Αν έβαζα ένα τίτλο στο ματς Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Σίτυ (1-1), τον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ, αυτός θα ήταν «ραντεβού στο Μάντσεστερ την ερχόμενη Τρίτη αλλά να σας δούμε». Το αντίγραφο του απίστευτου περσινού ημιτελικού που τελείωσε με το εντυπωσιακό 6-5, χάρη στο οποίο η Ρεαλ πήρε μια πρόκριση μετά από δυο απίστευτα ματς και μια παράταση, δεν θα μπορούσε να είναι ανάλογα όμορφο με το αυθεντικό – συμβαίνει πάντα. Φέτος η διπλή δοκιμασία ξεκίνησε με μια ισοπαλία 1-1, χάρη στα υπέροχα γκολ των Βινίσιους και Ντε Μπρόιν. Όπως και να έχει έντεκα γκολ σε δυο ματς φέτος δεν θα δούμε.

Η πρώτη ισοπαλία τους

Το αποτέλεσμα της Τρίτης ήταν η πρώτη ισοπαλία ανάμεσα στον Πεπ Γκουαρντιόλα και στον Κάρλο Αντσελότι. Αν και πολλά είναι ίδια σε σχέση με πέρυσι, πολλά μοιάζουν ήδη διαφορετικά. Σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν υπάρχει πάντα μια τεράστια διαφορά: η έδρα της ρεβάνς. Πέρυσι το γεγονός ότι η ρεβάνς ήταν στο Μπερνμαπέου ήταν κι ο βασικός λόγος που η Ρεάλ προκρίθηκε.

Τα ματς πάντως ανάμεσα στη Ρεάλ και στη Σίτυ είναι ιδιαίτερα – κυρίως γιατί υπάρχει η αίσθηση πως μιλάμε για τις δυο καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Μετά την μεταξύ τους ισοπαλία σε ένα πρώτο ματς, από την στιγμή που πλέον τα εκτός έδρας γκολ δεν μετράνε, αναρωτιέσαι τι ρόλο θα παίξει το αποτέλεσμα αυτό στην συνέχεια και ποιος μοιάζει κερδισμένος την Τρίτη στα σημεία. Πριν απαντήσω θέλω να θυμίσω τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί.

Τροπαιοθήκη και παραστάσεις

Ο Αντσελότι είπε πριν το ματς ότι ήθελε να πάει στο Μάντσεστερ με ένα πλεονέκτημα, έστω και ηθικό. Εννοούσε προφανώς ότι θα θελε η ομάδα του να ταξιδέψει εκεί έχοντας ένα αίσθημα ανωτερότητας, που μπορεί να μην οφείλεται σε μια νίκη, αλλά στην ίδια την εμφάνισή της. Μπορεί να δει το ποτήρι μισογεμάτο, γιατί είδε χθες την Ρεάλ του αρχικά να αμύνεται καλά και μετά να αναλαμβάνει, στο μέτρο του δυνατού τον έλεγχο του αγώνα ψάχνοντας χωρίς ρίσκο ένα δεύτερο γκολ. Μπορεί να είναι πιο αισιόδοξος γιατί σε μια εβδομάδα θα έχει τον Μιλιτάο στο Ετιχαντ, γιατί η άμυνα του εξαφάνισε τον Χάλαντ στην πρώτη βραδιά που αυτός πάτησε το πόδι του στο Μπερναπέου, γιατί ο Βινίσιους, παρά το νταϊλίδικο μαρκάρισμα του Γουόκερ είναι έτοιμος να πάρει την Ρεάλ από το χέρι. Αλλά δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα γιατί οι πιο πολλοί από τους παίκτες του που παρατάχθηκαν χθες έχουν κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ (κάποιοι περισσότερο από μια φορά) ενώ αυτοί του Γκουαρντιόλα ποτέ: η εμπειρία σε αυτές τις μαγικές ευρωπαϊκές βραδιές πρέπει να κάνει τη διαφορά και πέρυσι αυτή ήταν που τελικά μέτρησε. Φέτος, στο πρώτο ματς με την σφετερίστρια του θρόνου Σίτυ αυτή η διαφορά δεν φάνηκε. Κάποιος θα πει ότι για αυτό και μόνο το ποτήρι είναι μισοάδειο, αλλά κι αυτό ως συμπέρασμα δεν είναι απλό: ας μην ξεχνάμε πως αν ο Αντσελότι έχει παίξει εννέα ημιτελικούς, ο Πεπ έχει δέκα. Θέλω να πω πως αν και η Σίτυ έχει ελλείψεις στην τροπαιοθήκη της, ο προπονητής της έχει παραστάσεις. Και πάρα πάρα πολλές.    

Δεν είναι συνηθισμένο

Το ματς φάνηκε πιο δύσκολο για την Ρεάλ από ό,τι για την Σίτυ και η ισοπαλία, υπο αυτό το πρίσμα, δεν είναι ένα κακό αποτέλεσμα: ο Αντσελότι δε είδε από την ομάδα του την εμφάνιση που θα της έδινε τον αέρα υπεροχής, αλλά αυτόν τον αέρα νομίζω η Ρεάλ τον έχει πάντα. Το πρόβλημά είναι ότι αυτό που έψαχνε η Ρεάλ, την αισιοδοξία δηλαδή, νομίζω τη βρήκε η Σίτυ:  για μια ομάδα που αναζητά αρχικά τον τρόπο να φτάσει στον μόλις δεύτερο τελικό της ακριβοπληρωμένης ιστορίας της η ισοπαλία στο Μπερναμπέου είναι ένα καλό αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον όταν στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ η Σίτυ αυτή την ισοπαλία την ψάχνει: εκτός έδρας έχει μόνο μια νίκη (με την Σεβίλλη στην πρεμιέρα των ομίλων) και μετά μόνο ισοπαλίες, που στα νοκ άουτ ματς δεν ήταν εντυπωσιακές, αλλά έγιναν κλειδιά πρόκρισης. Κλειδί - πρόκρισης μοιάζει και η χθεσινή, κυρίως γιατί ο βασικός λόγος που προέκυψε είναι ότι στο ματς δεν υπήρξαν εκπλήξεις και υπερβολές: η Σίτυ πήρε το αποτέλεσμα επαγγελματικά – και στην περίπτωσή της αυτό είναι αξιοπρόσεκτο, γιατί δεν είναι συνηθισμένο.

 Χωρίς εκπλήξεις     

Οσα έγιναν στο γήπεδο ήταν τα υποχρεωτικά και άρα τα προβλεπόμενα. Ο Αντσελότι δεν είχε  τον τιμωρημένο Μιλιτάο και έτσι ο Ρούντιγκερ έπαιξε δίπλα στον Αλάμπα, με τον Καμαβίνγκα να έχει πλέον σταθεροποιηθεί στα αριστερά – ο Ρούντιγκερ ήταν πιθανότατα ο καλύτερος του ματς. Ο Κρος βρέθηκε ανάμεσα στον Βαλβέρδε και τον Μόντριτς – νομίζω πως στα ποδοσφαιρικά του γεράματα μεταλλάσσεται σε ένα είδος Πίρλο, ο Αντσελότι έπαιζε κι ο ίδιος σε αυτή τη θέση κάποτε και ξέρει πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι μπροστά από την άμυνα ένας παίκτης με καλά πόδια. Τα παιδιά από τη Βραζιλία στις δύο πλευρές δένουν πλέον με τον Μπενζεμά – ο Βινίσιους ήταν καλύτερος του Ροντρίγκο.  Απέναντι σε μια Ρεάλ κανονική σε σχήμα και απόδοση, ο Γκουαρντιόλα παρέταξε την δική του κανονική ομάδα. Εβαλε τον Γουόκερ για να φρενάρει τον Βινίσιους, έπαιξε την γνωστή παράξενη άμυνα του με τους Ρούμπεν Ντίας, Ακάντζι και τον Στόουνς πότε στόπερ, πότε δίπλα στον Ρόντρι,  και μπροστά τους έβαλε την αγαπημένη του τετράδα με τους Μπερνάρντο Σίλβα, Ντε Μπρόινε, Γκουντογκάν και Γκρίλις, πίσω από τον Χάλαντ. Στο γήπεδο έγιναν πολλά κανονικά και προβλέψιμα: ακόμα και το υπέροχο γκολ του Ντρε Μπρόιν προβλέψιμο είναι – ο άνθρωπος είναι αρτίστας. Το δε γκολ του Βινίσιους με το οποίο η Ρεάλ προηγήθηκε (το πρώτο του αέρινου εξτρέμ με σουτ εκτός περιοχής στο Τσάμπιονς λιγκ) είναι απόδειξη πως ο Βραζιλιάνος είναι πλέον μεγάλος πρωταγωνιστής: το ξέραμε.   

Πολλές πάσες, λίγη ανησυχία

Στο ξεκίνημα η Σίτυ ήταν καλύτερη και στο γήπεδο ξεχώρισε κι όχι μόνο εξαιτίας της περίεργης κοκκινόμαυρης φανέλας που φορούσε. Εκανε την αγαπημένη της κατοχή με τις πολλές πάσες, έκανε αρκετές τελικές υποχρεώνοντας τον Κουρτουά να προσέχει, είχε κάποια καλά σουτ: όλα ήταν κανονικά και τίποτα εξαιρετικό ή καινούργιο.

Ο κόσμος στο Μπερναμπέου αποδοκίμαζε το τίκι τάκα κι έμοιαζε ανήσυχος, αν όχι  και εκνευρισμένος. Η Ρεάλ στο γήπεδο είχε την τυπική ηρεμία του Αντσελότι που τράβηξε πιο πίσω τον Βαλβέρδε και ανέβασε τον Μόντριτς μετά το μισάωρο. Μετά την κίνηση αυτή οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν: μετά το πρώτο λάθος του Ρόντρι και πριν το υπέροχο τελείωμα του Βινίσιους, υπήρξε μια εξαιρετική κατεβασιά από τον Καμαβίνγκα  τον οποίο ο Μόντριτς ελευθέρωσε με μια καταπληκτική πάσα. Η Σίτι φαινόταν εκνευρισμένη και από την χαλαρότητα του Πορτογάλου διαιτητή Αρθούρ Ντίαζ, ο οποίος επέτρεψε στον Καρβαχάλ να κάνει του κόσμου τα φάουλ στον Γκρίλις  χωρίς να του βγάλει μια κίτρινη κάρτα – και θα μπορούσε να πληρώσει ακριβά τον εκνευρισμό της. Αλλά όταν έχεις στόχο την ισοπαλία, χάνοντας μόνο με 1-0, δεν είσαι μακριά από αυτή. Κι όσο κι αν ο Χάλαντ είχε εγκλωβιστεί από τους Αλάμπα και Ρούντιγκερ, αυτό δεν απαγόρευε σε άλλους να δείξουν την κλάση τους: το έκανε ο Ντε Μπρόιν που μετά από ένα στρώσιμο της μπάλας από τον Γκουντογκάν βρήκε από  είκοσι μέτρα περίπου το σουτ της βραδιάς κι έκανε το 1-1. Η Σίτυ έφτασε στην ισοφάρισε αφού έδειξε λίγο άγιο φόβο, αλλά κι αυτό ήταν κανονικό: στο Μπερναμπέου αγωνιζόταν. Κανονικό δεν ήταν ότι πέρυσι σε αυτό το γήπεδο έχανε την μια μία ευκαιρία με την άλλη και στο τέλος για αυτό αποκλείστηκε.   

Εληξε 1-1 κι όχι 4-3

Στην διήγηση της βραδιάς αυτό το «κανονικά» επανέρχεται συνεχώς. Είδαμε ένα κανονικό ημιτελικό, με κανονικές συμπεριφορές ομάδων, και κανονικούς πρωταγωνιστές: όλα κανονικά, όλα προβλέψιμα - ίσως και κομμάτι βαρετά. Τίποτα στο ματς δεν είχε σχέση με τα περσινά ματς των ημιτελικών, που ήταν δθο ματς εξαιρετικά, αλλά και υπερβολικά – δηλαδή ματς της Μάντσεστερ Σίτυ. Το εφετινό ήταν ένα ματς της Ρεάλ, στο οποίο όμως η Σίτυ ανταποκρίθηκε. Ο Γκουαρντιόλα ήταν τόσο ευχαριστημένος για αυτό, που δεν έκανε ούτε μια αλλαγή. Είδε την ομάδα του σε ένα ημιτελικό να παίρνει ένα κανονικό αποτέλεσμα κι όχι να κερδίζει 4-3 όπως πέρυσι. Η κανονικότητα φέρνει προκρίσεις: στο μυαλό του Πεπ υπάρχει φέτος η βεβαιότητα πως αν στη ρεβάνς εξελιχθούν όλα κανονικά η ομάδα του θα προκριθεί. Κανονικότατα.