Σε μια εποχή που ως γνωστόν οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους οι άνθρωποι της διοικούσας Επιτροπής της ΕΠΟ κατάφεραν να δώσουν περιεχόμενο στον όρο «ιστορικός τελικός»: όταν τον χρησιμοποιούμε, θα θυμόμαστε τον χθεσινό τελικό του Βόλου, στον οποίο καταρρίφθηκε κάθε προηγούμενο ρεκόρ κατάντιας, που έχει γνωρίσει το δύστυχο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει πραγματικά κανένα είδος αθλιότητας, που να μην είδαμε αυτό το τελευταίο επταήμερο, στο οποίο ζήσαμε ένα αληθινό εξευτελισμό του οτιδήποτε έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο: ξευτιλίστηκε κάθε έννοια διοργανωτικής αρχής, με την επιλογή ενός παντελώς ακατάλληλου γηπέδου, ξευτιλίστηκε κάθε προϋπόθεση διεξαγωγής αγώνα, διότι τίποτα από όσα έγιναν δεν θύμιζε ποδοσφαιρικό παιγνίδι, ξευτιλίστηκε κάθε ποδοσφαιρικός θεσμός, ξευτιλίστηκε στο τέλος και η ελληνική διαιτησία, αλλά αυτή δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα να εξευτελίζεται. Απομένει και ο εξευτελισμός της δικαιοσύνης, ποινικής και αθλητικής: αλλά ας μη γινόμαστε Κασσάνδρες. Είμαστε, πλέον, όλοι σοφότεροι γιατί είδαμε κάτι σημαντικό: την αισθητική των ανθρώπων που το ποδόσφαιρο το διοικούν. Η μάλλον την έλλειψή της.

Ο,τι ήθελαν όπου ήθελαν  

Όπως κάθε διοργάνωση το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη αισθητικής: το πώς κάτι το κάνεις σχετίζεται με το τι σου αρέσει, πόσο σημαντικό θεωρείς ότι είναι το γεγονός, πως θα ήθελες εσύ πρώτος να γίνονται τα πράγματα. Στο Βόλο δεν διοργανώθηκε απλά ένας τελικός: διοργανώθηκε, μετά από χρόνια, ένας τελικός την ευθύνη του οποίου είχε μια Επιτροπή του Κράτους, που διοικεί το ποδόσφαιρο. Αυτή η Επιτροπή, σε συνεργασία με άλλους φορείς του Κράτους, όπως είναι η αστυνομία, το Υφυπουργείο Αθλητισμού κτλ, θα μας έδειχναν πόσο εύκολο είναι να διοργανώσεις μια γιορτή του ποδοσφαίρου: δική τους ήταν η διοργάνωση, η σκηνοθεσία και η αισθητική. Τον διοργάνωσαν τον τελικό όπου γούσταραν, συνεργάστηκαν με ανθρώπους που ήθελαν, είχαν την ευθύνη της βραδιάς – ακόμα και συμβολικές ενέργειες όπως τα κοινά γεύματα και οι κοινές ανακοινώσεις μέρος του τελετουργικού ήταν. Μόνο που το τελετούργικο προκάλεσε τελικά μόνο αηδία. Ούτε καν θλίψη: η θλίψη είναι συναίσθημα βαρύ και σεβαστό.

Προσεχώς ακόμα χειρότερα

Η αθλιότητα δεν έχει φυσικά μέτρο: θα μπορούσαν να γίνουν πράγματα ακόμα χειρότερα – και θα γίνουν προσεχώς. Για την ώρα σημασία έχει να γίνει κατανοητό ότι αυτό που έγινε, έγινε με τις ευλογίες ενός Κράτους. Για αυτό το λόγο κανείς δεν ζητάει παραιτήσεις, δεν ανακοινώνει εισαγγελικές έρευνες, δεν μοιάζει να ντρέπεται καθόλου για αυτό το χάλι. Δεν υπάρχει χώρα στη γη, που θα είχε γίνει αυτό το ματς με τις παρούσες συνθήκες γιατί δεν υπάρχει πουθενά τόση έλλειψη αισθητικής και τόση λατρεία για το αίσχος. Παντού όπου συμβαίνουν ανάλογες καταστάσεις άνθρωποι παραιτούνται, θεσμικοί φορείς ζητάνε συγνώμη, κρατικοί λειτουργοί παρεμβαίνουν για εξηγήσουν τι έφταιξε. Εδώ έχει πλάκα να μπείτε και να δείτε τις ανακοινώσεις της ΕΠΟ πριν τον τελικό και να διαβάσετε τις δηλώσεις όλων όσων είχαν την ευθύνη του: μπορείς να δεις μέχρι και φωτογραφίες της χαράς (!) του κ. Δρόσου γιατί τραπέζωσε τους ιδιοκτήτες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, με το ύφος του ανθρώπου της χασαποταβέρνας, που χαίρεται γιατί στο μαγαζί του πάνε διάσημοι καλοφαγάδες. Όλα αυτά ενώ το νοσοκομείο του Βόλου είχε γεμίσει τραυματίες, σαν να είμασταν ένα απόγευμα στην Συρία. Η μεγαλύτερη απόδειξη για το ποιο είναι το ποδόσφαιρο που θέλουν είναι αυτές οι φωτογραφίες: και τι πειράζει δηλαδή που οι άλλοι μαχαιρώνονται;      

Το όραμα τους είναι αυτό

Στα δικά μου μάτια πάντα οι ομάδες και οι ιδιοκτήτες τους έχουν την μικρότερη ευθύνη. Τρομοκρατημένοι οι περισσότεροι ιδιοκτήτες από το αληταριό, που φωνάζει το όνομά τους, κάνουν ό,τι μπορούν για να το ικανοποιήσουν: δεν μου κάνε εντύπωση ούτε η αφιέρωση του κυπέλλου από τον Ιβιτς στους οπαδούς που το κέρδισαν (!), ούτε το γεγονός ότι ο Σαββίδης ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές του τελικού (από την ΕΠΟ και το Υφυπουργείο μέχρι το Δήμο Βόλου!) για την υπέροχη διεξαγωγή του αγώνα - οι άνθρωποι τόσο καταλαβαίνουν, αυτό ονειρεύονται και αυτό επιθυμούν. Το μεγάλο πρόβλημα είναι αυτός που τους ελέγχει: ο εξευτελισμός των αρχών είναι και δικός μας εξευτελισμός. Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μέρα που μένουν στη θέση τους αυτοί οι απίθανοι που δημιούργησαν αυτό το χθεσινό ανοσιούργημα, είναι δυστυχώς πρόβλημα δικό μας κι ελπίζω να το καταλάβαμε πια. Ζούμε μια εποχή που με τις ευλογίες του Κράτους που διοικεί το ποδόσφαιρο στήνονται εντός και εκτός γηπέδου σκηνικά αίσχους. Και δεν αποτελεί παρηγοριά, για μένα τουλάχιστον, ο εξευτελισμός του Υφυπουργού Αθλητισμού κ. Βασιλειάδη τον οποίο πραγματικά αυτή την εβδομάδα τον ξεβράκωσαν δημοσίως – αν δεν μπορεί να το διοικήσει το ποδόσφαιρο ας φύγει. Εξηγώντας, όμως, ποιοι πραγματικά το διοικούν και ποιος είναι ο σκοπός τους.

Ένα χωρίς ντροπή Κράτος

Τα χρόνια που προηγήθηκαν διακινήθηκαν, και με ευθύνη διάφορων που δηλώνουν δημοσιογράφοι, διάφορα μοναδικά παραμύθια, όπως π.χ ότι η βία είναι αποτέλεσμα της αδικίας, ότι για όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο φταίει πως αυτό αυτοδιοικείται, ότι για τα πάντα φταίνε τάχα μου εγκληματικές οργανώσεις κτλ. Όπως βλέπουμε ο πρώτος κι ο μεγάλος υπεύθυνος είναι το νταραβεριτζίδικο Κράτος και οι άθλιοι λειτουργοί του, που κουβαλάνε το ραγιαδισμό στο αίμα τους και που θεωρώ δεδομένο πως σήμερα καμαρώνουν και πως από αύριο θα κρύβονται μέχρι να περάσει η μπόρα και να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο μεγάλο αίσχος. Μιλάμε για ένα Κράτος που χωρίς ντροπή, με τα χειροκροτήματα δημοσιογράφων που τραπεζώνει, έφερε πίσω στο ποδόσφαιρο στο όνομα της εξομάλυνσης (!) μερικά από τα μεγαλύτερα παράσιτα, που έχει γνωρίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο: ένα Κράτος άθλιων σφουγκοκωλάριων, που καμαρώνουν γιατί διέλυσαν κάθε ελπίδα προόδου και καθαρότητας.

Ο καφές μετά το γεύμα

Υπήρχε μόνο μια ευχάριστη νότα στην βραδιά της αθλιότητας: ότι περίπου δυο χιλιάδες άνθρωποι, οπαδοί της ΑΕΚ, έφυγαν από το γήπεδο πριν το ματς αρχίσει – αν η ΑΕΚ είχε στο τιμόνι κάποιον που το ποδόσφαιρο το αγαπάει, τον Ντέμη π.χ, νομίζω θα έφευγε κι αυτή, συντασσόμενη με αυτούς τους οπαδούς της. Κατά τα άλλα έγινε και ένα ματς το οποίο μετά από δυόμισι ώρες ξύλου, δεκάδες τραυματίες, ρίψεις δακρυγόνων, φωτοβολίδων και μολότοφ, μετά από ξύλο που έπεφτε ακόμα και στα επίσημα (!), όπου δέρνονταν γελοίοι με διαπιστεύσεις, κέρδισε ο ΠΑΟΚ, χάρη σε ένα διαιτητικό λάθος, που απλά περίμενε να δει όποιος διαστρεμμένος έμεινε να παρακολουθεί το ματς. Μετά το γεύμα στο «Γευσοκράτορα», ο καφές θα δοθεί στου Θωμά…