Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Παναθηναϊκό 89-94 σε ένα «ματς υπερθέαμα» που όποιος το είδε θα το θυμάται για χρόνια. Είναι αλήθεια πως στο μπάσκετ οι τίτλοι κρίνονται στο τέλος και πως πολύ συχνά, ειδικά στην Ευρωλίγκα, το τι γίνεται στο Final 4 καθορίζει και σφραγίζει μια σεζόν ολόκληρη – στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι δεδομένο πως το μόνο που πραγματικά μετράει είναι η σειρά των τελικών διότι όπως είπε πρόσφατα κι ο ειλικρινής Ηλίας Παπαθεοδώρου «η κανονική περίοδος γίνεται για να γίνεται». Όμως πολύ πριν φτάσουν οι ομάδες στο Final 4 γίνονται πολλά και σημαντικά που λειτουργούν καταλυτικά για το ίδιο το παιγνίδι, την δημοφιλία και την απόλαυσή του. Προφανώς δεν ισχύει «το κέρδισαν και οι δυο» - κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει πάντα. Αλλά ο εντυπωσιακός μεταξύ των δύο ανταγωνισμός δημιουργεί μεγάλα ματς και τα ματς αυτά δημιουργούν μνήμες δηλαδή αγάπη για το σπορ. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ μπορεί θα παίξουν πολλές φορές ακόμα: αν τα παιγνίδια τους έχουν αυτού του τύπου την ένταση και την ποιότητα στο παρκέ θα τα περιμένουμε πάντα.

Το δίλημμα του Αταμάν

Ο Παναθηναϊκός πήγε στο ματς ως φαβορί γιατί στα σπορ (και ειδικά στο μπάσκετ όπου σχεδόν πάντα κερδίζει ο καλύτερος) οι προηγούμενες αποδόσεις καθορίζουν πάντα το προγνωστικό. Ο ΠΑΟ είχε κερδίσει εύκολα τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ – για το πρωτάθλημα όμως. Στο πρωτάθλημα οι ξένοι παίκτες είναι λιγότεροι και η βαρύτητα των ματς μικρότερη, καθώς όλα θα κριθούν τον Μάιο στην εποχή που οι έδρες δεν έχουν πια μεγάλη σημασία. Η νίκη ωστόσο του ΠΑΟ στο ΣΕΦ αποδείχτηκε σημαντική για την προετοιμασία και το σενάριο του χθεσινού ματς στο ΟΑΚΑ: ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήξερε τι μπορεί να πάθει. Κι ο Αταμάν έπρεπε να βρει ένα τρόπο για να κάνει τον Παναθηναϊκό λιγότερο προβλέψιμο. Ο Τούρκος παραδόξως βρέθηκε σε δύσκολη θέση γιατί όπως αποδείχτηκε έπρεπε να απαντήσει σε ένα δίλλημα που έβαλε στον εαυτό του: ανάμεσα στο αν πάει στην πεπατημένη και στο αν πρέπει να επιχειρήσει κάτι διαφορετικό για να μπλέξει τον αντίπαλό του προτίμησε το δεύτερο. Γιατί όπως έχω ξαναγράψει στο μυαλό του είναι κόουτς και τίποτα άλλο. Κι ο κόουτς προβληματίζεται πάντα και μόνο για ένα πράγμα: την στρατηγική της διαχείρισης του παιγνιδιού, που είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την προετοιμασία του. Ένα τομέα στον οποίο ο Μπαρτζώκας είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη.

Ο Μπαρτζώ είναι πάντα προετοιμασμένος

Πολλά μπορεί να κάνει ένας προπονητής στον προπονητή του Ολυμπιακού: μπορεί να τον αιφνιδιάσει στη διάρκεια ενός ματς, να του βραχυκυκλώσει την επίθεση με μια κίνηση απρόβλεπτη ή να έχει παίκτες που να τον παρασύρουν σε ένα ρυθμό που στην ομάδα του δεν αρέσει – αυτό το τελευταίο συνέβαινε πέρυσι, αλλά φέτος είναι μάλλον απίθανο αφού ο Ολυμπιακός είναι πλέον μια Λερναία Υδρα που μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε ταχύτητα. Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί είναι κάποιος να πιάσει δυο φορές κορόιδο τον Μπαρτζώκα με τον ίδιο τρόπο. Ο Ολυμπιακός διέγραψε την ήττα του από το ΣΕΦ με το πολύ καλό ξεκίνημα του στο πρώτο δεκάλεπτο. Πριν αρχίσει το ματς,  κουβαλούσε ερωτηματικά για το πώς θα ανταποκριθεί, μετά το πρώτο δεκάλεπτο υπήρχαν μόνο βεβαιότητες ότι μπορεί πολλά. Ο Ολυμπιακός αρχίζει παίρνοντας επιβλητικές διαφορές (1-11, 6-16, 13-20) με πλουραλισμό στην επίθεση (όπου ήδη στο πρώτο δεκάλεπτο υπάρχουν έξι διαφορετικοί σκόρερς) και αν κλείνει την πρώτη περίοδο με μικρή διαφορά (15-20) είναι γιατί ο ΠΑΟ βρίσκει πόντους από τον Γιουρτσεβέν που μάλλον ουδείς περίμενε τόσο νωρίς στο παρκέ.

Σε όλο το πρώτο ημίχρονο είναι εντυπωσιακή η αγωνιώδης προσπάθεια του Αταμάν να βρει μια πεντάδα να ανταποκριθεί στα δεδομένα του ματς. Κόντρα σε όσα συνηθίζει έχει χρησιμοποιήσει εννέα παίκτες στο πρώτο ημίχρονο χωρίς να βρει τρεις με δυνατότητα προσφοράς και στις δυο πλευρές του παρκέ: ο Γιουρτσεβέν πχ που έχει κρατήσει τον ΠΑΟ κοντά στο πρώτο δεκάλεπτο χάνεται γρήγορα γιατί ο Μιλουτίνοφ όταν επιτίθεται τον κάνει ό,το θέλει. Ο Τούρκος προπονητής θέλει να παίξει το χαρτί της ταυτόχρονης παρουσίας των τριών γκαρντ στο τέλος γιατί σέβεται πολύ τον Μπαρτζώκα και ξέρει πως για αυτό ο Ολυμπιακός θα είναι προετοιμασμένος μετά όσα έγιναν στο ΣΕΦ. Ο Μπαρτζώκας από την άλλη βλέποντας την επιθετική δυσκολία του ΠΑΟ τραβάει άσους από το μανίκι. Ο Γκος που εμφανίζεται στο δεύτερο δεκάλεπτο, όχι μόνο παίζει την άμυνα που ξέρει σε όποιον του προκύπτει από τις αλλαγές, αλλά γίνεται και πρώτος σκόρερ του ματς για λίγο. Ο Ολυμπιακός με τον Μιλουτίνοφ να σπέρνει τον πανικό και την άμυνα να μην αφήνει στον ΠΑΟ κανένα απολύτως επιθετικό ριμπάουντ για ένα ημίχρονο πάει στο +10 (15-25) και στο +13 (17-30) (με τρίποντο του Πίτερς), διαφορά που κρατάει μέχρι ένα δίλεπτο πριν το ημίχρονο όταν και εμφανίζεται ο Σλούκας και την μαζεύει (33-41). Αν δεν υπήρχε, ο ΠΑΟ θα έκλεινε το ημίχρονο με λιγότερους από 30 πόντους!

Η επιστροφή του ΠΑΟ

Ο Αταμάν δεν έχει άλλη λύση από το να πάει στην αρχή του τρίτου δεκαλέπτου στο σχήμα των τριών γκαρντ. Το τάισμα του Λεσόρ, η πίεση στην μπάλα, και φυσικά ο Ναν που όταν ο ΠΑΟ κονταίνει γίνεται απόλυτος πρωταγωνιστής, έχουν ως αποτέλεσμα μια απόλυτη επιθετική μεταμόρφωση: ο ΠΑΟ βάζει στο τρίτο δεκάλεπτο όσους πόντους έβαλε στο πρώτο ημίχρονο! Οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε λυγίσει αν είχε δεχτεί 33 πόντους σε ένα δεκάλεπτο, αλλά ο Ολυμπιακός αντέχει γιατί βάζει 30 συνεχίζοντας στο καλό του επιθετικό τέμπο. Η άμυνα δεν λειτουργεί αλλά η επίθεση παίζει «μπάσκετ Μπαρτζώκα» κι αυτό το καταλαβαίνεις πάντα όταν βλέπεις τις ασίστ του Γουόκαπ (που ποστάρει πολύ τον Σλούκα) και τα «κοψίματα» του Βεζένκοφ που χωρίς να βάλει ούτε ένα τρίποντο φτάνει τους 20 πόντους. Τα κοψίματα αυτά τα βλέπει κι ο Αταμάν που φοβάται πως από αυτά θα χάσει το ματς κι αφήνει κατά μέρους το σχήμα με τα τρία γκαρντ και γιατί ο Μπράουν (που έχει χαθεί στο πρώτο ημίχρονο) κι ο Γκραντ (που κουράζεται καθώς χρειάζεται να μαρκάρει τέσσερις διαφορετικούς (!) παίκτες δεν είναι επιθετικά αποδοτικοί. Ετσι θα προσπαθήσει να πάρει το ματς με μια πεντάδα ορθόδοξη – με Ναν, Σλούκα στην περιφέρεια, Οσμάν, Χουάντσο που πρέπει να περιορίσουν την κίνηση του Βεζένκοφ στην ρακέτα (και το κάνουν) και τον Μίτογλου που πρέπει να τιμωρήσει τις αλλαγές με τα μακρινά του σουτ. Όλα αυτά λειτουργούν αρκετά κι ο ΠΑΟ με βολές του Σλούκα περνά μπροστά για πρώτη φορά (83-82) τρισίμισι λεπτά πριν το τέλος.

Ο Ολυμπιακός μοιάζει να υποφέρει από μικρές φθορές: Πίτερς και Γκος φτάνουν τα τέσσερα φάουλ, το τρίποντο μοιάζει πιο δύσκολο, ο Μιλουτίνοφ έχει κομμάτι κουραστεί, ο Γουόκαπ εξακολουθεί να μην σουτάρει κι ο ηρωϊκός ΜακΚίσικ που για πρώτη φορά παίζει πολλή ώρα με τον Φορνιέ στην ίδια πεντάδα δεν θα φτάσει αυτή τη βραδιά στους 15 πόντους. Ο ΠΑΟ έχει κάνει την προσπέραση, ο Βεζένκοφ έχει μπλέξει με τον Οσμάν, ο Ολυμπιακός μοιάζει δεδομένο πως μετά από ότι συνέβη με την Μπάγερν και την Εφές θα δεχτεί και στο ΟΑΚΑ 50 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο. Όλα μοιάζουν σκηνές από ένα έργο που έχουμε ξαναδεί. Αλλά υπάρχει αυτή τη φορά ένας γεννημένος πρωταγωνιστής: ο Εβάν Φουρνιέ.

Και τελικά Φουρνιέ

Η καλύτερη στιγμή του Μπαρτζώκα (από τις πολλές που έχει στο ΟΑΚΑ χθες) είναι η δήλωσή του στον Χρήστο Καούρη στο τέλος του ματς ότι καταλαβαίνει την αξία του παίκτης που ξέρει να «κλείνει» τα ματς κι ότι όταν υπάρχει αυτός ο παίκτης στο παρκέ όλα απλοποιούνται: για τον Ολυμπιακό αυτή η παραδοχή είναι μελωδία. Φυσικά έρχεται μετά το σόλο του Φουρνιέ στο τέλος που στον Ολυμπιακό είχαν να χαρούν χρόνια. Ο Φουρνιέ δεν είναι Αμερικάνος κι ας έχει έρθει από το ΝΒΑ: είναι Γάλλος, δηλαδή Ευρωπαίος, δηλαδή κάποιος που ξέρει καλά ότι κάποια ματς μετράνε πιο πολύ από τα άλλα. Είναι καλός σε όλο το ματς και αν το σχήμα του ΠΑΟ με τα τρία γκαρντ δεν έμεινε πολύ στο παρκέ ένας λόγος είναι και η άμυνα του. Εχει παίξει πιο πολύ στο 3 από τα προηγούμενα ματς και η συνύπαρξή του με Γουόκαπ, ΜακΚίσικ έχει κάνει τον Ολυμπιακό αρκετά κινητικό στην επίθεση στο διάστημα της πίεσης του ΠΑΟ στο τέταρτο δεκάλεπτο. Αλλά τα όσα κάνει στο τελευταίο τρίλεπτο είναι δικά του και μόνο. Ξαναβάζει με τρίποντο τον Ολυμπιακό μπροστά στο 2,50’’ πριν το τέλος, τον διατηρεί με ένα προσωπικό καλάθι στο 2,10’’ και σκοτώνει τις ελπίδες του ΠΑΟ με ένα τρίποντο ανθολογίας σε άμυνα του Οσμαν για ένα +7 που μετατρέπει το τελευταίο λεπτό σε απλή διαδικασία. Όλα αυτά με σκυλίσια άμυνα στον Ναν, και με ένα παραλίγο λάθος που παραδόξως έκανε κι αυτό καλό στον Ολυμπιακό αφού τον βοήθησε να ροκανίσει τα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Φουρνιέ κάνει αυτό για το οποίο αποκτήθηκε την στιγμή που ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται. Κι ενώ ακόμα δεν είναι ούτε στο 70% αυτού που μπορεί να δώσει.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε, άντεξε και κέρδισε. Ο ΠΑΟ σηκώθηκε από το καναβάτσο, έφτασε ένα βήμα από το να κερδίσει στα σημεία, έχασε στις λεπτομέρειες αλλά κατάλαβε πως ο αντίπαλός του έχει πλέον όπλα που πέρυσι δεν είχε. Το επόμενο μεταξύ τους ματς θα έχει ακόμα περισσότερη ένταση. Μπορεί οι δυο να παίξουν, 15 λέει, παιγνίδια. Λίγα μου μοιάζουν, θέλω περισσότερα…