Ο Μίλτος Τεντόγλου κέρδισε χθες για δεύτερη φορά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Το κέρδισε φτάνοντας στα 8,22μ αλλά και γιατί το δεύτερό καλύτερό του άλμα ήταν στα 8,19μ. Το κέρδισε πανηγυρίζοντάς το περίπου με το ζόρι! Θυμίζω ότι μιλάμε για ένα χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα – κάτι που δεν υπάρχει αθλητής που να μην ονειρεύεται. Αλλά θυμίζω κι ότι μιλάμε πάντα για τον Μίλτο Τεντόγλου.   

Το κάδρο που είχε ολοκληρωθεί

Θα πρέπει να ομολογήσω ότι με τις περιπτώσεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Στέφανου Τσιτσιπά για μένα το άλμπουμ των μεγάλων του ελληνικού αθλητισμού είχε ολοκληρωθεί. Σπουδαίους αθλητές θα βγάζουμε πάντα, αφού είμαστε μια χώρα που και κρατικά χρήματα ξοδεύει για τον αθλητισμό της και οι υποδομές (με όλα τα προβλήματα…) δεν της λείπουν. Αλλά ο Αντετοκούνμπο και ο Τσιτσιπας μου έμοιαζαν δύο περιπτώσεις που έλειπαν από το κάδρο και το ολοκλήρωσαν.

Ο πρώτος έγινε πρωταθλητής και MVP στο NBA ξεκινώντας να παίζει μπάσκετ στην Ελλάδα - ασύλληπτο γεγονός και να το σκεφτείς, αλλά και πιστοποίηση της παράδοσης που έχει χτίσει η Ελλάδα στο μπάσκετ τα τελευταία χρόνια.  Το ό,τι ένας Ελληνας, όπως ο Τσιτιπάς, θα έπαιζε τελικούς Γκραν σλαμ και θα έμπαινε στην πεντάδα των καλύτερων του κόσμου στο τένις - το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να αγνοεί - δεν περίμενα ποτέ ότι θα το ζούσα. Με αυτούς τους δύο πίστευα ότι ως χώρα στον αθλητισμό τα είδαμε όλα. Δεν υπερβάλλω. Έχουμε δει έναν ολυμπιονίκη σταρ στο άθλημα του, όπως ήταν ο Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών. Έχουμε δει τον ανθεκτικότερο στις δυσκολίες Έλληνα ολυμπιονίκη και πρωταθλητή δηλαδή τον Λευτέρη Πετρούνια. Έχουμε δει την μεγαλύτερη και συνεπέστερη Ελληνίδα πρωταθλήτρια στον στίβο, δηλαδή την Κατερίνα Στεφανίδη. Αλλά ο για δεύτερη φορά χθες παγκόσμιος πρωταθλητής κλειστού στίβου στο μήκος Μίλτος Τεντόγλου είναι κάποιος που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ. Για τις επιτυχίες, την σταθερότητα αλλά και για κάτι που κανείς άλλος ποτέ δεν πέτυχε: για τον τρόπο που έχει καταφέρει να μας βάζει να σκεφτόμαστε όπως αυτός, σαν να τον ξέρουμε χρόνια. Σαν να είναι ένα παιδί δικό μας - συμμαθητής μας, συμφοιτητής μας, «σειρά μας» στο στρατό, κολλητός μας. Ο Μίλτος μας. Που ξέρουμε και πως θα πάρει μετάλλιο. Αλλά και τι ακριβώς θα μας πει.

Είναι αλήθεια ότι ο αθλητισμός και πολύ περισσότερο ο πρωταθλητισμός είναι διαδικασίες εξελικτικές. Σήμερα η προπόνηση είναι καλύτερη από ποτέ. Οι εγκαταστάσεις (με όλα τους τα προβλήματα…) ανώτερες από την 30 - 40 χρόνια πριν. Η υποστήριξη από προπονητές είναι ιδανική, όπως και οι κάθε λογιών βοήθειες από ειδικούς. Είναι λογικό οι πρωταθλητές να είναι καλύτεροι από τους προκατόχους τους. Αλλά όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό η λογική δεν βοηθά πάντα στην ανάγνωση της ιστορίας. Ισα ίσα. Πολλά που έχουν συμβεί δεν θα ξαναγίνουν, ενώ λογικά θα έπρεπε.

Αυτός είναι πάντα εκεί

Μπορεί το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων να ανεβαίνει και τα παιδιά τους να γυμνάζονται από μικρά με σκοπό να γίνουν και πρωταθλητές, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα ξαναδούμε σύντομα έναν παίκτη που έμαθε μπάσκετ στην Ελλάδα να γίνεται MVP του NBA. Ο λόγος είναι απλός: ό,τι γίνεται καλύτερα στην Ελλάδα γίνεται και σχεδόν παντού στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο τουλάχιστον. Το ταλέντο δε, παραμένει εξαιρετικά σπάνιο αλλά ταυτόχρονα δεν αρκεί για να κάνεις καριέρα, όπως παλιότερα. Κανείς Ελληνας ποδοσφαιριστής πχ δεν θα δημιουργήσει ποτέ το δέος που δημιουργούσε ο Βασίλης Χατζηπαναγής σε όσους τον είδαμε με μια μπάλα στα πόδια. Ο Νίκος Αναστόπουλος έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο εδώ και τριάντα χρόνια και όμως παραμένει πρώτος σκόρερ της Εθνικής Ελλάδος κι ας μην υπήρχαν στον καιρό του τα UEFA Nations League και τα πολλά φιλικά. Αν η εξέλιξη στα σπορ ήταν αυτόματη, θα είχαμε δει τουλάχιστον δύο μπασκετμπολίστες σαν το Νίκο Γκάλη από τότε που αυτός σταμάτησε. Αν αρκούσαν οι επιτυχίες σε ένα σπορ για να βγάζουμε ολυμπιονίκες θα είχαμε ακόμα πολλούς στην άρση βαρών. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι καμιά απολύτως διαδικασία δεν θα μπορούσε να μας δώσει τον Τεντόγλου: ούτε καν το καλύτερο προπονητικό πρόγραμμα. Ο Γιώργος Πομάσκι έχει κάνει καταπληκτικά πράγματα όμως αμφιβάλλω αν και ο ίδιος μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα ήταν ο προπονητής του καλύτερου αθλητή στο μήκος στην εποχή μας.

Ολο αυτό που λέγεται καριέρα του Τεντόγλου είναι κάτι αδιανόητο. Ούτε να το σχεδιάσεις ως χώρα  μπορείς, αλλά ούτε και θα μπορούσες να το περιμένεις ως φίλαθλος. Δεν μιλάμε για δυο τρεις επιτυχίες: ο Τεντόγλου σε λίγο θα έχει κερδίσει μετάλλια στο μήκος σε όλους τους μεγάλους διεθνείς αγώνες δυο φορές τουλάχιστον. Από το 2018 έχει ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα χρυσό κι ένα ασημένιο στο παγκόσμιο ανοικτού στίβου, δυο χρυσά σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ανοιχτού και δυο σε κλειστού στίβου και πλέον δυο χρυσά σε παγκόσμιο κλειστού στίβου. Αν ρίξετε μια ματιά στα ονόματα των υπόλοιπων που σε αυτές τις διοργανώσεις έχουν ανεβεί στο βάθρο ελάχιστοι είναι ίδιοι! Από το 2028 και μετά ψάχνουμε απλά τους δεύτερους και τους τρίτους. Αυτός είναι πάντα εκεί.   

Τι μας έχει μάθει να σκεφτόμαστε

Όλο αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο σπάνιο (και γι’ αυτό συναρπαστικό) χάρης την προσωπικότητα του Τεντογλου που είναι κάτι εντελώς πέρα από τα συνηθισμένα και ως άνθρωπος. Ο τρόπος που για παράδειγμα πιέζει δημόσια τον εαυτό του είναι κάτι χωρίς προηγούμενο. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι των πρωταθλητών, είναι λογικό όταν κερδίζουν ένα μετάλλιο χωρίς να πιάσουν την καλύτερη απόδοση και επίδοση να στέκονται στην νίκη και να σου εξηγούν την δυσκολία της. Ο Τεντόγλου χθες κέρδισε για δεύτερη φορά το χρυσό στο παγκόσμιο κλειστού στίβου και δήλωσε ότι η επίδοση του ήταν μικρή και ότι δεν εύχεται ούτε στον χειρότερο εχθρό του να πάρει μέρος σε ένα τελικό που γίνεται νωρίς το πρωί! Το αληθινά εντυπωσιακό όμως, πέρα από την μετριοπάθεια της δήλωσης, είναι ότι ακριβώς τα ίδια πράγματα περιμέναμε λίγο πολύ όλοι να ακούσουμε! Οτι ο Μίλτος δεν θα ήταν ευχαριστημένος από τον εαυτό του το σκεφτήκαμε παρά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου διότι έτσι μας έχει μάθει να σκεφτόμαστε.

Αυτό που μπορούσαμε

Μόνο ένας πολύ μεγάλος αθλητής μπορεί να κάνει μια χώρα να σκέφτεται όπως αυτός. Σε χώρες όπως η δική μας αυτό είναι αληθινά δύσκολο και απόδειξη είναι ότι όσο μεγάλοι και να είναι οι αθλητές μας ποτέ δεν ξέραμε τι θα λέγανε την στιγμή της επιτυχίας γιατί ποτέ δεν είχαμε μάθει σκεφτόμαστε όπως αυτοί. Τα χάσαμε κάποτε όταν η Πατουλίδου είπε το «για την Ελλάδα ρε γαμώτο». Συγκινηθήκαμε όταν ακούσαμε τον Πετρούνια να διηγείται τις περιπέτειες του στα χειρουργεία. Μας σηκώθηκε η τρίχα κάποτε με το δάκρυ του Γιαννιώτη. Μάθαμε να λέμε «κάτσε κάτω απ’τη μπάρα» όταν ο Πύρρος σήκωνε τα κιλά των ρεκόρ χωρίς κατά βάση να ξέρουμε τι σημαίνει. Απορήσαμε όταν ο Αντετοκούνμπο είπε ότι δεν υπάρχει ήττα και χαμογελάσαμε όταν ο Γκάλης είπε ότι αυτή η νίκη είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη. Χειροκροτούσαμε πάντα όλους αυτούς τους μεγάλους αθλητές περιμένοντας τη στιγμή το θρίαμβο τους να ακούσουμε τι θα πουν μερικές φορές και για τη χώρα και για εμάς που τους αγαπάμε. Και μετά ήρθε ο Μίλτος Τεντογλου που νομίζουμε ότι είναι το παιδί της διπλανής πόρτας ενώ είναι ένας απ’ τους σπανιότερος και μεγαλύτερος σύγχρονος αθλητές όχι στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο. Και που όμως έχει το χάρισμα να μας κάνει να αισθανόμαστε όπως αυτός: παγκόσμιοι πρωταθλητές και την ίδια στιγμή έτοιμοι να τα βάλουμε με τον εαυτό μας γι’ αυτό το κάτι παραπάνω που μπορούσαμε και δεν έγινε.

Μας έχει κάνει ακόλουθους

Ο Τεντόγλου μας μαγεύει σε σημείο που μας οδηγεί στο να «ψήσουμε» τον εαυτό μας ότι μας αξίζει, ότι είναι ένα είδος άξιου πρεσβευτή της χώρας, γιατί όπως κι αυτή είναι αξιοζήλευτος από τους υπόλοιπους παραμένοντας ένας από ματς: κούνια που μας κούναγε! Ο Μίλτος Τεντογλου είναι μοναδικός. Δεν έχει καμία σχέση με κανένα μας. Είναι σε άλλη διάσταση. Είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας αθλητής όλων των εποχών όποια κι αν είναι η πορεία του από δω και πέρα. Είναι πρωταθλητής σε ένα σπορ μαζικό με χιλιάδες πρωταθλητές από όλο τον κόσμο. Ναι μάθαμε πως σκέφτεται, πως προσεγγίζει τους αγώνες, πως γουστάρει να κερδίζει. Αλλά δεν είναι δικό μας κατόρθωμα ούτε αυτό. Είναι κατόρθωμα κι αυτό δικό του: αυτός μας κάνει όχι απλούς θαυμαστές του αλλά αληθινούς ακόλουθους. Αυτός μας  μαθαίνει τον τρόπο που σκέπτεται κι αυτό πραγματικά δεν θυμάμαι να έχει συμβεί με κανέναν αθλητή. Όχι Ελληνα. Με κανένα γενικά. Εδώ ο τύπος έχει κάνει ακολουθό του τον Καρλ Λιούις! Εμείς θα του γλυτώναμε;