Ο Ολυμπιακός είναι τέσσερις πόντους πίσω από την Φενέρ γιατί ο Σακίλ ΜακΚίσικ έχει αποφασίσει πως δεν θα παραδοθεί – χωρίς αυτόν το τελευταίο δίλεπτο θα ήταν μάλλον μια απλή διαδικασία για τους πεισματάρηδες κι αποφασισμένους να ισοφαρίσουν γηπεδούχους. Ο Γιώργος Μπάρτζώκας καλεί ένα τάιμ άουτ για την τιμή των όπλων. Ο ΜακΚίσικ του λέει «δώσ’ μου τη μπάλα», ο προπονητής του λέει να σταματήσει να μιλάει. Ο Μπαρτζώκας πρέπει να είναι ο μόνος προπονητής που είχε ποτέ ο ΜακΚίσικ που έχει την υπομονή να του εξηγεί τι θέλει από αυτόν – ίσως να είναι κι ο μόνος προπονητής που είχε ποτέ ο ΜακΚίσικ.   

Στο βασίλειο του

Ο Σακίλ ΜακΚίσικ πρέπει να είχε τον Ολυμπιακό στην μοίρα του και να μην το ήξερε, όπως κανείς μας δεν γνωρίζει τι γράφει η μοίρα του. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ήρθε στην Ελλάδα και στέριωσε, αυτός που δεν στέριωνε πουθενά. Αυτοί που τον γνωρίζουν καλά, μου λένε πως πάντα ήταν ένας καλός παίκτης, αλλά στο μπάσκετ αυτό δεν φτάνει για να ριζώσεις. Μέχρι να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού ξοδεύει την καριέρα του αλλάζοντας μια ομάδα κάθε χρόνο. Από το Πέζαρο βρίσκεται στην Νότιο Κορέα. Από τη Ρωσία στους Κανάριους Νήσους κι από εκεί στην Τουρκία. Όχι μόνο στα παλάτια της Κωνσταντινούπολης αλλά και στο Γκαζιαντέπ και στα τουρκοσυριακά σύνορα, πριν Φεβρουάριο του 2020 τον φέρει ο Γιώργος Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό, όπου σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει. Από εδώ, όπως έχει πει σε μια συνέντευξή του, δεν σκέφτηκε να φύγει ποτέ του. Κι αν ποτέ υποχρεωθεί από άλλες ανάγκες να το κάνει, κάθε φορά που θα γυρνάει θα νιώθει σαν στο σπίτι του. Σαν στο βασίλειό του για την ακρίβεια: γιατί κάθε τόπος που κατακτάς και ριζώνεις τέτοιος είναι. Και για αυτό έχει εδώ όλη την οικογένεια πλέον: και τη μαμά και την αδερφή του.    

Ντέρμπι με το καλημέρα

Ότι ο Ολυμπιακός ήταν ο προορισμός του το κατάλαβαν όλοι από την πρώτη συμμετοχή του σε ντέρμπι με τον ΠΑΟ. Δεν είχε καλά καλά ένα μήνα στην Ελλάδα, δυσκολευόταν να καταλάβει γιατί η ομάδα του αγωνιζόταν μόνο στην Ευρωλίγκα, αλλά ένα πράγμα το κατανόησε  πολύ καλά: ότι τα ματς με τον ΠΑΟ είναι αυτά που ο κόσμος του Ολυμπιακού περιμένει. Στο πρώτο που αγωνίστηκε, ίσως έκανε σε ντέρμπι και το καλύτερό του ματς στην Ελλάδα, σαν να ήθελε να δείξει αμέσως σε όλους πως βρήκε την αποστολή καριέρας που έψαχνε. Ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό 81-78 κι αυτός κερδίζει για πάντα την καρδιά του κόσμου. Γράφει 22 πόντους με 7/11 δίποντα και 2/6 τρίποντα, παίρνει ριμπάουντ, κάνει δυο κλεψίματα και σε ένα ματς που κρίθηκε στα τελευταία 50 δευτερόλεπτα   αναγκάζει τον Ρικ Πιτίνο να αναρωτιέται ποιος είναι αυτός και από πού εμφανίστηκε. Ο Σακίλ περπατάει στον ουρανό του ΣΕΦ, καρφώνει και ξεσηκώνει. Κι από τότε θα το κάνει πολλές φορές. Γιατί είναι σόουμαν και παλληκάρι – ο σπανιότερος δηλαδή συνδυασμός όταν μιλάμε για αθλητές.

Υποχρέωση που μοιάζει παγίδα

Χθες βράδυ στην Πόλη ο ΜακΚισικ δεν παραδόθηκε ποτέ: δεν το δείχνουν μόνο οι με αίμα πόντοι του και τα στατιστικά του (20 π με 4/8 δίποντα, 3/4 τρίποντα, 3/3 βολές)- το μαρτυρά κυρώς αυτό το «δώστε μου τη μπάλα» στο τελευταίο τάιμ άουτ. Δεν είναι η πρώτη φορά που δεν παραδίνεται. Στην Ευρωλίγκα έχει ρεκόρ καριέρας 24 πόντους και τους έχει πετύχει σε ένα κολασμένο ματς πάλι με αντίπαλο ομάδα του Ιτούδη και πάλι σε ήττα: ο Ολυμπιακός του εκείνο το βράδυ είχε χάσει για μισό καλάθι, αλλά ο ΜακΚίσικ είχε τους 24 από τους 76 πόντους της ομάδας κι αν είχε λίγη συμπαράσταση θα είχε φύγει από το γήπεδο νικητής.

Οι ειδικοί εξηγούν πως αυτό συμβαίνει γιατί οι αντίπαλοι προπονητές στα κλειστά παιγνίδια αποφασίζουν να δώσουν στον ΜακΚίσικ χώρους: στο «κάτι–κερδίζεις-κάτι- χάνεις» που είναι η βάση της άμυνας στο μπάσκετ του καιρού μας ελπίζουν σε ένα χαμένο του τρίποντο ή σε μια χαμένη βολή του προσπαθώντας από την άλλη να περιορίσουν τον Σλούκα και τον Βεζένκοφ ή όποιον άλλο κρίνουν ότι είναι απαραίτητο. Για αυτό αξίζει κανείς να συγχωρεί τον ΜακΚίσικ για κάθε χαμένο του σουτ και για κάθε του χαμένη προσπάθεια: γιατί έχοντας συχνά απέναντί του την ίδια υποχρέωση (μια υποχρέωση που μοιάζει συχνά με παγίδα) ο σπουδαίος αυτός παίκτης δεν κρύβεται από την ευθύνη ποτέ. Κι αυτό είναι που τον κάνει παλληκάρι στα μάτια μου. Το πόσο σόουμαν είναι το μαρτυρούν τα high lights του.         

Ο Σακίλ παίζει μπάσκετ όπως θα έπαιζε και δέκα και είκοσι και τριάντα χρόνια πριν. Το μπάσκετ του δεν έχει κάτι το εγκεφαλικό, αλλά είναι ατόφιο, αυθεντικό, εύκολα κατανοητό και για μένα υπέροχο. Στην εποχή που είναι όλα σύνθετα αυτός απλοποιεί. Κλέβει τη μπάλα, φεύγει στο ανοιχτό γήπεδο, καρφώνει. Παίρνει τη μπάλα, κάνει ένα βηματάκι στο πλαί, σουτάρει. Η ξεχύνεται – κι όποιος αντέξει. Πολλές φορές αισθάνομαι πως σε ένα μπάσκετ χωρίς προπονητές θα ήταν ακόμα καλύτερος γιατί παίκτες σαν αυτόν, που δεν χρειάζονται οδηγίες αλλά ένστικτο, είναι λίγοι. Είναι ο Σακίλ ο μόνος ίσως παίκτης του Ολυμπιακού από τον οποίο θα ήθελες ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες, ακόμα περισσότερες ατομικές προσπάθειες. Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που σου φαίνεται πως είναι μόνος στο γήπεδο: όπως για παράδειγμα χθες βράδυ.

Δυο υπεράνθρωποι

Είναι πάντα εύκολο για ένα παίκτη να παίζει καλά όταν όλη ομάδα παίζει καλά. Οι περίφημοι «παίκτες ρυθμού» μπορούν αν ζεσταθούν να τρελάνουν κόσμο – το χουμε δει πολλές φορές. Κυκλοφορούν αναμεσά μας και λέγονται Πάντερ, Λάρκιν, Σμιθ, Σίλντς, Γουιλμπεκιν, Χάουαρντ, Οκόμπο, Τζέιμς κτλ. Πάντα δυσκολεύεσαι να καταλάβεις αν είναι οι δικές τους εμπνεύσεις που απλοποιούν το επιθετικό παιγνίδι της ομάδας τους ή αν είναι το ίδιο το παιγνίδι, δηλαδή ο τρόπος, που αυτές τις εμπνεύσεις τις επιτρέπει. Στην περίπτωση του ΜακΚίσικ όμως δεν υπάρχουν αυτές οι ερωτήσεις: αυτός για ό,τι βάζει και ό,τι δεν βάζει συνήθως πολεμάει μόνος του και το κάνει πάντα χωρίς να φοβάται. Πέρυσι πχ είχε κάνει στα play off με την Μονακό το καλύτερο παιγνίδι του στο ΣΕΦ στο πέμπτο ραντεβού, εκεί που κρίθηκαν όλα. Δεν υπάρχουν κατηφόρες για τον Σακίλ ΜακΚίσικ: όλα είναι δύσκολα κι αποστολή του είναι να τα κάνει απλά. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ελπίζει σε μια δική του εμφάνιση σαν το χθεσινή του και στο ΣΕΦ. Γιατί και την Τρίτη η ομάδα του Μπαρτζώκα θα χρειαστεί πολεμιστές: το έχουμε νομίζω καταλάβει.

Η Φενέρ είναι γεμάτη τέτοιους. Δυο, ο Πιέρ και κυρίως ο Χαιζ Ντέιβις, μοιάζουν στη σειρά υπεράνθρωποι. Μένουν στο παρκέ και σαράντα λεπτά αν χρειαστεί, παίζουν σκυλίσια άμυνα (χθες ο Καναδός στον Σλούκα σχεδόν χωρίς βοήθειες) και το μυαλό τους δεν θολώνει ποτέ. Φωνάζουν από την αρχή της σειράς πως όχι μόνο θέλουν να πάνε στο Final 4, αλλά και να το κατακτήσουν. Στους δυο αυτούς προστέθηκε ο Ντόρσεϊ που για το τι είναι ικανός για ένα βράδυ το ξέρουμε, αλλά υπάρχουν κι άλλοι πονοκέφαλοι: το δεύτερο ματς το κέρδισαν ο Εντουαρτς κι ο Γκούντουριτς – αυτή η ήττα κι όχι η χθεσινή θα μπορούσε να λείπει.

Ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε χθες τον Μπαρτζώκα που είπε πως η ομάδα είναι στα όρια της. Δεν βλέπουμε πια την ποιότητα της, αλλά τις αντοχές της. Κι ό,τι βλέπουμε είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι μπάσκετ. Σαν του ΜακΚίσικ.