Το ματς Ιταλία – Γερμανία είναι ένα παραμύθι χωρίς τέλος, γεμάτο από κεφάλαια συναρπαστικά. Ένα ακόμα θα προστεθεί απόψε.

Το αληθινά ενδιαφέρον σε αυτό το ματς δεν είναι ότι οι Ιταλοί δεν το χάνουν, είναι ότι αν δεις τα παιγνίδια διαδοχικά νομίζεις ότι παίζουν ένα ηλεκτρονικό παιγνίδι και κάθε φορά που κερδίζουν, περνάνε σε μια νέα πίστα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Οι Γερμανοί, από την άλλη, είναι σαν τον Τερμινέιτορ: κάθε φορά που χάνουν, γυρνάνε πιο εξελιγμένοι, σχεδόν άτρωτοι. Ποτέ δεν έχει τύχει να συναντήσουν τους Ιταλούς στις μικρές περιόδους της κρίσης που έχει περάσει το ποδόσφαιρό τους.

«Πως βρέθηκα εδώ;»

Μολονότι οι δυο ομάδες έχουν βρεθεί αντιμέτωπες και παλιότερα, η αρχή αυτού του παραμυθιού είναι σαφώς το ματς του 1970 στο Μεξικό – αυτό που ονομάστηκε «η αναμέτρηση του αιώνα», ενώ θα ήταν πιο σωστό να λέγονταν «η παράταση του αιώνα». Οι Ιταλοί είναι δυνατοί και κατεβαίνουν με την ομάδα που δυο χρόνια πριν έχει βγει πρωταθλήτρια Ευρώπης – μια πολύ γεμάτη ομάδα, στην ενδεκάδα της οποίας δεν παίζουν μαζί ο Ματσόλα και ο Ριβέρα, οι οποίοι σε οποιαδήποτε άλλη Εθνική άνετα θα συνυπήρχαν, αφού ο πρώτος είναι οργανωτής και ο άλλος ένας αέρινος δεύτερος κυνηγός. Οι Γερμανοί από τη μεριά τους, χτίζουν πάνω στον υπερπαίχτη Μπεκενμπάουερ, που τότε παίζει «δεκάρι», την ομάδα που τέσσερα χρόνια αργότερα θα βγει πρωταθλήτρια κόσμου. Οι Ιταλοί είναι πιο έμπειροι κι αυτό φαίνεται: προηγούνται, δεν τελειώνουν το ματς, δέχονται στο 90΄ την ισοφάριση από τον Σνέλινγκερ, που στην καριέρα του άλλο γκολ με την Εθνική δεν πέτυχε. Στην παράταση και οι δυο ανοίγονται, τα γκολ πέφτουν βροχή, ο Ριβέρα βάζει το κρίσιμο για το τελικό 4-3, αλλά το πιο καθοριστικό είναι αυτό του αμυντικού της Ιντερ Μπούρνιτς, που χρόνια αργότερα δήλωσε πως κάθε φορά που βλέπει τη φάση δεν μπορεί να καταλάβει πως στο διάβολο βρέθηκε εκεί!

Η νίκη δεν είναι έκπληξη, είναι όμως θρίαμβος. Πληρώνεται, βέβαια, ακριβά αφού οι Ιταλοί καταρρέουν στον τελικό και η Βραζιλία του Πελέ τους κάνει πλάκα.

 Η εποχή του Κάλε

Ξαναβρίσκονται αντιμέτωποι στο μουντιάλ της Αργεντινής οκτώ χρόνια αργότερα. Αυτή τη φορά οι ρόλοι έχουν αλλάξει: οι Γερμανοί είναι έμπειροι και έχουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή και οι Ιταλοί έχουν μια νεανική ομάδα, που ο Μπεαρζότ χτίζει. Κόντρα στα προγνωστικά τα πιτσιρίκια του Μπέαρζοτ παίζουν καλύτερα, το τελικό 0-0 τους αδικεί, αλλά τους δίνει και πρόκριση για τα ημιτελικά: οι Γερμανοί αντιθέτως πάνε σπίτι και θρηνούν το τέλος της ομάδας του Κάιζερ Φράνς, που έχει άλλωστε αποσυρθεί. Σε εκείνη τη Γερμανία υπάρχει ένας χαρισματικός μικρός ο Κάλε Ρουμενίγκε, που δυο χρόνια αργότερα στην Ιταλία, χωρίς πάντως ν αντιμετωπίσει τους οικοδεσπότες, θα βγάλει τη Δυτική Γερμανία πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Το τρίτο κεφάλαιο της ιστορίας είναι ίσως το συναρπαστικότερο. Στη Μαδρίτη οι δυο τους θα παίξουν τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου – το μομέντουμ δείχνει Ιταλία (η παράδοση είναι ακόμα φτωχή), όμως οι Γερμανοί δεν είναι παίξε γέλασε: ίσα ίσα. Οι πιο πολλοί θυμούνται το ουρλιαχτό του Ταρντέλι στο 2-0, το γκολ του Ρόσι, το χαμένο πέναλτι του ωραίου Αντόνιο Καμπρίνι, τα πανηγύρια του Σάντρο Πετρίνι που ήθελε να φιλήσει τη Βασίλισσα της Ισπανίας στο 3-0, αλλά το πραγματικά εξαιρετικό σε εκείνο το ματς είναι η εντελώς εκτός λογικής απόφαση του Μπέαρζοτ ν αντικαταστήσει τον τραυματισμένο κουμανταδόρο της Ιταλίας, Τζιανκάρλο Αντονιόνι, με τον νεαρό μπακ Μπέπε Μπέργκομι και να παίξει με συνολικά έξι καθαρούς αμυντικούς!

Η βαριά ήττα στάθηκε η αιτία της διάλυσης της καλύτερης ίσως Εθνικής Γερμανίας μετά από αυτή του 1974 – φεύγουν ένας ένας ο Στίλικε, ο Κάλτς, ο Μπράιντνερ, ο Φέρστερ, ο Μάγκατ, ο Χρούμπες, ο Σουμάχερ, ο Μπρίγκελ και φυσικά ο μεγάλος Ρουμενίγκε, που γίνεται αλλαγή στον τελικό διαλυμένος από την υπερπροσπάθεια, αφού έχει παίξει όλο το τουρνουά τραυματίας. Οι Γερμανοί για να κερδίσουν ξανά κάτι πρέπει να πάνε το 1990 στην Ιταλία: είναι αληθινό καπρίτσιο της μοίρας το ό,τι οι Ιταλοί που τους δημιουργούν προβλήματα εντός αγωνιστικού χώρου, τους φέρνουν γούρι ως διοργανωτές. Στο μεταξύ, μετά από μια άχρωμη ισοπαλία το 1988, οι δυο τους ξανασυναντιούνται στο Euro του 1996 κι αυτή τη φορά, χωρίς να κερδίσουν, πανηγυρίζουν οι Γερμανοί: ο μετεωρίτης Κέπκε πιάνει ένα πέναλτι του Τζόλα, η Ιταλία του Σάκι αποκλείεται, οι Γερμανοί συνεχίζουν κι έχοντας ξεφορτωθεί το τσιμπούρι γίνονται πρωταθλητές Ευρώπης.

Ημιτελικοί γεμάτοι πάθος

Η σκηνοθέτης της ιστορίας ρίχνει μια ματιά στα κεφάλαια που προηγήθηκαν και βλέπει ότι σε όλες αυτές τις αναμετρήσεις μεταξύ των δυο δεν υπάρχει γηπεδούχος. Ετσι το 2006 αποφασίζει οι δυο τους να παίξουν στο ηφαίστειο που λέγεται Βεστφάλεν: εκεί οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει ποτέ. Τις παραμονές εκείνου του ημιτελικού οι Γερμανοί υπερβάλουν: οι εφημερίδες παρουσιάζουν το ματς σαν την αναμέτρηση ενός σπουδαίου έθνους με μπάντα φωνακλάδων, που όπως γράφει η Bild, πρόσθεσαν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, «πολλά μελό τραγούδια, πολλούς όρους για την περιγραφή του οργανωμένου εγκλήματος και μια σειρά από συνταγές για πίτσα που έκαναν τους ανθρώπους πιο χοντρούς». Οι Ιταλοί έχουν και κόντρα την τύχη: έχουν δυο δοκάρια στην κανονική διάρκεια του ματς και όλες σχεδόν τις ευκαιρίες δικές τους, αλλά το παιγνίδι πάει στην παράταση κι εκεί ο Γκρόσο κάνει τον Μπούρνιτς και ο Ντελ Πιέρο γίνεται ο Ριβέρα.

Ο Φάμπιο Καναβάρο θέλει να πάει στη συνέντευξη Τύπου με δυο πίτσες, αλλά η πιο ψύχραιμη δεν τον αφήνουν. Ποια μπορεί να είναι η δυσκολία της επόμενης πίστας; Μα η ακόμα μεγαλύτερη ποιοτική διαφορά των ομάδων. Το 2012 βρίσκονται στον ημιτελικό της Βαρσοβίας αντιμέτωπες μια Ιταλία που περπατά και σκοράρει δύσκολα με μια Γερμανία γεμάτη φρεσκάδα και πολλούς υποψήφιους πρωταθλητές: κι ενώ όλα μοιάζουν έτοιμα για ένα γερμανικό θρίαμβο που η ίδια η Μέρκελ έχει ταξιδέψει για να δει, ο απίθανος Μάρκο Μπαλοτέλι κάνει το μοναδικό αντάξιο του ταλέντου του ματς στην Εθνική και ο ευρωπαϊκός νότος πανηγυρίζει γιατί η Μέρκελ θα δει τον τελικό από τον καναπέ. Πάντως στον τελικό ούτε οι Ιταλοί κατέβηκαν: οι Ισπανοί θριάμβευσαν γιατί βρήκαν τους φρατέλους άδειους από ενέργεια. «Στο 60ο λεπτό» είπε ο Ντε Ρόσι «ρώτησα πόσο θέλει ακόμα για να τελειώσει το ματς. Δεν μου χει ξανασυμβεί».

Η επόμενη πίστα είναι απόψε. Οι Ιταλοί αυτή τη φορά δεν έχουν προσωπικότητες, παρά μια στο τέρμα: ο Μπουφόν είναι ο μόνος που ήταν παρών και στο Βεστφάλεν το 2006 και στην Βαρσοβία το 2012. Την τελευταία φορά, προ μηνών, δέχτηκαν από τους Γερμανούς σε ένα φιλικό μια τεσσάρα. Από εκείνο το ματς έχουν πέντε παίκτες λιγότερους, δηλαδή όλη τη μεσαία γραμμή τους: Καντρέβα, Ντε Ρόσι, Τιάγκο Μότα, Μαρκίζιο και Βεράτι είναι εκτός! Οι πανίσχυροι στη μεσαία γραμμή Γερμανοί (με Κεντίρα, Κρος, Ντράξλερ, Μίλερ, Οζίλ) είναι πρωταθλητές κόσμου και παίζουν, όπως λέει κι ο Γιώργος Καραγκούνης με δώδεκα «γιατί τον Νόγιερ πρέπει να τον μετράς για δυο». Αν οι Ιταλοί, κόντρα σε κάθε λογική προκριθούν, οι δυο ομάδες δεν θα ξαναπαίξουν ποτέ: στο γαλλικό ουρανό θα γραφτεί ένα τεράστιο «game over»…