Η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωσε την ανανέωση του συμβολαίου του Σάσα Βεζένκοβ. Το νέο συμβόλαιο του παίκτη είναι τριετούς διάρκειας και η αύξηση των αποδοχών του θα ξεκινήσει από φέτος. Περιττό να πω ότι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έκαναν πολύ καλά που τον αντάμειψαν, διότι πρόκειται για τον παίκτη της ομάδας που έχει κάνει την μεγαλύτερη πρόοδο τα τρία τελευταία χρόνια. Αν δεν ανανεωνόταν το συμβόλαιό του κάποια ευρωπαϊκή ομάδα θα τον έπαιρνε όπως έγινε με τον Ντίνο Μητογλου: τέτοιοι παίκτες είναι πλέον στην Ευρωλίγκα δυσεύρετοι. Η είδηση μου επιτρέπει να πω και δυο πράγματα για τον νέο Ολυμπιακό πριν η Ευρωλίγκα αρχίσει.
Καλές προσθήκες, αλλά…
Παρατηρώ μια γενικότερη ευφορία για τον νέο (;) Ολυμπιακό και την κατανοώ διότι προστέθηκαν στην ομάδα κάποιοι καλοί παίκτες κι αυτό από μόνο του είναι σημάδι μιας κάποιας βελτίωσης. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ στη μέρα του είναι έξω από τα 6,75 ένας σεσημασμένος δολοφόνος. Ο Τόμας Γουόκαπ έχει εμπειρίες, είναι η επιτομή της σοβαρότητας και θα αγαπηθεί από τον κόσμο για την σταθερότητά του. Ο Μουσταφά Φαλ είναι ένας ψηλός που έλειπε: δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Ελις, ούτε φυσικά με τον Κουφό. Οι ειδήμονες του μπάσκετ λένε πως θα βοηθήσει κι ο Μιχάλης Λούντζης: μακάρι αν και είναι δύσκολο – από την άλλη να βοηθήσει λιγότερο από τον Χαραλαμπόπουλο πχ δεν γίνεται. Οι προσθήκες είναι καλές και ακόμα περισσότερο σημαντικό είναι ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας κράτησε και περιβάλει με εμπιστοσύνη κάποιους παίκτες που πέρυσι είχαν σκαμπανεβάσματα, αλλά φέτος, έχοντας πιο προσαρμοστεί, μπορεί να δώσουν πιο πολλά: ο Λιβιό Ζαν Σαρλ, ο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς πέρυσι Χασάν Μάρτιν, αλλά κι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης είναι αυτοί που έχω στο μυαλό μου καθώς όλοι μπορεί να γίνουν οι Βεζένκοφ της νέας χρονιάς. Πλην όμως οι καλές ειδήσεις τελειώνουν κάπου εδώ.
Να θυμόμαστε τι έγινε
Κάθε φορά που η Ευρωλίγκα πρόκειται να αρχίσει, τυφλωμένοι κομμάτι από την αγάπη για τις ελληνικές ομάδες, κάνουμε όλοι το ίδιο λάθος: ξεχνάμε τι έγινε ένα χρόνο πριν ή τι γίνεται γενικά στη διοργάνωση. Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω μερικά απλά πράγματα. Η Ευρωλίγκα δεν είναι πλέον οι διοργάνωση που κερδίζεται από ομάδες που παίζουν με σκληρές άμυνες, που σου επιτρέπεται σε αυτή να διακριθείς αν παίζεις συνέχεια στα «κόκκινα», που οι έδρες μετράνε κτλ κτλ. Η διοργάνωση έχει αλλάξει πολύ, αργά αλλά σταθερά, από τότε που άλλαξε το φορμάτ και έχει γίνει ένα κανονικό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η παλιά φόρμουλα, με το περίφημο top 16 και τους δυο ομίλους, έδινε στις ελληνικές ομάδες τη δυνατότητα να μην αγωνίζονται με όλους τους δυνατούς αντιπάλους στη διοργάνωση και να κάνουν και λιγότερα ταξίδια – να καταπονούνται λιγότερο. Επειδή έπαιζαν σε ένα εύκολο πρωτάθλημα είχαν σχεδόν πάντα ένα περίσσευμα ενέργειας: τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Από την ώρα που η διοργάνωση άλλαξε, επιβραβεύονται όσοι έχουν πολλές λύσεις, όσοι σκοράρουν εύκολα, όσοι ξέρουν από καταπόνηση: οι ελληνικές ομάδες κάπως έτσι έχασαν το δρόμο για το Final 4. Και οι δυο δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες κι όχι μόνο γιατί τα χρήματα που ξοδεύουν είναι λιγότερα από όσα δέκα χρόνια πριν. Πέρυσι η Μπάγερν Μονάχου έφτασε ένα σουτ από το Final 4. H Ζενίθ του Πασκουάλ δεν είχε πολλές περισσότερες φίρμες από τις δικές μας ομάδες και τα κατάφερε καλύτερα, ενώ και η Μπασκόνια και η Βαλένθια έπαιξαν μπάσκετ ελκυστικότερο. Περιθώρια διάκρισης υπάρχουν για όλους: αρκεί να υπάρχουν φιλοδοξίες, όνειρα και κυρίως μια κάποια πληρότητα.
Ποιος είναι ο στόχος;
Γιατί αναφέρομαι στις φιλοδοξίες; Γιατί δεν θα ήθελα ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ να παραιτηθούν από τα σχέδια διάκρισης στην Ευρωλίγκα μόνο και μόνο γιατί ξαναβρέθηκαν μαζί στην Α1. Τον Παναθηναϊκό δεν τον έχω δει φέτος, δεν γνωρίζω τους ξένους του και είναι ομάδα που επειδή άλλαξε και προπονητή αρχίζει από την αρχή: θα περιμένω να τον δω και θα πω τη γνώμη μου. Τον Ολυμπιακό ωστόσο που είδα τον θεωρώ έτοιμο, αλλά μόνο για να είναι ανταγωνιστικός στο ελληνικό πρωτάθλημα: για την Ευρωλίγκα χρειάζεται κάτι παραπάνω. Όχι για να την κερδίσει, αλλά για να πετύχει αυτό που είναι ο στόχος του δηλαδή μια ρεαλιστική διεκδίκηση του Final 4.
Κάποιος με δυνατότητες
Τι μου λείπει; Μου λείπει πολύ ένας περιφερειακός με δυνατότητες - και επιθετικές και αμυντικές, ένας Χάκετ π.χ. Στο πιο ενδιαφέρον από τα φιλικά που έδωσε ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι, αυτό με την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη, η περιφέρεια του διαλύθηκε: φάνηκε ότι δεν υπήρχε ούτε σκληρότητα στην άμυνα, (αυτό δηλαδή που υποτίθεται ότι είναι ακόμα το σήμα κατατεθέν του ελληνικού μπάσκετ), αλλά ούτε και η πρέπουσα επιθετική παραγωγικότητα. Οι διεισδύσεις ήταν ελάχιστες, το παιγνίδι από το post πολύ λίγο και η μόνη λύση ήταν το τρίποντο – το παιγνίδι στη ρουλέτα δηλαδή. Το λέω πριν η διοργάνωση αρχίσει κι όσο υπάρχει ακόμα χρόνος: έτσι όπως είναι φτιαγμένος ο Ολυμπιακός στα καλά του βράδια θα είναι και ελκυστικός και θεαματικός, αλλά στα δύσκολα βράδια θα περιμένει να βάλει 25 πόντους ο Βεζένκοφ ή 30 ο Ντόρσεϊ για να είναι ανταγωνιστικός. Κι όλοι οι αντίπαλοι πάλι θα κυνηγάνε τον Σλούκα γνωρίζοντας πως αν αυτός δεν βρει τρόπους να τρέξει με τη μπάλα ο Ολυμπιακός θα είναι προβλέψιμος. Γιατί λείπει ο τύπος που θα φάει ξύλο, αλλά θα ματώσει το αντίπαλο καλάθι.
Συνεχής ανάγκη για υπερβάσεις
Ο Λάρκιν κι ο Μίσιτς κερδίζουν ευρωλίγκες. Και φυσικά οι ομάδες με μεγάλο βάθος, όπως η Ρεάλ π.χ. Υπάρχει κάτι που χρόνια τώρα ο Ολυμπιακός το κουβαλάει ως χαρακτηριστικό και του δίνει ως ομάδα πρόσθετο ενδιαφέρον: η συνεχής ανάγκη για υπερβάσεις. Οι επιτυχίες του Ολυμπιακού στη διοργάνωση βασίστηκαν πάντα σε πολλά απρόβλεπτα – κυρίως στην τρομερή ξαφνική ωρίμανση κάποιων παικτών που στη διάρκεια μιας σεζόν μεταμορφώθηκαν προς το καλύτερο. Ο Ρίβερς κι ο Τόμιτς π.χ είναι πάντα ένα καλό παράδειγμα: ο Ιβκοβιτς κατάφερε να τους ταιριάξει κι ο Ολυμπιακός κέρδισε την κούπα το 1998. Οι δυο συνεχόμενες κατακτήσεις της Ευρωλίγκας κάτι χρόνια αργότερα, σημαδεύτηκαν, όχι μόνο από τα θαύματα του Σπανούλη και τα μαγικά του Πρίντεζη, αλλά και από την φανταστική εξέλιξη παικτών όπως ο Χάινς, ο Παπανικολάου, ο Λο, ο ίδιος ο Σλούκας. Αλλά όλα αυτά ανήκουν σε ένα ένδοξο παρελθόν: τώρα απαιτείται πληρότητα – δεν υπάρχει χρονιά που να μην υπήρξαν τραυματισμοί και απώλειες. Κι αυτό κάθε καλοκαίρι δεν θέλουμε ούτε να το σκεφτόμαστε. Ενώ πρέπει.
Και αριθμητικά να το δεις
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα τουλάχιστον καλό παίκτη ακόμα – κι αριθμητικά αν το δεις έφυγαν από την περσινή ομάδα ο Ελις, ο Τζένκινς, ο Χάρισον, ο Κουφός, ο Χαραλαμπόπουλος, ο αναντικατάστατος Σπανούλης και ήρθαν λιγότεροι. Φυσικά χρειάζεται η ομάδα να συνεχίσει να έχει τη διάκριση στην Ευρωλίγκα ως πρώτο στόχο της: την διάκριση αυτή ονειρεύεται ο κόσμος – όλα τα άλλα είναι μικρότερα. Τον Σπανούλη, που τον αποθέωσαν προχθές σε αυτό το καταπληκτικό event που οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού οργάνωσαν, τον λάτρευαν όλοι γιατί είχε αυτή την πίστη στην επιτυχία. Όχι γιατί πάντα κέρδιζε, αλλά γιατί πάντα πίστευε.
