Το γεγονός του Σαββατοκύριακου ήταν το ντεμπούτο του Κριστιάνο Ρονάλντο στη Βερόνα με τη φανέλα της Γιουβέντους: η περιέργεια για το τι θα κάνει ο Πορτογάλος στην Ιταλία είναι τόσο μεγάλη, που τα υπόλοιπα ματς στην πρεμιέρα του Καμπιονάτο ήταν σαν μην υπήρχαν. Ολοι ασχολήθηκαν μόνο μαζί του. Ο Πορτογάλος έτρεξε, ίδρωσε, σούταρε (τέσσερις φορές στην εστία και δυο άουτ), διαμαρτυρήθηκε σε διαιτητές αλλά και σε συμπαίκτες: ο Κουαδράδο που δεν του έδωσε τη μπάλα μια φορά όταν ήταν σε θέση βολής, τρόμαξε όταν τον είδε να του ζητάει το λόγο! Ο Κριστιάνο πανηγύρισε μια νίκη της Γιουβέντους με ένα γκολ στο 90΄ (σήμα κατατεθέν κατά κάποιο τρόπο της ιστορίας της), το συμπέρασμα ήταν ότι έδειξε ότι θα προσαρμοστεί εύκολα, αλλά η δουλειά του είναι το γκολ και χθες δεν σκόραρε. Η ιταλική Ρεπούμπλικα έγραψε ότι «στο πρώτο ραντεβού δεν περιμένεις απαραίτητα ένα φιλί, θες απλά αυτό να σου αρέσει και ο Ρονάλντο άρεσε». Αλλά μετά το πρώτο ραντεβού δεν σημαίνει πάντα πως αυτό που προκύπτει είναι μια υπέροχη σχέση.

Win win win; Δύσκολο.

Δεν έγραψα τίποτα εδώ στο blog για τη μεταγραφή του Ρονάλντο από τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Γιούβε κι ας ήταν η μεγάλη μεταγραφή του εφετινού καλοκαιριού. Δεν το έκανα γιατί είμαστε μπροστά σε μια από αυτές τις ιστορίες που η αρχή δεν είναι το σπουδαιότερο μέρος της κι ας μοιάζει έτσι. Η Ρεάλ βρήκε την ευκαιρία να πάρει 100 εκατ ευρώ από ένα ποδοσφαιριστή που έχει περάσει τα 33, ο Κριστιάνο γλύτωσε το κυνηγητό της ισπανικής εφορίας και θα επεκτείνει στην Ιταλία την επιχειρηματική του δράση, η Γιουβέντους ήθελε ένα μεγάλο αστέρι στην προσπάθειά της να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ: στην αρχή της ιστορίας όλοι μοιάζουν να έχουν κερδίσει, αλλά το ξέρουμε πως αυτό στο ποδόσφαιρο σπανίως συμβαίνει, μολονότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το ξεκίνημα υπήρξε όντως ιδανικό.

Πουλήθηκαν χιλιάδες φανέλες του Πορτογάλου, τα εισιτήρια διαρκείας της Γιουβέντους εξαφανίστηκαν (το Αρένα είναι άλλωστε σχετικά μικρό…), τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Καμπιονάτο ακρίβυναν, υπολογίζεται ότι και οι υπόλοιπες ομάδες θα χουν κέρδος από την παρουσία του, αφού στα ματς με τη Γιουβέντους θα πουλήσουν πιο πολλά και πιο ακριβά εισιτήρια. Η παρουσία του στην Ιταλία θύμισε τους καιρούς του Μαραντόνα, καθώς τα media βρήκαν επιτέλους τον μεγάλο σταρ για να ασχοληθούν με όσα κάνει και εκτός γηπέδων. Γράφτηκαν χιλιάδες λέξεις για τη βίλα του, την μητέρα των παιδιών του με την οποία εμφανίστηκε εκπλήσσοντας, το συμβόλαιό του, τις πρώτες του παρέες και τις πρώτες του εξόδους – το μάλλον καταθλιπτικό Τορίνο απέκτησε λάμψη. Φυσικά η υπερβολή τρέλανε και τους αντιγιουβεντίνους: στη Ρώμη τον Ιούλιο είχε δημοσιευτεί σε εφημερίδα μια αγγελία με βάση την οποία θα διοργανώνονται καλοκαιριάτικα εκδρομές για να δει ο κόσμος από κοντά όλα αυτά τα γεννητικά όργανα, που οι Γιουβεβτίνοι έχουν σπάσει στον κόσμο καλοκαιριάτικα μετά την άφιξη του Πορτογάλου – καλό ή κακό το χιούμορ δεν τους λείπει. Μετά από όλα αυτά ο Κριστιάνο έπρεπε να κάνει πρεμιέρα: όλα κρίνονται στο γήπεδο.

Με το καλημέρα

Τι είδε ο Πορτογάλος στη Βερόνα; Νομίζω κατάλαβε με το καλημέρα ότι η Ιταλία, μέσα στην ποδοσφαιρική παρακμή της, δεν είναι Ισπανία και δεν έχει και Πρέμιερ λιγκ. Στην Αγγλία κάποτε ο Κριστιάνο άνοιγε τα φτερά του, μεγαλώνοντας στο θερμοκήπιο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ένα προπονητή όπως ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, που καλύτερα από όλους έπαιζε το ρόλο του σκληρού πατέρα. Εγινε σπουδαίος ποδοσφαιριστής σε συνθήκες απόλυτης και σοβαρής προσοχής: τον μεγάλωσαν μαθαίνοντας του να δουλεύει και επιτρέποντας του και να αλητεύει, όσο ήταν πρέπων για να μην τρελαθεί από την πίεση. Στη Ρεάλ Μαδρίτης ο Κριστιάνο βρήκε καταπληκτικούς πασέρ που δούλευαν για χάρη του, αλλά και αντιπάλους στο ισπανικό πρωτάθλημα, που το ρόλο του κομπάρσου στα σόου της «βασίλισσας» τον κουβαλάνε στο DNA τους: οι Αλμερίες και οι διάφορες Κομποστέλες σχεδόν καμάρωναν, όταν αυτός τους έβαζε δεκάδες γκολ. Στη Γιουβέντους η ζωή υποχρεωτικά θα ξεκινήσει από την αρχή: εδώ η απαίτηση θα είναι μεγαλύτερη, το βάρος της αποστολής εντελώς διαφορετικό, οι κρίσεις δηλητηριώδεις και τα χρόνια του είναι όσα είχε ο Χριστός, όταν τον σταύρωσαν κι όχι όσα όταν έκανε θαύματα.

Το πιο δύσκολο όμως θα του είναι να καταφέρει να ψαρώσει τους μικρομεσαίους στις έδρες τους: στη Βερόνα με το καλημέρα πήρε μια γεύση του τι τον περιμένει. Σε μια από τις πιο αδύναμες έδρες (το Κίεβο είναι ένα μικρό προάστιο χωρίς τρελαμένους φανατικούς), με τον κόσμο της Γιούβε στην εξέδρα να είναι περισσότερος, ο Ρονάλντο είδε δυο αντιπάλους, τον Κατσιατόρε και τον Τόμοβιτς, να πανηγυρίζουν και μετά να τον βρίζουν κιόλας, μόνο και μόνο γιατί βγήκαν πρώτοι και πριν από αυτόν στη μπάλα! Στην Ισπανία μια τέτοια συμπεριφορά θα προκαλούσε μάλλον γέλιο – στην Ιταλία και οι δυο πήραν χειροκροτήματα.

Μια εικοσαετία αργότερα

Το Καμπιονάτο δεν είναι στα καλύτερα του χρόνια τώρα, κι όση λάμψη κι αν του δώσει ο Κριστιάνο θα παραμείνει και φέτος πολύ πίσω σε ενδιαφέρον από την Πρέμιερ λιγκ - σίγουρα δεν θα έχει την ποιότητα του ισπανικού πρωταθλήματος. Τη δεκαετία του ’90 τα είχε και τα δύο: και τα μάτια όλης την Ευρώπης πάνω του, και ποιότητα, αφού εκεί έπαιζαν οι καλύτεροι του κόσμου. Τότε ο Ρονάλντο θα έγραφε ιστορία εκεί και θα κέρδιζε ως απόλυτος πρωταγωνιστής και ευρωπαϊκά τρόπαια – για αυτό τον χρυσοπλήρωσε η Γιουβέντους. Μια εικοσαετία, όμως, αργότερα όλα στη χώρα είναι διαφορετικά κι αυτό έχει επίπτωση και στο ποδόσφαιρό της: το Καμπιονάτο είναι γεμάτο ομάδες εργατικές, δυσκολοκαταύλητες, που ξέρουν να χαλάνε το παιγνίδι του πιο δυνατού παίζοντας σε γηπεδάκια που επιτρέπουν το ταμπούρι και το ξύλο. Δεν ξέρω τι τελικά θα καταφέρει ο Ρονάλντο: ομολογώ, όμως, ότι σε αυτό το πρωτάθλημα του προλεταριάτου αυτός ο μοναδικός σταρ μου φαίνεται παράξενα παράταιρος. Ακόμα και η φανέλα της Κυρίας, που έχουν τιμήσει μερικοί από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους σολίστες, μου φαίνεται κομμάτι ντε μοντέ πάνω του.To λευκό του ταίριαζε, το μαύρο όχι.

Κάτι περίεργο

Στη Βερόνα στο ματς Κίεβο - Γιουβέντους είχε 35 βαθμούς υπό σκιά. Εγινε στις έξι το απόγευμα, ενώ η Ρεάλ στην Ισπανία έκανε ντεμπούτο στις δέκα και τέταρτο το βράδυ. Η Κυρία κέρδισε, αλλά δεν άρεσε. Στα τηλεοπτικά πάνελ το βράδυ είπαν ότι ο Μάντζουκιτς πρέπει να γίνει ο Μπενζεμά της Γιούβε, ότι όποιος τη μπάλα δεν τη δίνει γρήγορα στο Ρονάλντο θα καταλήξει στον πάγκο, ότι σε άμυνα και επίθεση πρέπει να αλλάξουν πολλά. Ο Αλέγκρι είπε ότι ο Κριστιάνο μπήκε στην ομάδα δείχνοντας όλη του την απλότητα. Ο Ρονάλντο απλότητα; Κάτι μου ακούγεται περίεργο…