Υπάρχει μια σοβαρή διαφορά φέτος ανάμεσα στα καλοκαιρινά παιγνίδια που δίνουν ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός. Ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ τα αντιμετωπίζουν ουσιαστικά με τις περσινές τους ομάδες – είναι σαν να έχουν προετοιμαστεί για αυτά μήνες τώρα. Στα παιγνίδια τους μπορεί να διακρίνει κανείς και νέα στοιχεία, αλλά το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ο σκοπός: ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ αγωνίζονται για να προκριθούν και να φτάσουν στους ομίλους κεφαλαιοποιώντας την όποια προσπάθεια έκαναν πέρυσι. Και οι δυο στη συνέχεια θα κληθούν να εντάξουν στις ενδεκάδες τους παίκτες που απόκτησαν και που ακόμα δεν έχουν πάρει ευκαιρίες: θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να αλλάξουν, μολονότι βασίζονται σε ενδεκάδες που για την ώρα λειτουργούν. Οσο και αν οι προπονητές τους μοιάζουν να θέλουν να παίξουν όλα τα ματς της σεζόν με όσους αυτό το καλοκαίρι κάνουν την δουλειά καλά, πρώτοι από όλους γνωρίζουν πως σύντομα πολλά θα αλλάξουν – κι όλα αυτά θα τα δούμε, ενώ τα παιγνίδια θα γίνονται περισσότερα και ειδικά στην Ευρώπη πιο σκληρά. Ο Ολυμπιακός αντιθέτως κάνει μια προετοιμασία και παράλληλα αγωνίζεται και στους προκριματικούς του Γιουρόπα λιγκ. Αυτή η ενδεκάδα που ο Μαρτινς χρησιμοποίησε για τα ματς με την Λουκέρνη και την Μπέρνλι, είναι απλά το αποτέλεσμα μιας δουλειάς διμήνου και τίποτα περισσότερο: ο Πορτογάλος πρέπει να εντάξει στο αρχικό σχήμα τους Μεριά, Νάτχο, Γκιγιέρμε και Χασάν, που δεν ήρθαν για να ομορφύνουν τον πάγκο. Μέχρι αυτό να τα καταφέρει δεν μπορούμε να μιλάμε για την εικόνα του εφετινού Ολυμπιακού, παρά μόνο να υποπτευόμαστε ποια θα είναι. Παρακολουθούμε, σε γενικές γραμμές, τις πρόβες του και όχι το ίδιο το έργο.

Να κερδίζει και να αρέσει

Είναι σημαντικό ότι ο ανολοκλήρωτος ακόμα Ολυμπιακός κέρδισε χθες ένα ακόμα ευρωπαϊκό του ματς και μάλιστα με ένα τελικό 3-1 που του δίνει ελπίδες πρόκρισης. Είναι σημαντικό ότι το έκανε απέναντι σε μια τραχιά, σκληρή, πεισματάρα και αμυντικά οργανωμένη αγγλική ομάδα – το είδος της ομάδας που του δημιουργεί πάντα προβλήματα. Αλλά είναι πιο σημαντικό για τον Ολυμπιακό και από την πρόκριση ακόμα, να εξελιχτεί ως ομάδα, να συνεχίσει να χτίζεται και να συνεχίσει να προοδεύει. Διότι μια πρόοδός ήδη φαίνεται: κρατώντας πολύ χαμηλά τη μπάλα λέω από αυτά που βλέπω πως γεννιέται ένας Ολυμπιακός που μπορεί όχι απλά να κερδίζει, αλλά και να αρέσει.

Για να χτιστεί και να διορθωθεί μια ομάδα πρέπει κατά τη γνώμη μου πρώτα πρώτα να στέκεται περισσότερο στις δυσκολίες της και με αυτές να ασχολείται. Ισως θα σας εκπλήξω, αλλά οι πρώτες δυσκολίες που εγώ διακρίνω και με τις οποίες πιστεύω ότι πρέπει να ασχοληθεί ακόμα πιο πολύ ο προπονητής, αφορούν κυρίως την γραμμή της επίθεσης – το δημιουργικό κομμάτι πιο πολύ από την άμυνα. Οι αμυντικές δυσκολίες, στη συγκεκριμένη στιγμή της περιόδου, σε μια ομάδα με καμιά δεκαπενταριά καινούργιους παίκτες, είναι αναμενόμενες και για να λυθούν πρέπει να υπάρξει υπομονή και εμπιστοσύνη: ο Μαρτινς πρέπει να ξεκαθαρίσει σε ποιους θα βασιστεί και να είναι όσο πιο δίκαιος γίνεται. Εκτός του αρχικού σχήματος παραμένουν ακόμα ο Μεριά, που δεν τον έχουμε δει, ο Κούτρης και ο Σισέ που πέρυσι αγωνίστηκαν βασικοί σε πάνω από είκοσι ματς και φυσικά ο Τοροσίδης, η πείρα του οποίου είναι για μια καινούργια άμυνα πολύτιμη. Ο Πορτογάλος, που φτιάχνει μια ομάδα από την αρχή, ήθελε στους τέσσερις πρώτους αμυντικούς να καταλήξει γρήγορα: εμπιστεύθηκε τον Μιράντα ως συμπατριώτη του (πράγμα που στην αρχή της σεζόν είναι λογικό), πόνταρε στην εμπειρία του Βούκοβιτς, ανάστησε τον Ομάρ και του έδωσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, έκανε βασικό τον Τσιμίγκα γιατί ο Κούρτης ήταν τραυματίας και όλοι αυτοί έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούν, ειδικά αν σκεφτείς ότι αγωνίζονται έχοντας μπροστά τους ένα πρωτάρη κόφτη, τον Καμαρά και πίσω τους ένα πρωτάρη τερματοφύλακα, τον Γιαννιώτη. Στην άμυνα υπάρχουν παίκτες που πρέπει να πάρουν ευκαιρίες, αλλά υπάρχει και μια ανάγκη που σχετίζεται με τον ίδιο το χρόνο: ομοιογένεια, καλύψεις, σωστές αποστάσεις δεν μπορείς να αγοράσεις στις μεταγραφές. Η συζήτηση για την επίθεση είναι διαφορετική. Εδώ πέρα από το χρόνο, μετράνε και τα χαρακτηριστικά των παικτών – η έφεση στο γκολ π.χ.

Παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα

Το τι θα πετύχει ο Ολυμπιακός φέτος εξαρτάται για μένα κυρίως από την επίθεσή του, την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα του. Πέρυσι ο Ολυμπιακός στον όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ έπαιξε ματς με φορ τον Φορτούνη και τον Οφόε, έχοντας παραιτηθεί από την ιδέα να δημιουργήσει και να σκοράρει πριν καν αυτά ξεκινήσουν. Τότε αυτή η αντιποδοσφαιρική επιλογή δικαιολογήθηκε από τα ονόματα των αντιπάλων – στην πορεία αποδείχτηκε ότι ήταν ένα σαράκι που χε τρυπώσει στον οργανισμό του Ολυμπιακού. Οι Ερυθρόλευκοι πέτυχαν ένα γκολ σε δυο ματς στον ΠΑΟ (κι αυτό με πέναλτι), και το ίδιο συνέβη και με τον Αστέρα Τρίπολης! Κέρδισαν με 1-0 τον ΠΑΟΚ σχεδόν χωρίς ευκαιρίες, έβαλαν δυο γκολ (από δύο κόρνερ) σε τρία ματς με την ΑΕΚ στο κύπελλο και στο πρωτάθλημα, φρέναραν στο Καραϊσκάκη με τον Ατρόμητο, δυσκολεύτηκαν εντός έδρας με τις άμυνες του Λεβαδειακού και του Πανιώνιου. Είναι αλήθεια ότι ο Ολυμπιακός είχε και κακές αμυντικές επιδόσεις, αλλά για μένα το βασικό πρόβλημα ήταν κυρίως ότι δεν έβρισκε γκολ όποτε ήθελε, όπως πρέπει να κάνει μια καλή ομάδα. Μπορούσε να βάλει τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο, αν όλα πήγαιναν κατευχήν και μετά να πάει στη Λειβαδιά, να κάνει 70% κατοχή μπάλας και προς την εστία να σουτάρει τρεις φορές. Σε αυτό τον τομέα πρέπει ν αλλάξει. Όχι μόνο για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, αλλά κυρίως για να κερδίσει και τον κόσμο του και να εκθέσει ακόμα πιο πολύ ένα ολόκληρο σύστημα, στημένο για να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Θα τα καταφέρει; Ομολογώ ότι δεν έχω απάντηση.

Δέκα από δυο παίκτες

Στα τρία του πρώτα ματς ο Ολυμπιακός πέτυχε δέκα γκολ: το ακούς και μένεις έκπληκτος, αλλά αν δεις τις λεπτομέρειες καταλαβαίνεις ότι τα έχει πετύχει με δυο παίκτες – τον Χριστοδουλόπουλο και τον Φορτούνη. Ο Γκερέρο που ακουμπά τη μπάλα λίγες φορές, αλλά δουλεύει αρκετά, έχει απλά σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα τρεις φορές κι ο Μπουχαλάκης χθες χρησιμοποιήθηκε από τον Φορτούνη που τον σημάδεψε – το γκολ ανήκει πιο πολύ στον εκτελεστή του φάουλ παρά στον ίδιο. Ο Ποντένσε με έχει τρομάξει με την αδυναμία του να τελειώσει μια φάση – κάνει πολλά σωστά, είναι γρήγορος, αλλά αν δεν έχει γκολ, η επίθεση θα γίνεται με ένα λιγότερο. Ο Μάριν θέλει κίνηση από τους πλάγιους και γρήγορο ποδόσφαιρο κι αυτό φαίνεται και αρέσει – κάποιοι χθες, στο β ημίχρονο, θυμήθηκαν κάτι από τον καιρό του Ολυμπιακού του Μπάγεβιτς. Αλλά χρειάζεται να πατάνε πιο πολλοί παίκτες την περιοχή και κυρίως να μην είναι απολύτως εξαρτημένη η ομάδα από τον Φορτούνη. Εμείς που αγαπάμε τους καλλιτέχνες ξέρουμε ότι ως τέτοιοι έχουν υποχρεωτικά και πολλά βράδια που δεν βρίσκουν κίνητρο – το μυαλό τους παίζει πολλά παράξενα παιγνίδια. Τα σημειώνω όλα αυτά, όχι μόνο γιατί θεωρώ επικίνδυνες και άχρηστες τις υπερβολές που συνοδεύουν τις πρώτες εμφανίσεις της ομάδας, αλλά και γιατί πιστεύω πως ο Ολυμπιακός για να αποκλείσει την Μπέρνλι πρέπει να σκοράρει στο νησί. Και για την ώρα, σε αυτή την πρώτη του ενδεκάδα, δεν βλέπω πολλούς με γκολ στα πόδια.

Πρόβα τζενεράλε

Και κάτι τελευταίο για την διαιτησία. Μην βλέπετε «φαντάσματα»: ο εχθρός είναι πάντα εδώ μπροστά μας και είναι η ομοσπονδία μας και το Υφυπουργείο Ποδοσφαίρου που χαίρεται για τις σχέσεις που έχει χτίσει με την UEFA κι έχει γεμίσει την ΕΠΟ με μαριονέτες του Κοντονή και του Φλαμπουράρη. Το τι θα κάνει ένας διαιτητής σε ένα ματς ελληνικής ομάδας εξαρτάται κυρίως από το ποιοι τον παραλαμβάνουν στο αεροδρόμιο, ποιοι του κάνουν παρέα στις μέρες τις διαμονής του, τι του λένε. Ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα γιατί παραμένει στριμωγμένος από πολλούς που μεθόδευσαν την ευρωπαϊκή του τιμωρία για χρόνια, στηριγμένοι σε στοιχεία ανύπαρκτα, που μόνοι τους δημιούργησαν. Μέρος αυτής της τιμωρίας είναι οι χθεσινές αποφάσεις του Σλοβένου. Που λειτούργησαν ως μια χρήσιμη πρόβα τζενεράλε για ό,τι και φέτος η ομάδα θα βρει μπροστά της. Και που για να το αντιμετωπίσει, (και φέτος…), η μόνη λύση είναι το ακόμα πιο παραγωγικό, επιθετικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο.