Έβλεπα την Τετάρτη το βράδυ τον ΕμΠαπέ να διαλύει την άμυνα της Μπάγερν και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να ρθει η χρονιά του κορωνοϊού για να θυμηθούμε κάποια πολύ βασικά. Ότι για παράδειγμα δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο κάποιος τρόπος να αμύνεσαι αν δεν έχεις αμυντικούς υψηλού επιπέδου. Δεν υπάρχει κανένα μαγικό κόλπο προπονητή που μπορεί να βοηθήσει μια ομάδα να αμυνθεί σωστά όσο μεγάλη κι αν είναι, αν οι παίκτες που παίζουν στην άμυνα δεν έχουν αρετές, ολοένα και πιο δυσεύρετες. Ταχύτητα κι έκρηξη, αλλά και εμπειρίες και μυαλό – πρώτα από όλα.

Τους χόρεψε όλους  

Ο Νίκλας Ζούλε είναι 25 χρονών και πριν πάει στην Μπάγερν Μονάχου αγωνιζόταν στην Χοφενχάιμ. Είναι 1,95 και ζυγίζει περίπου 100 κιλά. Είναι μάλλον μυώδης για το μπόι του, αλλά όχι και εκρηκτικός. Στο ματς της  Μπάγερν με την Παρί ο ΕμΠαπέ, που φορούσε αλυσίδες χιονιού ώστε να είναι ασταμάτητος, έβαλε τη μπάλα μπροστά και τον εξέθεσε: όχι πάρα πολλές φορές, αλλά όσες αρκούσαν. Ο Χανς Φλικ βλέποντας τον να ταλαιπωρείται τον αντικατέστησε στο 42΄με τον Μπόατενγκ. Ο Μπόατενγκ έχει φτάσει τα 35, αλλά κατά τα άλλα έχει την ίδια κοψιά με τον πολύ νεότερο συμπαίκτη του: είναι κι αυτός 1.94. Ο ΕμΠαπέ τον χόρεψε κι αυτόν.

Στον περσινό τελικό του Τσάμπιονς λιγκ ο Φλικ, λόγω ενός μικροτραυματισμού του Μπόατενγκ είχε πάλι μοιράσει το χρόνο στους δυο στόπερ του: απλά είχε ξεκινήσει ο Μπόατενγκ και είχε ολοκληρώσει το ματς ο Ζούλε. Γιατί πέρυσι δεν τους είχε εκθέσει τόσο ο ΕμΠαπέ; Πρώτον γιατί προερχόταν από τραυματισμό. Δεύτερον γιατί είχε χρησιμοποιηθεί ως εξτρέμ και δεν κατάφερε να πάει συχνά πάνω στον ένα ή στον άλλο στόπερ: φορ (ψευτοφόρ για την ακρίβεια…) είχε αγωνιστεί ο Νεϊμάρ. Και τρίτον γιατί η Μπάγερν, δεν είχε δώσει τόσους χώρους: το βάρος του τελικού την είχε υποχρεώσει να παίξει πιο κλειστά. Το που αμύνεσαι έχει συχνά μεγάλη σημασία. Αλλά όταν είσαι μεγάλη ομάδα μοιραία παίζεις πιο ψηλά. Δεν επιτρέπεται να φοβάσαι.  

Πριν ο ΕμΠαπέ δυαλύσει αυτούς τους δυο είχε τρελάνει στο Καμπ Νου και τον Λαγκλέ, που έχει ανάλογα με αυτούς χαρακτηριστικά, αλλά και τον Πικέ, που αν και δεν τον λες «στόπερ παλιάς κοπής», κι αυτός χάρη στο μπόι του έκανε καριέρα. Η ερώτηση είναι πως γίνεται να πιστεύουν προπονητές όπως ο Κούμαν ή ο Φλικ (που σαφώς έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι…) πως αυτές οι χωρίς βενζίνη νταλίκες θα σταματήσουν, τον ΕμΠαπέ όταν βάζει μπροστά το τούρμπο. Η απάντηση νομίζω πως είναι πως δεν το πιστεύουν, ούτε αυτοί. Απλά δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς.

Στόπερ

Τα όσα συμβαίνουν με τα στόπερ είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ηδη από τη δεκαετία του 90 τα γρήγορα στόπερ ήταν μια μεγάλη πολυτέλεια κι όποιος είχε τέτοια είχε και επιτυχίες κι έτριβε τα χέρια του. Ακραίοι αμυντικοί, που είχαν ταχύτητα, μεγαλώνοντας άλλαζαν θέση κι έπαιζαν στόπερ με επιτυχία. Ο Τουράμ έγινε στόπερ από δεξί μπακ. Ο Μαλντίνι έγινε από αριστερό μπακ κανονικό λίμπερο κι έκανε καριέρα τεράστια. Ο Καναβάρο κέρδισε το μουντιάλ. Ο Πουγιόλ έγινε πολύτιμο γρανάζι στη Μπαρτσελόνα.  Όμως σιγά οι ψηλοί και δυνατοί, οι Σταμ και οι Χίπια και οι Βίντιτς, άρχισαν να είναι πιο χρήσιμοι από τους γρήγορους τεχνίτες κυρίως γιατί ήταν πιο σκληροί. Οποιος έβρισκε ένα ψηλό παίκτη ήθελε να τον κάνει στόπερ: ο Γκουαρντιόλα π.χ ήθελε να κάνει στόπερ τον Τουρέ για το μπόι του, αλλά και γιατί μπορούσε να μοιράσει σωστά τη μπάλα.

 Η λύση για όλα

Οι δυνατές ευρωπαϊκές ομάδες γέμισαν αφρικανάκια που είχαν το προσόν να φτάνουν στη μπάλα πριν τα φορ, αλλά και το μπόι που είναι απαραίτητο για να παίξεις άμυνα σε στημένες φάσεις. Οι Κομπανί, οι Ουμτιτί, οι Κιμπεμπέ γίναν απαραίτητοι. Ο Πεπ, που είναι ο καλύτερος προπονητής του καιρού μας, πέρασε στην ιστορία γιατί έκανε το Μέσι «ψευτοεννιάρι», διαβλέποντας ότι ο Αργεντίνος με την ταχύτητα, την έκρηξη και την υπερτεχνική του θα ταλαιπωρούσε πολλά από τα ψηλά παιδιά που έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν. Όμως η πραγματικά μεγάλη παρέμβασή του ήταν, όταν κάποτε έκανε τον Μασκεράνο λίμπερο, δείχνοντας σε όλους πως χωρίς ένα γρήγορο παίκτη στα μετόπισθεν δεν σε σώζουν αμυντικοί μυώδεις και δίμετροι. Στην Μπάγερν, ακολουθώντας αυτό το δρόμο, έκαναν στόπερ τον Αλάμπα. Και νόμιζαν πως βρήκαν τη λύση για όλα. Δεν είναι έτσι ακριβώς.  

Απάντηση στις διαβολιές

Στο ποδόσφαιρο υπάρχει κάτι ωραίο διαχρονικά: απέναντι σε οποιαδήποτε διαβολιά που γίνεται από ένα προπονητή για να υπάρχει αμυντική κάλυψη, προκύπτει ένας κυνηγός που αυτή την εκθέτει. Το να έχεις ένα στόπερ βαρύ κι ένα στόπερ γρήγορο, ή δυο στόπερ δυνατά κι ένα πιο τεχνητή για να τα κατευθύνει (Γιουβέντους), έμοιαζε η καλύτερη λύση. Αρκεί ο φορ της αντίπαλης ομάδας να είναι ένας στατικός παίκτης που περιμένει τη μπάλα. Στο Euro του 2016 θυμάμαι, έψαχνα να βρω φορ να κάνει τη διαφορά: οι ψηλοί και δυνατοί στόπερ είχαν καταπιεί τους πάντες! Προβλήματα τους δημιουργούσαν μόνο κάτι τύποι σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο, που έβγαινε πάντα στην περιοχή από τα μετόπισθεν, ή σαν τον Γκριεζμάν που με τη μπάλα στα πόδια μπορούσε να δημιουργήσει κινδύνους. Αλλά όποιος φορ έπαιζε πολύ εντός περιοχής, αν δεν είχε μια ομάδα ικανή να τον «ταϊζει» διαρκώς, είχε προβλήματα και μεγάλα. Όχι τυχαία και στο μουντιάλ της Βραζιλίας, και στο Euro της Γαλλίας και στο μουντιάλ της Ρωσίας παίκτες όπως ο σπουδαίος Λεβαντόφσκι, ή ο Χάρι Κέιν, ή ο Bάρντι, ή ο Ζιρού, η ο Ντιέγκο Κόστα  χάθηκαν.

Αν μια ομάδα έκανε μεγάλη κατοχή μπάλας, όπως η Μπάγερν π.χ, και δεν άφηνε στον αντίπαλο παρά μόνο έξι – εφτά επικίνδυνες κατεβασιές (κι όχι απαραίτητα ευκαιρίες) πώς να δεχτεί γκολ, αν μάλιστα είχε ψηλά παιδιά να καθαρίσουν σε στημένες φάσεις; Και μετά ήρθε ο ΕμΠαπέ. Που είναι γρήγορος, δυνατός, σπουδαίος με τη μπάλα και ξεκινώντας τις επιθέσεις από μακριά μπορεί να διαλέξει πάνω σε ποιο αμυντικό θα πάει να παίξει – κι όποτε μπορεί και το κάνει, εκθέτει όποιο αμυντικό βρει, όσο τεράστιος, ογκώδης και δυνατός αυτός κι αν είναι.

Απλά τον είδε

Και οι προπονητές; Οι προπονητές είναι πάντα χρήσιμοι, αλλά ο Κλοπ δεν μπορεί να μεταμορφώσει σε στόπερ επιπέδου τον Φίλιπς και τους Οζάν Καμπάκ – τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια την έκανε με τον Φαν Ντάικ. Χωρίς αυτόν απλά μεγαλώνει η ανασφάλεια των υπόλοιπων και η ανασφάλεια οδηγεί κάθε ομάδα σε λάθη. Ακούω συχνά κόσμο να αναρωτιέται πως είναι δυνατόν σπουδαίοι παίκτες να κάνουν τόσο αστεία λάθη: η ανασφάλεια κατατρώει τον οποιοδήποτε, είτε είναι ο Αλεξάντερ Αρλοντ και πασάρει τη μπάλα στον Ασένσιο, είτε είναι ο Λόπεθ και τη δίνει στον Ελ Αραμπί. Τα λάθη των παικτών λόγω ανασφάλειας είναι παντού ίδια: ρωτήστε τον Νόϊερ και τον Σα και θα σας το εξηγήσουν. Ο δεύτερος όταν άλλαξε η άμυνα του Ολυμπιακού για κανα δυο μήνες αναρωτιόταν που είναι ο Ραφίνια και ο Χολέμπας. Κι ο πρώτος απλά είδε τον Σούλε να παίζει πάνω στον ΕμΠαπέ…