Σήμερα θέλω να σας πω κάτι δικά μου. Ξεκίνησα το blog στις 16 Ιουνίου. Εδωσα μια υπόσχεση ότι μετά από ένα πρώτο τετράμηνο θα κάνω ένα απολογισμό να δω αν το πράγμα αξίζει τον κόπο, αν δηλαδή υπάρχει ανταπόκριση, αν οι απαραίτητοι χορηγοί που τυφλά το στήριξαν την πρώτη μέρα είναι ευχαριστημένοι, αν εγώ έχω όρεξη. Σήμερα κλείσαμε το πρώτο τετράμηνο. Και οι χορηγοί να το είχαν βάλει στα πόδια (ευτυχώς όχι, και τους ευχαριστώ για την επιμονή), και κανείς σχεδόν να μην διάβαζε τίποτα, υπήρξε σε αυτό το τετράμηνο μια στιγμή τόσο μεγάλης χαράς, που είπα στον εαυτό μου ότι κάτι καλό έγινε. Μου συμβαίνει σπάνια.

Ο λόγος που έγινε αυτό είναι ένα mail που πήρα πριν από λίγες μέρες και το κράτησα για να το μοιραστώ μαζί σας στο πρώτο τετράμηνο: θεωρείστε το την καλύτερη στιγμή του blog.

Πως γίνεσαι ευτυχισμένος   

Μου γράφει στο karpetshow@yahoo.gr ο κ. Κώστας Θωμάς, συνταξιούχος και μπαμπάς του Θοδωρή.

«Αγαπητέ μου Αντωνη,

Σε ''γνωρίζω " χρόνια από την TV, δεν μπορούσα όμως ούτε να σκεφτώ ό,τι γράφεις τόσο όμορφα και έχεις τόσο όμορφη ψυχούλα. Θέλω να σε ευχαριστήσω θερμά γιατί ένα κείμενό σου ήταν η αφορμή να ζήσω τρισίμισι ώρες μεταξύ πραγματικότητας  και ονείρου. Ο γιος μου ο Θοδωρής (κοντά στα 39, Ενδοκρινολόγος-Διαβητολογος) με σπουδαία καριέρα στην Γερμάνια, με γυναικά Ελληνίδα γιατρό (και οι δυο αριστούχοι από το πανεπιστήμιο της Αθήνας) με δύο αγοράκια τριών και ενός έτους αντίστοιχα, μετά από δεκατρία χρόνια στο Βερολίνο και στο Αννόβερο αποφάσισε να γυρίσει πίσω (στην Ελλάδα αυτή που όλοι ξέρουμε) γιατί ήθελε τα παιδιά του να μεγαλώσουν, όπως αυτός και ο αδελφός του!!!Είναι στην Αθηνά εδώ και εννιά μήνες και το παλεύει σαν λιοντάρι και με κάνει να νιώθω ακόμη πιο περήφανος γι’ αυτον.

Ο Θοδωρής λοιπόν πριν μια εβδομάδα με πηρέ γύρω στις δέκα το βράδυ και με πήγε  στην ταράτσα του ξενοδοχείου CENTRAL στην Πλάκα, οπού για τρισίμισι ώρες με μια Ακρόπολη κατάφωτη στην αγκαλιά μας, μου μίλησε με δάκρυα στα ματιά (όπως φυσικά και στα δικά μου) για την αγάπη του σε μένα  και όσα νομίζει ό,τι του έχω  προσφέρει. Εγώ ήξερα πάντα για τα αισθήματα του, αλλά ό,τι μου άνοιξε την καρδιά του ήταν ένα θείο δώρο -το καλύτερο στην μέχρι τώρα ζωή μου- είμαι κοντά στα 77. Ένιωσα την ανάγκη να σου πω  εάν μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και να σου ζητήσω να μοιράζεις όσο μπορείς τον πλούτο της σκέψης σου και της  ψυχής σου».

 Αρκεί μια στιγμή

Ο κύριος Κώστας περικλείει στο e mail του το μήνυμα του γιού του με το οποίο του ζητάει να βγούνε, καθώς και το παλιό κείμενο μου για το μνημόσυνο του πατέρα μου (http://karpetshow.gr/blog/akoma-den-soy-eipa-antio) που στάθηκε αφορμή για την συνάντησή τους. Του απάντησα ότι τον ευχαριστώ που μου το διηγήθηκε όλο αυτό και ότι όποιο βράδι θέλουν αυτός και ο Θοδωρής ευχαρίστως να τους κάνω το τραπέζι στην ταράτσα του CENTRAL που τόσο του αρέσει.  

Δεν του το είπα, αλλά το λέω σε σας: δεν περιγράφεται το τι μπινελίκι έχω μαζέψει κατά καιρούς από διαδικτυακούς χουλιγκάνους, χρυσαυγήτες και λογιών λογιών κολλημένους με διάφορα απίθανα – μέχρι και για το κομμάτι για το Ντίλαν και το Λευτέρη τον Παπαδόπουλο κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν αδυνατώντας να καταλάβουν πως απλά έκανα λίγο πλάκα. Υπο κανονικές συνθήκες, όταν αντιλαμβάνεσαι πόσο μίσος και βλακεία κουβαλάει στο κεφάλι κάποιος κόσμος, προβληματίζεσαι για το αν πρέπει να συνεχίζεις να γράφεις. Ε, λοιπόν μου αρκεί αυτό που μου στειλε ο κ. Κώστας Θωμάς για να τα ξεχνάω όλα και να λέω ότι καλώς το έκανα το blog. Είναι τεράστια αμοιβή ένα τέτοιο mail και αρκεί. Οπως αρκεί κι ένα δάκρυ, όπως αρκεί και η ανάμνηση μιας στιγμής που στη ζωή αισθάνεσαι ότι έχεις συμμετοχή σε κάτι αληθινά ωραίο, όπως είναι η συνάντηση ενός καλού γιου με ένα ωραίο πατέρα. Σε πείσμα όσων δεν καταλαβαίνουν, όσων ουρλιάζουν αντί να σκέφτονται κι όσων θεωρούν την βαρβαρότητά τους δύναμη, ενώ είναι αδυναμία, συνεχίζουμε.

Κι ένα υστερόγραφο

Επειδή αφιέρωσα τη μέρα για ένα απολογισμό τετράμηνου, όπως οι σοβαρές επιχειρήσεις, να σας πω και ποια είναι τα δέκα κείμενα που δημοσιεύτηκαν εδώ από τις 16 Ιουνίου που ξεκινήσαμε και εσείς τα κάνατε σουξέ:

10) Ποτέ δεν ήταν Μαραντόνα, ένα κείμενο για το Μέσι μετά την ήττα της Αργεντινής στον τελικό του Κόπα Αμέρικα. (01/07/2016).

9) Πετάς μόνο όταν δεν φοβάσαι. Για το χρυσό της Κατερίνας Στεφανίδη. (20/08/2016)

8) Ενας αυθεντικός δεξιός. Για τον Κλιντ Ιστγουντ. (11/09/2016)

7) Νύχτα αντιγερμανικής γιορτής. Γραμμένο μετά τον αποκλεισμό των Γερμανών στο Euro. (08/06/2016)  

6) O Στηβ και το τραγούδι της χοντρής. Ακόμα με βρίζουν…(05/10/2016)

5) Πρόεδρε τζάμπα χάσαμε το Νόμπελ. Για το Ντίλαν και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Το κοντέρ συνεχίζει να γράφει…(14/10/2016)

4) Δαμάζοντας της αγάπης μας τα κύματα. Για τον άθλο του Σπύρου Γιαννιώτη. (17/08/2106).

3) Μην τους παίρνεις στα σοβαρά…Γραμμένο για τον Πύρρο και την Αυγή. (21/08/2016).

2) Ακόμα δεν μπορώ να πω αντίο. Στο μπαμπά, για το μπαμπά..(08/09/2016)

1) Αδερφέ Μπραντ σε καταλαβαίνω. Χωρίς περεταίρω εξηγήσεις…(24/09/2016).

Αυτά, και συνεχίζουμε…