Δεν ξέρω γιατί αλλά στο μυαλό μου έχω συνδέσει πολύ την περιπέτεια που ζούμε με τον προπονητή της Λίβερπουλ Γιούργκεν Κλοπ. Ισως αυτό να συμβαίνει για καθαρά ποδοσφαιρικούς λόγους. Αν αύριο σταματούσε για πάντα το ποδόσφαιρο, το τελευταίο αληθινά μεγάλο ματς της ιστορίας του θα ήταν το Λίβερπουλ – Ατλέτικο 2-3, ο αποκλεισμός – έκπληξη της πρωταθλήτριας Ευρώπης του Κλοπ από την συνέχεια του Τσάμπιονς λιγκ. Ισως πάλι τον Γερμανό να τον παρακολουθώ με συμπάθεια γιατί κινδυνεύει, αν ακυρωθεί το αγγλικό πρωτάθλημα και δεν το κερδίσει η Λίβερπουλ, ο ίδιος να χάσει την ευκαιρία να πανηγυρίσει το μεγαλύτερο κατόρθωμά του. Όπως και να έχει από την αρχή της περιπέτειας που ζούμε ο Κλοπ είναι ο άνθρωπος του ποδοσφαίρου, του οποίου οι δηλώσεις μου τραβάνε την προσοχή.

Ενώ έμπαιναν στις εντατικές

Λίγες εβδομάδες πριν ο Κλοπ στην ερώτηση αν πιστεύει πως θα υπάρξουν προβλήματα από την επιδημία του κορονοϊού είχε δώσει μια απάντηση που είχε αρέσει πολύ σε όλους: είχε πει ότι πρέπει να ακούμε τους ειδικούς και μόνο. Πρόσφατα είπε κι άλλα ωραία. Μιλώντας πριν μέρες στο επίσημο site της Λίβερπουλ ο Κλοπ απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι ένας άνθρωπος με τεράστιες ευαισθησίες – δεν δίστασε μάλιστα να αποκαλύψει ότι συγκινήθηκε όταν είδε το βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμους με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που τραγουδούσαν τον ύμνο της Λίβερπουλ, το γνωστό μας «You’ll never walk alone», προς υποστήριξη κάποιων συναδέρφων τους, που έπρεπε να φροντίσουν βαριά χτυπημένους από τον ιό αρρώστους που έμπαιναν στις εντατικές.    

«Έχουν περάσει δύο εβδομάδες, μα αισθάνομαι σαν να έχουν περάσει χρόνια από το βράδυ που αγωνιστήκαμε με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Θυμάμαι ότι τότε γνωρίζαμε όλοι σχεδόν τα πάντα για τον ιό που εξαπλωνόταν σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά εμείς στην Αγγλία ήμασταν τότε μέσα σε ένα τούνελ - στο δικό μας τούνελ. Τώρα ανησυχούμε για το πώς θα είναι ο κόσμος όταν βγούμε από αυτό» είπε ο Γερμανός και πρόσθεσε: «Ο μοναδικός τρόπος για να επιστρέψουμε να μιλάμε για ποδόσφαιρο το ταχύτερο δυνατό, γιατί νομίζω ότι αυτό θέλει πραγματικά ο κόσμος, είναι να είμαστε πειθαρχημένοι. Οσο περισσότερο πειθαρχημένοι είμαστε, τόσο γρηγορότερα θα πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Αλλά δεν χρειάζεται βιασύνη: θα πρέπει να το κάνουμε σιγά σιγά και βήμα βήμα» είπε.

Και συνέχισε: «Μου έστειλαν και εμένα το βίντεο με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές στο νοσοκομείο, το βίντεο με όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται έξω από την μονάδα ειδικής θεραπείας και τραγουδάνε το «You’ll never walk alone». Ομολογώ ότι άρχισα αμέσως να κλαίω! Θεωρώ ότι είναι μεγαλειώδες αυτό που κάνουν οι γιατροί αυτό τον καιρό, ότι είναι αδύνατο να το περιγράψει κάνεις. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν απλά τη δουλειά τους, αλλά καταθέτουν όλες τις δυνάμεις τους για να νικήσουν αυτή την καταραμένη ασθένεια. Ομολογώ ότι ψάχνω να βρω τρόπο να δείξω το πόσο πολύ τους θαυμάζω - ίσως δεν έχω ποτέ θαυμάσει ανθρώπους περισσότερο. Από την άλλη σκέφτομαι ότι είναι άνθρωποι συνηθισμένοι να βοηθούν τους άλλους και ότι για αυτούς είναι απλό να εκθέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο αρκεί να βοηθήσουν όποιον αισθάνεται άσχημα».

Μήνυμα αισιοδοξίας, αλλά…

Ο Κλοπ έκλεισε την συνέντευξη του με ένα μήνυμα αισιοδοξίας: «Είμαι βέβαιος ότι στο κοντινό μέλλον θα ρθει η στιγμή που θα κοιτάζουμε πίσω μας και θα βλέπουμε όλα όσα περνάμε τώρα απλά σαν μία σειρά από κακές στιγμές. Ελπίζω μάλιστα μετά από 10, 20, 30 40 χρόνια να θυμόμαστε αυτά που τώρα περνάμε ως τη στιγμή που ο κόσμος άλλαξε, ως τη στιγμή που μάθαμε να δείχνουμε στους άλλους την αλληλεγγύη μας, την αγάπη μας και την ανθρωπιά μας». Δεν μπορείς παρά να πεις ότι έχει δίκιο. Αλλά και ότι όλα αυτά άργησε κι αυτός, όπως και πολλοί άλλοι, να τα πει.

Ο Κλοπ δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Σίγουρα δεν είναι η περίπτωση του τρελού που ζει μόνο για το ποδόσφαιρο, που έχει το μυαλό του κολλημένο στη μπάλα, που δεν καταλαβαίνει όπως πολλοί άλλοι ότι έξω από το χώρο της δουλειάς του υπάρχει ένας κόσμος σκληρός και δύσκολος. Ο Γερμανός είναι και ευαίσθητος και προβληματισμένος και πολιτικά ενεργός. Κι όμως παραμονές του ματς της Λίβερπουλ με την Ατλέτικο δεν εξέφρασε καμιά ένσταση για ένα ματς που αποδείχτηκε βιολογική βόμβα. Όπως και ο ίδιος λέει τότε στην Αγγλία (και παντού) όλοι γνώριζαν για τον ιό κι όλοι ήξεραν πόσο επικίνδυνος είναι: κι όμως το ματς Λίβερρπουλ – Ατλέτικο έγινε κανονικά με κόσμο χωρίς ούτε καν ο Κλοπ, που έχει το θάρρος της γνώμης του να εκφράσει κάποιου είδους ένσταση. Δεν μπορούσε φυσικά ο Γερμανός να αποφασίσει την αναβολή του ή την διεξαγωγή του χωρίς θεατές – μπορούσε όμως κι αυτός και οι παίκτες του να επισημάνουν τον κίνδυνο. Αν  δεν τον έκανε ούτε αυτός, ούτε κάποιος άλλος από την ομάδα δεν ήταν γιατί δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει, ούτε γιατί ήταν εφησυχασμένοι εντός του τούνελ, όπως ισχυρίζεται, αλλά γιατί απλά κανείς δεν είχε το κουράγιο να ζητήσει τότε να σταματήσει έστω για λίγο το σόου.

Η σιωπή τότε του κατά τα άλλα ευαίσθητου Κλοπ, ήταν ανάλογη με την επιθυμία όλων όσων ήθελαν εκείνες τις μέρες να γίνουν κανονικά και με κόσμο τα ματς – απλά αν στέκομαι στον Κλοπ είναι γιατί περίμενα αυτός ειδικά να πει τότε κάτι περισσότερο. Αν είχε προειδοποιήσει, αν είχε εκφράσει αντιρρήσεις, αν είχε πει ότι οι ειδικοί χτυπάνε συναγερμούς, ίσως να είχαν προβληματιστεί και όσοι θα πρεπε να το κάνουν - οι αρχές πρώτα. Αλλά κι ο Κλοπ δεν τόλμησε να πει τίποτα σκεπτόμενος τους οπαδούς και τα θέλω τους, την πρόκριση που θα ήταν πιο εύκολη στο γεμάτο Ανφιλντ, το πανηγύρι μιας ακόμα επιτυχίας. Δεν ήταν στο τούνελ – στον κόσμο του ήταν. Όπως περίπου όλοι μας.  

Η διαφορά των κόσμων

Η Ευρώπη πληρώνει με χιλιάδες θύματα και την σιωπή όσων μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή μιλώντας: κάποιοι διάλεξαν να μείνουν σιωπηλοί, αντί έγκαιρα να φωνάξουν. Κι αυτή είναι εν τέλει η διαφορά του κόσμου του Κλοπ, του δικού μας δηλαδή κόσμου, με τον κόσμο των γιατρών. Αυτοί όντως μπορεί να τραγουδούν το «You’ll never walk alone»: στα χείλι τους το τραγούδι βρίσκει το πραγματικό του μήνυμα. Αυτοί όταν το τραγουδούν εμψυχώνουν συναδέρφους και ασθενείς θυμίζοντας τους ότι δεν είναι μαζί τους. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους δεν είναι παρά μια μουσική υπόκρουση στο σόου όσων δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι μερικές φορές το σόου πρέπει να σταματά.