Mου ζητάτε μέρες τώρα ένα σχόλιο για τις εκλογές της ΕΟΚ ίσως γιατί η τελευταία αληθινά ενδιαφέρουσα ιστορία στα αθλητικά της χώρας μας είναι η ήττα του ψηφοδελτίου του Παναγιώτη Φασούλα σε αυτές. Το γιατί έχασε ο Φασούλας έχει μικρή σημασία μπροστά στο ότι έφυγε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Αν κάτι έχει ωστόσο ενδιαφέρον είναι το γιατί δεν μπορούν να κερδίσουν εκλογές των ομοσπονδιών οι αθλητές. Αναδημοσιεύω κάτι που έγραψα στην εφημερίδα για δημόσια διαβούλευση.  

Ας δούμε αρχικά το γεγονός. Ο «Πάνυ», μέλος του μπασκετικού Hall of Fame και πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική το 1987, έχασε με διαφορά από τον κ. Βαγγέλη Λιόλιο, ιδιοκτήτη του Προμηθέα Πατρών. Το πράγμα γίνεται πιο ενδιαφέρον γιατί ο Φασούλας είχε μαζί του και μια πλειάδα από «παίκτες - θρύλους» με πρώτο το Νίκο Γκάλη, η περίφημη φωτογραφία του οποίου με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Instagram απέσπασε τα μπράβο περίπου 1 εκατομμυρίου Ελλήνων σε τρεις μέρες την περασμένη εβδομάδα! Αλλά δεν χωρά αμφιβολία πως και τον Αντετοκούνμπο να είχε μαζί του ο Φασούλας πάλι θα έχανε.

Λίγες μέρες μετά το αντίο του Ζαγόρ

Συμπωματικά ο Φασούλας έχασε λίγες μέρες μετά την αποχώρηση του Θοδωρή Ζαγοράκη από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και την αντικατάσταση του από ένα γερόλυκο παράγοντα τον κ. Παναγιώτη Δημητρίου που ασχολείται με το ερασιτεχνικό (κι όχι μόνο…) ποδόσφαιρο κοντά είκοσι χρόνια.  Εχω γράψει και παλιότερα πως τα μεγάλα στρατόπεδα στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού δεν είναι οι φίλοι του Ολυμπιακού που διαφοροποιούνται από αυτούς του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ ή του Αρη κτλ. Τα μεγάλα στρατόπεδα είναι αυτά των αθλητών και των παραγόντων: όλος ο υπόλοιπος κόσμος, που ασχολείται επαγγελματικά με τα σπορ, προσπαθεί μάλιστα σε κάποιο από αυτά να τρυπώσει. Οι δημοσιογράφοι πχ. Αν αγαπούν τα σπορ συνήθως είναι με τους αθλητές. Αν αγαπούν πιο πολύ τη δουλειά τους συνήθως είναι με τους παράγοντες.

Χάρη στο νόμο Αυγενάκη

Με τις εκλογές της ΕΟΚ ολοκληρώθηκαν οι εφετινές εκλογικές διαδικασίες στις ομοσπονδίες. Χάρη στο νόμο του κ. Λευτέρη Αυγενάκη που έβαλε ηλικιακούς περιορισμούς άλλαξαν πολλές ηγεσίες ομοσπονδιών: αν ο νόμος δεν ψηφιζόταν, αμφιβάλω αν θα άλλαζε η ηγεσία μιας έστω. Είναι αλήθεια πως ο παραγοντικός κόσμος της Ελλάδας αντιμετωπίζει με τεράστια δυσπιστία τους αθλητές – και ειδικά τους αθλητές που κουβαλάνε την ιστορία του Ζαγοράκη ή του Φασούλα. Οι ήττες των αθλητών δεν είναι εκπλήξεις - εκπλήξεις θα ήταν μάλλον οι νίκες τους. Στην πραγματικότητα ζητάμε από τον παραγοντικό κόσμο της χώρας, τους προέδρους των σωματείων δηλαδή, να ψηφίσουν αθλητές αντί για τους «ανθρώπους τους». Ο μέσος Ελληνας πρόεδρος, ακόμα κι αν δεν έχει δει τον Λιόλιο ή το Δημητρίου ποτέ του, πιστεύει πως είναι κάτι σαν αυτόν. Βλέπει στο πρόσωπό τους ένα (και) δικό του όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Ξέρει ότι αν ποτέ τους συναντήσει αυτοί θα του φερθούν σαν ψηφοφόρο – πως θα τον ακούσουν και ίσως να του κάνουν και το χατίρι. Η ΕΠΟ π.χ είναι γεμάτη από γιούς και θυγατέρες «παραγόντων – ψηφοφόρων»: ένας αυτοτροφοδοτούμενος μηχανισμός προσπαθεί να μην χάσει τα κεκτημένα του.

Ο αθλητής, που μάλιστα κουβαλά ένα επίθετο με κύρος, είναι ένας κακός μπελάς – ένας τύπος που από τον παράγοντα έχει μάθει να ζητάει. Ενώ οι φίλαθλοι βλέπουν στον αθλητή ένα άνθρωπο που τους έχει χαρίσει συγκινήσεις, οι παράγοντες βλέπουν συνήθως κάποιον «που έβγαλε λεφτά από το σπορ», κάποιον «που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και δεν ακούει», κάποιον «που δεν έχει μάθει να σέβεται». Όχι τυχαία καμία από τις άλλες δυο παρατάξεις που κατέβηκαν στις εκλογές της ΕΟΚ, ως αντίπαλες της παράταξης του Φασούλα, δεν υιοθέτησε την πρόταση του να γίνει ο Γκάλης επίτιμος πρόεδρος. Και οι δυο κατάλαβαν πως ο Γκάλης μόνο «γλάστρα» δεν θα ήταν (όπως οι άνθρωποί τους στα μουλωχτά υποστήριζαν). Και δεν τον ήθελαν στα πόδια τους γιατί δεν είναι του στρατοπέδου τους.

Φταίνε και οι αθλητές

Είναι σαφώς δύσκολο να κερδίσουν αθλητές εκλογές ομοσπονδιών – ειδικά αθλητές που δεν μοιάζουν με παράγοντες, όπως ο Φασούλας, ο Γκάλης, ο Χαριστέας, ο Καλκαμανάκης, η Μπεκατώρου κτλ. Αλλά στην όλη διαδικασία φταίνε και οι αθλητές. Δεν αναφέρομαι στην πολλές φορές κακή τους εκλογική στρατηγική ή στη δυσκολία τους να πείσουν για τη διοικητική τους ικανότητα ή στο γεγονός ότι δεν καταφέρνουν να μην ταυτίζεται η εικόνα τους με συγκεκριμένους συλλόγους – πράγμα δύσκολο αφού άλλωστε κουβαλάνε ένα παρελθόν. Όλα αυτά τα θεωρώ κομμάτι ασήμαντα: αυτό που συχνά με πονάει είναι ότι κάθε φορά που κάποιος από αυτούς βγαίνει μπροστά διακρίνω αμέσως μικροανταγωνισμούς καθώς και μια δυσκολία τους να συνεργαστούν - πράγμα κομμάτι θλιβερό. Μου λένε π.χ πως στις τελευταίες εκλογές της ΕΟΚ ενώ η γενιά του 1987 ήταν με το Φασούλα (στου οποίου το πλευρό δεν στάθηκαν  όλοι πάντως…), οι αστέρες της άλλης πρωταθλήτριας Ευρώπης, αυτής του 2005, ήταν με τον Λιόλιο. Γιατί; Γιατί υπάρχουν μεταξύ των βετεράνων παικτών ανταγωνισμοί και εγωισμοί που δύσκολα ξεπερνιούνται. Ενώ το μέτωπο των παραγόντων είναι σχεδόν πάντα ενιαίο.

Γιατί στο εξωτερικό είναι αλλιώς;

Μένει μια τελευταία ερώτηση: γιατί στο εξωτερικό οι μεγάλες ομοσπονδίες έχουν στο τιμόνι τους μεγάλους αθλητές κι εδώ όχι. Η απάντηση είναι απλή: γιατί στο εξωτερικό υπάρχει μια κεντρική πολιτική εξουσία (μια κυβέρνηση δηλαδή) που στις ομοσπονδίες ασκεί τόσο σοβαρούς ελέγχους, που κάνει τη διοίκησή τους δύσκολη υπόθεση για παράγοντες και παραγοντίσκους. Οποιος θέλει να πολιτευτεί για να μεταβάλει μια ομοσπονδία σε προσωπικό του φέουδο το σκέφτεται σοβαρά. Εδώ στη χώρα του νταραβεριού και των ανύπαρκτων ελέγχων, στη χώρα που το Υφυπουργείο Αθλητισμού αντί να ελέγχει τι γίνονται τα χρήματα που δίνει στις ομοσπονδίες, καμαρώνει γιατί τους δίνει πιο πολλά από όσα περίμεναν, με τις εκλογές μπορεί να ασχολείται ο καθένας. Συχνά βάζοντας διάφορες μαριονέτες που καθοδηγεί.

Ο Λιόλιος δεν είναι συνηθισμένος παράγοντας

Αυτό φυσικά δεν ισχύει για τον Λιόλιο που καλείται να οδηγήσει την ΕΟΚ σε μια αληθινά νέα εποχή: και ευτυχώς. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι ο συνηθισμένος αεριτζής που θέλει να γίνει πρόεδρος για να ισχυρίζεται στο καφενείο της γειτονιάς του (που μπορεί να είναι και δικό του…) πως όλοι τον τρέμουν. Δεν είναι καθόλου συνηθισμένος παράγοντας. Είναι παιδίατρος, είναι σοβαρός επιχειρηματίας, έχει φτιάξει μια εξαιρετική και αξιοζήλευτη ομάδα όπως είναι ο Προμηθέας που κατάφερε και να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν είναι επίσης στο άρμα κανενός μεγάλου συλλόγου: κανείς δεν τον κατηγόρησε προεκλογικά ότι θέλει να συνεχίσει την πολιτική της προηγούμενης διοίκησης στη διαιτησία π.χ – μια πολιτική που κατέστρεψε το άθλημα. Για μένα θα ήταν ένας εξαιρετικός πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, αλλά και στην ΕΟΚ σίγουρα μπορεί να κάνει δουλειά.

Ο πρώτος του στόχος πρέπει να είναι να ενώσει όλους όσους αγαπούν το μπάσκετ και το είδαν να τραυματίζεται. Το σπορ που οι Ελληνες αγαπούν χρειάζεται να αναρρώσει: είναι καλό ότι ο Λιόλιος είναι και γιατρός – ξέρει από θεραπείες. Είχε στο συνδυασμό του αθλητές και δεν νομιζω ότι άνθρωποι όπως ο Χριστοδούλου ή ο Ρετζιάς που βρίσκονται στο ΔΣ γιατί εκλέχτηκαν με τον Φασούλα θα του κάνουν κάποιου είδους επιθετική αντιπολίτευση. Εχουν όλοι τόσο μεγάλη ανάγκη να δουν να έρχεται μια νέα εποχή, που θα ξεχάσουν την πίκρα της ήττας τους γρήγορα. Κυρίως γιατί κατάλαβαν πως σε αυτή τη χώρα ήταν αδύνατο να κερδίσουν…