχή όλων σχεδόν δεν αφορά το τι γίνεται στα 90 λεπτά του ματς αλλά στο τι θα γίνει μετά το τέλος του.   

Θα φέρω ένα παράδειγμα

Και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ θα μπορούσαν να ζητήσουν την επιείκεια μας για το ντέρμπι που μας παρουσίασαν κάνοντας αναφορές σε απουσίες ή και σε προβλήματα με τον κορωνοϊό. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Ο Καρλίτος έλειψε από τον ΠΑΟ. Ο παίκτης δεν αγωνίστηκε γιατί είχε κάνει δυο προπονήσεις όλες κι όλες την προηγούμενη εβδομάδα: ο Γιοβάνοβιτς σωστά δεν ρίσκαρε. Ο ΠΑΟ δεν είχε τον παίκτη που στη Λεωφόρο σκοράρει πιο εύκολα από όλους και η έλλειψή του φάνηκε. Αλλά για να γίνει κατανοητό το είδος του αβαντάζ που είχε ο Γιοβάνοβιτς στην προετοιμασία του αγώνα, πρέπει να πω πως αν ο Μαρτίνς δεν χρησιμοποιούσε τους παίκτες που ήταν εκτός προπονήσεων τις ίδιες μέρες που έλειψε από αυτές ο Καρλίτος, ο Ολυμπιακός είναι αμφίβολο αν θα εμφάνιζε μια κανονική ενδεκάδα. Τι κάνει αυτή την σοβαρή δικαιολογία λιγότερο σεβαστή; Ότι οι δυο ομάδες δεν έπαιξαν για πρώτη φορά φέτος. Αγωνίστηκαν μεταξύ τους και πριν μήνες – χωρίς προβλήματα με τον ιό. Και στο Καραϊσκάκη δεν νομίζω ότι το θέαμα ήταν πάρα πολύ καλύτερο. Απλά οι ρόλοι ήταν διαφορετικοί: η εικόνα ήταν περίπου ίδια. Ταμπούρι και κυνισμός, έλλειψη ρίσκου, φόβος για αντιδράσεις. Και μόνιμες αναφορές σε απόντες. Ενώ πάντα το θέμα πρέπει να είναι οι παρόντες.

Απέχει δυστυχώς ελάχιστα

Μιλάμε πολύ για ελλείψεις, για ανάγκες για μεταγραφές κτλ. Ολες οι ομάδες του κόσμος έχουν ανάγκες από παίκτες, αλλά ελάχιστες ομάδες στον κόσμο θα παρουσίαζαν ποτέ αυτό που είδαμε στη Λεωφόρο. Πάντα πίστευα ότι για να παίξεις επιθετικά και να ψάξεις το γκολ πρέπει να το θες: από τη θέλησή σου ξεκινάνε όλα ειδικά αν είσαι μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που έχει το πιο μεγάλο μπάτζετ, τις πιο πολλές λύσεις και  τα λιγότερα προβλήματα από τους υπόλοιπους. Όταν είχε έρθει ο Μαρτίνς, μετά από μερικούς μήνες κι όχι φυσικά αμέσως, θυμάμαι είχα γράψει εδώ ένα κομμάτι στο οποίο επεσήμανα ότι με τον Πορτογάλο το πρώτο πράγμα που ο Ολυμπιακός είχε βρει ήταν την χαμένη χαρά του παιγνιδιού. Είχα γράψει το κομμάτι στα τέλη του Ιανουαρίου του 2019 με τον Ολυμπιακό δεύτερο, πίσω από τον ΠΑΟΚ και με ανύπαρκτες πιθανότητες να κερδίσει εκείνο το πρωτάθλημα: αλλά με ένα κέφι για ποδόσφαιρο που δεν έβλεπες σε καμία άλλη ομάδα! Το είχα γράψει μετά από ένα ματς με τον Αστέρα στην Τρίπολη: όχι μετά από μια νίκη σε ντέρμπι ή στην Ευρώπη. Στον Ολυμπιακό εκείνο δεν αγωνίζονταν ο Ριβάλντο, ο Τζιοβάνι, ο Ιμπαγάσα, ο Τσόρι και ο Ελ Αραμπί, αλλά ήταν βασικοί ο Χριστοδουλόπουλος, ο Γκερέρο, ο Φορτούνης, ο Μπουχαλάκης και ο Μαντί Καμαρά – ούτε καν ο Νάτχο και ο Γκιγιέρμε. Αλλά ο Ολυμπιακός, έτρεχε, πίεζε, έπαιζε με παίκτες που διασκέδαζαν μεταξύ τους: χαίρονταν και ήθελαν κι ο κόσμος να χαίρεται.

Τώρα ο Ολυμπιακός παίζει για να κερδίζει με 1-0: το ίδιο θα κάνει και με τα Γιάννινα την άλλη Κυριακή. Κι αν κερδίσει θα είναι όλοι ευχαριστημένοι, ενώ αν δεν κερδίσει θα βλέπουν προβλήματα και θα φωνάζουν ότι πρέπει να αλλάξει ο προπονητής, να αποκτηθούν πέντε παίκτες κτλ. Ενώ αυτό που του λείπει είναι αυτό που λείπει από όλους: η χαρά του παιγνιδιού – αυτή η χαρά που ο οπαδός  απολαμβάνει και καμιά φορά τη ζηλεύει συγχρόνως γιατί παιδί είναι κι αυτός. Γιατί; Γιατί ο Μαρτίνς κατάλαβε πως για να έχει το κεφάλι του ήσυχο πρέπει απλά η ομάδα του να κερδίζει. Από αυτό, το να παίζει για να μην χάνει, απέχει ελάχιστα. Οσο το 1-0 από το 0-0.   

Φόβος και μόνο

Αυτό που βλέπουμε από όλες σχεδόν τις ομάδες φέτος είναι ένα ποδόσφαιρο που δεν απευθύνεται ούτε στον ποδοσφαιρόφιλο που πάει στο γήπεδο και θέλει να χαρεί ποδόσφαιρο, ούτε στον ποδοσφαιρόφιλο που κάθεται μπροστά στην τηλεόραση: ο μόνος οπαδός που λαμβάνεται στα υπόψιν είναι αυτός που μπορεί να βγει στα Social να βρίσει, να κράξει, να αγανακτήσει κτλ. Πολύ φοβάμαι πως αυτό τον οπαδό κάθε μεγάλη ομάδα έχει αρχίσει να τον φοβάται και πολύ μάλιστα. Φοβάται την οργή του για την ήττα, φοβάται την υπερβολή των κρίσεών του, φοβάται τη μαυρίλα που αυτός και χιλιάδες σαν αυτόν μπορούν να δημιουργήσουν χάρη στη συντονισμένη γκρίνια. Αυτό τον οπαδό η κάθε ομάδα σκέφτεται κυρίως: τον ταϊζει δικαιολογίες, προσπαθεί να τον πείσει πως κάνει μεγάλες μεταγραφές και πως τον σκέφτεται, του λέει πως τον καταλαβαίνει και τον θέλει ήσυχο – και για να τον έχει ήσυχο καταφεύγει κυρίως σε τεχνάσματα. Χθες πχ μετά την ήττα της ΑΕΚ κυκλοφόρησε σε χρόνο ρεκόρ ότι ο Μελισσανίδης μπήκε στα αποδυτήρια κι έβρισε τους παίκτες. Από πότε είναι καλό αυτό στο ποδόσφαιρο, ώστε να προβάλλεται κιόλας; Να αγανακτήσει ο Μελισσανίδης με αυτό που είδε με τον Παναιτωλικό είναι κατανοητό και λογικό: να μπει στα αποδυτήρια όχι – τα αποδυτήρια είναι του προπονητή και των παικτών. Κι όμως η είδηση προβλήθηκε από την ίδια την ΑΕΚ. Που απλά ήθελε να δείξει πως το αφεντικό συμπάσχει με τον κόσμο που αγανακτάει στο διαδίκτυο, πως είναι ένας από όλους. Ε και; Θα γίνει αυτό λόγος να σταματήσει η ΑΕΚ να δέχεται γκολ σε κάθε ματς; Πως διάβολε;

Nα πάρουν φωτιά  

Αν προτεραιότητα των ομάδων δεν γίνει το πώς θα γεμίζουν το γήπεδο (όταν με το καλό ξανανοίξει) πολύ φοβάμαι πως τα ντέρμπι σαν αυτό της προηγούμενης Κυριακής θα γίνουν κανόνας. Το μόνο που κομμάτι μας σώζει είναι ότι όλοι έχουν κάμποσα προβλήματα στην άμυνα και κάποιο λάθος θα κάνουν. Όχι για να προκύψει αποτέλεσμα. Αλλά για να πάρουν φωτιά τα Social Media…