Την Τετάρτη το βράδυ, όσοι παρακολουθούμε την Ευρωλίγκα, μάθαμε δυο πράγματα: ότι ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό του Final 4 στο Κάουνας θα αντιμετωπίσει τελικά την Μονακό και ότι την Ρεάλ Μαδρίτης δεν την ξεγράφεις ποτέ. Ούτε όταν χάνει σε μια σειρά play off με 0-2, μετά μάλιστα από δυο ήττες στην έδρα της, ούτε όταν στο πέμπτο ματς κόντρα στην Παρτιζάν, που είναι ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, χάνει με 15 πόντους έντεκα λεπτά πριν το τέλος του ματς. Για την Μονακό έχουμε μέρες να τα πούμε. Το κατόρθωμα της Ρεάλ, σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε, παραμένει στην επικαιρότητα.

Η Ρεαλ έγινε η πρώτη ομάδα που στην ιστορία της Ευρωλίγκας επιστρέφει από ένα σε βάρος της 0-2.Το θαυμαστό της επίτευγμα, σε συνδυασμό με όσα προηγήθηκαν στη δραματική αυτή σειρά, μου δίνουν αφορμή για ένα προβληματισμό. Αξίζει τα μπράβο μας μια ομάδα που στήριξε την πρόκρισή της σε ένα επεισόδιο, που ένας παίκτης της προκάλεσε, παίζοντας με τα νεύρα πρωτάρηδων στη δυσκολία των ματς αυτών αντιπάλων; Προσοχή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με αγωνιστική σκοπιμότητα, δηλαδή με κάποιου είδους προπονητική στρατηγική, αλλά με μια στοχευμένη πονηριά. Ένα κόλπο διαβολικό. Που αποδείχτηκε καθοριστικό. Αλλά παραμένει φθηνό.

Τι έγινε τελικά

Ας θυμηθούμε λίγο τι έγινε. Στο δεύτερο ματς της σειράς στην Μαδρίτη η Παρτιζάν έχει κάνει περίπατο. Φτάνει στη δεύτερη νίκη της μετατρέποντας το ματς σε σόου. Ελάχιστα πριν το τέλος του, κι ενώ αυτό έχει κριθεί, ο Γιούλ αποφασίζει να προβοκάρει τον Πάντερ κάνοντας του ένα αντιαθλητικό φάουλ. Όχι τυχαία. Ο Πάντερ είναι ο παίκτης που έχει υπογράψει τις δυο νίκες της Παρτιζάν κι απέναντι στον οποίο η Ρεάλ δεν έχει λύση. Ο Πάντερ τσιμπάει. Από την αντίδραση του προκαλείται η γνωστή σύρραξη, που έφερε τιμωρίες κι αναστατώσεις, που διέλυσαν την όποια κανονικότητα της σειράς. Ο Γιούλ σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ακολουθούσε ο απίθανος καυγάς που είδαμε. Στην αντίδραση, όμως, του Πάντερ, που θα μπορούσε απλά να προκαλέσει την αποβολή του, σίγουρα πόνταρε.

Απόψεις απόλυτα διαφορετικές

Για το περιστατικό αυτό τοποθετήθηκαν οι πάντες. Υπάρχει μια τρομερή διαφορά στις απόψεις των απλών φίλων του μπάσκετ, των αθλητικογράφων και των αθλητών. Οι φίλοι του μπάσκετ τα έχασαν. Πολλοί περίμεναν ότι για το γεγονός θα υπάρξει ένα είδος «θείας δίκης» - ότι δηλαδή, έστω κι έτσι, η Παρτιζάν θα προκριθεί – το πιθανότερο με μια νίκη στην έδρα της και μπροστά στο κοινό της που μετά από όσα έγιναν φανατίστηκε και πιο πολύ. Οι αθλητικογράφοι ηθικολόγησαν: γύρισαν γρήγορα την συζήτηση στην τιμωρία των παικτών πχ και είπαν υπερβολές. Οι αθλητές, ωστόσο, ήταν αυτοί που μίλησαν λιγότερο. Οποιοι μίλησαν έδωσαν στην ιστορία την δική τους διάσταση – χωρίς να ψάχνουν απαραίτητα ενόχους και θύματα. Υπήρξε πχ ένα κύμα συμπάθειας στον Πάντερ: πολλοί δήλωσαν πως θα ήταν κρίμα να χάσει το Final 4. Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς είπε κάτι ορθότατο: ότι οι παίκτες και οι ομάδες έχουν μάθει να ζουν έχοντας στο μυαλό τους και το απρόοπτο. Κι ότι ο καυγάς στη Μαδρίτη ήταν ένα απρόοπτο, που κανείς ποτέ δεν μπορεί να αποκλείσει. Και με το οποίο πρέπει και να ξέρει να ζει – πρέπει δηλαδή να προσαρμοστεί.

Τίμια και ρεαλιστικά, αλλά…

Η τοποθέτηση αυτή είναι φρικτά ρεαλιστική, αλλά και υπέροχα τίμια. Στον πρωταθλητισμό πρέπει να προσαρμοστείς στα αγωνιστικά δεδομένα, ό,τι κι αν έχει συμβεί: και μια ανόητη αντίδραση πχ είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλιώς δεν θα υπήρχαν αποβολές και τιμωρίες. Η Ρεάλ άλλωστε μετά τον καυγά χρειάστηκε δυο θαύματα για να προκριθεί: το πρώτο της ήταν γνωστό – έπρεπε να κάνει δυο νίκες στο Βελιγράδι. Τις έκανε. Το δεύτερο, όμως, προέκυψε στην πορεία – για την ακρίβεια προέκυψε στη διάρκεια του πέμπτου ματς. Η Παρτιζάν, πάλι με τον Πάντερ στο τιμόνι, βρέθηκε στο κρίσιμο παιγνίδι να κερδίζει με 15 πόντους στο ημίχρονο και με 16 στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου. Και η Ρεάλ, που δεν είχε τους Ντεκ, Γιαμπουζέλι και Πουαριέ, και που είχε επιπροσθέτως τον Ταβάρεζ φορτωμένο με τέσσερα φάουλ, έπρεπε να γυρίσει το ματς. Και το έκανε με τους πλέον απροσδόκητους πρωταγωνιστές της, τους γερόλυκους Τσάτσο Ροντρίγκεζ, Ρούντι Φερνάντεθ και φυσικά τον Γιούλ. Που δεν θα μπορούσε να λείπει. 

Κάτι απίθανοι τύποι

Τα όσα κάνουν οι τρεις απίθανοι αυτοί παίκτες στο τέταρτο δεκάλεπτο αποτελούν κάτι που ξεπερνά και αυτό που λέμε «κατάθεση ψυχής». Ο Τσάτσο Ροντρίγκεθ γράφει 19 πόντους, όλους στο δεύτερο ημίχρονο (με 5/6 δίποντα και 3/5 τρίποντα) και κυρίως με 10 συνεχόμενους δίνει το σάλπισμα της αντεπίθεσης. Ο Ρούντι βουτάει διαρκώς στο παρκέ για μια μπάλα και σε μια φάση παραλίγο να τον σακατέψει ο Εξουμ. Ο Γιούλ εμφανίζεται περίπου από το πουθενά για να προσθέσει στον κουμπαρά της ανατροπής 8 πόντους, με δυο από τα γνωστά «τρίποντα – μανταρίνια» του. Η Ρεάλ εκμεταλλεύεται τα 4 φάουλ του ΛεΣορ. αλλά πανικοβάλει την Παρτιζάν χωρίς τη βοήθεια διαιτητών και χωρίς να σταματήσει και τον Πάντερ, που έχει αποφασίσει να την αποκλείσει μόνος του. Κερδίζει γιατί νταϊλίδικα οι «γέροντές» της θέλουν να θυμίσουν ποιοι είναι. Θες να τους χειροκροτήσεις. Αλλά σε τρώει κι ότι θυμάσαι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν με την διαβολιά του Γιούλ. Που άλλαξε την ροή του πράγματος.

Πολλές στιγμές αμηχανίας

Στα σπορ μπορεί να σου συμβεί και να νιώσεις αμήχανος μπροστά σε κάτι εξαιρετικό: αυτό είναι μια μοναδική κατάσταση. Αν ο αθλητισμός είναι κάτι πολύ ξεχωριστό σε σχέση με την Τέχνη είναι και για αυτό. Γιατί ενώ στην τέχνη το εξαιρετικό το χειροκροτάς πάντα διότι σε συγκινεί, στον αθλητισμό καμιά φορά το εξαιρετικό το βλέπεις και μένεις αμήχανος. Στα θαύματα του Μαραντόνα πολλοί σκέφτονται πάντα την χρήση της κοκαΐνης. Ακόμα και σήμερα η καταπληκτική κούρσα του Μπεν Τζόνσον στη Σεούλ παραμένει το καταπληκτικό επίτευγμα ενός φαρμακωμένου αθλητή. Όταν θυμάσαι τον Κεντέρη, θυμάσαι και τα μετάλλια και τις δικαστικές του περιπέτειες. Η κουτουλιά του υπέροχου Ζιντάν στον Ματεράτσι παραμένει μια κορυφαία ανοησία ενός καταπληκτικού παίκτη. Κι ένας Θεός ξέρει πόσες φορές έχεις χειροκροτήσει τεράστιες νίκες, ξέροντας πως το ματς ήταν στημένο – ας μην φοβόμαστε τις λέξεις.

Φέρνω επίτηδες αυτά τα ακραία παραδείγματα, που έχουν προκαλέσει αμηχανία, για να κάνω κατανοητό ότι στον αθλητισμό η αντίδραση απέναντι σε κάτι σπάνιο (ως προς την ομορφιά του συνήθως, αλλά όχι κι απαραίτητα) δεν είναι πάντα ένα προβλεπόμενο χειροκρότημα. Από την άλλη πώς να αντισταθείς στο χειροκρότημα, όταν αυτό που βλέπεις είναι αξιοθαύμαστο, παρόλο που σου δημιουργεί αμηχανία;        

Για να μπαίνουμε οικειοθελώς στο μίξερ απερίγραπτων αισθημάτων παρακολουθούμε τα σπορ. Κάπως έτσι καταλήγουμε να λένε «Ρεάλ είσαι καταραμένη, αλλά μπράβο σου» και «Σέρχιο Γιουλ θέλω να καείς στην κόλαση, αλλά είσαι παικταράς». Και προσπαθούμε, μάλλον χωρίς επιτυχία, και το καταπληκτικό επίτευγμα που είδαμε να χειροκροτήσουμε και να τα ‘χουμε καλά με τον εαυτό μας, ενώ όλοι αυτοί παιδεύονται να μας στείλουν στους ψυχαναλυτές…