Το 1987 ο Φίλιππος Συρίγος, σε μια από τις εμπνευσμένες στιγμές της καριέρας του, αποκάλεσε τον Αργύρη Καμπούρη «τίμιο γίγαντα». Ο Συρίγος ανήκε στην γενιά των δημοσιογράφων που γνώριζαν ότι το επίθετο είναι σημαντικότερο από το ουσιαστικό: το ουσιαστικό περιγράφει, το επίθετο προσδιορίζει, εξηγεί. Ο Καμπούρης δεν ήταν ένας απλός γίγαντας, ήταν ένας τίμιος γίγαντας. Ήταν η τιμιότητα αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει κι όχι τα προσόντα του. Η τιμιότητα του είχε να κάνει ασφαλώς με την δουλειά του – ήταν το μυστικό της προόδου και εν τέλει της σταδιοδρομίας του. Εκτοτε γίγαντες υπήρξαν πολλοί – τίμιος γίγαντας όμως, δηλαδή άνθρωπος που με τη δουλειά του αξιοποίησε τα φυσικά προσόντα του, ήταν πάντα μόνο ο Καμπούρης: όλοι οι άλλοι θα πρεπε να έχουν γίνει ακόμα καλύτεροι, αλλά δεν το κατάφεραν πιθανότατα γιατί δεν είχαν την δική του τιμιότητα. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Νίκολας Μιλουτίνοφ.

Το σόου του Νικόλα

Ο Ολυμπιακός κέρδισε χθες βράδυ τον Παναθηναϊκό σε ένα ακόμα ευρωπαϊκό ματς – το πέτυχε στο ΣΕΦ μάλλον εύκολα δημιουργώντας την βεβαιότητα πως αν είχε τους δυο παίκτες, που στο ρόστερ του λείπουν, θα τον κέρδιζε με 25 πόντους (και βάλε…) από τη στιγμή που τον βρήκε και χωρίς τον Λάγκφορντ. Το παιγνίδι έγινε ευκαιρία για να παρακολουθήσουν όσοι αγαπούν το μπάσκετ ένα μοναδικό σόου του Μιλουτίνοφ, που τρομοκρατώντας τους αντίπαλους του, έσπασε ένα σωρό προσωπικά ρεκόρ δίνοντας στο ματς ιστορικό χαρακτήρα.

Δεν είναι φυσικά το πρώτο του μεγάλο παιγνίδι φέτος. Παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αναπληρωματικό, ο Μιλουτίνοφ παίζει πιο πολύ, παίρνει περισσότερες επιθέσεις, είναι υποχρεωτικά περισσότερο συγκεντρωμένος αφού γνωρίζει πως αυτός και μόνο θα κληθεί να σηκώσει το βάρος της γραμμής κρούσης και - το σπουδαιότερο – κεφαλαιοποιεί τη σπουδαία δουλειά που έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η εξέλιξη του Μιλουτίνοφ, βασισμένη στην δουλειά και στην τιμιότητα, είναι για τον οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός ένα πραγματικό παράσημο: το 2015 ο Ολυμπιακός απέκτησε ένα άγουρο παιδί είκοσι χρονών, με προσόντα, αλλά και εμφανέστατες αδυναμίες. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το παιδί που ξεκίνησε σαν τρίτος σέντερ, που υπέφερε τους γρήγορους και αθλητικούς ψηλούς, που είχε προβλήματα με το σκληρό παιγνίδι, έχει μεταμορφωθεί σε ένα πληρέστατο σέντερ που κερδίζει ματς με την ατομική του απόδοση, μολονότι οι φορ αυτού του τύπου δεν είναι της μόδας. Πιθανότατα δεν είναι, γιατί δεν υπάρχουν τόσο καλοί σαν αυτόν.

Δουλειά και τίποτα άλλο

Ο Μιλουτίνοφ είναι η απόδειξη ότι για να πετύχεις στο μπάσκετ χρειάζεται κάτι απλό, πέρα από προσόντα: σκληρή δουλειά. Σε τέσσερα χρόνια άλλαξε το κορμί του: είναι πιο αδύνατος, αλλά πιο μυώδης και κατά συνέπεια περισσότερο εκρηκτικός. Φανερά επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί το μυαλό του γιατί ακούει τους προπονητές του – ίσως και τους συμπαίκτες του. Φέτος σκοράρει πιο πολύ γιατί η ομάδα έχει πιο πολλές κομπίνες φτιαγμένες για αυτόν: δεν παίζει μόνο πικ εν ρολ, υπάρχουν συνεργασίες ψηλών και κυρίως υπάρχει καλύτερη στόχευση του «θηρίου». Αλλά όλα αυτά, αν ο ίδιος ο παίκτης δεν δούλευε κι αν δεν παρέμενε προσγειωμένος και σοβαρός, δεν θα είχαν καμία αξία: παίκτες με τα σωματικά του προσόντα υπάρχουν κι άλλοι, αλλά ακόμα κι αν οι κομπίνες είναι ανάλογες και οι πασέρ ίδιοι, δεν έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα, ούτε καν την ίδια αμυντική προσφορά. Ο Μιλουτίνοφ παίζει με μυαλό, καρδιά, εμπειρία και σοβαρότητα: παίζει ένα μπάσκετ που έμαθε σε μια ομάδα που τον στήριξε. Κυρίως δείχνει το πως αυτή την στήριξη την αξιοποίησε: το έκανε δουλεύοντας.

Πάντα μου άρεσε να συγκρίνω τον Μιλουτίνοφ με άλλους παίκτες που είχαν προσόντα και στήριξη – με τον Ιωάννη Παπαπέτρου π.χ. Κι αυτόν η ομάδα τον πίστεψε. Και σε αυτόν οι προπονητές του έδειξαν εμπιστοσύνη. Κι αυτόν οι συμπαίκτες τον αγαπούσαν και οι δημοσιογράφοι τον αποθέωναν ζητώντας από τους οπαδούς να κάνουν υπομονή. Κανείς δεν τον πίεσε – ίσα ίσα. Αλλά οι γνωστές ρήσεις για τις συνομωσίες του σύμπαντος που δουλεύουν για σένα, είναι κουραφέξαλα: αν δεν δουλέψεις όσο επιβάλλεται (κι ακόμα παραπάνω…) δύσκολα γλυτώνεις από την παγίδα της καλοπληρωμένης στασιμότητας. Ο Παπαπέτρου έφυγε από τον Ολυμπιακό για να πάει στον ΠΑΟ και να βρει ενδεχομένως καινούργια κίνητρα – μακάρι να είναι αυτό το μυστικό για να κάνει καριέρα. Ο Μιλουτίνοφ, που ήρθε από τη Σερβία για να δουλέψει και να μάθει, θα φύγει κάποια στιγμή από τον Ολυμπιακό και θα πάει στο ΝΒΑ γιατί ως παίκτης ολοκληρώθηκε – από κίνητρα έχουν ανάγκη όσοι ψάχνουν δικαιολογίες.

Ο Μιλουτίνοφ είναι ο εμβληματικός παίκτης του εφετινού Ολυμπιακού, που είναι μια ομάδα εργατική, νέα αλλά με εμπειρίες, ομάδα λιγάκι ασταθής αλλά και ικανή να σε καταπλήξει - ομάδα έτοιμη να ξεπεράσει τα στάνταρ της, ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις ότι δεν έχει άλλη βελτίωση. Όπως κι ο Μιλουτίνοφ, έτσι κι ο Ολυμπιακός, πρέπει να είναι συγκεντρωμένος και να δώσει ό,τι μπορεί, όχι παίζοντας πάντα στα κόκκινα, αλλά αξιοποιώντας αρετές και προσόντα – κι όπως ο Μιλουτίνοφ δεν έχει αναπληρωματικό, έτσι κι ο Ολυμπιακός δεν έχει αναπληρωματικούς: ακόμα και σε αυτό μοιάζουν. Εχει όμως προοπτική, έχει πίστη, έχει μυαλό μπασκετικό κι έχει και γνώση της Ευρωλίγκας – δεν ξέρω αν αυτά αρκούν για διακρίσεις, αλλά δεν τα λες και λίγα.

Ο Πιτίνο και ο ΠΑΟ

Κι ο ΠΑΟ; Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του και να βρει την χαμένη του σοβαρότητα πρώτα από όλα. Ο ΠΑΟ αντικατέστησε ένα καλό προπονητή με ένα καλό προπονητή: δεν ήταν κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα του ο Πασκουάλ και δεν μπορεί ένας προπονητής, όσο δάσκαλος κι αν είναι, να λύσει προβλήματα που μοιάζουν δομικά. Το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι τα χρόνια του Γκιστ, του Λάσμε και του Λάγκφορντ – δύσκολο να σου βγάλουν σεζόν τόσο μεγάλη χωρίς τραυματισμούς και ντεφορμαρίσματα. Το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ότι ο Καλάθης δεν μπορεί να επαναλάβει την περσινή του σούπερ σεζόν και ότι οι σουτέρ του, είτε μπαίνουν εύκολα στα πιτς (Λοτζέσκι), είτε μπλοκάρουν. Το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ότι πρέπει να βρει ένα δίμηνο σταθερής φόρμας: δεν έχει κενά στο ρόστερ, έχει κενά στην απόδοσή του. Και δεν είναι θέμα απλών ενισχύσεων: χθες π.χ ο Πιτίνο είχε μόνο καλά λόγια να πει για τον Λεκαβίτσιους, που αν ακούς τους οπαδούς του ΠΑΟ να μιλάνε για αυτόν, νομίζεις ότι ευθύνεται για όλες τις δυστυχίες της ανθρωπότητας.

Ο ΠΑΟ έχει ένα πρόγραμμα – βουνό: θα ιδρώσει να μπει στην οκτάδα, αλλά κανείς δεν επιτρέπεται να τον ξεγράψει. Ο Ολυμπιακός μπορεί να καμαρώνει για τον Μιλουτίνοφ και την τιμιότητα του. Είναι μια τίμια ομάδα με ένα τίμιο γίγαντα στο τιμόνι. Μια στις τόσες, η τιμιότητα πρέπει να ανταμείβεται…