Το ντέρμπι των Δικεφάλων ήταν ένα χορταστικό ματς – σίγουρα το πιο θεαματικό ντέρμπι που είδαμε φέτος. Μόνο που στην πραγματικότητα το έχασαν και οι δυο: το τελικό 2-2 βοήθησε τον Ολυμπιακό να ξεφύγει κι άλλο στη βαθμολογία. Η ΑΕΚ είναι στο -11 και ο ΠΑΟΚ στο -12: κάνει παγωνιά. Και τον ΠΑΟΚ ο Ολυμπιακός τον περιμένει στο Καραϊσκάκη την Τετάρτη.

Μπορεί να μιλήσει κανείς για πολλές από τις αρετές που μας έδειξαν ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ στη μεταξύ τους αναμέτρηση στην Τούμπα: είδαμε ωραίες προσωπικές ενέργειες, καλές στρατηγικές επιλογές (κυρίως από το Μανόλο Χιμένεθ) και αρκετά στοχευμένο παιγνίδι. Αλλά αν κανείς από τους δυο δεν κέρδισε, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι και οι δυο έδειξαν ξανά μεγάλες αδυναμίες. Δομικές αδυναμίες, δηλαδή αδυναμίες που έχουν να κάνουν και με διοικητικές επιλογές, που έχουν πλέον φανερές αγωνιστικές επιπτώσεις.

Για να μην χάσει

Ο Χιμένεθ έκανε πολλά και ζηλευτά στην Τούμπα. Επαιξε με τον Λιβάγια «ψευτοφόρ» για να χωρέσει στην ενδεκάδα και το Μάνταλο και τους τρεις κόφτες (Σιμόες, Σακόφ, Γαλανόπουλο). Δεν έστειλε το Μάνταλο στο πλάι, αλλά ζήτησε από τον Γαλανόπουλο να το κάνει αυτό και να «ταπώσει» την πλάγια γραμμή, δίνοντας τη δυνατότητα στην ΑΕΚ, στη  φάση της άμυνας, να παίξει κάτι σαν 4-5-1. Πίεσε με τον Γκαρσία τον ΠΑΟΚ στην πλευρά που πόναγε δηλαδή στην αριστερή – εκεί ο Λιβάι Γκαρσία έκανε πάρτι με τον Περέιρα στην αρχή και με τον Ροντρίγκο στη συνέχεια. Όμως η ΑΕΚ, μολονότι προηγήθηκε δυο φορές, δεν κέρδισε. Ξανά σε ένα ανταγωνιστικό ματς φάνηκαν οι αδυναμίες των αμυντικών της: τα δυο γκολ που δέχεται είναι προσφορά της άμυνας. Το πρώτο το δέχεται  από μια στημένη φάση (κινδυνεύει και πανικοβάλλεται στις πιο πολλές). Το δεύτερο προκύπτει από ένα έμμεσο που ο ΠΑΟΚ κερδίζει όταν ο Λάτσι πιεσμένος αντιδρά άσχημα γυρνώντας τη μπάλα στον τερματοφύλακα Αθανασιάδη που κακώς την μπλοκάρει.

Οι αδυναμίες της άμυνας υποχρεώνουν τον Χιμένεθ να σκέφτεται διαρκώς πως θα τις καλύψει: αυτό και όχι το πως η ΑΕΚ θα σκοράρει, είναι η βασική προτεραιότητα του Ισπανού. Ενώ κάθε φορά που η ΑΕΚ πλησιάζει την περιοχή του ΠΑΟΚ δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις, ο Χιμένεθ είναι διαρκώς υποχρεωμένος να σκέφτεται τι θα γίνει αν ο ΠΑΟΚ βρει λίγο χώρο: όταν η άμυνα της ΑΕΚ ανεβαίνει, αρκεί ένα απλό γέμισμα για να τρομάξει. Η ΑΕΚ βρίσκει δυο γκολ από παίκτες που μπήκαν να κάνουν κυρίως ανασταλτική δουλειά ( ο Σακόφ και ο Γαλανόπουλος σκοράρουν στις μοναδικές φάσεις που βρέθηκαν σε θέση βολής) κι αυτό δείχνει ότι είναι καλά προετοιμασμένη για το ματς. Αλλά δεν μπορεί να αμυνθεί σωστά, μολονότι η πίεση του ΠΑΟΚ στηρίζεται πιο πολύ σε ατομικές ενέργειες παρά σε οργανωμένες προσπάθειες.  Έτσι ο Χιμένεθ επιστρατεύει ακόμα και τον Σιμάνσκι στο 70΄(αντί του Μάνταλου) για να κάνει τους κόφτες τέσσερις κι ενώ ο ΠΑΟΚ έχει ισοφαρίσει: δεν τον κατηγορώ προσπαθώ να κάνω κατανοητή τη δυσκολία της δουλειάς του, όπως έκανα και τον καιρό του Καρέρα – οι δυο αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, απλά ο Ιταλός έπαιζε πιο πολύ για να κερδίσει ενώ ο Μανόλο παίζει πρώτα και πάνω από όλα για να μην χάσει. Και γιατί ξέρει πως στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε τις ήττες. Χθες δεν έχασε, αλλά αμφιβάλω αν μπορεί να δηλώσει και ευχαριστημένος.   

Είναι να απορείς

Ο Γκαρσία δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ προπονητής: για την ώρα μοιάζει να είναι ένας καλός εμψυχωτής, που αγαπάει το επιθετικό παιγνίδι, αλλά η παρεμβατικότητα του είναι ελάχιστη. Η προετοιμασία του ματς είναι φανερά ελλιπέστατη: ο Γκαρσία μοιάζει να πιστεύει πως ο ΠΑΟΚ αρκεί να σκοράρει (με όποιο τρόπο) για να κερδίσει, αλλά μολονότι η ομάδα του γκολ βάζει δυο (με τους παίκτες που το ματς το καταλαβαίνουν, δηλαδή τον Κρέσπο και τον Βιερίνια) μένει με μια ισοπαλία με γεύση ήττας.  

Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με την ΑΕΚ, που είναι αρκετά διαβασμένη, ο ΠΑΟΚ ψάχνεται. Ο Περέιρα ακάλυπτος υποφέρει και είναι να απορείς πως ο Γκαρσία δεν σκέφτηκε ότι χρειάζεται κάλυψη με αντίπαλο τον Λιβάι. Ο Σβαπ και ο Ελ Καντουρί έχουν πάντα δυο παίκτες πάνω τους. Οι μόνοι που μπορεί να κινηθούν όπως θέλουν είναι ο Τζόλης και ο Ζίφκοβιτς, αλλά ποιος να τους δώσει τη μπάλα; Ο ΠΑΟΚ μοιάζει με το μυαλό αλλού: σίγουρα αυτό είναι στο ματς με τον Ολυμπιακό που ακολουθεί. Είχε εμφανίσει, όχι τυχαία, ανάλογες αμυντικές αμνησίες και στο Περιστέρι – πάλι περιμένοντας τον Ολυμπιακό. Καταλαβαίνεις ότι στον ΠΑΟΚ πιστεύουν πως την ΑΕΚ εύκολα ή δύσκολα θα την κερδίσουν και δεν έχουν κανένα σχεδόν σχέδιο να την αντιμετωπίσουν, πέρα από τις πρωτοβουλίες του Ζίφκοβιτς και του Τζόλη. Στο πρώτο ημίχρονο υποφέρουν, στο δεύτερο ξεκινάνε χειρότερα!

Οι εφήμερες χαρές

Ο Γκαρσία, αφού βγάλει στο ημίχρονο τον πανικόβλητο Περέιρα, παρεμβαίνει στο ματς αργά – πολύ αργά. Ενώ θέλει να κερδίσει θυμάται τον Ντούγκλας Αουγκούστο (για να απαντήσει στο Χιμένεθ που παίζει με τέσσερις κόφτες) αλλά έτσι βοηθά την ΑΕΚ που γλυτώνει από ένα πονοκέφαλο. Κρατά τον Κρέσπο τραυματία για πάνω από δέκα λεπτά, πιο πολύ μιλά με τους συνεργάτες του παρά βοηθάει και η μόνη του αλλαγή στη επίθεση είναι ο Σβιντέρσκι αντί του Κρμέντσικ: ένα φορ για ένα φορ.

Με τον Ολυμπιακό είχε προετοιμάσει το ματς πολύ καλύτερα και στο Καραϊσκάκη την Τετάρτη ο ΠΑΟΚ θα είναι πάλι μαχητικός, δυνατός και συγκεντρωμένος: θα μου κάνει εντύπωση να μην είναι. Αλλά δεν είναι δυνατόν να θες να κάνεις πρωταθλητισμό περιμένοντας τον Ολυμπιακό για να δώσεις χαρές στον κόσμο σου. Αυτό δεν είναι πρωταθλητισμός – είναι ένα είδος αντιμετώπισης του πρωταθλήματος που ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω. Θυμίζει τον ΠΑΟΚ του ‘80 και του ‘90 που η χρονιά του άρχιζε και τελείωνε όταν κρατούσε το σερί από νίκες με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα. Δεν φταίει ο Γκαρσία, γιατί πούλησαν τον Γιαννούλη χωρίς να βρουν (ακόμα) αντικαταστάτη, ούτε φταίει για το ότι ο ΠΑΟΚ στρατολογεί εξτρέμ, ενώ έχει ξεμείνει από χαφ. Αλλά μόνο εμψυχώνοντας δεν κάνεις πρωταθλητισμό: το πολύ πολύ να σου τύχει καμιά χαρά εφήμερη.

Τους κοιτάζει από ψηλά

Η μεγάλη εικόνα λέει ότι ΑΕΚ είναι φέτος χωρίς νίκη στα ματς με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΠΑΟ. Πέρυσι στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος με αυτούς νίκη έκανε μια: κέρδισε τον ΠΑΟ στο μόνο ματς που δεν δέχτηκε γκολ. Ο ΠΑΟΚ έχει κερδίσει φέτος μόνο τον ΠΑΟ: πέρυσι στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος είχε κερδίσει μόνο την ΑΕΚ. Τα ματς είναι πολλά για να θεωρούνται αυτά τα αποτελέσματα συμπτώσεις. Αν δεν έχουν το κουράγιο να δουν ότι χρειάζονται μια ολική μεταμόρφωση, η μόνη τους ελπίδα να είναι μελλοντικά ανταγωνιστικοί είναι η κατάρρευση του Ολυμπιακού που δεν μοιάζει αρκετά πιθανή.

Ο Ολυμπιακός είχε παίξει νωρίς και είχε κάνει στο Περιστέρι κόντρα στον πάντα δυσκολοκατάβλητο Ατρόμητο την πιο εύκολη νίκη του εκεί τα τελευταία πέντε χρόνια: του έλειψε μόνο ένα δεύτερο γκολ που θα μετέτρεπε τη δυσκολία σε απλή διαδικασία. Η αγωνιστική ήταν η σύνθεση του πρωταθλήματος: ο Ολυμπιακός κερδίζει και οι άλλοι τον κοιτάζουν. Και δεν μπορούν να κερδίσουν, έστω κι αν χθες δεν τους έλειψε ούτε το πάθος, ούτε η θέληση. Ο Ολυμπιακός κινδυνεύει από την χαλαρότητα που προκαλεί η διαφορά του στη βαθμολογία κι από τον κακό του εαυτό που συχνά εμφανίζεται. Στην πραγματικότητα στο πρωτάθλημα τρέχει μόνος.