Αφού για μερικές μέρες στον Ολυμπιακό προβληματίστηκαν και ζύγισαν τα υπέρ και τα κατά μιας δύσκολης απόφασης προτίμησαν ν΄ αλλάξουν τελικά προπονητή: ανάμεσα στις αγωνιστικές και στις συναισθηματικές προτεραιότητες υπερίσχυσαν οι πρώτες. Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα, καθώς πάντα στον Ολυμπιακό παρακολουθούν τις αντιδράσεις του κόσμου. Αλλά με την ψυχρή λογική μου δεν λέω ότι έχουν κι άδικο: η αγωνιστική βελτίωση του Ολυμπιακού τον καιρό του Λεμονή υπήρξε μικρή. Ας μην μπερδεύουμε την αγωνιστική βελτίωση μιας ομάδας με την βαθμολογία της. Ο Ολυμπιακός είναι τόσο μεγάλος που μπορεί να βελτιώσει την βαθμολογία του, χωρίς να βελτιωθεί αρκετά αγωνιστικά: του το επιτρέπει το πρωτάθλημα, στο οποίο παίρνει μέρος.     

Παιγνίδια με την φωτιά

Πάντα πίστευα ότι, στην περίπτωση του Ολυμπιακού, η συναισθηματική στήριξη του προπονητή από τον κόσμο, δεν θα επέτρεπε να γίνει καμία αγωνιστική αξιολόγηση των όσων η ομάδα κάνει: κανείς δεν θέλει ν’ ανοίγει μέτωπα με μερίδα του κόσμου, ειδικά όταν φαίνεται ότι τα πράγματα πάνε και καλά. Μόνο που το τι φαίνεται και το τι συμβαίνει δεν είναι πάντα το ίδιο. Ο Ολυμπιακός είναι μεν στην κορυφή, αλλά έχει προβλήματα, που βγάζουν μάτια: καιρό τώρα, παίζει με τη φωτιά.

Στην ιστορία της αξιολόγησης του Λεμονή υπάρχει αρκετό συναίσθημα και ελάχιστο καθαρό μυαλό. Επί Λεμονή ο Ολυμπιακός έχασε από τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό κι έφτυσε αίμα να κερδίσει τον ΠΑΟΚ και τον Πανιώνιο. Τελείωσε τον πρώτο γύρο με έξι νίκες στη σειρά, τέσσερις από τις οποίες (με Πλατανιά, Απόλλωνα, Κέρκυρα, Παναιτωλικό) είναι, όμως, κόντρα στους τελευταίους της βαθμολογίας. Με τον Λεβαδειακό, που είναι όγδοος και τον ΠΑΣ, που είναι δέκατος ζορίστηκε στο Καραϊσκάκη.  

Εκτός έδρας, με τον Λεμονή στον πάγκο, κάθε ματς ήταν «κορώνα – γράμματα»: ακόμα και με τον Κισσαμικό. Με τον Πανιώνιο ο Ολυμπιακός κάνει ένα καλό πρώτο ημίχρονο και μετά αράζει: κερδίζει στο τέλος με ένα πέναλτι κι αφού ο Πανιώνιος έχει «γυρίσει» το σε βάρος του 1-3, απειλώντας τον ακόμα και με ήττα! Με τον ΠΑΟ ο Ολυμπιακός δεν υπάρχει για 70 λεπτά στο γήπεδο και ξυπνά μετά την είσοδο του Ανσαριφάρντ, που όμως δεν αρκεί για να τον γλιτώσει από ήττα. Με την Κέρκυρα χάνει από νωρίς κι ανατρέπει το σκορ με ένα φουλ επιθετικό σχήμα στο οποίο συνυπάρχουν ο Μάριν, ο Φορτούνης, ο Τζούρτζεβιτς, ο Ανσαριφάρντ και ο Σεμπά! Με τον Παναιτωλικό προηγείται νωρίς, αράζει και δέχεται την ισοφάριση και μεταμορφώνεται στο β΄ ημίχρονο όταν ο Οφόε μπαίνει στο γήπεδο αντί του Πάρντο. Σε όλα αυτά τα ματς υπάρχουν ομοιότητες: ο Ολυμπιακός δεν κρατά το μηδέν και σκοράρει όταν ο Λεμονής κοιτάζει τον πάγκο. Το πράγμα αποδίδει και γιατί οι αντίπαλοι είναι ομάδες με λίγες λύσεις. Αλλά πάντα μιλάμε για παιγνίδι με την φωτιά.   

Εχει και τα άλλοθί του  

Το παιγνίδι με την φωτιά μπορεί και να ενθουσιάσει τους οπαδούς, αρκεί το αποτέλεσμα στο τέλος να είναι καλό. Ωστόσο πέρα από την οπαδίστικη προσέγγιση υπάρχει και η αγωνιστική: όλες αυτές οι νίκες δεν έχουν δημιουργήσει ακόμα κάποιο συναίσθημα σιγουριάς κι αυτό φαίνεται. Ο Ολυμπιακός δεν πατάει καλά, η άμυνά του είναι συνήθως απροστάτευτη, ο Ταχτσίδης κάνει απλά αργή τη μεσαία γραμμή και το γκολ είναι σχεδόν πάντα αποτέλεσμα εμπνεύσεων. Τους δυο τελευταίους μήνες τον Ολυμπιακό σηκώνει στους ώμους του κυρίως ο Μάριν, ενώ πολύ έχει βοηθήσει και ο Ανσαριφάρντ. Ολοι οι υπόλοιποι είτε έχουν μεταπτώσεις (Φορτούνης, Τζούρτζεβιτς), είτε σχεδόν αγνοούνται (Σεμπά, Πάρντο, Οφόε, Ανδρούτσος κτλ). Αυτή η έλλειψη σταθερότητας είναι το πρόβλημα του πρωτοπόρου, που δεν αγωνίζεται στην Πρέμιερ λιγκ για να δέχεται γκολ σε κάθε ματς, αλλά στο πρωτάθλημα Ελλάδος. Αλλά σε ένα κόσμο που λειτουργεί συναισθηματικά είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. 

Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι ο Λεμονής είχε μέχρι τώρα δυο άλλοθι. Το πρώτο ότι και πριν από αυτόν ο Ολυμπιακός, ειδικά εκτός έδρας, έπαιζε άθλια: κέρδισε με το ζόρι τη Λαμία, έχασε από την ΑΕΚ, δεν κέρδισε στην Ξάνθη. Το δεύτερο άλλοθι είναι ότι έπαιζε ματς δύσκολα στο Τσάμπιονς λιγκ: η κούραση πληρώθηκε. Ομως το Τσάμπιονς λιγκ τελείωσε και είναι πλέον ώρα να φανεί και η βελτίωση της ομάδας. Αν βρεθούν νέες δικαιολογίες (όπως π.χ οι δύσκολες σχέσεις του προπονητή με τους παίκτες, που είναι παλιόπαιδα κτλ), βελτίωση δεν θα υπάρξει. Και χωρίς βελτίωση δεν μπορεί να υπάρξει διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Δεν είναι αστροφυσική: απλό είναι. Αν ο Λεμονής αντικαταστάθηκε, είναι γιατί οι προϊστάμενοί του δεν είναι ευχαριστημένοι από το ποδόσφαιρο, που η ομάδα παίζει και δεν πιστεύουν πως η ομάδα μπορεί να βελτιωθεί, αν το ρόστερ της γίνει ακόμα μικρότερο, όπως ζήτησε.

Η ωραία επιλεκτική μνήμη  

Υπάρχει αρκετός κόσμος που στεναχωρήθηκε γιατί έφυγε ο Λεμονής: είναι κατανοητό. Όμως εδώ δεν κρίνεται ο Λεμονής ως προσωπικότητα: ούτε κανένας τον διέγραψε από την ιστορία του Ολυμπιακού, ούτε κανένας μίλησε εναντίον του, ούτε τον απαξίωσε – μάλιστα η ΠΑΕ του πρότεινε να συνεχίσει σε άλλη θέση και μάλλον έτσι θα γίνει. Ο Λεμονής, ως προσωρινή λύση υπήρξε καλή, αλλά το πρόβλημα είναι η γενική εικόνα: κυρίως το παιγνίδι που δεν βελτιώθηκε. Οσο για το αν είναι λογικό να αλλάζει προπονητή μια ομάδα που είναι πρώτη, νομίζω ότι ο ίδιος ο Λεμονής θα συμφωνούσε πως στον Ολυμπιακό σχεδόν πάντα έτσι γίνεται. Ο ίδιος όταν αντικατέστησε τον Ματζουράκη ανέλαβε ένα Ολυμπιακό πρώτο (και νομίζω αήττητο). Όταν αντικατέστησε τον Σόλιντ, πάλι πρώτη βρήκε την ομάδα. Όταν πέρυσι επέστρεψε, πάλι ο Ολυμπιακός ήταν πρώτος και με διαφορά ασφαλείας από τους υπόλοιπους. Η μόνη φορά που ανέλαβε τον Ολυμπιακό χωρίς να τον βρει πρώτο ήταν η εφετινή – τουλάχιστον πρώτο τον αφήνει και για αυτό όσοι τον αγαπάνε θα τον αγαπάνε και πιο πολύ. Είναι μάλλον τυχερός γιατί τον αγαπάνε άνθρωποι με μνήμη επιλεκτική: θυμούνται το 1-4 με τον ΠΑΟ, αλλά όχι ότι εκείνη τη χρονιά έχασε το κύπελλο από τον ΠΑΟΚ εισπράττοντας τέσσερα γκολ κι αυτός. Θυμούνται το 6-2 με τη Λεβερκούζεν, αλλά ξεχνούν το ματς με τη Μακάμπι που ακολούθησε. Θυμούνται το 6-1 με την ΑΕΚ, αλλά όχι τον τελικό του κυπέλλου που από την ΑΕΚ έχασε. Θυμούνται τα διπλά με την Βέρντερ και την Λάτσιο, αλλά όχι την ήττα από την Καλαμαριά. Θυμούνται τις ωραίες δηλώσεις κάποτε στη Λεωφόρο, αλλά όχι τους καυγάδες με τον Ζιοβάνι και το διώξιμο του Ριβάλντο. Καλά κάνουν διότι είναι οπαδοί και οι οπαδοί αυτά πρέπει να θυμούνται. Αλλά άλλο είναι η οπαδική αγάπη κι άλλο η αξιολόγηση μιας ομάδας: αλίμονο αν η αγάπη θολώνει την κρίση και των διοικούντων.

Απλά δεν έφτανε  

Θα τα καταφέρει καλύτερα ο Οσκαρ Γκαρσία; Δύσκολο να το πεις: θα περιμένουμε και θα δούμε. Ο Καταλανός είναι απόφοιτος της σχολής της Μπαρτσελόνα και θα χει σίγουρα την καλύτερη νοοτροπία, αλλά ο Ολυμπιακός είναι δύσκολο καράβι. Επί της ουσίας η αλλαγή του προπονητή ούτε μεγαλώνει, ούτε μικραίνει τις πιθανότητες του να κερδίσει το πρωτάθλημα: για μένα αυτές είναι πάντα λίγες. Αν, όμως, ο Καταλανός βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας καλύτερης ομάδας, διορθώνοντας πολλές από τις ορατές αδυναμίες, θα έχει γίνει ένα βήμα μπροστά. Ο Λεμονής απλά σταμάτησε τα βήματα προς τα πίσω: δεν το λες και λίγο. Απλά δεν έφτανε…