Στην τρίτη αγωνιστική του Euro2024 τα γκολ στο τουρνουά μειώθηκαν πολύ διότι η σκοπιμότητα έχει μπει από την πίσω πόρτα. Με την Ουγγαρία να έχει ολοκληρώσει ως τρίτη στον πρώτο όμιλο με 3 βαθμούς (κι ένα αρνητικό 2-5 στην διαφορά των γκολ) και την Κροατία να έχει αποκλειστεί όντας τρίτη στον δεύτερο όμιλο με δυο μόνο βαθμούς, όποιος είναι τρίτος με 3 βαθμούς (κι όχι -3 στα γκολ) περνάει. Ετσι για την Δανία και την Σλοβενία ο στόχος χθες στα ματς με την Σερβία και την Αγγλία ήταν ένας και μόνος: να μην χάσουν. Σε κάθε περίπτωση οι τρεις βαθμοί τους έδιναν πρόκριση. Και οι δυο ομάδες τα κατάφεραν κάνοντας το πιο απλό σε αυτή την περίπτωση: κρατώντας το μηδέν.

Κάτω από τον πήχη, αλλά…

Βέβαια το βάρος έπεσε στην περίπτωση αυτή στους Αγγλους και κυρίως στους Σέρβους. Οι Αγγλοι αυτοπαγιδεύτηκαν μετά την δήλωση του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ ότι στο ματς με την Σλοβενία θα φανούν καλύτεροι. Οι Σέρβοι όφειλαν να κερδίσουν για να προκριθούν. Οι Σέρβοι είχαν μια αληθινή δοκιμασία. Οι Αγγλοι δημιουργούν δοκιμασίες ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Οι διακηρύξεις του Σάουθγκέιτ απλά μεγάλωσαν κι άλλο το άγχος μιας έτσι κι αλλιώς στρεσαρισμένης ομάδας: η Αγγλία πέρασε πρώτη αλλά δεν της αναγνωρίζεται το γεγονός ως κατόρθωμα όταν κάτι ανάλογο δεν κατάφεραν στον όμιλό τους οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί πήραν την πρωτιά με μια ισοπαλία με την Ελβετία με γκολ στις καθυστερήσεις. Οι Αγγλοι δημιουργούν μόνοι τους ζητήματα συζήτησης: είναι σαν να δίνουν εξετάσεις σε κάθε ματς παίζοντας περίπου μόνοι τους. Δεν παίζουν μόνοι τους: η Σλοβενία πχ με την τακτική της οργάνωση και την μαχητικότητα της (και φυσικά με τον Ομπλακ να της δίνει πολύ σιγουριά) πήρε την ισοπαλία που ήθελε χωρίς να αφήσει την Αγγλία να παίξει. Το να ανοίξουν οι Αγγλοι μια κλειστή άμυνα είναι δύσκολο, ωστόσο το συγκεκριμένο ματς ήταν αρκετά ιδιαίτερο. Η δική μου εντύπωση είναι ότι το τουρνουά των Αγγλών θα ξεκινήσει με τα νοκ άουτ ματς αν βέβαια μέχρι τότε δεν έχουν τρελαθεί εντελώς από μια γκρίνια που έχει γίνει ευρωπαϊκή μόδα: ασχολούνται με τα προβλήματα της Αγγλίας ακόμα και οι Ελληνες τηλεσχολιαστές παραβλέποντας την πρωτιά της στην βαθμολογία.

Είναι ζήτημα οπτικής; Βρισκόμαστε πάλι μπροστά στην περίφημη ερώτηση αν το μπουκάλι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο; Όχι φυσικά. Η Αγγλία θέλει το τρόπαιο. Αντιμετωπίζει με άγχος την υποχρέωση και δημιουργεί λίγο. Είναι φανερό πως για την ώρα κάποια από τα αστέρια της είναι κατώτερα του αναμενομένου και είναι ανησυχητικό ότι ο Σάουθγκέιτ μοιάζει να επηρεάζεται και από την κριτική και να αναθεωρεί εύκολα: ήδη άφησε έξω τον Αλεξάντερ Αρλοντ που δοκίμαζε ως μέσο και σίγουρα θα ξεκινήσει στο επόμενο ματς τον Πάλμερ όπως του ζητάνε οι Αγγλοι σχολιαστές. Αλλά από την άλλη η Αγγλία δεν δέχεται φάσεις, έχει δείξει πως δεν χρειάζεται να κάνει δέκα φάσεις για να σκοράρει και τον δρόμο προς τον τελικό τον ξέρει: αγωνίστηκε σε αυτόν την προηγούμενη φορά. Δεν λέω ότι θα τα καταφέρει και τώρα: θα δούμε. Αλλά στο τουρνουά υπάρχουν ομάδες με μεγαλύτερα προβλήματα. Φυσικά και με λιγότερη μουρμούρα. Η οποία ωστόσο όταν μιλάμε για τους Αγγλους λίγο χρειάζεται για να μετεξελιχτεί σε ενθουσιασμό: ας το έχουμε κι αυτό στα υπόψιν μας. Για την ώρα πάντως δεν βλέπω δράματα: οι Αγγλοι ήθελαν την πρωτιά στον όμιλο και την πήραν. Όχι εντυπωσιάζοντας, αλλά μάλλον εύκολα.

Οι χειρότεροι Σέρβοι

Και οι Δανοί μια πρόκριση ήθελαν και την πήραν. Πίεσαν την Σερβία στο πρώτο μέρος και αμύνθηκαν όσο χρειάστηκε προς το τέλος του ματς. Δεν έκαναν κάτι σπουδαίο αλλά ήταν τακτικά άψογοι. Το μυστήριο είναι οι Σέρβοι. Αν ήθελαν να κερδίσουν παίζοντας έτσι έχουν αρχίσει να ξεχνάνε και τα βασικά του ποδοσφαίρου. Αν μια ομάδα κέρδιζε μια πρόκριση πιέζοντας (χωρίς μεγάλες ευκαιρίες κι χωρίς ξεκάθαρες ιδέες) για ένα σκάρτο εικοσάλεπτο το ποδόσφαιρο θα ήταν άλλου είδους σπορ. Με βάση τις μονάδες που έχουν οι Σέρβοι διεκδικούν άνετα τον τίτλο της μεγαλύτερης απογοήτευσης του τουρνουά. Κι ο Στόικοβιτς δεν θα είναι για πολύ προπονητής τους.                   

Πέσανε οι μάσκες  

Η Γαλλία που αντιμετώπιζε την αποκλεισμένη Πολωνία και  η Αυστρία και η Ολλανδία που έπαιζαν μεταξύ τους είχαν εξασφαλίσει την πρόκριση τους στον επόμενο γύρο κι αυτό σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο στα αποτελέσματα των παιχνιδιών του τέταρτου ομίλου. Το γεγονός ότι η Πολωνία ήταν η πρώτη ομάδα που αποκλείστηκε φαίνεται ότι οδήγησε τον Ντιντιέ Ντεσάν στο συμπέρασμα ότι οι Πολωνοί θα αντιμετωπίσουν το ματς με την Γαλλία του ως ένα είδος φιλικού παιχνιδιού – μην πω αγγαρείας. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι εμφανίστηκε μια Γαλλία που για περισσότερο από μισή ώρα στο πρώτο ημίχρονο περπατούσε πιστεύοντας ότι θα κερδίσει την αντίπαλο της χωρίς κόπο – ίσως βέβαια για η κακή της εικόνα να οφείλεται και στο ότι έγιναν κάμποσες αλλαγές στην βασική ενδεκάδα της καθώς έμειναν έξω ο Γκριεζμάν, ο Τουράμ, ο Καμαβιγκά κτλ που πάντως δεν είχαν λάμψει στα προηγούμενα ματς. Όταν άρχισε να ανεβάζει στροφές ο μασκοφόρος ΕμΠάπε και να δημιουργεί και να χάνει την μια ευκαιρία μετά την άλλη κάτι έγινε, αλλά οι Γάλλοι είχαν χάσει πολύ χρόνο και οι Πολωνοί είχαν καταλάβει ότι παίζοντας οργανωμένα στην άμυνα και ένας προς ένα στην μεσαία γραμμή θα μπορούσαν να κάνουν αποτέλεσμα.

Η βεβαιότητα αυτή δεν άλλαξε ούτε και όταν ο ΕμΠαπέ πέτυχε το πρώτο του γκολ στα τελικά ενός Euro - με πέναλτι που κέρδισε ο Ντεμπελέ. Η Πολωνία πολύ μεθοδικά αρχικά κέρδισε μέτρα και στη συνέχεια πήρε κι αυτή το δικό της πέναλτι όταν ο Οπαμαϊκανό θυμήθηκε τις κακές εμφανίσεις που έκανε όλο το χειμώνα με την Μπάγερν Μονάχου και πάτησε εντός περιοχής τον Σβιντέρσκι. Χρειάστηκαν δύο εκτελέσεις του Λεβαντόφσκι για να βρεθεί το γκολ της ισοφάρισης - στην πρώτη εκτέλεση ο Μενιάν απέκρουσε, στην δικαιολογημένη επανάληψη δεν τα κατάφερε.

Οι Γάλλοι έχασαν την πρώτη θέση αλλά περισσότερο ανησυχητικό είναι ότι για δεύτερο παιχνίδι στη σειρά μοιάζουν χωρίς ενέργεια. Η επικινδυνότητα τις επιθέσεις τους εξαρτάται αποκλειστικά από τα κέφια του ΕμΠαπέ, ο Ντεμπελέ, ο Γκρισμάν και ο Ζιρού κάνουν λιγότερα από αυτά που έχουμε συνηθίσει, όποιος παίζει ως τρίτος στην επίθεση (Τουράμ, Κόλο Μουανί και χθες ο Μπαρκολά) μοιάζει ξένο σώμα και στη μεσαία γραμμή ξεχωρίζει μόνο ο Καντέ που είναι αδύνατο να συνεχίσει να τρέχει για όλους. Αν η Γαλλία εξακολουθεί ακόμα να θεωρείται φαβορί είναι γιατί δίνει την εντύπωση ομάδας η οποία θα χάσει πολύ δύσκολα. Αλλά δεν αρκεί αυτό ως χαρακτηριστικό για να κερδίσει κανείς στο Εuro.

Η ωραία Αυστρία

Σε ακόμα χειρότερη κατάσταση εμφανίστηκε η Ολλανδία απέναντι στην Αυστρία. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι για τους Ολλανδούς θα ήταν αρκετά δύσκολο να δείξουν τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν την Γαλλία και στο ματς με τους Αυστριακούς. Οι Ολλανδοί που έχουν μια εξαιρετική γραμμή άμυνας χθες δέχτηκαν τρία γκολ: δύο αυτογκόλ και ένα από τον Ζάμπιτζερ,  το ωραιότερο που πέτυχαν οι Αυστριακοί, που προέκυψε από κακή τοποθέτηση της άμυνάς τους. Η αμυντική αυτή κατάρρευση δεν μπορεί φυσικά να οφείλεται στην απουσία του Ντούμφρις που είναι ο λιγότερο αμυντικός από τους αμυντικούς τους: έχει να κάνει με την κακή τους προσέγγιση – ο Κούμαν έκανε μια αλλαγή στο 35΄για να τους ξυπνήσει, (έβαλε τον Σίμονς αντί του Φέερμαν) αλλά το πράγμα δεν ήταν απλό. Οι γκέλες στα μετόπισθεν αχρήστευαν τα όμορφα γκολ του Χάπκο και του Ντεπάι με τα οποία οι Ολλανδοί είχαν ισοφαρίσει δύο φορές. Ωστόσο θα ήταν άδικο να μην κέρδιζε το παιχνίδι η Αυστρία του Ράλφ Ράνγκινγκ που είναι μία από τις πιο οργανωμένες ομάδες στο τουρνουά και μία από τις λίγες στις οποίες φαίνεται το χέρι του προπονητή που υπάρχει στον πάγκο.

Οι Αυστριακοί έχουν πετύχει έξι γκολ στα δύο τελευταία παιχνίδια - τρία με την Πολωνία και τρία με την Ολλανδία - έχοντας διαφορετικούς σκόρερς. O Ράνγκινγκ αλλάζει ενδεκάδες με καταπληκτική ευκολία: χθες ξεκίνησε χωρίς τον Λάιμερ και τον Μπάουμγκάρντερ που ήταν από τους καλύτερους στο ματς με την Πολωνία, άλλαξε πάλι την άμυνα και την μεσαία γραμμή της ομάδας, αλλά η Αυστρία χάρη στα τρεξίματα των παικτών και την τήρηση του πλάνου είχε συνοχή. Η πρωτιά της στον όμιλο μπερδεύει πάρα πολύ το ταμπλό: η πάνω πλευρά του έχει πια Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία, Πορτογαλία και η κάτω είναι πιο άδεια. Ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος για να φτάσει στον ημιτελικό μία ομάδα που δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των φαβορί. Τα οποία φαβορί, όσο περνάν οι αγωνιστικές, μοιάζουν γεμάτα από κουρασμένα παλικάρια.