Δεν θα έγραφα τίποτα για τα ματς του κυπέλλου Ελλάδος, αν δεν διαπίστωνα ότι από πολλούς αντιμετωπίζονται ως τα ματς της χρονιάς – κι είναι για αυτό να γελάει κανείς που έλεγε και μια ψυχή. Να δείχνει τεράστια σημασία στο κύπελλο ο Παναθηναϊκός που περνά τα πέτρινα χρόνια του το καταλαβαίνω: αντίθετα από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ δεν ξεκίνησε να πάρει το πρωτάθλημα και δεν αγωνίστηκε και στην Ευρώπη. Να έχουν ανάγει σε ματς της χρονιάς πολλοί το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, με ξεπερνά. Η ένταση που προηγήθηκε δημιούργησε ένα φόβο ήττας απερίγραπτο: προέκυψε ένα 0-0 που αφήνει απλά τους λογαριασμούς ανοιχτούς. Για να είμαι ειλικρινής δεν περιμένω να δω τίποτα καλύτερο στο Καραϊσκάκη.

Σε διαφορετικές παγίδες    

Το 0-0 προέκυψε για ένα βασικό λόγο: εξαιτίας του ότι οι δυο προπονητές δεν προετοίμασαν το ματς με τον καλύτερο τρόπο για να το κερδίσουν πέφτοντας σε διαφορετικές παγίδες. Ο Ρασβάν Λουτσέσκου πέταξε το ντέρμπι με τον Αρη για να κρατήσει έξω επτά παίκτες κι αυτοί να κάνουν τη διαφορά με τον Ολυμπιακό: εκτός από αυτούς επανάφερε στη βασική ενδεκάδα και τον Λέο Ζαμπά τον οποίο είχε τιμωρήσει για πειθαρχικό παράπτωμα. Τι κατάφερε με αυτές τις επιλογές; Νομίζω άθελά του να στείλει ένα μήνυμα στους παίκτες του ότι ο Ολυμπιακός είναι ένας εξαιρετικά δύσκολος αντίπαλος, ότι το ματς είναι πολύ κρίσιμο κτλ κτλ. Αν μια ομάδα όπως ο εφετινός ΠΑΟΚ, που έχει επιθετικές δυσκολίες, την πείσεις ότι απέναντί της έχει κάποια συγκλονιστική δυσκολία θα συμβεί αυτό που έγινε χθες: ο ΠΑΟΚ θα μπει προσεχτικά (δηλαδή διστακτικά), θα πετάξει το πρώτο τέταρτο περιμένοντας και μαζί θα πετάξει και το όποιο αβαντάζ του έδινε η Τούμπα. Το ό,τι γλύτωσε για κάποια εκατοστά το γκολ στην αρχή του επέτρεψε να μείνει ζωντανός και να πιέσει. Πολύ λιγότερο από όσο πίεσε την Μαρσέιγ και πολύ λιγότερο από όσο πίεσε τον Ολυμπιακό στο αντίστοιχο ματς του πρωταθλήματος.  

Αλλά και στον Ολυμπιακό, πριν το παιγνίδι αυτό, νομίζω πως υπήρξε η μεγαλύτερη εφετινή κινητοποίηση: μεγαλύτερη από αυτή που υπήρξε πριν το παιγνίδι με την Αταλάντα ή την Λουντογκόρετς, που ήταν ματς σημαντικότερα. Μέχρι κι αντιπροσωπεία οπαδών επισκέφτηκε τους παίκτες στο Ρέντη για να τους θέσει ενώπιον των ευθυνών τους: είχα να το ακούσω καιρό. Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός που εμφανίστηκε στην Τούμπα δεν ήταν πολύ διαφορετικός από τον Ολυμπιακό των τελευταίων παιγνιδιών. Παρότι ο Μαρτίνς έκανε κάποιες αλλαγές, είχε μια συμπεριφορά ανάλογη με αυτή στη Λεωφόρο, απλά είχε ένα σχήμα πιο έτοιμο να παίξει καλύτερη άμυνα. Ο Μανωλάς κάλυπτε το Λαλά, (στην πλευρά του οποίου ο ΠΑΟΚ έπαιξε πολύ),ο Μαντί Καμαρά ελεύθερος έκανε ένα καλό ματς (του έγιναν μάλιστα δυο τουλάχιστον πολύ σκληρά μαρκαρίσματα – ένα από τον Σίντκλεϊ και ένα από τον Ακπομ), η τριάδα των χαφ (ΕμΒιλά, Μπουχαλάκης, Μαντί) «έβγαλε» από το ματς τον Κούρτιτς και περιόρισε τον Μπίσεσβαρ, αλλά επιθετικά γίνανε λίγα – ελάχιστα.   

Δυο deja vu

Το πρώτο ημίχρονο ήταν σαν deja vu του ματς με τον ΠΑΟ. Ο Ολυμπιακός με πρωταγωνιστή τον Ροντρίγκες είχε μια ευκαιρία με τον Μασούρα, που δεν έκανε το καλύτερο κοντρόλ απέναντι στον Πασχαλάκη. Στην συνέχεια ο Μασούρας πέτυχε πάλι ένα γκολ που δεν μέτρησε γιατί ο σκόρερ πιάστηκε σε θέση οφσάιντ από ωραία πάσα του φορναρισμένου Γκάρι που όμως δεν έχει ενενηντάλεπτο στα πόδια του. Ο ΠΑΟΚ όπως ο ΠΑΟ για να βγει από την αρχική δύσκολη θέση πίεσε πιο ψηλά, (κυρίως τον Μανωλά), ο Ολυμπιακός δεν είχε καλές πάσες για να βγάλει αντεπιθέσεις και οπισθοχώρησε: όπως ο ΠΑΟ έτσι κι ΠΑΟΚ ανέβηκε μετά το 25΄ κι έχασε την ευκαιρία του ματς με τον Ζίβκοβιτς στο 34΄- τον σταμάτησε ο Βατσλίκ. 

Το δεύτερο  ημίχρονο ήταν deja vu του Αρης – ΠΑΟΚ: ο ΠΑΟΚ ήθελε να βρει ένα γκολ, κράτησε παραπάνω τη μπάλα, έγινε πιο επικίνδυνος όταν βγήκε ο Ζαμπά και μπήκε ο Μίτριτσα, αλλά δεν μπορούσε να φτιάξει φάσεις με κάποιους συνδυασμούς – τα λίγα που έγιναν έγιναν με ατομικές προσπάθειες. Ο Ολυμπιακός υπερασπίστηκε το 0-0 σωστά, αλλά μολονότι ο Μαρτίνς έβαλε στο ματς τους ξεκούραστους Ελ Αραμπί και Καρβάλιο ευκαιρία δεν υπήρξε αφού χωρίς παίκτες να πατάνε την αντίπαλη περιοχή και χωρίς εξτρέμ αυτό είναι μάλλον αδύνατο. Είδαμε κάποια σκληρά μαρκαρίσματα που πέρασαν ατιμώρητα (η κλωτσιά του Ακμπομ στο Μανωλά είναι κόκκινη), κάποιες κοκορομαχίες που απλώς θύμισαν ότι υπήρχε διακύβευμα, δυο φάσεις στο όριο της περιοχής (τα μαρκαρίσματα του Λαλά στον Ζάμπα και του Κρέσπο στον Ροντρίγκες ήταν τελείως απρόσεκτα), και δυο ανακουφισμένους προπονητές στο φινάλε. Τους άρεσαν τόσο πολύ οι ομάδες τους ώστε πριν το 78’ ο μεν Λουτσέσκου έκανε μια αλλαγή (έβαλε τον Μίτριτσα αντί του Ζαμπά) κι ο Μάρτνις καμία: στο τέλος έμοιαζαν πιο πολύ με παίκτες του Λότο (ο ένας έβαλε τον Ολιβέιρα, ο άλλος τον Ελ Αραμπί) που ούτε καν πιστεύουν πως η κλήρωση θα τους «κάτσει» και παίζουν ένα δελτίο για το καλό.

H απλή συνέχεια    

Θα σας πω τη συνέχεια. Τώρα θα πάνε οι οργανωμένοι του ΠΑΟΚ να πορώσουν την ομάδα πριν τη ρεβάνς. Σε έξι μέρες θα έχει ο Ολυμπιακός το χθεσινό άγχος του ΠΑΟΚ. Πάλι θα υπάρξουν όρκοι νίκης κτλ. Μέχρι την επόμενη συνάντηση, τουλάχιστον θα περάσουν όλοι καλό Πάσχα: δεν είναι και λίγο. Ο Λουτσέσκου είπε ότι ο ΠΑΟΚ θα βάλει ένα γκολ και θα προκριθεί, αποκλείοντας να δεχτεί δυο: από τώρα έχει τον πονοκέφαλο του πως ο ΠΑΟΚ θα παίξει άμυνα. Ο Μαρτίνς είπε ότι είδε αντίδραση από τους παίκτες του: αντίδραση υπάρχει όταν μια ομάδα κερδίζει παίζοντας στοιχειωδώς καλά. Ια μπορούσε να είναι χαρούμενος γιατί ο Ολυμπιακός μετά από δυο μήνες κράτησε το μηδέν, αλλά στη ρεβάνς αυτό δεν αρκεί. Κι ο Ολυμπιακός τελευταία σκοράρει με το σταγονόμετρο, οπότε το 0-0 που έφερε λίγο του είναι χρήσιμο: στην Ελλάδα μετρά ακόμα το εκτός έδρας γκολ.

Ο ΠΑΟ είναι καλά

Ένα εκτός έδρας γκολ θα ψάξει κι ο ΠΑΟ κόντρα στη Λαμία. Στη Λεωφόρο έπρεπε να της βάλει τρια γκολ τουλάχιστον με την απόδοσή του: δεν τα έβαλε αλλά αυτό δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Μια ομάδα όταν αποδίδει κακά, γκολ θα βρει προσεχώς: ο ΠΑΟ είναι σε καλή κατάσταση. Ο Γιοβάνοβιτς τρίβει τα χέρια του όχι μόνο γιατί χαίρεται με την παρατεταμένη φόρμα τον Αϊτόρ και Παλάσιος, αλλά γιατί έχει πάλι τον Βιγιαφάνιες, παίρνει πράγματα από τον Γκατσίνοβιτς και βλέπει και τη συνολική αμυντική βελτίωση της ομάδας του: ο ΠΑΟ στα πέντε τελευταία ματς έχει δεχτεί ένα γκολ κι αυτό από τον Ζίφκοβιτς σε ένα ματς που τη στιγμή που ο επιθετικός του ΠΑΟΚ σκόραρε ο Παναθηναϊκός κέρδιζε με 2-0. Ο Γιοβάνοβιτς βλέπει επίσης ότι οι ανταγωνιστές του στην κατάκτηση του κυπέλλου δεν είναι στα καλύτερά τους: ούτε ο ΠΑΟΚ τον τρομάζει, ούτε ο Ολυμπιακός τον φοβίζει. Το μόνο κακό είναι ότι ο τελικός δεν θα γίνει σε μια εβδομάδα, αλλά σε ένα μήνα. Ενας μήνας είναι πολύς. Ο ΠΑΟΚ πχ μια εβδομάδα πριν είχε στόχο ένα ευρωπαϊκό τελικό. Μια εβδομάδα μετά ο Λουτσέσκου δηλώνει ότι θα είναι χαρούμενος να βάλει ένα γκολ στο Καραϊσκάκη.