Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου του παιγνιδιού του Ολυμπιακού με το Λεβαδειακό στο Καραϊσκάκη, ο γηπεδούχος μπήκε φουριόζος, αφού ήθελε να ανοίξει το σκορ όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Και οφσάιντ και γκολάρα

Στο 48΄ Ελιονούσι γέμισε, ο Σεμπά πήρε μια κεφαλιά μέσα στην περιοχή και ο Ιντέγιε σηκώθηκε, γύρισε το κορμί του και με ψαλίδι έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα: η εκτέλεση, που ήταν από αυτές που θα ζήλευε κι ο Νίκος Αναστόπουλος, ήταν καταπληκτική. Στο ριπλέι φάνηκε πως τη στιγμή που ο Σεμπά βρίσκει τη μπάλα, ο Ιντέγιε είναι λίγο μπροστά από την άμυνα του Λεβαδειακού, ακάλυπτος και σε θέση οφσάιντ: με βάση του ριπλέι το γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει. Μόνο που το ίδιο του ριπλέι εξηγεί και το γιατί ο επόπτης έκανε το λάθος: ο εμπλεκόμενος στη φάση του γκολ αμυντικός του Λεβαδειακού Μουλόπουλος τρέχει προς την εστία του τερματοφύλακα της ομάδας του και δεν βγαίνει προς τη μεγάλη περιοχή, όπως συνήθως συμβαίνει με τους αμυντικούς, που δεν μπορούν να παρέμβουν σε μια φάση. Είναι απολύτως λογικό ο επόπτης να είδε το Μουλόπουλο να καλύπτει τον Ιντέγιε: μόνο αν μπορούσε να παγώσει την εικόνα θα προλάβαινε να διαχωρίσει τις κινήσεις των δυο. Επειδή τέτοια δυνατότητα δεν έχει, στην αμφιβολία του δείχνει σέντρα, όπως η γνωστή οδηγία επιβάλει. Το έχουμε δει να συμβαίνει πολλές φορές: όπως πολλές φορές έχουμε δει στην Ελλάδα τους αντιπάλους του Ολυμπιακού να περιμένουν τα ριπλέι για να σχηματίσουν γνώμη και να τσιρίζουν. Αλλωστε όλοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο για να φωνάζουν: άλλοι για να πανηγυρίζουν κι άλλοι για να διαμαρτύρονται.   

Στη δεκαετία του 90 στη Γαλλία, στις αθλητικές εκπομπές του Canal +, αν θυμάμαι καλά, δοκίμασαν να δείχνουν τις αμφισβητούμενες φάσεις χωρίς παγώματα της εικόνας, αλλά όπως κανονικά αυτές εξελίχτηκαν: έβλεπες το ριπλέι χωρίς επεξεργασία, χωρίς «παγώματα», χωρίς αργή κίνηση και χωρίς γραμμές. Το αποτέλεσμα ήταν ότι κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει αν και που υπήρξε λάθος! Η απόφαση εξέθεσε τους τηλεδιαιτητές και την κατήργησαν, αφού και αυτοί αγαπούν την κουβέντα για λάθη και τις διαιτητικές καταδίκες: η κρίση του κριτή διαιτητή είναι ένα ωραίο παιγνίδι. Ως παιγνίδι μπορεί να έχει και πλάκα, αλλά μέχρι εκεί: το να χρησιμοποιείς τα ριπλέι για να καταλήγεις σε πομπώδη συμπεράσματα για σπρωξίματα και αλλοιώσεις αποτελεσμάτων είναι κουταμάρα. Το λάθος στη λογική του ποδοσφαίρου, όπως το ξέρουμε, υπάρχει και όσο κι αν πονάει πρέπει να γίνεται αποδεκτό κι αν το αντιλαμβάνεσαι να σε πεισμώνει κιόλας. Στο Καραϊσκάκη πχ δεν δόθηκε ένα πέναλτι στον Ιντέγιε από αυτά που ριπλέι δεν χρειαζόταν: το γεγονός δεν απέτρεψε τον Ολυμπιακό από το να πετύχει άλλα τρία γκολ στη συνέχεια.

Να κάνουμε πορεία  

Το «χάνω εξαιτίας ενός λάθους του διαιτητή, ώστε να μπορώ να παίζω το θύμα και να γκρινιάζω» είναι ένα υπέροχο αποτέλεσμα – στόχος διάφορων ομάδων στην Ελλάδα. Άλλο τόσο συνηθισμένο είναι να παρακολουθώ το ματς του αντιπάλου – συνήθως του Ολυμπιακού, αλλά και ο Ολυμπιακός παρακολουθεί των άλλων – ώστε να βρω κάτι για να μπορώ να φωνάζω. Μόνο που με τις φωνές σπανίως κάποιος κατορθώνει το παραμικρό – άντε να πετύχει την τιμωρία κανενός διαιτητή ή κανενός επόπτη. Προτείνω ν αλλάξει η στρατηγική προσέγγιση. Μπορεί μετά από ένα λάθος ν αλλάζουν οι αρχιδιαιτητές – σόρι αυτό ήδη το κάνουμε. Η μπορούν κάμποσοι δημοσιογράφοι, που ανησυχούν για το ποδόσφαιρο, ν αρχίσουν απεργία πείνας, ώστε να ευαισθητοποιηθεί η FIFA και να ρθει εδώ και να βάλει μια επιτροπή στην ΕΠΟ – συγνώμη κι αυτό έχει γίνει, (χωρίς απεργία πείνας όποιων αγαπούν τα σουβλάκια), αλλά το ξέχασα. Η μπορούμε να σταματήσουμε το πρωτάθλημα και να βάλουμε το Υφυπουργείο να βάζει τους διαιτητές – όχι, κι αυτό έγινε! Μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα καλύτερο: για παράδειγμα, αν το ριπλέι δείξει ότι είναι οφσάιντ ο Ιντέγιε να μετράει το γκολ, αλλά υπέρ του Λεβαδειακού. Η να συνεχίζεται το ματς την επόμενη μέρα από το σημείο που συνέβη το λάθος – έτσι ένα ματς μπορεί να κρατήσει και μια εβδομάδα κι επιτέλους ο Ολυμπιακός να μην κερδίσει. Η ακόμα καλύτερα, αν υπάρχει ένα γκολ οφσάιντ του Ολυμπιακού, να το παίρνουν μπόνους οι αντίπαλοί του και τα παιγνίδια τους να τα αρχίζουν με αβαντάζ. Κάτι πρέπει να βρούμε γιατί μόνο με τη μίρλα δουλειά δεν γίνεται. Και το χειρότερο; Εμφανίζεται κι ο Μαρίνος Ουζουνίδης και μας λέει ότι αυτή η γκρίνια πρέπει να σταματήσει και μάλιστα γρήγορα.

Στην πρώτη του ομιλία

Βρήκα πολύ ενδιαφέρον ότι ο νέος προπονητής του ΠΑΟ στην πρώτη του ομιλία στους παίκτες της ομάδας τους ζήτησε να σταματήσουν να γκρινιάζουν και να κοιτάξουν πως θα παίξουν καλύτερο ποδόσφαιρο. Ο Ουζουνίδης δεν το έκανε αυτό αφού συμπλήρωσε ένα σημαντικό αριθμό αγώνων στον πάγκο: το ζήτησε μόλις πήγε γιατί προφανώς παρακολουθώντας τα ματς της νέας του ομάδας του, πριν την αναλάβει, το κατέγραψε ως πρόβλημα. Ο Ουζουνίδης δεν είναι προφανώς ούτε αντιπαναθηναϊκός, ούτε μέρος κάποιου σκοτεινού συστήματος – τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι ένας πολύ σοβαρός επαγγελματίας, καλός γνώστης του ελληνικού ποδοσφαίρου και προφανώς είναι ένας προπονητής, που στον ΠΑΟ θέλει να πετύχει. Στην πρώτη του ομιλία στους νέους παίκτες του δεν είπε «υπάρχει μια εγκληματική οργάνωση στόχος της οποίας είναι ο ΠΑΟ και καλά κάνετε και χαλάτε τον κόσμο γιατί είσαστε θύματα» - τους είπε «σταματήστε να διαμαρτύρεστε, σταματήστε να παίρνετε κάρτες και παίξτε ποδόσφαιρο». Οποιος ποδόσφαιρο καλό παίζει είναι συνήθως και από τα όποια λάθη των διαιτητών δυνατότερος και τα είδαμε και στα πρόσφατα ντέρμπι. Η μη αποβολή του Πατίτο στο ματς με την ΑΕΚ (τόσο καθαρή που ο παίκτης τιμωρήθηκε με βάση το ριπλέι) και η παραχώρηση ενός γελοίου πέναλτι στο ματς με τον ΠΑΟ, δεν εμπόδισαν τον Ολυμπιακό να κερδίσει και μάλιστα πολύ εμφατικά.

Ο Ντόστανιτς φτιάχνει την Μπαρτσελόνα

Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν υπάρξει και αδικίες και λάθη και διαιτητές στημένοι και ό,τι κανείς φανταστεί. Αλλά είναι ζήτημα αν υπάρχουν πέντε επαγγελματικά πρωταθλήματα, από το 1980 μέχρι σήμερα, που δεν τα κέρδισε ο καλύτερος – και ίσως λέω και πολλά. Το εφετινό δεν έχει τελειώσει: ο Ολυμπιακός έχει πάρει μια διαφορά, αλλά με τέσσερα ματς εκτός έδρας τον Γενάρη δεν αποκλείεται, όποιος είναι σοβαρός να τον φτάσει. Είναι δύσκολη η σοβαρότητα και δεν εκτιμάται. Κανείς πχ δεν είπε ότι ο Λεβαδειακός παρέμεινε σοβαρός μετά το γκολ του Ιντέγιε – ίσως γιατί κανείς δεν κατάλαβε ότι στη φάση υπάρχει οφσάιντ – και για αυτό παραλίγο και να ισοφαρίσει. Αν ο Μουλόπουλος τσίριζε, ο Μιλιάζες κυνηγούσε τον επόπτη και ο Γουόμ έλεγε ότι έτσι παίρνει τα πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός, θα είχαν γίνει όλοι αυτοί οι νέοι αγαπημένοι μας ήρωες. Κι αν ο Ντόστανιτς έλεγε ότι τον στήσανε οι παίκτες του, ίσως να γράφαμε ότι στη Λειβαδιά δημιουργείται μια νέα Μπαρτσελόνα…