Ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε τον Γουίλιαν και ένα πράγμα είναι βέβαιο: ότι φέρνει στην Ελλάδα μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Όλα κρίνονται πάντα στο γήπεδο, αλλά το βιογραφικό του Βραζιλιάνου δεν μπορεί κανείς να το προσπεράσει αδιάφορα. Ο Γουΐλιαν έχει στο βιογραφικό του 70 συμμετοχές και 9 γκολ με την εθνική Βραζιλίας. Ο Μπερνάρ κι ο Τάισον, δυο σπουδαίοι Βραζιλιάνοι που στον ΠΑΟ και στον ΠΑΟΚ αγαπήθηκαν πολύ και δικαίως έχουν ο πρώτος 14 συμμετοχές και ο δεύτερος 8. Ο Γουίλιαν έχει αγωνιστεί σε ομάδες με τεράστιο όνομα – οι πιο πολλές με πρώτη την Κορίνθιανς στην οποία ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο έκαναν πρωταθλητισμό – πράγμα πολύ σημαντικό για να αντέξει κανείς τον Ολυμπιακό και τις απαιτήσεις του. Το 2007 ήρθε στην Ευρώπη για λογαριασμό της πάμπλουτης Σαχτάρ, βρέθηκε σύντομα στην Τσέλσι και η Πρέμιερ λιγκ του άρεσε τόσο ώστε πέρασε και από την Άρσεναλ. Σήμερα θα βρισκόταν στην Βραζιλία στην οποία επέστρεψε προ τριετίας. Θα ήταν ένα είδος τοπικού Θεού στην Κορίνθιανς και στο Σάο Πάολο. Όμως είναι τύπος με προσωπικότητα που δεν σηκώνει πολλά. Όταν έμαθε από την αστυνομία πως κάποιοι σχεδίαζαν να απαγάγουν την οικογένειά του (!), παρά την αγάπη του για την ομάδα που τον ανέδειξε επέστρεψε στην Ευρώπη και το Λονδίνο που αγάπησε. Βρέθηκε στην Φούλαμ και η αλήθεια είναι πως τον υποδέχτηκαν με κάμποσο σκεπτικισμό γιατί ήταν ήδη 34 χρόνων. Αλλά ο Γουίλαν ήθελε να παίζει με τους καλύτερους όπως οι πραγματικές φίρμες. Στη Φούλαμ έκανε σε δυο χρόνια 60 ματς και πλέον και ήταν μια αληθινή ατραξιόν: ο κόουτς Μάρκο Σίλβα, που από σολίστες ξέρει, τον ήθελε και φέτος. Αλλά υποθέτω πως η κούραση της Πρέμιερ λιγκ είχε γίνει πλέον εξωπραγματική. Πέρασε το καλοκαίρι μετρώντας τις επαγγελματικές του επιλογές κι αποφάσισε να ρθει στον Ολυμπιακό. Ζητώντας μάλιστα να τσεκάρει προσωπικά το νέο του επαγγελματικό περιβάλλον: ήρθε να δει το προπονητικό κέντρο του Ρέντη και το Καραϊσκάκη πριν υπογράψει κι αυτό δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί. Είναι, αν μη τι άλλο, μια μοναδική επίδειξη επαγγελματικού σεβασμού.

Ο,τι έκανε με τον  Ματιέ

Τι κάνει ο Ολυμπιακός αποκτώντας τον; Επι της ουσίας επαναλαμβάνει την κίνηση που έκανε το καλοκαίρι του 2018 όταν έφερε τον Ματιέ Βαλμπουενά. Τότε έψαχνε ένα εξτρέμ στην θέση του Χριστοδουλόπουλου, και είχε δυο ανοιχτά ζητήματα μπροστά του: την παραμονή του Ποντένσε και του Φορτούνη. Ο Ποντένσε είχε μια ανοιχτή δικαστική σύγκρουση με την Σπόρτινγκ Λισσαβόνας που κανείς δεν γνώριζε πως θα τελειώσει: οι Πορτογάλοι ζητούσαν 35 εκατ ευρώ – και 20 να τους επιδίκαζε η αρμόδια επιτροπή της UEFA o παίκτης δεν θα μπορούσε να μείνει. Ο Φορτούνης έμπαινε στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, υπήρχε για αυτόν ενδιαφέρον και δεν ήταν δεδομένο ότι θα μείνει. Ο Βαλμπουενά ήταν έμπειρος και μπορούσε να παίξει όπως αποδείχτηκε στις θέσεις και των δυο. Εκείνη την χρονιά αντικατέστησε τον Φορτούνη που έμεινε αλλά τραυματίστηκε και την επόμενη τον Ποντένσε που πήγε στην Πρέμιερ λιγκ. Δεν το έκανε μόνος καθώς υπήρχε τότε ο Μαρτίνς που έβρισκε λογιών λογιών λύσεις παίρνοντας πράγματα από πολλούς. Αλλά δεν χωρά αμφιβολία πως χωρίς τον Γάλλο θα είχε φανεί περισσότερο και η έλλειψη του Φορτούνη το 2018 (θα ήταν πολύ δύσκολο ο Ολυμπιακός να μπει στο Τσάμπιονς λιγκ χάνοντας τον καλοκαιριάτικα…), αλλά και η έλλειψη του Ποντένσε ένα χρόνο αργότερα. Σήμερα ο Γουίλιαν έρχεται για να γίνει και λίγο Ποντένσε και λίγο Φορτούνης: στα καλά του παίζει άνετα και στις δυο πλευρές, αν και προτιμά την αριστερή πτέρυγα. Και έρχεται - λέω εγώ – κυρίως ως αντικαταστάτης του Βαλμπουενά που πέρσι έλειψε πάρα πολύ. Ερχεται για να προσθέσει τακτική σοφία και ποιότητα σε μια ομάδα που μοιάζει αυτά να τα έχει ανάγκη.   

 Επρεπε να έχει έρθει πιο γρήγορα     

Για να γκρινιάξω λίγο πρέπει να πω πως το μόνο που δεν κατάλαβα στην περίπτωσή του είναι γιατί ο Ολυμπιακός άργησε τόσο να τον αποκτήσει, ενώ καθώς φαίνεται μπορούσε να το κάνει πιο γρήγορα. Έπρεπε να τον έχει εντάξει στο δυναμικό του ήδη από τις αρχές Αυγούστου, όταν φαινόταν πως δεν θα μείνει ο Φορτούνης αλλά και πως η ιστορία του Ποντένσε σκάλωνε. Ο Ολυμπιακός έκανε το λάθος να αξιολογήσει τις περιπτώσεις των δυο συναισθηματικά: πίστεψε πως οι παίκτες θα ακούσουν την καρδιά τους και θα μείνουν, ενώ οι παίκτες πορεύονται στις περισσότερες των περιπτώσεων κοιτώντας την τσέπη τους. Ο Γουίλιαν ωστόσο θα ήταν στον Ολυμπιακό χρήσιμος ακόμα κι αν αυτοί οι δύο έμεναν: οι δυνατότητες προσφοράς του είναι συγκεκριμένες και πάντα οι έτοιμοι παίκτες χρειάζονται. Αν είχε αποκτηθεί στις αρχές Αυγούστου θα είχε πάρει ήδη κάποια ματς ενώ τώρα θα πρέπει να μπει γρήγορα στα δύσκολα. Και του εύχομαι να ξεκινήσει καλά γιατί στην Ελλάδα οι πρώτες εντυπώσεις είναι πάντα σημαντικές: η χώρα έχει εκπαιδευτεί στο να βγάζει γρήγορα συμπεράσματα, να μην περιμένει και να αντιδρά αφοριστικά – συμβαίνει με τους οπαδούς (και όχι μόνο…) όλων των ομάδων.   

Εξαρτάται από τον Ολυμπιακό

Είναι βέβαια 36 χρονών ο Βραζιλιάνος – κι έχει κι αυτό την σημασία του. Η αλήθεια είναι πως αν ήταν έστω 34 θα πήγαινε στην Πρέμιερ λιγκ οπότε κακώς συζητάμε την ηλικία του. Ο Μαρσέλο και ο Χάμες τα δυο τελευταία μεγάλα ονόματα που ήρθαν στον Ολυμπιακό και δεν πρόσφεραν, δεν ήταν παίκτες ανάλογης ηλικίας – ήταν μικρότεροι. Αν δεν πρόσφεραν είναι γιατί στην περίπτωσή τους είχε γίνει λίγη παραπάνω επικοινωνία από όση αντέχεται: δημιουργήθηκε η εντύπωση πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα περπατάνε στο νερό και θα κάνουν θαύματα. Με τον Γουίλιαν αυτό δεν συνέβη και δεν χρειάζεται να συμβεί: δεν χρειάζονται όρκοι βεβαιότητας για την δυνατότητα της προσφοράς του, ούτε να διαμορφωθεί η εντύπωση πως ο παίκτης θα πάρει μόνος την ομάδα στις πλάτες του κτλ κτλ. Υπο αυτό το πρίσμα ο Ολυμπιακός πρέπει να κοπιάρει τον τρόπο που ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟ αξιοποίησαν τον Μπερνάρ και τον Τάισον.

Αυτοί οι δυο, που ήρθαν στην Ελλάδα πριν από τον Γουίλιαν και υπήρξαν συμπαίκτες του στη Σελεσάο, βοήθησαν πολύ τις ομάδες τους και αγαπήθηκαν γιατί δεν πιέστηκαν να κάνουν παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορούν και που δεν είναι και λίγα. Εντάχθηκαν στις ομάδες νιώθοντας εμπιστοσύνη, χωρίς να δίνουν εξετάσεις, αλλά και χωρίς να έχει δημιουργηθεί κλίμα προσδοκιών απερίγραπτο – και τα κατάφεραν. Το αν θα τα καταφέρει κι ο Γουίλιαν για μένα εξαρτάται από τον Ολυμπιακό: η ομάδα πρέπει να του δώσει χρόνο να προετοιμαστεί, να τον σεβαστεί όσο επιβάλει το όνομά του, να τον κάνει να αισθανθεί σημαντικός χωρίς να υπάρξουν υπερβολές – ο Γουίλιαν είναι καλλιτέχνης και οι καλλιτέχνες έχουν τον τρόπο να κερδίζουν τον κόσμο όταν δημιουργούν. Η δημιουργία και η πίεση σπανίως πάνε μαζί – ας το έχουν όλοι στα υπόψιν τους.
Κατά τα άλλα το Καραϊσκάκη απέκτησε μια νέα ατραξιόν: ένα παίκτη με όνομα από αυτά που κάνουν τον κόσμο να περιμένει πολλά – όλα τα άλλα θα τα δούμε στο χορτάρι. Περιορίζομαι να πω καλώς τον κι ας άργησε…