Άκουσα και διάβασα ένα σωρό πράγματα για όσα έγιναν χθες στο Βόλο στο ματς της τοπικής (;) ομάδας με τον Ολυμπιακό. Το παιγνίδι ήταν εξαιρετικά χρήσιμο γιατί αποκάλυψε με τον καλύτερο τρόπο πως γίνεται το εφετινό πρωτάθλημα – ένα πρωτάθλημα χειρότερο και από το περσινό. Επί της ουσίας στη Μπανανία που ζούμε υπάρχει το εξής: μια ομάδα, στην προκειμένη περίπτωση ο Ολυμπιακός, παίζει έχοντας απέναντί της ένα στρατό από κλόουν με τρομερή δύναμη – σε όλα τα επίπεδα. Ο σκοπός τους είναι απλός: κάθε φορά που ο Ολυμπιακός δεν είναι όχι απλά καλύτερος, αλλά απερίγραπτα καλύτερος από τους αντιπάλους του (όλους τους αντιπάλους του) οι κλόουν έχουν την ιερή υποχρέωση να τον σταματήσουν με κάθε τρόπο. Προσέξτε: υπάρχει μια κάποια πιθανότητα να μην το καταφέρουν – με την ΑΕΚ, την ΑΕΛ στον πρώτο γύρο, τον Ατρόμητο, τη Λαμία π.χ δεν τα κατάφεραν. Αλλά οι άνθρωποι προσπαθούν και πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε και στην Ξάνθη, στο Βόλο, με τον ΠΑΟΚ κτλ μια χαρά τα κατάφεραν. Ολοι τιμάνε το μεροκάματο με τον καλύτερο τρόπο. Το μόνο ευχάριστο της ιστορίας είναι ότι ο Ολυμπιακός προσπαθεί όλο αυτό να το χαλάσει, αλλιώς πρωτάθλημα δεν θα υπήρχε. Η δική του προσπάθεια κάνει το πρωτάθλημα ενδιαφέρον: τίποτε άλλο.

Να υποχρεωθεί να φύγει

Οι περισσότεροι οπαδοί του Ολυμπιακού, επειδή είναι και λίγο ποδοσφαιρόφιλοι, παίρνουν την προσπάθεια αυτή στα σοβαρά – και καλά κάνουν. Είναι έτοιμοι να κάνουν κριτική στον προπονητή και στη διοίκηση, να ζητήσουν καλύτερους παίκτες, να τα βάλουν με αυτούς που έχουν γιατί δεν κάνουν κτλ. Όλα αυτά είναι απολύτως λογικά να συμβαίνουν, αλλά νομίζω ότι το ματς στο Βόλο θα τους βοηθήσει να καταλάβουν δυο πράγματα: το πρώτο είναι ότι οι συνθήκες στις οποίες κάνει πρωταθλητισμό ο Ολυμπιακός δεν είναι κανονικές, οπότε η ομάδα θα πρεπε να έχει εκτός από την κριτική και τη στήριξή τους. Και το δεύτερο ότι όλο αυτό δεν γίνεται φυσικά για το εφετινό πρωτάθλημα: η στόχευση είναι η διάλυση του Ολυμπιακού για χρόνια κι όποιος ακόμα δεν το χει καταλάβει μάλλον ζει σε άλλη χώρα.

Είναι ωραίο να ζητάς από τον Ολυμπιακό να κάνει σε κάθε ματς υπερβάσεις, να βάζει τρία γκολ τουλάχιστον, γιατί τα δυο μπορεί να του τα ακυρώσουν ή να λες ότι θέλεις τρεις και τέσσερεις παίκτες ακόμα – αλλά όλα αυτά στις δεδομένες συνθήκες δεν έχουν νόημα. Πρώτον γιατί καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να παίζει μόνο τέλεια ματς για να γλυτώνει από όσους δουλειά τους είναι η διάλυσή της. Και δεύτερον γιατί η ίδια η ιστορία δείχνει ότι όσο δυνατότερος είσαι εσύ αγωνιστικά, τόσο μεγαλώνει εξωαγωνιστικά ο στρατός των κλόουν που έχεις απέναντί σου – οπότε το πράγμα γίνεται πάλι πολύ δύσκολο. Στη πραγματικότητα για να αντιμετωπίσεις αυτό το πράγμα δεν θες μια ακόμα καλύτερη ομάδα: θέλεις Ενώσεις, διαιτητές, ανιψιούς να αγοράζουν προπονητικά κέντρα, θυγατρικές, ομάδες χωρίς ιδιοκτήτες, υπεύθυνους διαιτησίας και ένας Θεός ξέρει τι άλλο. Αξίζει να συντηρείς ένα τέτοιο συρφετό για το πρωτάθλημα; Για μένα όχι, αλλά άλλος μπορεί να το σκέφτεται διαφορετικά: μόνο που η ίδια η συζήτηση δείχνει το αδιέξοδο. Ο,τι χρήματα επενδύονται σε όλο αυτό το συρφετό τα τελευταία χρόνια έχουν να κάνουν με αυτό ακριβώς: ο σκοπός ήταν να δημιουργηθούν συνθήκες που να μην επιτρέπουν την διεξαγωγή ενός κανονικού πρωταθλήματος και πρέπει να πούμε ότι οι άνθρωποι το πέτυχαν. Δείτε όσα έγιναν στο Βόλο και θα καταλάβετε ότι αυτό δεν είναι κανονικό ποδόσφαιρο, όχι γιατί είναι τσίρκο από μόνο του, αλλά γιατί κάτι ανάλογο δεν θα μπορούσε να υπάρξει πουθενά στην Ευρώπη τουλάχιστον. Ο σκοπός όλου αυτού του κατασκευάσματος είναι πασιφανής: όποιος θέλει να αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως ποδόσφαιρο θα υποχρεωθεί να φύγει. Κι όταν ο Ολυμπιακός διαλυθεί δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως θα είναι όλα υπέροχα. Αλώστε για τις θεσμικές αρχές το πρόβλημα είναι αυτοί που μιλάνε: και κανένα άλλο.

Ένα «πρωτάθλημα – τσίρκο»

Ρωτάνε πολλοί τι πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός κτλ κτλ. Η δική μου απάντηση είναι ότι ο Ολυμπιακός μια υποχρέωση έχει: να παίζει όσο μπορεί καλύτερα. Αλλά δεν είναι ούτε αρχή που έχει την ευθύνη του ποδοσφαίρου, ούτε δουλειά του είναι να μαζέψει τα λαμόγια: το πολύ πολύ που μπορεί είναι να κάνει καμιά καταγγελία για να δείχνει ότι δεν είναι κορόιδο. Ούτε νομίζω πολλές συζητήσεις χρειάζονται κι ας μαρτυρά την ενοχή το είδος των απαντήσεων: δεν σου λένε π.χ «τώρα είναι όλα ωραία», σου λενε «τι γινόταν είκοσι χρόνια κτλ». Και δεν μιλάω για τους οπαδούς: αυτοί έχουν πλάκα. Μιλάω για όλους τους υποτίθεται σοβαρούς συνομιλητές: οι άνθρωποι, όταν δεν έχουν πρόβλημα να εξευτελίζονται, γίνονται ανίκητοι. Η απάντηση π.χ για το θέμα της Ξάνθης είναι ότι ο Μαρινάκης αγόρασε τη Νόβα – κολοκύθια τούμπανα δηλαδή. Ειλικρινά θέλω να δω σε ποιο λάκο θα βάλουν τα κεφάλια τους όσοι τα λένε αυτά έτσι και δεν την αγοράσει τη Νόβα. Διότι πιο πιθανό θεωρώ να φύγει από δαύτη και να δείχνει τα ματς του Ολυμπιακού στα κανάλια του παρά να την αποκτήσει. Αλλά κάνω κι εγώ το ίδιο λάθος: ακολουθώ συζητήσεις που είναι ανόητες εξ ορισμού τη στιγμή που το μόνο πρόβλημα είναι οι συνθήκες ενός πρωταθλήματος - τσίρκου.    

Είναι δουλειά του Ολυμπιακού οι συνθήκες; Όχι. Είναι δουλειά της Πολιτείας και των οργάνων του Κράτους. Αν το Κράτος είναι ευχαριστημένο με αυτό που παρακολουθούμε ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κάνει τίποτα: η μόνη του ελπίδα είναι η στήριξη του κόσμου του για να μείνει η ομάδα αξιόμαχη και δυνατή. Για μένα σε όλο αυτό ,η μόνη έκπληξη μπορεί να είναι αυτή η στήριξη: νομοτελειακά αυτή καταρρέει όταν δεν υπάρχουν νίκες – αν τώρα υπάρξει κάτι άλλο, για τα δεδομένα του Ολυμπιακού θα ναι ιστορικό. Η στήριξη αυτή είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να κινητοποιήσει τους μηχανισμούς του Κράτους: από μόνο του αυτό δεν πρόκειται να κάνει τίποτα! Το Κράτος στην Ελλάδα παραδοσιακά κινητοποιείται πάντα και μόνο σε βάρος του Ολυμπιακού. Ο Τσίπρας και ο Καμμένος που τα έβαλαν με τον Ολυμπιακό απέκτησαν τροπικό μαύρισμα. Αλλά και οι άλλοι, μολονότι δεν είναι το ίδιο κουτοί και προκατειλημμένοι, δεν θυμάμαι να έκαναν ποτέ τίποτα για να καθαρίσουν το ποδόσφαιρο: η πάγια τακτική των Ελλήνων κυβερνώντων, όποιοι κι αν είναι, είναι η αποστασιοποίηση, που κατά τη γνώμη τους δημιουργεί τη μικρότερη φθορά: αν οι κυβερνώτες δεν τα βάλουν με τον Ολυμπιακό, για να δείξουν ότι είναι πανίσχυροι, απλά παρακολουθούν. Και για αυτό φτάνεις ως χώρα στο αδιέξοδο: στην πραγματικότητα χωρίς ελέγχους των άλλων και χωρίς εποπτεία διοργανώνονται πρωταθλήματα σαν το εφετινό, στα οποία ξέρεις από πριν, όχι μόνο τη συμπεριφορά των διαιτητών, αλλά και τη συμπεριφορά των ομάδων. Μη σου πω και των Υφυπουργών.

Κρατώντας ωραία τη μύτη

Εγώ τον Λευτέρη Αυγενάκη τον έχω σε εκτίμηση. Προσπάθησε γρήγορα να ενημερωθεί για τα προβλήματα του χώρου, έχει καλές προθέσεις, θέλει να κάνει μια πολιτική ίσων αποστάσεων: αλλά ίσες αποστάσεις απέναντι σε όλους μπορεί να υπάρχουν όταν όλοι παίζουν με τους ίδιους όρους – αν αυτό δεν υπάρχει το μόνο που κάνεις είναι να διατηρείς τη μπόχα πιάνοντας με το ένα χέρι τη μύτη σου και κάνοντας με το άλλο χειραψίες. Ο Υφυπουργός έχει μπροστά του μια ευκαιρία να διώξει τη μπόχα – χειραψίες δεν χρειάζονται. Οι προθέσεις, όσο καλές κι αν είναι, ξεχνιούνται γρήγορα: έργα απαιτούνται. Το να κάθεσαι να μιλάς με τους ξένους π.χ δεν έχει νόημα: το να τους εξηγήσεις ότι δεν πρόκειται να παίξει καμιά ελληνική ομάδα στην Ευρώπη του χρόνου γιατί βαρέθηκες να παρακολουθείς αυτό το αίσχος, θα δώσει στις συζητήσεις μαζί τους άλλη βαρύτητα – θέλουν δεν θέλουν θα σε πάρουν στα σοβαρά. Δεν έχει επίσης κανένα νόημα να συζητάς με την ΕΠΟ: στείλε τρεις ανθρώπους να κάνουν ελέγχους και θα τρίβεις τα μάτια σου. Κι επιτέλους κάνε κάτι: διότι στο Βόλο αυτό που εξευτελίστηκε δεν είναι απλά το ποδόσφαιρο – είναι, για όποιον καταλαβαίνει, το ίδιο το ελληνικό Κράτος.

Κατά τα άλλα καλά Χριστούγεννα κ. Αυγενάκη…