Από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι ο Ιταλός Μάσιμο Καρέρα είναι ο εκλεκτός του Ιλία Ιβιτς και θα αντικαταστήσει το Νίκο Κωστένογλου η συζήτηση που ξεκίνησε είναι γιατί στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν τα καταφέρνουν οι Ιταλοί προπονητές. Αν το καλοσκεφτείς είναι παράξενο διότι συμβαίνει μόνο στο ποδόσφαιρο: στα άλλα σπορ οι γείτονες που χουν έρθει να δουλέψουν εδώ, τα χουν πάει πολύ καλά. Οι Ιταλοί είναι καλοί γνώστες του αντικειμένου, έχουν θεωρητική κατάρτιση και έχουν συνήθως και προσωπικότητα – αλλά εδώ δεν έχουν κάνει τίποτα το τρομερό. Από τον Μπιγκόν μέχρι τον Μπερέτα και από τον Ρανιέρι μέχρι τον Στραματσόνι κανείς Ιταλός δεν στέριωσε στην Ελλάδα – η Ελλάδα αποδείχτηκε δύσκολη και για όσους έπρεπε να κάνουν πρωταθλητισμό και για όσους έπρεπε να σώσουν ομάδες: ο Σανίνο στη Λειβαδιά και ο Γκουερίνι  κάποτε στην Παναχαϊκή υπέφεραν, ενώ κάπως καλύτερα πήγε πέρυσι ο Φέστα στην ΑΕΛ - ο Καρέρα του μοιάζει. Ομως κι ο Φέστα δεν έβγαλε χρονιά. Παράξενο αλλά όχι ανεξήγητο.  

Γκατούζο και Μαλεζάνι

Η έκρηξη του Ρενάτο Γκατούζο, ως προπονητή του ΟΦΗ, μετά από ένα ματς της 4ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος 2014/15 και η εκπληκτική εκείνη συνέντευξη Τύπου του Αλμπέρτο Μαλεζάνι, προπονητή του ΠΑΟ το μακρινό 2006, είναι τα δυο μεγαλύτερα σόου ξένων προπονητών σε συνέντευξη Τύπου: περιττό να υπενθυμίσω ότι στόχος και των δυο ήταν οι δημοσιογράφοι. Χρόνια τώρα στην Ελλάδα έρχονται ξένοι προπονητές – κι όμως οι μόνοι δύο που μας έχουν χαρίσει τέτοια απολαυστικά ξεσπάσματα ήταν Ιταλοί. Γιατί; Γιατί όταν φεύγουν από την Ιταλία, όλα τους φαίνονται παράξενα: μην ξεχνάτε αντίστοιχα θεαματικές συνεντεύξεις Τύπου και του Τζιοβάνι Τραπατόνι στην Ιταλία και του Ρομπέρτο Μαντσίνι στην Αγγλία και στην Τουρκία. Αλλα ας μείνουμε στα δικά μας.

Τι ενοχλεί τους Ιταλούς προπονητές στην Ελλάδα; Ειδικά με τα media τους ενοχλούν συνήθως δυο πράγματα. Το πρώτο η κακή συνήθεια των ποδοσφαιριστών (και όχι μόνο των Ελλήνων) να μιλάνε με τους δημοσιογράφους για τα καθαρά αγωνιστικά, συχνά επικρίνοντας τους προπονητές με την κάλυψη του of the record. Το δεύτερο ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι, αντίθετα από τους Ιταλούς, δεν τους ζητάνε σχεδόν ποτέ τη γνώμη τους σε ιστορίες στις οποίες είναι πρωταγωνιστές. Το λέω γιατί το ξέρω καθώς έχω γνωρίσει πολλούς.

Οι Ιταλοί προπονητές θεωρούν ότι οι κλειστές προπονήσεις γίνονται γιατί ο αντίπαλος, όποιος κι αν είναι, δεν πρέπει να έχει γνώση του τι κάνουν. Έχουν τέτοια τρέλα με την κλειστή προπόνηση, ώστε θεωρούν την «κατασκοπεία» έλλειψη fair play. Το ότι μπορεί σε μια χώρα οι ρεπόρτερ να καλούν τους παίκτες στα τηλέφωνα και να μαθαίνουν με το νι και με το σίγμα τι έγινε στην προπόνηση τους τρελαίνει. Θεωρούν ότι όποιος το κάνει δεν σέβεται τη δουλειά τους.

Τους ενοχλεί επίσης ότι οι έλληνες δημοσιογράφοι σπανίως ζητούν τη γνώμη τους για θέματα που τους αφορούν. Αυτό ήταν που είχε τρελάνει τον Γκατούζο κάποτε. Αν στην Ιταλία ο προπονητής έδιωχνε δυο παίκτες από την ομάδα κι αυτοί μιλούσαν σε ένα δημοσιογράφο ή η συζήτηση θα είχε χαρακτήρα συνέντευξης ή ο ρεπόρτερ θα έπρεπε δεοντολογικά να πάρει και τη γνώμη του προπονητή: θα το απαιτούσε πρώτα πρώτα η εφημερίδα. Εδώ αυτό σπανίως συμβαίνει: ό,τι μας μοιάζει αληθοφανές δημοσιεύεται, κι ο προπονητής την ιστορία την μαθαίνει από τις εφημερίδες! Η σχέση παικτών – δημοσιογράφων είναι στην Ελλάδα κάτι μοναδικό κι αυτό το ξέρουν πρώτα από όλα οι Ελληνες προπονητές, που άλλωστε ποδοσφαιριστές έχουν υπάρξει και οι ίδιοι και ξέρουν πως λειτουργεί το σύστημα: κάθε καλός έλληνας προπονητής έχει μια καλή σχέση με ένα ρεπόρτερ ώστε να μαθαίνει από αυτόν και ποιος μιλάει με ποιόν! Ιταλός να κάνει τέτοια πράγματα είναι απίθανο!

Οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι προπονητές σπάνια έχουν πρόβλημα με τον ελληνικό Τύπο: ο οπαδικός μας Τύπος τους θυμίζει τις Μάρκες, τις Ας και τις Ελμούντες Ντεπορτίβες. Οι Ιταλοί που χουν μεγαλώσει με την ιδέα ότι καταξίωση είναι να δώσεις μια συνέντευξη στην Corriere ή στην Repubblica, εδώ που βλέπουν ότι όλοι μιλάνε με όλους, χωρίς σεβασμό σε ρόλους και ονόματα, τρελαίνονται…

Ρόλοι που είναι άλλων

«Βραχυκύκλωμα» παθαίνουν οι Ιταλοί στην Ελλάδα και όταν αρχίζουν να συγκρίνουν τις συνθήκες δουλειάς που επικρατούν στην Ιταλία με τα όσα πρέπει να συνηθίσουν εδώ. Όταν μιλάω για δουλειά δεν αναφέρομαι τόσο στο κέφι των ποδοσφαιριστών για προπόνηση όσο στη γενικότερη οργάνωση των ομάδων. Οι Ιταλοί είναι συνήθως «προπονητές θερμοκηπίου». Στην Ιταλία τους επιλέγει ένας τεχνικός διευθυντής που φροντίζει για όλα, έτσι ώστε αυτοί να μπορούν απερίσπαστοι να ασχοληθούν με την προπόνηση και μόνο. Στην Ελλάδα ανακαλύπτουν ότι αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει. Εδω ο προπονητής πρέπει να κάνει ένα σωρό άλλες δουλειές και μαζί του ασχολείται κυρίως μόνο ο πρόεδρος, ο οποίος του ζητάει πάντα εξηγήσεις για αποτελέσματα. Δεν υπάρχει Ιταλός προπονητής, που να θεωρεί ότι τα αποτελέσματα είναι αποκλειστικά δική του δουλειά, ώστε για αυτά να απολογείται και δεν έχει περάσει από την Ελλάδα Ιταλός προπονητής που να μην έχει προσπαθήσει να αναλάβει περισσότερες αρμοδιότητες από αυτές που θα έπρεπε διότι διακρίνει στο οργανόγραμμα ελλείψεις. Αυτό ειδικά έκαναν ο Μαλεζάνι και ο Στραματσόνι στον Παναθηναϊκό: δεν περιορίστηκαν στα της δουλειάς τους, αλλά ανέλαβαν τα πάντα πιστεύοντας πως θα μεταφέρουν εδώ κάτι από τη χώρα τους! Στο τέλος λύγισαν από το βάρος μιας ευθύνης που δεν θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά δική τους. Ο Στραματσόνι μάλιστα, γονάτισε οικονομικά και την ομάδα αφού έκανε πάνω από έντεκα μεταγραφές για τις οποίες ο Γιάννης Αλαφούζος ακόμα πληρώνει.                                     

Θα τον βοηθήσει;

Το πιο καλό για την ΑΕΚ στην περίπτωση του Καρέρα είναι ότι αυτός δεν έρχεται απευθείας από το Καμπιονάτο. Εχοντας δουλέψει (και καλά…) στη Ρωσία θα είναι μάλλον πιο εύκολο να προσαρμοστεί εδώ, όχι γιατί το πρωτάθλημα μας μοιάζει με το ρώσικο, αλλά γιατί δεν έχει συνηθίσει να δουλεύει στις συνθήκες θερμοκηπίου που οι Ιταλοί παράγοντες εξασφαλίζουν τους προπονητές τους. Ο Καρέρα είναι δεδομένο ότι θα ρθει εδώ για να κάνει τον προπονητή: ούτε αρμοδιότητες που έχουν να κάνουν με τεχνικούς διευθυντές θα θελήσει να αναλάβει (όπως ο Στραματσόνι και ο Μαλεζάνι) ούτε θα χρειαστεί να κάνει τον παιδονόμο και τον εκπρόσωπο της διοίκησης όπως κάποτε έκανε ο Γκατούζο στον ΟΦΗ. Ο Καρέρα θα κοιτάξει να συμμαζέψει την άμυνα της ΑΕΚ, να τη μάθει να κερδίζει 1-0, να βοηθήσει τους παίκτες και ψυχολογικά – αν χρειαστεί θα στείλει και κανένα στην εξέδρα για να δείξει ότι είναι αφεντικό. Αλλά η επιτυχία ή η αποτυχία του δεν εξαρτάται από αυτόν - εξαρτάται από την ίδια την Ενωση και από το αν θα καταφέρει να τον στηρίξει. Κι αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν μπορεί να γίνουν προβλέψεις, διότι η ΑΕΚ έχει χρόνια να βοηθήσει ένα προπονητή να κάνει καλά τη δουλειά του….